Διαχείριση συναισθημάτων

Είμαι από πολύ μικρή στον πρωταθλητισμό και με τις Εθνικές ομάδες από τα 12 μου.

Στον Ολυμπιακό, ο οποίος αποτελούσε το δεύτερο σπίτι μου, ήμουν 13 χρόνια, οπότε ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη απόφαση.

Για αρκετά χρόνια είχα προτάσεις από πολλών ειδών ομάδες του εξωτερικού, μάλιστα κάποιες ήταν από τις καλύτερες στην Ευρώπη, αλλά κάθε φορά κάτι με κρατούσε, έλεγα «θα το κάνω αργότερα» ή είχα συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό.

Είχα σκεφτεί τη μετάβαση, πριν από τους Ολυμπιακούς του Παρισιού μού είχε έρθει και η πρόταση από τη Φερεντσβάρος, ομάδα άκρως επαγγελματική, όπως και ο Ολυμπιακός, καθώς προφανώς δεν μπορούσα να πάω σε έναν μικρό σύλλογο χωρίς οργάνωση, χωρίς επαγγελματισμό. Γνώριζα ότι η ουγγρική ομάδα πληρούσε τις προϋποθέσεις, οπότε είπα «θα το δοκιμάσω».

Εκ του αποτελέσματος λέω ότι μόνο θετικά έχω αποκομίσει, αλλά και από πριν θεωρούσα ότι, ακόμα και εάν κάτι δεν μου αρέσει ή δεν πάει καλά, και μόνο η εμπειρία της ζωής και του να αγωνίζεσαι στο εξωτερικό σε συνδυασμό με την αλλαγή παραστάσεων είναι κάτι που μόνο όφελος μπορεί να φέρει. Ήξερα ότι θα μου βγει σε καλό, όπως και συνέβη.

Στην αρχή ήταν δύσκολο να διαχειριστώ την αλλαγή, πολλά τα 13 χρόνια, μου λείπουν η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, η σχέση μου, ακόμη και τώρα κάποιες φορές είναι δύσκολο, αλλά επικεντρώνομαι στα θετικά που μου δίνει όλο αυτό.

Η απόφαση ήταν καθαρά δική μου, το συζήτησα με τις αδερφές μου και με την οικογένειά μου, στις φίλες μου απλώς είπα ότι υπάρχει αυτή η προοπτική, αλλά εν τέλει η απόφαση ήταν μόνο δική μου, όπως και έπρεπε. Πάντως όλοι μου έλεγαν να πάω στο εξωτερικό, γιατί θεωρούσαν και εκείνοι ότι μόνο θετικά μπορούσαν να έρθουν μέσα από μια τέτοια επιλογή.

Θυμάμαι τον τελευταίο αγώνα με τον Ολυμπιακό, τότε που πήραμε και το Πρωτάθλημα, συγκινούμαι πολύ και μόνο με την σκέψη, δεν σταμάτησα τότε να κλαίω. Εκείνη η μέρα, ο τελευταίος τελικός, ήταν πολύ έντονη. Καμιά φορά θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα… Ήξερα ότι όλο αυτό μπορεί να μην το ξαναζούσα, γιατί δεν ξέρει ποτέ κανείς μελλοντικά τι θα κάνει. Μπορεί να έμενα στο εξωτερικό, μπορεί να άλλαζα ομάδα. Όλο αυτό μου προκαλούσε πολύ έντονα συναισθήματα και μου ήρθε λίγο απότομο.

Τόσα χρόνια δεν είχα αλλάξει ομάδα. Όταν εμείς πρωτοπήγαμε στον Ολυμπιακό, εμείς και η Βουλιαγμένη ήμασταν οι αιώνιοι αντίπαλοι, χάναμε 3-0 στα πρώτα πρωταθλήματα, μετά χτίστηκαν όλα σιγά-σιγά και η ομάδα έφτασε να είναι φαβορί σε όλες τις διοργανώσεις, εγχώριες και ευρωπαϊκές. Το είχα συνηθίσει, αν και δεν είναι καλό να συνηθίζεις κάτι, και τελικά έσκασε όλο μαζί και μου βγήκε σε κλάμα.

Επίσης, η ανακοίνωση του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού για την αποχώρησή μου από την ομάδα ήταν τόσο ωραία και τόσο συγκινητική, δεν πίστευα αυτά που διάβαζα. Μεταξύ άλλων: «Η Ελευθερία Πλευρίτου μεγάλωσε στον σύλλογό μας. “Δέθηκε” με τον Ολυμπιακό και τον κόσμο του. Τίμησε και με το παραπάνω το σκουφάκι του “Θρύλου”, τόσο αγωνιστικά όσο και με την εξαιρετική της προσωπικότητα. Πάντα με χαμόγελο, πάντα ευγενική, πάντα με σεβασμό και αξιοπρέπεια».

Εκεί ήταν η δεύτερη φάση του κλάματος, ήμασταν ήδη με την Εθνική ομάδα, το γνώριζε ο Ολυμπιακός, το είχαμε συζητήσει. Όταν διάβασα τα λόγια της ανάρτησης, έκλαψα και πάλι, ήταν το δεύτερο κύμα, δεν πίστευα αυτά τα τόσο ωραία λόγια που είχαν γραφτεί για εμένα, δεν είχα ξαναδεί να γράφεται κάτι παρόμοιο για αθλητή που αποχαιρετά την ομάδα του. Αυτό φυσικά ήταν και το οριστικό αντίο, κάτι που πλέον μπορούσαν να το διαβάσουν όλοι.

Λίγο καιρό πιο πριν είχαμε πάει με την αδερφή μου, τη Μαργαρίτα, να παρακολουθήσουμε έναν αγώνα ευρωπαϊκού κυπέλλου μπάσκετ γυναικών του Ολυμπιακού. Καθόμασταν μαζί με τον Πρόεδρο και μας λέει «είστε οι πιο παλιές μαζί με εμένα». Ο κύριος Κουντούρης είχε έρθει και είχε γίνει Πρόεδρος μαζί με εμάς, το 2011. Λέω «βέβαια, οι πιο παλιές στο πόλο» και μου απαντά «είστε οι πιο παλιές σε όλον τον Ερασιτέχνη!». Περνούν τα χρόνια και δεν το καταλαβαίνεις. Τα 13 χρόνια για κάποιους είναι μια ολόκληρη καριέρα.

Έγραψα κι εγώ στα social μου ένα “αποχαιρετιστήριο” για τον Ολυμπιακό, αναφέροντας μάλιστα στο τέλος «εις το επανιδείν»! Έτσι μου βγήκε και το έγραψα, γιατί όντως ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί μελλοντικά. Συναισθηματικά είναι μια ιδέα να επιστρέψω κάποια στιγμή και να κλείσω τον τελευταίο χρόνο της καριέρας μου στον Ολυμπιακό, θα μου άρεσε κάτι τέτοιο, ναι. Το αίμα μου πάντως είναι κόκκινο, και κυριολεκτικά και λόγω της ομάδας που υπηρέτησα πιστά επί τόσα χρόνια, του Ολυμπιακού!

Μπαίνοντας στο αεροπλάνο για Βουδαπέστη, υπήρχε ένα ιδιαίτερο συναίσθημα, ήξερα ότι ήρθε η στιγμή πλέον. Έως τότε είχαμε τον μεγάλο στόχο των Ολυμπιακών Αγώνων μπροστά μας και δεν το σκεφτόμουν. Όταν λοιπόν τελείωσε η διοργάνωση, ξεκίνησαν οι σκέψεις. Εξάλλου το 2024 ήταν μια χρονιά “θάνατος”^. με την Εθνική είχαμε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, Ολυμπιακούς Αγώνες, με τους συλλόγους μας είχαμε Champions League, Πρωτάθλημα κτλ.

Επίσης, όταν ήρθαν οι διακοπές μου, το έβαλα και πάλι στην άκρη του μυαλού μου, γιατί ήθελα να ξεσκάσω από όλο αυτό που είχαμε τραβήξει. Όταν ήρθε λοιπόν η μέρα που μπήκα στο αεροπλάνο, εκεί βγήκαν στην επιφάνεια όλες οι σκέψεις που είχαν συσσωρευτεί μέσα μου.

Πώς να σκεφτόμουν από πριν «τι θα γίνει; Θα πας Ουγγαρία;», είμαι και αγχώδης, έχω ένα «αχ» για τα πάντα, οπότε όλος ο φόρτος με βρήκε στο αεροπλάνο, «έκανα καλά που το δοκιμάζω; Τι θα γίνει μακριά από όλους τους δικούς μου;». Αυτό κράτησε λίγο, αλλά, με το που έφτασα στην Ουγγαρία, ήμουν πλέον ήρεμη.

Όσον αφορά στην ίδια την ομάδα, η Φερεντσβάρος είναι σαν τον Ολυμπιακό, δηλαδή πολυαθλητικός σύλλογος, έχει την πολυτέλεια ενός αθλητικού κέντρου, ενός συγκροτήματος με προπονητήρια για όλα τα αθλήματα της ομάδας, οπότε, για να δω όλες τις εγκαταστάσεις, μου πήρε κάποιες μέρες και ενθουσιάστηκα. Πρόκειται για ένα περιφραγμένο μέρος με όλα τα προπονητήρια και το κάθε κτήριο έχει δικό του γυμναστήριο, πάρκινγκ και εστιατόριο για όλους τους αθλητές.

Οι ομάδες στο πόλο έχουν φαγητό για τους ξένους, αλλά η ομάδα μου συγκεκριμένα θεωρεί ότι όλοι οι αθλητές της πρέπει να τρέφονται σωστά, οπότε δεν παρέχει φαγητό στους ξένους, απλώς επειδή είναι από το εξωτερικό.

Τρώμε λοιπόν όλες οι αθλήτριες μαζί, καθημερινά, εγώ πηγαίνω στις εγκαταστάσεις, παρκάρω το αμάξι μου, η πισίνα είναι στο ένα λεπτό, το γυμναστήριο και τα αποδυτήριά μας μέσα στο ίδιο κτήριο, ενώ στο ένα λεπτό περπάτημα είναι και το εστιατόριο. Φεύγω από εκεί μετά την πρωινή προπόνηση, με μεσημεριανό κτλ, και είμαι έτοιμη για ξεκούραση.

Δημιουργούν μια καθημερινότητα για τους αθλητές εντυπωσιακή, δεν είναι δηλαδή μόνο οι εγκαταστάσεις, είναι μια γενικότερη νοοτροπία έγνοιας κι ενδιαφέροντος για τους αθλητές τους.

Στον Ολυμπιακό αντίστοιχα είχαμε το δικό μας γυμναστήριο, είχαμε αυτές τις πολυτέλειες, σε αντίθεση με κάποιες άλλες ελληνικές ομάδες που δεν έχουν πχ φυσικοθεραπευτή. Στη Ελλάδα, αλλού πας γυμναστήριο, αλλού είναι η πισίνα σου^. έχουμε προετοιμασία με την Εθνική ομάδα και αλλάζουμε τέσσερεις πισίνες, ΟΑΚΑ, Παπαστράτειο, Βουλιαγμένη, Νέα Σμύρνη, πάμε παντού!

Στην Φερεντσβάρος δεν περίμενα τόσο θετική υποδοχή από τις συναθλήτριές μου, με υποδέχτηκαν όλοι πολύ θερμά και με έκαναν να νιώσω πολύ άνετα αμέσως, κάτι που συνέβαλε και στη γρήγορη προσαρμογή μου στην ομάδα. Σίγουρα ήξερα όλα αυτά τα χρόνια ότι ως επαγγελματίας πρέπει να προσαρμόζομαι σε οποιεσδήποτε (αντίξοες) συνθήκες, εν προκειμένω όμως δεν περίμενα να γίνουν όλα τόσο γρήγορα.

Βέβαια, στην Ουγγαρία έχουν το άθλημα πολύ ψηλά. Ακόμα και στον Ολυμπιακό, με τον οποίον κι αν έζησα δυνατή κερκίδα, δεν ήταν τόσο έντονο όπως είναι με την Φερεντσβάρος. Και στην Ουγγαρία υπάρχει φυσικά αυτή η διαφορά ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες, κάτι όμως που πιστεύω ότι συμβαίνει δυστυχώς ούτως ή άλλως σε όλες τις χώρες και σε όλα τα αθλήματα. Στην Βουδαπέστη μάλιστα έχω παίξει και δύο Παγκόσμια και ένα Ευρωπαϊκό, όλες άψογες διοργανώσεις, και από εκεί πχ καταλαβαίνεις ότι ο κόσμος αγκαλιάζει και αγαπά το άθλημα.

Γενικά το εξωτερικό μού πάει, είμαι και λίγο “happy traveller”, ακόμα και οι συμπαίκτριές μου στην Ελλάδα με κορόιδευαν, όποια ήθελε δηλαδή να πάει κάπου πάντα εμένα ρωτούσε «πού να πάω». Είμαι ο τύπος που έχει λίστες ολόκληρες με εστιατόρια και αξιοθέατα που πρέπει να επισκεφθεί.

Στη Βουδαπέστη λοιπόν αντίστοιχα θα πάω την βόλτα μου να δω την πόλη (στο κέντρο μάλιστα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην συναντήσω Έλληνα ή Ελληνίδα), να δοκιμάσω αρκετά εστιατόρια, να δω πολλά αξιοθέατα, πιστεύω ότι, για να γνωρίσεις ένα μέρος, πρέπει να το περπατήσεις, και εν προκειμένω η Βουδαπέστη είναι πανέμορφη! Ενώ, όταν έρχονται και η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, οι καλεσμένοι μου, ξέρω πού τους πηγαίνω, καθώς οι λίστες πχ με τα αξιοθέατα και τα μουσεία δεν εξαντλούνται ποτέ!

Μετά από αυτή τη μεταγραφή μου στο εξωτερικό λοιπόν, θεωρητικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι (μου) μπαίνουν νέες σκέψεις για νέα ανοίγματα. Όταν όμως ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει. Είναι κι αυτό το άγχος που με διακατέχει. Γι’ αυτό προτίμησα ένα μονοετές συμβόλαιο, χωρίς να έχω διαπιστώσει κάποιο αρνητικό στοιχείο, εκτός από το… κρύο στη Βουδαπέστη!

Αναμφισβήτητα όμως στόχος μου είναι να πάω με την Εθνική στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες το 2028. Κι αναφερόμενη σε Ολυμπιακούς, θέλω να πω ότι θεωρώ μεγάλη αδικία το γεγονός ότι το Υπουργείο θέλει να προωθήσει νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο μόνο οι Ολυμπιονίκες που έχουν καταλάβει έως και την έκτη θέση δικαιούνται προνομίων, διορισμών κτλ. Ολυμπιονίκες είμαστε όσοι έχουμε καταλάβει έως την όγδοη θέση όμως!

Δεν είναι μόνο άδικο αλλά και παράλογο το γεγονός ότι οι έβδομοι και όγδοοι Ολυμπιονίκες τεθήκαμε εκτός. Σ’ εμάς που ασχολούμαστε τόσα χρόνια με τον πρωταθλητισμό κι έχουμε φέρει τέτοιες επιτυχίες, είναι μεγάλο λάθος να μη μας προσφέρεται μια εξασφάλιση για τη ζωή μας μετά τον πρωταθλητισμό.

Προσωπικά έχω πάρει το πτυχίο μου στα Ναυτιλιακά, έχω κάνει επιπλέον και προπονητική, μαζεύω τα εργαλεία μου για το μέλλον, αλλά, όταν ασχολείσαι τόσα χρόνια με κάτι, το οποίο μάλιστα φέρνει και επιτυχίες, όταν ασχολείσαι με τον αθλητισμό και δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο, να δουλέψεις κάπου αλλού, είναι πολύ άδικο να σου λένε «είσαι έβδομος ή όγδοος Ολυμπιονίκης και δεν διορίζεσαι. Διορίζεσαι, μόνο εάν είσαι έως έκτος».

Να επισημάνω μάλιστα ότι παλαιότερα τα προνόμια ήταν για όλους τους Ολυμπιονίκες μέχρι και τους όγδοους. Προφανώς τα μετάλλια είναι μετάλλια, αλλά ακόμα και ο σύλλογός μας, ο Σύλλογος Ελλήνων Ολυμπιονικών, περιλαμβάνει τους αθλητές και τις αθλήτριες που έχουν καταλάβει τις πρώτες οχτώ θέσεις στην κορυφαία διοργάνωση του πλανήτη.

Εμείς στο Παρίσι καταταγήκαμε έβδομες και προφανώς δεν θέλουμε ο νόμος να περιοριστεί έως τη δική μας θέση, αλλά να περιλαμβάνει και τους οχτώ Ολυμπιονίκες. Φτάνουμε στην πηγή και δεν πίνουμε νερό!

Στον νόμο 2725/ 1999 αντικαταστάθηκε μάλιστα η παράγραφος 9 του άρθρου 34 και πλέον απαιτούνται δύο μετάλλια σε παγκόσμιο ή ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα για την απολαβή προνομίων. Αλλά η υδατοσφαίριση αποκλείεται από αυτό, γιατί εκ των πραγμάτων δεν μπορούμε να έχουμε δυο μετάλλια στην ίδια διοργάνωση.

Αυτή η αλλαγή του νόμου ανακοινώθηκε περίπου την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, δυο μετάλλια στο ίδιο αγώνισμα, με το πόλο που έχει προσφέρει τεράστιες επιτυχίες να τίθεται εκτός. Είναι σα να είμαστε πάντα εκτός οι εκπρόσωποι του πόλο, στο οποίο γυναίκες και άντρες φέρνουμε πάντα διακρίσεις!

Η Ελευθερία Πλευρίτου είναι διεθνής παίκτρια πόλο.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

CHECK IT OUT: Ελευθερία Πλευρίτου: Ψυχολογία Πρωταθλητή

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Σταυρούλα Αντωνάκου: Μεγάλο Νησί

Αλεξία Καμμένου: Αθλητισμός και Σκύλοι

Αλεξάνδρα Ασημάκη: Επόμενο Κεφάλαιο

Κωνσταντίνος Γενηδουνιάς: Σωστό Παράδειγμα / Συναντώντας τον Ομπάμπα

Γιάννης Γιαννουρής: Πάμε Μία Βόλτα Στη Βουλιαγμένη / Σενάριο Υπομονής

Γιώργος Μαυρωτάς: 511 σκαλοπάτια περηφάνιας / Εύη Μωραϊτίδου: Τίποτα δεν χαρίζεται

Αγγελική Καραπατάκη: Τα κλειδιά / Το τρίτο οκτάλεπτο

Νικόλας Δεληγιάννης: Η σημασία του Μέντορα

Μάνια Μπικόφ: Να μη ξεχαστεί από κανέναν / Μαρία Τσουρή: Ζήσε!

Αλέξανδρος Κουμής: Η σημασία της χαράς του παιχνιδιού

Παναγιώτης Περπερίδης: Καλέ μου άνθρωπε, ξέρεις από πόλο;