Κανείς δεν θα πιάσει τον Κιλιάν Εμπαπέ

Όταν ο Ζινεντίν Ζιντάν ύψωνε το Παγκόσμιο Κύπελλο στον ουρανό του Παρισιού το καλοκαίρι του 1998, στο Bondy του Saint Denis, ο Βιλφρίντ από το Καμερούν και η Φαϊζά από την Αλγερία ανέμεναν τη γέννηση του πρώτου τους παιδιού.

«Heureux sous son ombre» («ευτυχισμένοι κάτω από τη σκιά του») είναι η φράση που συνοδεύει αυτήν την πόλη των 50.000 ανθρώπων και εκείνον το Δεκέμβριο του ’98 ο Βιλφρίντ και η Φαϊζά υποδέχθηκαν τη δική τους πηγή ευτυχίας στο σκιασμένο τους περιβάλλον, τον πρωτότοκο γιο τους, τον Κιλιάν.

Δεν υπάρχει κάποια δακρύβρεχτη ιστορία να συνοδεύει τα παιδικά χρόνια του μικρού Κίλιαν, μεγάλωσε σε μια “αθλητική” οικογένεια, η μητέρα του υπήρξε αξιόλογη αθλήτρια και επαγγελματίας του χάντμπολ, ο πατέρας του, ποδοσφαιρόφιλος γαρ, είχε αναλάβει διοικητικό πόστο στην τοπική AS Bondy.

Εκεί έκανε τα πρώτα του βήματα ο Κιλιάν, στην αρχή το είδε όπως όλα τα παιδιά, ως διασκέδαση, μετέπειτα όμως και όταν διαπιστώθηκε το ταλέντο του, η περίπτωσή του αντιμετωπίστηκε πολύ πιο σοβαρά και στοχευμένα.

Ο Βιλφρίντ κάλεσε και τον αδελφό του, τον Πιέρ, επίσης παράγοντα στην “επαγγελματική” CS Sedan, να δει τον ανηψιό του, διότι ο μικρός παραήταν καλός.

Δεν ήταν καν 12 ετών, όταν ο Πιέρ Εμπαπέ είπε ορθά κοφτά στον αδελφό του πως το παιδί “το έχει”.

Ο πιτσιρικάς κοιμόταν και ξυπνούσε με μια μπάλα στην αγκαλιά του, το δωμάτιό του ήταν γεμάτο αφίσες, παρακολουθούσε το ίνδαλμά του, τον «Τιτί» Ανρί, και από εκείνη την τρυφερή ηλικία ήταν σε θέση να κοπιάρει τις κινήσεις του.

Δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο, όλα τα παιδάκια προσπαθούσαν να αντιγράψουν τις κινήσεις του Ανρί, του Τρεζεγκέ, του Ζιντάν, όλων των ηρώων της Πρωταθλήτριας Κόσμου και Ευρώπης, Γαλλίας, που επανέφερε τη “μόδα” του ποδοσφαίρου στη χώρα. Μόνο που ο Κιλιάν τα έκανε όλα τουλάχιστον τρεις ταχύτητες πάνω.

Τρομακτική έκρηξη, ταχύτητα εκτός πλαισίου, αντίληψη του παιχνιδιού και με τη μπάλα και -κυρίως- χωρίς αυτήν.

Η οικογενειακή απόφαση ήταν σαφής. Το παιδί επρόκειτο να ενταχθεί στο πρόγραμμα του Εθνικού Τεχνικού Κέντρου Φερνάντ Σαστρ, πιο γνωστού στην ποδοσφαιρική κοινότητα ως Εθνικό Ινστιτούτο Ποδοσφαίρου της Κλαιρφοντέν (INF Clairefontaine).

Δεν μιλάμε για κάτι απλό αλλά για ένα top προπονητικό κέντρο ειδικευόμενο στην προπόνηση Γάλλων ποδοσφαιριστών, μια πραγματική ακαδημία ποδοσφαίρου υπό την αιγίδα της FFF, της Γαλλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας.

Εν ολίγοις, το ταλέντο του μικρού Κιλιάν κρίθηκε άξιο για να δουλευτεί σε μια από τις πιο ελίτ ακαδημίες ποδοσφαίρου παγκοσμίως.

Πρόκειται για μια τεράστια έκταση 560 στρεμμάτων στην κοιλάδα Sèvres, στην καρδιά του δάσους του Rambouillet, με πλείστα κλειστά και ανοικτά γήπεδα, ξενώνες, γυμναστήρια, εστιατόριο, κτήρια ιατρικών χρήσεων και διάφορους πολυχώρους.

Τα παιδιά είναι επί της ουσίας οικότροφα, η ακαδημία φροντίζει για την εκπαίδευσή τους, τα εγγράφει στα καλύτερα σχολεία και παρέχει κάθε είδους οικογενειακή και μη διευκόλυνση. Το σημαντικότερο δε όλων είναι πως το συνολικό κόστος καλύπτεται από κοινού από την FFF και τη Ligue Nationale de Football.

Ο Κιλιάν λοιπόν, μόλις είχε συμπληρώσει τα 13 του χρόνια, είχε την τύχη να διαμορφώνεται ως ποδοσφαιριστής σε μια μήτρα που έβγαλε ποδοσφαιριστές του διαμετρήματος του Ανελκά, του Ανρί, του Ροτέν, του Σαχά, του Ματουιντί, του Γκαλάς κ.ά., για να αναφερθούν ενδεικτικά μόνο ορισμένα από τα βαριά ονόματα.

Κατά καιρούς εκθειάζεται στην Ελλάδα, επί παραδείγματι, η Μασία στη Βαρκελώνη και, ενώ εμμένουμε στη σημασία των ακαδημιών, γενικολογούμε σε ένα θεωρητικό πλαίσιο, δίχως να καθίσταται σαφής η πρωτογενής παραγωγική διαδικασία (μεγάλων) ποδοσφαιριστών.

Στο INF κυριαρχούν συγκεκριμένες σταθερές, υπάρχουν δομές και προαπαιτούμενα και ο νεαρός ποδοσφαιριστής επί της ουσίας από πολύ μικρή ηλικία εντάσσεται σε ένα πρόγραμμα με βασικούς άξονες την ατομική βελτίωση, την επιτάχυνση όλων των κινήσεών του στο χώρο, τη δυνατότητα εναλλαγής ρόλου κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού, την επιμονή στη χρησιμοποίηση και του “αδύναμου ποδιού”, την τακτική παιδεία.

Ακολούθως εκπονείται και ένα πιο εξατομικευμένο πρόγραμμα, το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση του Εμπαπέ, αφορούσε, πέραν των αγωνιστικών χαρακτηριστικών, στην ψυχολογική και ιατρική του προετοιμασία, τις τακτικές εργομετρικές εξετάσεις και τη βελτίωση συγκεκριμένων αδυναμιών στο παιχνίδι του.

Όταν το 2013 αποφάσισε να επενδύσει σε αυτό το παιδί η Μονακό, ο Κιλιάν δεν είχε συμπληρώσει τα 15 του χρόνια.

Αναλογιστείτε πώς είναι για ένα παιδί να γίνεται επαγγελματίας από τόσο μικρή ηλικία. Διότι τυπικά μόνο ανήκε στα τμήματα υποδομής των Μονεγάσκων, προπονείτο τακτικότατα με την πρώτη ομάδα. Σκεφτείτε τι κινδύνους εγκυμονεί μια τέτοια εξέλιξη κυρίως στο ψυχολογικό κομμάτι.

Ο Κιλιάν όμως ήταν και είναι ένα πολύ ιδιαίτερο παιδί και ένας πραγματικά ξεχωριστός ποδοσφαιριστής.

Δεν είναι υπερβολή η σύγκριση με τον Ανρί ή τον original Ρονάλντο, τίποτα δεν είναι υπερβολή όσον αφορά στον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή.

Η πορεία του μοιάζει προδιαγεγραμμένη, ένα παιδί με αποστολή να πατήσει και να παραμείνει στην κορυφή.

Ντεμπούτο στη Μονακό λίγο πριν σβήσει τα 17 κεράκια, γαλλικά εθνικά κλιμάκια από τότε που θυμάται τον εαυτό του, ατομικές και ομαδικές διακρίσεις προδιαγραφών κορυφαίου.

Μόλις 17 ετών και 62 ημερών σκόραρε το πρώτο του γκολ στο Πριγκιπάτο, ξεπερνώντας τον «Τιτί» Ανρί στη λίστα με τους νεότερους σκόρερ στην ιστορία της Μονακό, συνέχισε με την κατάκτηση του Coupe Gambardella το 2016, το ίδιο καλοκαίρι κατέκτησε και το Χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα K19 στη Βυρτεμβέργη της Γερμανίας.

Δειλά-δειλά εντός Γαλλίας ξεκίνησε να συζητείται το όνομά του, όλοι όσοι τον παρακολουθούσαν διά ζώσης έμεναν με το στόμα ανοικτό, ο Κιλιάν τα έκανε όλα σε εξωπραγματικούς χρόνους, όχι μόνο για την ηλικία του αλλά για οποιονδήποτε φτασμένο ποδοσφαιριστή υψηλής ποιότητας.

Τη σεζόν της ενηλικίωσης ήλθε και το πρώτο χατ τρικ στο Πρωτάθλημα, το πρώτο γκολ στο Champions League, ο πρώτος τίτλος Πρωταθλητή στη Ligue 1.

Συνεπεία όλων αυτών, κατέφθασε στα γραφεία της Μονακό και το έγγραφο από την  Ομοσπονδία για κλήση του στην Εθνική ομάδα.

Ο Ντιντιέ Ντεσάν είχε ξετρελαθεί μαζί του, διέκρινε τα αυτονόητα στα χαρακτηριστικά του, διείδε την ικανότητά του στους κενούς χώρους και το ανοικτό γήπεδο, την ταχυδύναμή του, την τεχνική του κατάρτιση, πάνω απ’ όλα τη δυνατότητα να αγωνιστεί και στις τρεις θέσεις της επίθεσης.

Ο Εμπαπέ είναι από εκείνες τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις all around επιθετικών που μπορούν να καταστούν χρήσιμοι και σε φάση άμυνας και να προσφέρουν σε όλους τους τομείς και χώρους του γηπέδου.

Προπονητικά και τακτικά μιλώντας, οι προπονητές αναζητούν ως μάννα εξ ουρανού παίκτες με ικανότητες στο repress και την ανάκτηση κατοχής, ιδανικούς στο transition και τη δημιουργία πλεονεκτήματος στο ένας εναντίον ενός.

Για τους παραπάνω λόγους, βρέθηκε η φόρμουλα και στις 31 Αυγούστου του 2017 η Μονακό συμφώνησε με την Παρί για το “δανεισμό” του έναντι 145 εκατ. ευρώ + 35 εκατ. σε bonus επίτευξης στόχων.

Ο Κιλιάν έγινε η ακριβότερη μεταγραφή Γάλλου ποδοσφαιριστή στην ιστορία και η δεύτερη ακριβότερη εν όλω, μετά από τη μεταγραφή του Νεϊμάρ στην ίδια ομάδα, την Παρί Σεν Ζερμέν.

Η πρόοδος και η εξέλιξη του Εμπαπέ, μέχρι τουλάχιστον το τεράστιο παλκοσένικο του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 2018 στη Ρωσία, κατά το οποίο συστήθηκε στο ευρύ κοινό, επιτρέπουν ασφαλή συμπεράσματα, ειδικότερα ενόσω διάγουμε την εποχή που τα αστέρια του Κριστιάνο και του Μέσι οδεύουν -ηλικιακά- προς τη δύση τους και ο Νεϊμάρ μοιάζει να μην κατόρθωσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Ο Κιλιάν Εμπαπέ από ένα προδιαγραφόμενο next big thing, μέσα σε ένα καλοκαίρι και εξ αιτίας του συγκεκριμένου τουρνουά, έγινε «νέος Πελέ» εν μια νυκτί.

Πιθανόν τον ευνόησε βάσει χαρακτηριστικών η τακτική της ομάδας, αλλά, εάν δεν είχε τα προσόντα, δεν θα τα κατάφερνε ποτέ.

Είναι γεγονός πως είναι πάντοτε δύσκολο να αποδεχθούμε το μέλλον και την εξέλιξη, γι’ αυτό παρηγορούμε τον εαυτό μας με το παρελθόν, κλείνουμε τον εαυτό μας στα κουτάκια των αναμνήσεων και ζούμε στην ασφαλή πλάνη ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα που δεν έχουμε ήδη δει.

Αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο ο Εμπαπέ μπήκε σε σύγκριση πρώτα με τον Ανρί και μετά με τον Ρονάλντο, επειδή, αν τον παρακολουθούσαμε και τον διαβάζαμε γι’ αυτό που πραγματικά είναι (ήτοι κάτι εντελώς νέο και πρωτοεμφανιζόμενο), θα είχαμε απομείνει δίχως επιχειρήματα.

Ο Εμπαπέ δεν είναι πολυσχιδής και ταυτόχρονα προβληματική προσωπικότητα, όπως ο Κριστιάνο που δεν υπολογίζει συμπαίκτες, αντιπάλους ακόμα και στόχους, ούτε βυθίστηκε στη δίνη της διαχείρισης της απότομης φήμης, όπως ο Βραζιλιάνος Ρονάλντο.

Πολλώ δε, ουδέποτε υπέπεσε στα σφάλματα του Ροναλντίνιο και δεν έκανε τη λανθασμένη επιλογή, όπως ο «Τιτί» με τη Γιουβέντους.

Ο Κιλιάν έχει κάτι το μπαρόκ, το παιχνίδι του είναι σχεδόν θεατρικό, σαγηνευτικό για τους Γάλλους που λατρεύουν την εκλεπτισμένη υπερβολή. Η φύση εν προκειμένω έχει ακολουθήσει τις αρχές της συμμετρίας και η υπερβολή δεν φαίνεται τέτοια στα μάτια του θεατή.

Τα τρεξίματά του με και χωρίς τη μπάλα, η πρωτόγονη, σχεδόν βίαιη, τρίπλα του, τα “ξερά” ευθύβολα σουτ, τα γεωμετρικά γλυκά πλασέ. Παρατηρήστε το, φαινομενικά δεν υπάρχει τίποτα εκρηκτικό ή βίαιο στον Εμπαπέ.

Τίποτα απ’ όλα όσα κάνει στο χόρτο δεν μαρτυρά αναστάτωση, αταξία, ή έστω δεν καταδεικνύει υπερπροσπάθεια. Όλα προκύπτουν φυσικά, μοιάζουν με μια μακρά και χαριτωμένη αέρινη κίνηση, με τον ίδιο να φαίνεται ότι γλιστράει στο χώρο, σαν να μετακινείται σε μαγνητικό πεδίο.

Ο Κιλιάν πάντα καταφέρνει να διατηρήσει το παιχνίδι του καθαρό, φτάνει στο στόχο, ελέγχοντας την μπάλα με τρόπο που ποτέ δεν είναι κατά προσέγγιση ή τυχαίος.

Ακόμα και όταν κάνει λάθος, η εντύπωση που αφήνει είναι πως δεν τον ακολούθησαν οι άλλοι, επειδή δεν αντιλήφθηκαν την κίνησή του.

Είναι τρομακτικό αυτό για τόσο υψηλό επίπεδο, όπως τρομακτική είναι και η αίσθηση ότι δεν τελεί ποτέ υπό πίεση είτε εντός είτε εκτός ισορροπίας.

Η ταχύτητα, η σκέψη και η δράση δεν αλλάζουν, όταν βρεθεί σε κλειστό χώρο, δεν χάνει τον προσανατολισμό του και την επιρροή του στο παιχνίδι.

Έχω την αίσθηση ότι σήμερα αντιπροσωπεύει καλύτερα από κάθε άλλον τη χρυσή τομή μεταξύ ταχύτητας και υψηλής τεχνικής, ότι έχει κατορθώσει να συγκεράσει δυο στοιχεία που είχαμε να δούμε από τους καιρούς του Ρονάλντο στη Μπαρσελόνα.

Με τη διαφορά ότι ο Εμπαπέ βγάζει το ίδιο το παιχνίδι από τα καλούπια και τις σταθερές του, κάνοντάς το ανεξέλεγκτο.

Δεν ξέρω αν είναι δόκιμο να χρησιμοποιηθεί ο όρος «αυτοσχεδιασμός βάσει πλάνου», αλλά αυτό βγάζει ο Κιλιάν στο γήπεδο.

Είναι τόσο νέος ακόμη κι όμως έχει την παιδεία -και το υπέρμετρο ταλέντο ασφαλώς- να ενεργεί και να επιλέγει τις λύσεις αυτόματα.

Αποδίδει ένα ποδόσφαιρο στο οποίο ο μόνος έλεγχος είναι ο έλεγχος των αντανακλαστικών και το ένστικτο.

Είναι αναγκαίες συγκεκριμένες συνθήκες για να συμβεί αυτό, απαιτεί παρουσία πολλών παικτών πολύ υψηλής τεχνικής γύρω του, οι οποίοι να μπορούν να ακολουθήσουν αυτόν τον αυτοσχεδιασμό σωστών αποφάσεων.

Ο Εμπαπέ είναι το ποδόσφαιρο του μέλλοντος, το ποδόσφαιρο σε πολύ διαφορετικές ταχύτητες απ’ αυτά που έχουμε συνηθίσει, ένα ποδόσφαιρο αποκλειστικά και μονίμως στα κόκκινα, πολλές φορές και πέρα από τον κόφτη.

Το μέλλον δεν ήρθε με τη μορφή του φτωχόπαιδου από τη φαβέλα ή του Βραζιλιάνου μάγου. Είναι πολύ πιο φουτουριστική η προσέγγιση, παραπέμπει σε “ανδροειδές” τύπου «Τ-1000» από τον «Εξολοθρευτή».

Πιο δυνατός, πιο φωτεινός, πιο ευέλικτος, πιο γρήγορος, πάνω απ’ όλα με πολύ πιο γρήγορο επεξεργαστή για τον υπολογισμό των διαθέσιμων επιλογών.

Προσθέτοντας την κομψότητα και την ανάλαφρη κίνηση, έχουμε κάτι σαν τον πρώτο ποδοσφαιριστή βγαλμένο από βιντεοπαιχνίδι.

Όλα τα skills στο τέρμα, στο 99 με άριστα το 100, με ικανότητα ακόμα και για το απίθανο.

Η μαγεία είναι ότι όλο αυτό συμβαίνει με τρόπο φυσικό και ακίνδυνο, με έναν υπόκωφο τρόμο στα μάτια θεατών και αντιπάλων. Μέχρι πρότινος το “άγνωστο” τρόμαζε, πλέον δεν προκαλεί έκπληξη σε κανέναν aficionado.

Τώρα που οι ποδοσφαιρικοί πλανήτες επανήλθαν στη θέση τους και ο συμπαίκτης του, Λιονέλ Μέσι, κατέκτησε τον πολυπόθητο Παγκόσμιο τίτλο στο συγκλονιστικό Τελικό μεταξύ τους, η σκηνή είναι ελεύθερη για ένα παιδί που είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει το ποδόσφαιρο ανεξαρτήτως ηλικίας.

Χατ τρικ σε Τελικό Μουντιάλ ο πλανήτης είχε να δει από το μακρινό 1966, από τότε που ο Τζεφ Χαρστ “σκότωσε” τους Γερμανούς στο Wembley. Ο Κιλιάν, έχοντας ήδη κατακτήσει Παγκόσμιο Κύπελλο, το έκανε σε ηλικία 24 ετών και ενώ η δική του Γαλλία έμοιαζε καταδικασμένη στο καναβάτσο από τη χιλιοτραγουδισμένη Αργεντινή.

Ακριβώς η εμφάνιση του δεύτερου μισού στον Τελικό του Κατάρ έφερε στο προσκήνιο το νέο, το άφθαρτο, το ανέγγιχτο. Ο Κιλιάν, όσο μεγαλώνει, θα ωριμάζει, θα σκληραίνει, θα προσθέτει εμπειρία και παραστάσεις στο ήδη τέλειο παιχνίδι του. Και θα γίνεται σχεδόν τρομακτικός.

Κι όσο κι αν τρομάζει το υπερφυσικό, σιγά-σιγά συνηθίζεται και πολύ σύντομα καθιερώνεται στις συνειδήσεις και εξελίσσεται σε φαινόμενο.

Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση, κανείς δεν μπορεί να το πιάσει.

CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα του Zastro