Ψυχολογία Πρωταθλητή

Στην οικογένειά μου από μικροί ασχολούμασταν με τα αθλήματα, το ήθελαν και οι γονείς μας πολύ!

Πριν το πόλο, τα κορίτσια κάναμε ενόργανη και ο αδερφός μου μπάσκετ.

Εκείνος και η μεγαλύτερη αδερφή μου, η Μαργαρίτα, ξεκίνησαν πόλο και έναν μήνα μετά πήγαμε εγώ με τη Βάσω.

Ήμουν Γ’ Δημοτικού και θυμάμαι την πρώτη μέρα, απλώς πήγαμε να δούμε και γκρίνιαζα στη μαμά μου, γιατί δεν μας έφερε μαγιό και ήθελα να πέσω εκείνη την ώρα.

Η πισίνα με κέρδισε κατευθείαν και, ειδικά όταν είδαμε το πόλο, πήγαμε με τη μία εκεί. Απ’ την πρώτη στιγμή το λάτρεψα, το ερωτεύτηκα και εν συνεχεία φάνηκε ότι είχαμε κλίση προς την υδατοσφαίριση.

Μείναμε, το ταλέντο εξελίχθηκε και έφτασε σε υψηλό επίπεδο, καθώς αυτό αφορά μόνο στις μικρές ηλικίες, μετά θέλει δουλειά και προσπάθεια.

Έχω να νιώσω πάρα πολλά χρόνια την αίσθηση του να διασκεδάζεις απλώς με το άθλημα που έχεις επιλέξει.

Στον Ηρακλή, από όπου ξεκινήσαμε, από τα πρώτα κιόλας χρόνια, ενώ ήμασταν πολύ μικρές σε ηλικία, είχαμε μπει σε ψυχολογία πρωταθλητισμού, σε μια ρουτίνα πρωταθλητισμού.

Αμέσως έπρεπε να διεκδικήσουμε μετάλλια στα ηλικιακά^. Κορασίδες, Νεάνιδες, Νέες γυναίκες, σε όλες τις κατηγορίες διεκδικούσαμε το Χρυσό.

Από νωρίς λοιπόν, το πολύ δύο χρόνια μετά την πρώτη μας φορά (δεν υπήρχε το μίνι Κορασίδων που υπάρχει τώρα), παίζαμε με τις μεγαλύτερες.

Όλη η ψυχολογία του πρωταθλητισμού, το σκεπτικό ότι πάω για να νικήσω και όχι απλώς για να το διασκεδάσω και να παίξω, μπήκε κατευθείαν στο μυαλό μας.

Είχαμε καθημερινά τρεισήμισι ώρες προπόνηση, πηγαίναμε Δημοτικό και θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν ρωτούσαν οι δασκάλες τι ώρα κοιμούνται τα παιδιά, όλοι να λένε μια φυσιολογική ώρα κι εμείς, οι τρεις αδερφές, να κοιμόμαστε τα μεσάνυχτα. Τελειώναμε το κολυμβητήριο στις 23:00, μέχρι να αλλάξουμε, να ντυθούμε, να στεγνώσουμε μαλλιά, πέρναγε η ώρα.

Φυσικά και το διασκεδάζαμε, αλλά έπρεπε από τότε να σκεφτόμαστε τους στόχους των μεταλλίων που είχε η ομάδα, γιατί από τότε ο Ηρακλής στα “ηλικιακά” είχε πολύ καλές φουρνιές, οπότε διεκδικούσαμε εξαρχής μετάλλια.

Οπότε από πολύ μικρή ηλικία όλα σοβάρεψαν, ξεκίνησε και το κομμάτι τη πειθαρχίας, από το να είσαι στην ώρα σου μέχρι το να μην αντιμιλάς στους μεγαλυτέρους, να σέβεσαι, να απαντάς ευγενικά, να μη μιλάς εκεί όπου δεν πρέπει. Όπως και στο σχολείο δηλαδή μαθαίνεις πάρα πολλά πράγματα, έτσι κι εμείς μάθαμε απ’ τον αθλητισμό.

Σε πολλά θέματα λοιπόν ο χαρακτήρας μου διαμορφώθηκε προς το καλύτερο, ως προς την πειθαρχία, τον σεβασμό, το πρόγραμμα, τους στόχους από την μικρή ηλικία.

Πολλές φορές επίσης τα μικρά παιδιά είναι πιο ανέμελα, ξέγνοιαστα, έχουν λιγότερες σκοτούρες. Αντίθετα, εμείς είχαμε τα ψυχολογικά “πάνω-κάτω”, όταν πετυχαίναμε ή δεν πετυχαίναμε τον στόχο μας, κάτι που φυσικά συμβαίνει στον πρωταθλητισμό, αλλά εμείς το γνωρίσαμε από πολύ μικρές.

Πολλά στοιχεία του χαρακτήρα μου λοιπόν διαμορφώθηκαν από το άθλημά μου, όλα προς το καλό μπορώ να πω. Ο τρόπος που κινούμαι και σκέφτομαι οφείλονται στο πόλο.

Και ήρθαν όλα πολύ απότομα και σε νεαρή ηλικία, δεν καταλαβαίνω πώς μπορούσα να αφομοιώσω την όλη κατάσταση και να τη διαχειριστώ, ενώ ήμουν πολύ μικρή.

Μάλλον συνήθισα έτσι, όπως λέμε οι Έλληνες, «αν μπεις στον χορό θα χορέψεις», αυτό ακριβώς έγινε σε εμένα.

Έγιναν πολλές θυσίες και την εφηβεία δεν την πέρασα όπως την περνούν τα άλλα παιδιά. Δεν είναι απαραίτητα αρνητικό αυτό, αλλά δεν γινόταν και αλλιώς.

Την ανεμελιά που ζει κάθε παιδί εγώ δεν την έζησα. Το σκέφτομαι, μεγαλώνοντας, και λίγο στενοχωριέμαι, αλλά έτσι είναι. Κάτι δίνεις, κάτι παίρνεις, ώστε να φτάσεις στο σημείο όπου είμαι τώρα.

Πολλές φορές δηλαδή τα παιδιά του Δημοτικού μπορούν άλλοτε να πηγαίνουν και άλλοτε όχι στο άθλημα που επέλεξαν, εμείς όμως ήμασταν κάθε μέρα εκεί, αγώνες, πολλά ταξίδια στην Αθήνα.

Επίσης, εκδρομές, βόλτες, παιχνίδια στο σχολείο και τις πλατείες σαν μικρό κορίτσι, όλα αυτά δεν συνέβησαν, γιατί είχα τις αγωνιστικές υποχρεώσεις.

Πλέον όλην αυτήν τη ρουτίνα, αυτήν την καθημερινότητα, να μην έχω χρόνο, προσωπικό ή ξεκούρασης, την έχω συνηθίσει.

Μετά τον Ηρακλή ήρθαμε στον Ολυμπιακό, όπου είχαμε μια πολύ καλή πορεία, ειδικά από το 2014 και μετά σαρώνοντας τα Πρωταθλήματα.

Όσον αφορά στην Εθνική, όπου είμαι από το 2010, πάντα ήμουν η μικρότερη στην ομάδα, ήμουν 12 στα 13, έχω πάει σε πολλά παγκόσμια κι ευρωπαϊκά, έχω περάσει από Νεάνιδες, Νέες γυναίκες, γυναίκες, οπότε έχω γίνει κάπως σαν βετεράνος.

Ευτυχώς υπήρξαν πολλά μετάλλια, το 2012 πήραμε το Παγκόσμιο Νεανίδων, το 2013 είχαμε Χρυσό Ευρωπαϊκό Νεανίδων και Χάλκινο στο Παγκόσμιο που διοργανώθηκε στον Βόλο, το 2014 είχαμε και πάλι Χρυσό Ευρωπαϊκό και ήμουν, όπως και στο Παγκόσμιο, MVP, ενώ το 2016 και 2017 πάλι είχαμε μετάλλια.

Οπότε σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες πηγαίναμε πολύ καλά και αυτό αποτέλεσε μια έξτρα ώθηση για να συνεχίζω όλο και περισσότερο αυτήν τη δουλειά, βλέποντας να αποδίδουν όλοι οι κόποι μου αλλά και οι κόποι της ομάδας.

Μετά το Ευρωπαϊκό του 2022 και το Ασημένιο μετάλλιο, θα έχουμε μια καλή πορεία, γιατί είμαστε πολύ καλή φουρνιά, μια νεανική ομάδα με νέες και με πιο έμπειρες, οπότε πιστεύω θα συνεχιστεί πολύ καλά ο δρόμος μας, ειδικά μέχρι τους Ολυμπιακούς του Παρισιού που είναι και ο μεγάλος στόχος.

Στην πορεία μου ξεχωρίζω δύο στιγμές περισσότερο.

Το πρώτο Χρυσό που πήραμε το 2012 στο Παγκόσμιο Νεανίδων στο Περθ, με το συναίσθημα της πρώτης φοράς στην κορυφή να είναι πάρα πολύ ωραίο!

Είχα βγει μάλιστα και στην καλύτερη επτάδα και δεν το γνώριζα, μου το είχαν πει δημοσιογράφοι στο αεροδρόμιο, αυτό ήταν πολύ αστείο.

Η άλλη στιγμή είναι το Ασημένιο μετάλλιο από το Ευρωπαϊκό του 2022, όπου αναδείχθηκα και πάλι MVP.

Χρειαζόμασταν ένα μετάλλιο, μια διάκριση, ώστε να πιστέψουμε και εμείς περισσότερο στην ομάδα, γιατί, παρότι ξέρουμε ότι μπορούμε, μας λείπει κάπως το κομμάτι της αυτοπεποίθησης.

Δεν περίμενα να αναδειχθώ MVP,  γιατί στη διοργάνωση συμμετείχαν κορίτσια με Ολυμπιακά μετάλλια, παγκόσμια και ευρωπαϊκά, οπότε δόθηκε μια εξτρά τόνωση και στη δική μου αυτοπεποίθηση.

Όλα αυτά τα χρόνια η υπερηφάνεια του «είμαι Ελληνίδα, κοιτάξτε τι μπορούμε να κάνουμε!» με ωθεί.

Πάντα όλοι μάς υπολογίζουν, γιατί οι ομάδες μας σε όλες τις ηλικίες του αντρικού και του γυναικείου έχουν παράδοση στην υδατοσφαίριση, πάντα παρουσιάζουμε απ’ τις καλύτερες ομάδες, όχι απαραίτητα φαβορί για πρώτη θέση αλλά σίγουρα για πεντάδα-εξάδα του κόσμου και της Ευρώπης.

Έχουμε ένα κύρος στον χώρο, είτε σε Εθνικό είτε σε διασυλλογικό επίπεδο, όπως συμβαίνει με τον Ολυμπιακό από το 2014, οπότε και ανήκει πάντα στην ελίτ.

Στα εκτός της πισίνας, έχω πάρει το πτυχίο μου στα Ναυτιλιακά, περίμενα έναν χρόνο για την αποφοίτηση και αυτό λόγω πανδημίας, καθώς όλα πήγαν πίσω.

Μου έφυγε ένα πολύ μεγάλο άγχος, γιατί οι σπουδές είναι πολύ σημαντικά θεμέλια για το μέλλον.

Ξέρουμε όλοι ότι τον αθλητισμό μπορείς να τον κάνεις μια ζωή, αλλά ο πρωταθλητισμός έχει ημερομηνία λήξης, πόσο μάλλον στις γυναίκες που ο μέσος όρος είναι μικρότερος, καθώς υπάρχει και το κομμάτι της εγκυμοσύνης, της οικογένειας.

Εγώ από τα 18 μου ξεκίνησα να αγχώνομαι για το μέλλον μου, ενώ ήξερα ότι τουλάχιστον για την επόμενη δεκαετία περίπου θα συνέχιζα -εκτός απροόπτου- σε υψηλό επίπεδο το πόλο.

Αλλά ήθελα να βάλω και θεμέλια για το μέλλον, καθώς, από την στιγμή που θα σταματήσεις τον πρωταθλητισμό, είναι σαν να ξεκινάς τη ζωή από το μηδέν.

Δεν μπορείς να συνδυάσεις παράλληλα με αυτό κάποια εργασία, είναι ανέφικτο, ούτε part time δεν μπορείς, έχεις ταξίδια, οι προπονήσεις συνεχώς αλλάζουν, είσαι όλη μέρα στο τρέξιμο.

Εμένα λοιπόν το άγχος μου ξεκίνησε από πολύ νωρίς, ολοκλήρωσα το κομμάτι των σπουδών και πάλι με άγχος τώρα κάνω παράλληλα Sports Management, είναι κάτι καινούργιο.

Μου αρέσει να μαθαίνω, να εξελίσσομαι, γενικά ό,τι μαθαίνεις καλό κάνει και οι νέες μου σπουδές είναι κοντινές με τον χώρο μου, αν χρειαστεί στο μέλλον.

Έχω πάρει και χαρτί προπονητικής από το Υπουργείο Αθλητισμού, αν και προς το παρόν δεν με σκέφτομαι προπονήτρια.

Είναι ένα άθλημα που το κάνω χρόνια, το γνωρίζω, ξέρω προφανώς και κομμάτια της προπονητικής, το Sports Management το κάνω κάτι σαν “κάνε τέχνη κι άσ’ την”, αλλά μελλοντικά θα με σκεφτόμουν εκτός χώρου. Φυσικά ποτέ μην λες «ποτέ».

Θα καταλάβω πότε θα έρθει η ώρα να σταματήσω, έχω τόσες πολλές αγωνιστικές εμπειρίες σε υψηλό επίπεδο, οπότε θα ήθελα να το κάνω, ενόσω βρίσκομαι ακόμη ψηλά, πριν ξεκινήσει η πτώση.

Θα το καταλάβω, γιατί εκτός από Ολυμπιακούς έχω παίξει σε πέντε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, σε πέντε Παγκόσμια, σε Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Κύπελλα, έχω παίξει τα πάντα, έχω το εμπειρικό κομμάτι, οπότε, όταν ξεκινήσει ο κορεσμός (σωματικός και ψυχικός), θα το καταλάβω.

Πάντα όμως είχα το άγχος μην έρθει νωρίτερα από το προβλεπόμενο, γιατί τα έκανα όλα πολύ νωρίς, χόρτασα πολύ απ΄όλα. Ο μέσος όρος αγωνιστικής λήξης για τις γυναίκες είναι περίπου τα 30-32 χρόνια, εγώ είμαι χορτασμένη, αλλά δεν έχω ακόμη κορεστεί.

Εκτός από τους Ολυμπιακούς, όπου και τις δύο φορές ήμουν στην ομάδα, αλλά δεν κατορθώσαμε να προκριθούμε. Έχει μείνει μια ανοιχτή πληγή.

Η πίεση του πρωταθλητισμού είναι μεγάλη και τη ζω, αλλά και εκείνη της δημιουργίας μιας οικογένειας είναι εξίσου σημαντική.

Έχω φίλες που έχουν κάνει οικογένεια, όπως η Ολυμπία Μπέκου Φέρρες, κουμπάρα μου (έχω βαφτίσει το παιδάκι της), η οποία είναι στην ηλικία μου.

Είναι Πρωταθλήτρια στίβου, μέχρι και στις Νέες γυναίκες U23 ήταν Πρωταθλήτρια στα 100μ. και 200μ., ήταν η τοπ, αλλά δεν έφτασε στην κατηγορία γυναικών.

Έμεινε έγκυος στο πρώτο της παιδί, μέχρι τότε ήταν σαν και εμένα, προπόνηση, αποκατάσταση, διατροφή, και τώρα έχει δύο παιδάκια σε μια αντιστοιχία ηλικιακή αλλά και επιτυχιών με εμένα.

Καταλαβαίνω ότι το άγχος της οικογένειας θα είναι άλλο, θα είναι μια ψυχή, μια ζωή μπροστά σου που θα πρέπει να προστατεύεις, να φροντίζεις, είναι μια άλλη τρέλα.

Σκέφτομαι τον εαυτό μου με παιδιά, θα ήθελα να αποκτήσω, αλλά είναι και κάτι που πρέπει να έρθει την σωστή στιγμή, να είμαι κι εγώ έτοιμη, να έχω κι έναν σύντροφο που θα το θέλουμε και οι δύο, δεν θα κάνω κάτι πιο γρήγορα από αυτό που πρέπει ή χωρίς να θέλω/θέλει/θέλουμε.

Αν έρθουν όλα καλά και στην ηλικία που θα επιθυμούσα, αν και για κάτι τέτοιο αναμφισβήτητα δεν υπάρχει πρόγραμμα, θα είμαι πάρα πολύ χαρούμενη.

Πάντως ξέρω ότι μέχρι τότε θα ήθελα να συνεχίσω με την υδατοσφαίριση, οπωσδήποτε μέχρι το Παρίσι και βλέπουμε…

Η Ελευθερία Πλευρίτου είναι διεθνής παίκτρια πόλο.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Σταυρούλα Αντωνάκου: Μεγάλο Νησί

Αλεξία Καμμένου: Αθλητισμός και Σκύλοι

Αλεξάνδρα Ασημάκη: Επόμενο Κεφάλαιο

Κωνσταντίνος Γενηδουνιάς: Σωστό Παράδειγμα / Συναντώντας τον Ομπάμπα

Γιάννης Γιαννουρής: Πάμε Μία Βόλτα Στη Βουλιαγμένη / Σενάριο Υπομονής

Γιώργος Μαυρωτάς: 511 σκαλοπάτια περηφάνιας / Εύη Μωραϊτίδου: Τίποτα δεν χαρίζεται

Αγγελική Καραπατάκη: Τα κλειδιά / Το τρίτο οκτάλεπτο

Νικόλας Δεληγιάννης: Η σημασία του Μέντορα

Μάνια Μπικόφ: Να μη ξεχαστεί από κανέναν / Μαρία Τσουρή: Ζήσε!

Αλέξανδρος Κουμής: Η σημασία της χαράς του παιχνιδιού

Παναγιώτης Περπερίδης: Καλέ μου άνθρωπε, ξέρεις από πόλο;