Δεν τα παρατάω ποτέ

Στο Παγκόσμιο είχα κερδίσει με άνεση αυτήν την αντίπαλο από το Εκουαδόρ, η οποία τελικά με απέκλεισε από την διεκδίκηση μεταλλίου στους Ολυμπιακούς του Τόκιο.

Τότε, είχα πάρει εγώ πρώτη τους πόντους και στη συνέχεια, επειδή εκείνη ανοιγόταν στις επιθέσεις της, συνέχιζα να παίρνω πόντους. Οπότε την είχα κερδίσει με μια σχετική ευκολία.

Στο Τόκιο έγινε ακριβώς το αντίθετο.

Στην αρχή πήρε αυτή κάποιους πόντους, μετά ανοίχτηκα εγώ πολύ για να τους πάρω πίσω και πάνω στις δικές μου επιθέσεις έπαιρνε αυτή σημεία.

Δεν θυμάμαι καν πώς πήρε τους αρχικούς πόντους, θυμάμαι όμως ότι σκεφτόμουν πως με σχετική ευκολία θα μπορούσα να ανατρέψω το κακό ξεκίνημα.

Δεν θυμάμαι καλά αυτό το παιχνίδι γενικά.

Μετά τους Ολυμπιακούς δεν ήθελα καθόλου να δω αυτόν τον αγώνα.

Θέλω να περάσει λίγος καιρός και να τον δω αργότερα.

Αυτοί οι Ολυμπιακοί ήταν οι τρίτοι της καριέρας μου. Είχα την μεγαλύτερη στήριξη από ποτέ, από χορηγούς, από την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, από την Ομοσπονδία μου, πραγματικά μου παρείχαν ό,τι ήθελα.

Δεν μου έλειψε τίποτα, πολλοί άνθρωποι με στήριξαν και ένιωσα ότι τους απογοήτευσα πολύ με την αποτυχία μου.

Γι’ αυτό και μετά το τέλος του αγώνα βγήκα δακρυσμένη και ζήτησα «συγγνώμη».

Με πίστευαν και πίστευα κι εγώ πολύ στον εαυτό μου, πίστευα ότι είχε έρθει η στιγμή να πάρω το Ολυμπιακό μετάλλιο που τόσο πολύ κυνηγούσα.

Και τους απογοήτευσα με τον χειρότερο τρόπο, γιατί επιπλέον δεν έχασα από μια αθλήτρια με αξιώσεις.

Έχασα από μια αθλήτρια που ήταν αουτσάιντερ.

Το άγχος μου το είχα διαχειριστεί καλά και τελικά είχα παραπάνω αυτοπεποίθηση απ’ αυτήν που έπρεπε.

Και πήγα με πολύ πίστη και έκανα, όπως πάντα, την προσευχή μου πριν τον αγώνα.

Πάλι, μετά την αποτυχία, μου έκανε εντύπωση, γιατί οι χορηγοί και οι υποστηρικτές μου έμειναν δίπλα μου και κάποιοι μάλιστα είχαν υπογράψει και πριν από τους Ολυμπιακούς του Τόκιο.

Δεν περίμεναν καν το αποτέλεσμα και είχαμε βάλει υπογραφές από πριν στο χορηγικό συμβόλαιο και για τις επόμενες χρονιές.

Με αυτό αισθάνομαι ακόμα πιο άσχημα.

Βέβαια, προσπάθησα κι έκανα το καλύτερο δυνατό που μπορούσα από θέμα προετοιμασίας και ό,τι περνούσε απ’ το χέρι μου.

Ήταν η κακιά στιγμή και δεν μπόρεσα να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους και κυρίως εμένα για την προσπάθειά μου.

Τον πατέρα μου, τον αδερφό μου που είναι στον χώρο της πάλης και γενικά την οικογένειά μου τους στενοχώρησε πολύ η αποτυχία μου στο Τόκιο, πιο πολύ γιατί οι δικοί μου οι κόποι δεν ανταμείφθηκαν.

Ξέρουν τι τραυματισμούς και χειρουργεία έχω περάσει και ήθελαν και αυτοί πάρα πολύ να δικαιωθώ με ένα Ολυμπιακό μετάλλιο.

Ωστόσο, δεν μου έδειξαν την απογοήτευσή τους, μου είπαν «δεν πειράζει, έχεις μπροστά σου το Παρίσι».

Βέβαια, υπήρξαν και άνθρωποι που είπαν διάφορα, υπάρχουν και άνθρωποι που θα πουν την άποψή τους και θα κατακρίνουν.

Είχα έναν μικροτραυματισμό στον έσω πλάγιο σύνδεσμο του γόνατος, αυτό ήταν που με ταλαιπωρούσε πάνω από τέσσερεις μήνες και πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Και δεν θέλω να δικαιολογηθώ, αλλά ίσως έπαιξε και αυτό έναν σημαντικό ρόλο.

Κάθε φορά στην προπόνησή μου πρόσεχα, έλεγα στους αντιπάλους μου «μην μπαίνετε σ’ αυτό το πόδι», εμένα οι κινήσεις μου ήταν περιορισμένες, γιατί ήξερα σε ποιες θα με ενοχλήσει, και δεν τις δούλευα στην προπόνηση. Οπότε, χωρίς να το καταλάβω, αυτό με άφησε πίσω αγωνιστικά και έχασα αυτό που λέμε αγωνιστική επαφή.

Αν και μου έλεγαν το αντίθετο, εγώ δεν το άφηνα να ξεκουραστεί, δεν του άφηνα τον χρόνο του, λόγω αγωνιστικών υποχρεώσεων.

Ο γιατρός μου, ο κύριος Παξινός, με παρέπεμψε για καινούργια μαγνητική, με εξέτασε και είδε ότι η περιοχή είχε αδρανοποιηθεί.

Έπρεπε να κάνω επέμβαση για να ξαναπάει αίμα στην πληγή, να την επουλώσει ο οργανισμός, γιατί είχε μείνει στάσιμη.

Τώρα συνεχίζω για το Παρίσι και ελπίζω για κάτι καλύτερο.

Μετά την αποτυχία του Τόκιο, όπου εκεί είχα τις μεγαλύτερες βλέψεις για να κάνω κάτι μεγάλο και βίωσα τη μεγαλύτερη αποτυχία της ζωής μου, ό,τι και να γίνει στο Παρίσι δεν θα με στενοχωρήσει τόσο, δεν θα με βαρύνει τόσο πολύ.

Προφανώς και είναι αγχωτικό το γεγονός ότι είναι η τελευταία μου ευκαιρία, γιατί ηλικιακά δεν με παίρνει για τους Ολυμπιακούς του 2028.

Ωστόσο, εγώ δεν πηγαίνω πλέον με την ίδια αυτοπεποίθηση και δεν δηλώνω ότι «πάω για μετάλλιο», όπως έκανα για το Τόκιο.

Θα πάω ήσυχα, ήρεμα, χωρίς να έχω παραπάνω βλέψεις. Έτσι ίσως μου βγει καλύτερα.

Ποτέ όμως δεν θα ξεχάσω πώς ξεκίνησα την πορεία μου στην πάλη.

Ο πατέρας μου, παλιός παλαιστής, πήγαινε τον αδερφό μου στις προπονήσεις κι εγώ δεν είχα να κάνω παρέα με κάποιον στο σπίτι. Οπότε ζητούσα από τον πατέρα μου να πηγαίνω κι εγώ εκεί όπου πήγαινε ο Γιώργος.

Κι έτσι ξεκίνησα σιγά-σιγά στον Εθνικό με τον Παναγιώτη Αρκουδέα, τον προπονητή των Ολυμπιονικών.

Και μετά από χρόνια διαδρομής, δεν θεωρώ ότι όλο αυτό το έκανα από μιμητισμό στα χνάρια των δικών μου ούτε ότι το αντιμετώπισα ποτέ ως “χρέος” να κάνω κι εγώ το ίδιο.

Και κανείς δεν με υποχρέωσε να πάω σε αυτό το άθλημα, από μόνη μου το ζήτησα και μετά ακολούθησα όλην αυτήν την πορεία.

Γι’ αυτο, χαίρομαι πολύ που επέλεξα την πάλη.

Το πρώτο πράγμα που χτίζεις εδώ είναι χαρακτήρας.

Αυτό με έχει βοηθήσει πολύ και στη ζωή μου, είμαι πολύ πεισματάρα, δεν τα παρατάω ποτέ και ξέρω ότι, για να πετύχω κάτι, πρέπει να δουλέψω πάρα πολύ.

Με τον Γιώργο Πηλίδη, ο οποίος κατέκτησε πρόσφατα το Χρυσό Παγκόσμιο μετάλλιο, έχω πάρα πολύ καλές σχέσεις και χάρηκα πολύ για το μετάλλιο που έφερε, γιατί ήταν ο στόχος του.

Πάντα έλεγε «μόνο Χρυσό». Δεν κοιτούσε Ασημένια, Χάλκινα και τα κατάφερε να γίνει Παγκόσμιος U23.

Με κάθε επιτυχία που φέρνει ένας αθλητής στην πάλη δίνει έναυσμα σε όλους εμάς τους υπόλοιπους να προσπαθήσουμε ακόμα περισσότερο για καλύτερα αποτελέσματα.

Συγκεκριμένα, ο Πηλίδης, πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια που ήταν παρτενέρ μου, με βοηθούσε πάρα πολύ στην προπόνηση και σε κάποια ευρωπαϊκά μετάλλια.

Ερχόταν στις προπονήσεις μου, ακόμα και αν είχε το παιδί τις δικές του προπονήσεις και υποχρεώσεις, και πάντα, όταν το ζητούσα, με βοηθούσε.

Κι εγώ, από την πλευρά μου, μπορώ να τον βοηθήσω σε κάποια πράγματα, στο πώς να σκέφτεται και πώς να αντιμετωπίζει κάποιες καταστάσεις σωστά, όχι στο παλαιστικό κομμάτι.

Μετά το Τόκιο ήθελα να αποφορτιστώ από όλο αυτό και ήθελα διακοπές.

Πήγα με την οικογένειά μου μια εβδομάδα σε νησί.

Εκεί με αναγνώρισαν κάποιοι και μάλιστα θυμάμαι δυο περιπτώσεις.

Μια κυρία που μου είπε «συγχαρητήρια για ό,τι έχεις προσφέρει και μην στενοχωριέσαι, σε είδαμε στις δηλώσεις σου που βούρκωσες. Εμείς σε στηρίζουμε».

Και μια ακόμα παρόμοια περίπτωση γυναίκας που με αναγνώρισε και μου μίλησε.

Μου έκανε εντύπωση, γιατί και οι δύο ήταν γυναίκες, παρακολουθούσαν αθλητικά και μάλιστα τα μαχητικά αθλήματα.

Αλλά μετά την επιστροφή μου έπεσα πάλι με τα μούτρα, είμαι συγκεντρωμένη στον πρωταθλητισμό και δεν θέλω να με επηρεάσει τίποτ’ άλλο εκτός από αυτό.

Κι έτσι θα συνεχίσω ως το Παρίσι.

Εκτός από της διακοπές, μετά τους Ολυμπιακούς, δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα, ήθελα να κάτσω στο σπίτι να σκεφτώ τι πήγε λάθος και πώς θα πορευτώ το επόμενο διάστημα.

Το μόνο ξεχωριστό είναι ότι ξεκίνησα μαθήματα αγγλικών, γιατί δεν έχω πάρει το lower, οπότε ήταν μια καλή ευκαιρία για να ασχοληθώ και με κάτι άλλο.

Κάποιες Κυριακές που έχουμε ελεύθερες κοιτάμε να τις αξιοποιήσουμε με κάτι εκτός αθλητισμού.

Πήγα, για παράδειγμα, θέατρο και είδα τον Γιώργο Καπουτζίδη, περίσταση για την οποία ντύθηκα και λίγο καλύτερα, παρότι, όταν βγαίνω, δεν ντύνομαι και πολύ καλά ούτε πολυβάφομαι.

Μετά την προπόνηση, η καθημερινότητα στο σπίτι είναι όπως μιας φυσιολογικής γυναίκας, έχω να κάνω τις δουλειές του σπιτιού, να μαγειρέψω για να φάω.

Πρέπει να προσέξω και τι θα μαγειρέψω, βάσει του προγράμματος που έχουμε στη δίαιτά μας.

Συνήθως μαγειρεύω πρωτεΐνη με υδατάνθρακες, δηλαδή κοτόπουλο, μπριζόλα ή μοσχάρι σε συνδυασμό με ρύζι, πατάτες ή μακαρόνια.

Η ζωή μου ως αθλήτρια λειτουργεί με έναν προγραμματισμό και βάσει των αγωνιστικών υποχρεώσεων.

Την προσωπική μου ζωή λοιπόν την έχω καθορίσει βάσει αυτού.

Μετά το Παρίσι θα είναι η ώρα της οικογένειας και των παιδιών.

Και σκέφτομαι ότι θέλω να παραμείνω στο άθλημα, γιατί ό,τι μου έχει προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια, θέλω να το ανταποδώσω και να το επιστρέψω στις νεότερες γενιές.

Βέβαια, δεν ξέρω από ποιο πόστο, γιατί η προπονητική δεν μου αρέσει καθόλου, κάτι που θα μπορούσα να ακολουθήσω, γιατί έχω τελειώσει Γυμναστική Ακαδημία.

Αυτά όμως είναι μακρινά!

Τώρα οι στόχοι είναι μόνο αγωνιστικοί και ο πρώτος, στον νέο Ολυμπιακό κύκλο, είναι η διάκριση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Όλα τα άλλα μετά!

Η Μαρία Πρεβολαράκη είναι Παγκόσμια Πρωταθλήτρια στην κατηγορία των 55 κιλών της ελευθέρας πάλης.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Ελισάβετ Τελτσίδου: Όλη μου η ζωή είναι Τζούντο

Δημήτρης Τσεκερίδης: Πάλη, Ένας Καθρέφτης Της Ζωής Μας

Παύλος Καγιαλής: Τέλος Και Αρχή

Αριάδνη Σπανάκη: Κοινός Στόχος

Παναγιώτης Γκιώνης: Πέμπτος Κύκλος

Στέφανος Ντούσκος: Ζώντας Ένα Θαύμα

Άλκης Κυνηγάκης: Τα όνειρά μου ήταν ακριβώς αυτό που κατάφερα

Θοδωρής Ιακωβίδης: Σα να βγήκα Ολυμπιονίκης

Άννα Ντουντουνάκη: Συναισθήματα που δεν είχα ζήσει ποτέ