Ο Ένας Για Τον Άλλον

Μετά τον ημιτελικό λοιπόν γυρίσαμε οι δυο μας στο Ολυμπιακό χωριό και εκεί πάντοτε κατεβάζαμε ρυθμούς χαράς, γιατί πλέον έπρεπε να μπούμε στην ψυχολογία του επόμενου αγώνα.

Πήγαμε για φαγητό, φάγαμε, όπως πάντα πριν από αγώνες, πρωτεΐνες και υδατάνθρακες, μακαρόνια και κρέας, αν και είχε σούσι και πολύ ωραία πράγματα το εστιατόριο, και μετά σοκολάτα.

Ήμασταν οι δυο μας, απομονωμένοι, δεν μιλούσαμε με άλλους αθλητές, όπως πάντα όταν σοβαρεύουν πολύ οι αγώνες.

Μόνο με τον προπονητή του Γρηγόρη μιλήσαμε στο τέλος του φαγητού, επιστρέφοντας στο δωμάτιο.

Εκεί, κάναμε ένα μπάνιο, ο Γρηγόρης κλείνεται αρκετά στον εαυτό του πριν τον αγώνα, μπορεί να πούμε δυο κουβέντες, ότι όλα είναι καλά.

Τηλεόραση δεν βλέπαμε ούτε σειρές στο λάπτοπ για να μην φεύγει το μυαλό από την ψυχολογία του αγώνα.

Μόνο μουσική μπορεί να ακούσουμε, τίποτα άλλο.

Ο Γρηγόρης ακούει το πρωί μουσική, δυναμικά πράγματα, ACDC, Rolling Stones.

Εγώ, πάλι, την παραμονή είχα τις δικές μου σκέψεις, σκεφτόμουν τον αγώνα της επόμενης ημέρας, δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο.

Ήμασταν και οι δύο πεπεισμένοι ότι θα κερδίσουμε!

Γιατί αυτόν τον αντίπαλο τον είχαμε κερδίσει πολλές φορές, θεωρητικά δεν είναι από τους δυνατούς αντιπάλους.

Βέβαια, είχε κάνει την έκπληξη στους Παραολυμπιακούς και είχε κερδίσει όλα τα φαβορί με διαφορές κιόλας.

Ήμουν αρκετά εφησυχασμένη. Πριν από Τελικό δεν είμαι ποτέ έτσι.

Και νομίζω ότι και ο Γρηγόρης κάπου μέσα του ήταν πιο ήρεμος.

Γενικά, κάνοντας μια αναδρομή στους Παραολυμπιακούς του Ρίο, τότε ήμουν με λιγότερες ευθύνες.

Χωρίς την ευθύνη του μωρού να υπάρχει, τουλάχιστον στο μυαλό μου. Μπορεί να μην είχα όλη την ευθύνη του, καθώς στο Τόκιο το φρόντιζε η μητέρα του Γρηγόρη, αλλά ένα κομμάτι του μυαλού μου ήταν στη μικρή.

Σίγουρα ήμουν πιο αγχωμένη για τον Τελικό στους Παραολυμπιακούς του Ρίο, ενώ στο Τόκιο ένα κομμάτι μου ήταν χαρούμενο,  γιατί πίστευα ότι θα κερδίσουμε τον αγώνα.

Στο Ρίο ήμουν τρελαμένη, καθώς ο αντίπαλος ήταν από τα μεγάλα φαβορί.

Σχετικά με το κομμάτι της φροντίδας του Γρηγόρη και των σωματικών δυνατοτήτων του, στο διάστημα αυτών των πέντε χρόνων υπήρχαν καμιά-δυο διαφορές αλλά όχι κάτι βασικό.

Πριν τον Τελικό λοιπόν κοιμηθήκαμε αργά, δεν μας έπιανε ύπνος, είχαμε και διάφορα προβλήματα σχετικά με το ομαδικό, καθώς ξεκινούσαν τη μεθεπόμενη μέρα τα ζευγάρια, κάτι που απασχολούσε το μυαλό του Γρηγόρη.

Μου είπε λοιπόν ότι το βράδυ πριν τον μεγάλο Τελικό σκεφτόταν τον αγώνα των ζευγαριών και του είπα «είναι δυνατόν πριν τέτοιον αγώνα να κάνεις τέτοιο πράγμα»;

Και μου λέει ότι δεν μπορούσε… το μυαλό του γύριζε σε αυτό… Και με τα ειδικά θέματα που είχαν προκύψει.

Ο Τελικός μας ήταν στις 15:00 και δεν ξυπνήσαμε ως συνήθως 05:00, είχαμε την πολυτέλεια να ξεκουραστούμε λίγο παραπάνω, έτσι ώστε να έχουμε δύναμη.

Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε ό,τι χρόνο έχουμε στο κρεβάτι, απομονωμένοι σε ηρεμία.

Ξυπνήσαμε λοιπόν κατά τις 09:00, ο Γρηγόρης στις 10:00, ετοιμαστήκαμε απευθείας και φάγαμε κάτι μεταξύ πρωινού-μεσημεριανού για να υπάρχουν αποθέματα κατά την ώρα του αγώνα.

Προσπαθούσα να στηρίξω την ψυχολογία του Γρηγόρη, από τη μία να μην έχει άγχος πολύ και από την άλλη να μην χαλαρώσει πολύ, δηλαδή είναι μια λεπτή ισορροπία που πρέπει να κρατηθεί.

Πήρα στο skype τη μαμά του Γρηγόρη την στιγμή που πηγαίναμε προς το λεωφορείο.

Την έδειξα στον Γρηγόρη, είπαν δυο κουβέντες και μετά την είδαμε στο γήπεδο.

Κάθε φορά που μπαίναμε στον αγωνιστικό χώρο εγώ κοιτούσα αμέσως την κερκίδα για μια στιγμούλα να δω ότι είναι εκεί.

Μιλάω τόση ώρα όλο για τα αγωνιστικά και τα θέματα του παιδιού που μας συνδέουν με τον άντρα μου στη διάρκεια των αγώνων, αλλά πάντα υπάρχει η συζυγική σχέση.

Πριν μπούμε στην αίθουσα κλήσης, δηλαδή στο τελευταίο βήμα πριν τον αγώνα, κάνουμε μια αναδρομή, τι έχουμε περάσει για να είμαστε εδώ πέρα, υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας ότι το κάνουμε ο ένας για τον άλλον, υπάρχουν αγκαλιές, υπάρχουν φιλιά και μετά μπαίνουμε στον αγώνα.

Στα αγωνιστικά, σκεφτόμουν… έχουμε φτάσει εδώ, θα μπορούσαμε να έχουμε αποκλειστεί, είχαμε πολύ δυνατούς αντιπάλους.

Έλεγα «τώρα πρέπει να γίνει και είναι η μεγάλη ευκαιρία για το Χρυσό μετάλλιο».

Προσπαθούσα να κρατήσω την ψυχραιμία μου για να μπορώ να υποστηρίξω το παιχνίδι, για να βγει ο αγώνας.

Μου έχει τύχει στον Τελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, όπου είχαμε πάρα πολύ δυνατό αντίπαλο, να ζαλίζομαι στην αίθουσα κλήσης από την αγωνία και να μην έχω ισορροπία από το άγχος.

Έτσι, στο Τόκιο προσπάθησα να επιβληθώ στον εαυτό μου πάρα πολύ και να πω «δεν γίνεται, πρέπει να βγει το παιχνίδι και πρέπει να βγει σωστά από την πλευρά μου. Τελείωσε. Θα μπεις μέσα σαν μηχανή, θα κάνεις αυτά που πρέπει να κάνεις και θα τελειώσει». Αυτό.

Είναι πολύ σημαντικό να μην κάνω κι εγώ κάποιο λάθος που θα μας στοιχίσει ίσως και τον αγώνα, γιατί, αν ο αγώνας κρίνεται στον πόντο, θα μπορούσαμε να χάσουμε το μετάλλιο.

Ο Γρηγόρης στο Τόκιο ήταν αυτός που ήξερα πάντα στους Τελικούς.

Πάρα πολύ τσιτωμένος, τα έδινε όλα, το κάθε του κομμάτι, κάθε σταγόνα από το «είναι» του.

Δυστυχώς, μας “πρόδωσαν” οι μπάλες, καταλάβαινα τα πάντα απ’ τις εκφράσεις και τις αντιδράσεις του, από αυτά που μου έλεγε, από τις εντολές που μου έδινε για να εκτελέσω.

Εγώ, να ξέρετε, δεν επιτρέπεται να γυρίσω πίσω το κεφάλι να δω πού πήγε η μπάλα. Αν γυρίσω πίσω είναι πέναλτι για τον αθλητή και μπορεί να πάρει πόντο ο αντίπαλος.

Όταν τελείωσε ο Τελικός και μείναμε στο Ασημένιο μετάλλιο ήταν μεγάλος ο πόνος.

Αλλά στο δικό μου μυαλό επικρατούσε το ότι δεν ήθελα αυτό να πειράξει τον Γρηγόρη σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό, διότι ήξερα πόσο το ήθελε και πόσο το θέλαμε.

Είχαμε φτάσει τόσο κοντά και κατάλαβα με την τελευταία βολή που έκανε ο Γρηγόρης ότι χάσαμε, το είδα στο πρόσωπό του και το πρώτο πράγμα που είπα, γιατί έπρεπε να τελειώσει πρώτα ο αγώνας για να μιλήσω, ήταν «έχουμε πάρει το Ασημένιο, σε παρακαλώ μην στενοχωριέσαι, όλο το μέλλον είναι μπροστά».

Όπως λέει και ο Γρηγόρης, «δεν ήθελε η μπάλα να «πάει»».

Ήταν το χειρότερο παιχνίδι που παίξαμε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες.

Οι μπάλες που έπρεπε να κάνουν το “σωστό” δεν το έκαναν στις κρίσιμες βολές.

Είναι Ασημένιο, αλλά έχεις χάσει στον Τελικό.

Έχεις περάσει τεράστια ένταση και περνάς από πάρα πολύ μεγάλο ζόρι την στιγμή της προετοιμασίας του αγώνα.

Θέλει χρόνο για να καταλάβεις τι έχεις κερδίσει, «ναι έχω κερδίσει το Ασημένιο μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς αγώνες, είναι τεράστια τιμή, είναι τεράστια ευτυχία, είναι τεράστιο επίτευγμα».

Στην αρχή είναι μεγάλος ο πόνος, μετά αλλάζουν τα συναισθήματα, γίνονται πρώτα γλυκόπικρα και μετά γίνονται γλυκά.

Παίρνεις το Ασημένιο μετάλλιο, βλέπεις να κρέμεται στο στήθος σου, είσαι στο βάθρο και, επιστρέφοντας πίσω στην Ελλάδα, αλλάζουν πολύ τα συναισθήματα.

Έτσι πεισμώνεις και για τους επόμενους αγώνες.

Με το που τελείωσε ο αγώνας, έπρεπε να πάμε στην απονομή, οπότε δεν μπόρεσα να ανέβω στην κερκίδα να πάρω την μικρή και να την κατεβάσω κάτω, όπως έκανα πάντα.

Μετά την απονομή, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάω να πάρω το μωρό.

View this post on Instagram

A post shared by Katerina Polychronidi-Patroni (@katpolychronidi)

Ψεκάστηκα με αντισηπτικό, έπλυνα τα χέρια μου, ανέβηκα στην κερκίδα με το μετάλλιο και τα λουλούδια που είχα στα χέρια, την πήρα και την κατέβασα κάτω στον Γρηγόρη, της δείξαμε το μετάλλιο και καθίσαμε μαζί της.

Μετά την πήραμε μαζί μας στο Χωριό και ήταν αρκετές ώρες εκείνο το βράδυ μαζί μας για να γιορτάσουμε όλοι μαζί το μετάλλιό μας.

Όταν μεγαλώσει το παιδί μας και καταλαβαίνει, θα της διηγηθώ όλη τη διαδρομή…

Ότι ξεκινήσαμε με πάρα πολύ δυνατό αντίπαλο, με τον Ιάπωνα που έπαιζε και στην έδρα του και ευτυχώς τον κερδίσαμε και με μεγάλη διαφορά, αλλά το άγχος μας υπήρχε ήδη δύο μήνες! Κάθε μέρα κοιμόμασταν και ξυπνούσαμε με το άγχος… του Ιάπωνα και του λοιπού δρόμου μέχρι τον Τελικό! Οπότε, ήταν ένας πάρα πολύ δύσκολος δρόμος…

Και αυτό θα προσπαθήσω να αποτυπώσω στη μικρή, το τι περνάμε κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών του ατομικού, το βήμα-βήμα, το πώς λέμε ο ένας στον άλλον «πάμε τσεκούρι», χωρίς συναισθήματα, χωρίς τίποτα, να κερδίσουμε τον αγώνα, να πάμε στον επόμενο.

Αυτό θα προσπαθήσω να της δείξω και να της πω, ότι έτσι είναι και η ζωή… Με αγώνες…

View this post on Instagram

A post shared by Katerina Polychronidi-Patroni (@katpolychronidi)

Το παιδί θα το παίρνουμε πάντα στους αγώνες.

Ετοιμάζεται να έρθει και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Σεβίλλης..

Προσωπικά, για να είμαι ολοκληρωμένη, καταλαβαίνω ότι θέλω τον Γρηγόρη, το παιδί και τη δουλειά μας, δηλαδή τους αγώνες.

Στους αγώνες έβλεπα το παιδί να λείπει και δεν ήμουν απόλυτα καλά.

Τις μέρες που δεν κάναμε προπόνηση λόγω υποχρεώσεων του παιδιού, πάλι δεν ήμουν εντελώς καλά, όταν χωριζόμαστε με τον Γρηγόρη για να πεταχτώ σε μια δουλειά, πάλι δεν είμαι καλά.

Τα χρειάζομαι όλα για να προχωρώ ωραία και ομαλά.

Αυτή την στιγμή δεν υπάρχει στο μυαλό μας η σκέψη ενός ακόμα παιδιού, είναι πάρα πολύ δύσκολο.

Μετά το Παρίσι θα δούμε πώς θα είναι με την μικρή, αλλά μου φαίνεται δύσκολο, γιατί εγώ αγωνίζομαι μαζί με τον Γρηγόρη, οπότε δεν ξέρω πώς μπορεί να λειτουργήσει.

Στα ταξίδια ο Γρηγόρης δεν μπορεί να με βοηθήσει, ώστε να μοιραστούμε τα παιδιά.

Ωστόσο έχουμε πει ότι θα το αποφασίσουμε αυτό μετά τους επόμενους Παραολυμπιακούς…