Σαν να έχεις όλη την Ελλάδα στην πλάτη

H κατάληψη της έβδομης θέσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού μού προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα.

Από τη μία, και μόνο με την εκεί παρουσία μου ένιωσα ως αθλήτρια ένα αίσθημα ολοκλήρωσης. Από την άλλη, μου έμεινε ένα πολύ πικρό συναίσθημα λόγω της θέσης, γιατί πραγματικά πίστευα ότι αυτή η ομάδα μπορούσε κάτι πολύ περισσότερο, ακόμα και κατάκτηση μεταλλίου.

Δυστυχώς, μάλλον δεν ήμασταν κατάλληλα προετοιμασμένες σε ψυχολογικό επίπεδο, δεν ήμασταν έτοιμες για τη συμμετοχή μας, ίσως επειδή ήταν και η πρώτη μας. Το να αγωνίζεσαι στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι κάτι διαφορετικό, δεν είναι τόσο απλό.

Μένει σίγουρα απωθημένο, μένει αυτό το «αν», αλλά, με το πέρασμα του χρόνου, αυτό που καταλαβαίνεις είναι ότι και μόνο που βρέθηκες στη μεγαλύτερη γιορτή του αθλητισμού αποτελεί υπερηφάνεια, τόσο για σένα όσο και τις συναθλήτριές σου.

Την απόφαση να αποχαιρετήσω την Εθνική ομάδα δεν την πήρα τότε, στο Παρίσι. Μετά μου ήρθε στο μυαλό, με κάποιες καταστάσεις, οπότε και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είχε έρθει η ώρα να σταματήσω, ούσα βέβαια γεμάτη. Δεν σκέφτηκα να δώσω παραπάνω χρόνο, πχ μέχρι τους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες, γιατί θα ήταν πολλά τα τέσσερα χρόνια, ήθελα να το δω βήμα-βήμα, οπότε το αποφάσισα.

Οι Ολυμπιακοί του Παρισιού αποτέλεσαν και την τελευταία μου συμμετοχή, έκτοτε δεν υπήρξε κάποια συγκέντρωση, κάποιες προπονήσεις, τα κορίτσια είχαν ξεκινήσει μεν την προετοιμασία τους, λίγο πριν ανακοινώσω την αποχώρησή μου, αλλά είχα ήδη μιλήσει με τον προπονητή.

Όλοι αυτοί οι μήνες, μέχρι να ανακοινώσω οριστικά την απόσυρσή μου, ήταν πολύ δύσκολοι, μπερδεμένοι. Είναι ένα τεράστιο κομμάτι ο αθλητισμός και, όταν τελειώνει, όταν το βγάζεις από τη ζωή σου, ξεκινάς ουσιαστικά πάλι από το μηδέν, βρισκόμενη πλέον όμως σε μια τελείως διαφορετική ηλικία, και ψάχνεις να βρεις τι ακριβώς θα είναι αυτό που θα σε γεμίσει.

Όταν τόσα χρόνια στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα κάνεις κάτι που ξέρεις και αγαπάς, κάτι στο οποίο είσαι πολύ καλή, μετά πρέπει να δώσεις ένα καινούργιο νόημα στη ζωή σου, να βρεις έναν νέο στόχο, να ανακαλύψεις ξανά τα πατήματά σου.

Ο αποχαιρετισμός ήταν μια απόφαση την οποία συζήτησα πολύ με τις αδερφές μου, την Ελευθερία και τη Βάσω, ήθελα πολύ την άποψή τους, με βοήθησαν, μου στάθηκαν, ήταν σε όλα δίπλα μου. Μάλιστα, μετά τη μεταγραφή της Ελευθερίας στη Φερεντσβάρος και τη διακοπή της κοινής μας παρουσίας στον Ολυμπιακό, το συναίσθημα υπήρξε, η αλήθεια είναι, περίεργο.

Η συνέχεια όμως των αδερφών μου αλλά και των υπόλοιπων συμπαικτριών μου στην Εθνική μόνο υπερηφάνεια με γεμίζει και μου θυμίζει ότι κι εγώ ήμουν μέρος των επιτυχιών που θα έρθουν.

Είναι σκληρό για εμένα το να μην είμαι στο μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου μαζί με τις αδερφές μου και το να βλέπεις τους αγώνες τους ως θεατής πια είναι κάτι που εντείνει την αγωνία σου, καθώς αφενός είμαι αγχώδης άνθρωπος γενικότερα, αφετέρου, όταν δεν είσαι μέσα και δεν περνάει τίποτα από το χέρι σου, έχεις περισσότερο άγχος.

Σίγουρα όμως, βλέποντάς τες, και τις αδερφές μου και τις πρώην συμπαίκτριές μου, εύχομαι να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και να έχουν τα καλύτερα αποτελέσματα, γιατί το αξίζουν και το μπορούν.

Αποχωρώντας από την Εθνική ομάδα επίσης, σου λείπουν όλα, και τα καλά και τα κακά, γιατί και οι δύσκολες στιγμές, τις οποίες συνήθως όλοι θέλουν να ξεχάσουν, πάντα κάτι σου μαθαίνουν, η κάθε στιγμή είναι μοναδική, σε κάνει πιο δυνατή και υπάρχει ένα δίδαγμα από πίσω της.

Η συμμετοχή σε αγώνες σού λείπει επίσης πάρα πολύ, γιατί είναι μοναδικό το συναίσθημα, ειδικά σε υψηλές διοργανώσεις, όπως τα Ευρωπαϊκά, τα Παγκόσμια, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ενώ το ίδιο ισχύει και για την καθημερινότητα, γιατί, παρά τη δυσκολία της, σου μαθαίνει πολλά πράγματα.

Καθημερινότητα και ήττα, τα δύο πιο δύσκολα κομμάτια του αθλητισμού και του αθλητή, είναι τελικά εκείνα που σου δίνουν τα περισσότερα και τα μεγαλύτερα διδάγματα, ακόμα και σε σύγκριση με τα αντίστοιχα της νίκης.

Σε όλη μου τη διαδρομή, εκτός όλων των άλλων, με καθόρισε και η συνεργασία μου με κάποιους προπονητές αλλά και με κάποιες συναθλήτριες. Με μερικούς από τους προπονητές μου, για παράδειγμα, έχουμε αναπτύξει πολύ φιλικές σχέσεις, τους σέβομαι και είμαι ευγνώμων που τους γνώρισα, μου στάθηκαν και με βοήθησαν. 

Η Αλεξία Καμμένου είναι ένας τέτοιος άνθρωπος, ο Νίκος Δεληγιάννης επίσης, ο οποίος μάλιστα έχει υπάρξει βοηθός προπονητή στον Ολυμπιακό για ενάμιση χρόνο, αλλά τον είχαμε και βοηθό στην Εθνική ομάδα. 

Γνώρισα και επηρεάστηκα από πολλούς σπουδαίους ανθρώπους του πόλο σε όλη μου την καριέρα και μπορώ να πω ότι το αθλητικό μου πρότυπο είναι ο Σπύρος Γιαννιώτης! 

Είναι ένας άνθρωπος που κατάφερε κάτι σπουδαίο, την κατάκτηση του Ολυμπιακού Ασημένιου μεταλλίου σε αρκετά μεγάλη, με βάση όλα τα στερεότυπα, ηλικία. Η επιμονή και η υπομονή αυτού του αθλητή μού έδιναν πάντα δύναμη. Θυμάμαι μάλιστα χαρακτηριστικά, όταν ήμουν μικρότερη και μας είχε κάνει μια ομιλία, κρεμόμουν απ’ τα χείλη του, είχα ανατριχιάσει με όσα μας έλεγε!

Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 2024 του Αϊντχόφεν, στο οποίο κατακτήσαμε το Χάλκινο μετάλλιο, το συναίσθημα ήταν λύτρωση, πραγματικά. Όχι τόσο για το ίδιο το μετάλλιο, δεν το είχαμε τόσο στο μυαλό μας, «α, έχουμε και Χάλκινο Ευρωπαϊκό μετάλλιο», όσο για το τι έφερε αυτό το μετάλλιο, δηλαδή την πρόκριση στους Αγώνες του Παρισιού! 

Οι αγώνες του Αϊντχόφεν λοιπόν ίσως και να ήταν οι σημαντικότεροι, γιατί ήρθε μαζί τους και η πρόκριση στους Ολυμπιακούς, κάτι που δεν είχαμε καταφέρει από το 2012 και μετά, δηλαδή από τότε που βρέθηκα εγώ στο συγκρότημα, μετά την ανανέωση της Εθνικής ομάδας. Θα το σκέφτομαι μια ζωή και θα είμαι πάρα πολύ περήφανη!

Το 2012 ήταν οι αρχές των επιτυχιών μου με την Εθνική, όταν κατακτήσαμε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νεανίδων στο Περθ. Ήταν ουσιαστικά το δεύτερο Παγκόσμιο μετάλλιό μου, γιατί είχαμε πάρει Χρυσό και το 2010 στην Μαδρίτη, με τις γεννηθείσες το 1994! Τα θυμάμαι όλα πολύ καλά, τα συναισθήματα τότε ήταν μοναδικά και, εάν με ρωτούσε κανείς τότε, δεν θα ήξερα ότι θα ακολουθούσε ποτέ αυτή η πορεία μέχρι εδώ όπου έφτασα. Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα.

Ωστόσο, το τέλος από την Εθνική θεωρώ ότι συνέβαλε αφενός στη βελτίωση της ψυχικής μου υγείας και ηρεμίας, καθώς προς το τέλος είχα πιέσει πολύ τον εαυτό μου, αφετέρου στο να επικεντρωθώ αποκλειστικά στον Ολυμπιακό, πράγμα που βοηθάει αγωνιστικά, και, επειδή θεωρώ ότι έχω να δώσω πάρα πολλά ακόμη γενικά στον αθλητισμό, δεν ξέρω πότε θα αποσυρθώ οριστικά.

Τα κύπελλα και τα μετάλλια που έχω κατακτήσει όλα αυτά τα χρόνια με την Εθνική και τον Ολυμπιακό είναι μαζί, στη βιτρίνα που έχω σπίτι μου. Νιώθω περήφανη και για τα μεν και για τα δε.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω εάν η Εθνική με έκανε αυτή που είμαι στον Ολυμπιακό ή εάν ο Ολυμπιακός ήταν ο οδηγός για την Εθνική. Αυτά είναι δύο πράγματα αλληλένδετα, πηγαίνουν μαζί.

Για να μπορέσεις να γίνεις μέλος της Εθνικής ομάδας, πρέπει να σε βοηθήσει πολύ το σωματείο σου να αναδείξεις ποια πραγματικά είσαι και τι μπορείς να κάνεις. Αλλά αντίστοιχα και στον Ολυμπιακό μετέφερα στοιχεία και εμπειρίες της Εθνικής. Είναι αυτό που λέμε «το ένα χέρι νίβει το άλλο».

Με τον Ολυμπιακό σίγουρα έχω γευτεί μεγάλες διακρίσεις και συναισθήματα, ειδικά όταν βρισκόμαστε σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια παιχνίδια με τη στήριξη των οπαδών μας. Το να παίζεις σε τέτοιο κολυμβητήριο γεμάτο είναι κάτι το μοναδικό και ευχαριστούμε πάρα πολύ τον κόσμο μας που μας στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια.

Με την Εθνική όμως η αίσθηση είναι διαφορετική, ίσως επειδή αποτελεί και το ψηλότερο επίπεδο που μπορείς να βρεθείς, γιατί το να αγωνίζεσαι με και για το εθνόσημο είναι κάτι το μοναδικό, είναι σαν να έχεις όλη την Ελλάδα στην πλάτη σου και να αγωνίζεσαι για όλους τους Έλληνες!

Η Μαργαρίτα Πλευρίτου είναι διεθνής παίκτρια πόλο.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

CHECK IT OUT: Ελευθερία Πλευρίτου: Ψυχολογία Πρωταθλητή / Διαχείριση συναισθημάτων

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Σταυρούλα Αντωνάκου: Μεγάλο Νησί

Αλεξία Καμμένου: Αθλητισμός και Σκύλοι

Αλεξάνδρα Ασημάκη: Επόμενο Κεφάλαιο

Κωνσταντίνος Γενηδουνιάς: Σωστό Παράδειγμα / Συναντώντας τον Ομπάμπα

Γιάννης Γιαννουρής: Πάμε Μία Βόλτα Στη Βουλιαγμένη / Σενάριο Υπομονής

Γιώργος Μαυρωτάς: 511 σκαλοπάτια περηφάνιας / Εύη Μωραϊτίδου: Τίποτα δεν χαρίζεται

Αγγελική Καραπατάκη: Τα κλειδιά / Το τρίτο οκτάλεπτο

Νικόλας Δεληγιάννης: Η σημασία του Μέντορα

Μάνια Μπικόφ: Να μη ξεχαστεί από κανέναν / Μαρία Τσουρή: Ζήσε!

Αλέξανδρος Κουμής: Η σημασία της χαράς του παιχνιδιού

Παναγιώτης Περπερίδης: Καλέ μου άνθρωπε, ξέρεις από πόλο;