H Stacy Sykora ήταν, για πολλά χρόνια, μια φανταστική αθλήτρια της Εθνικής ομάδας βόλεϊ των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής που κάλυπτε -αυτή είναι, μάλλον, μια φτωχή λέξη να αποδώσει την προσφορά της- τη νευραλγική θέση της λίμπερο.
Μικρή το δέμας αλλά ασύλληπτα τεράστια σε όλα τα ψυχομετρικά και αθλητικά μεγέθη, έδινε σε κάθε αγώνα μια παράσταση, ξεπερνώντας, κάθε φορά, τα ανθρώπινα όριά της. Θαυμασμός γι΄αυτήν, παντού.
Το 2012, είχε βρεθεί να παλεύει, με ελάχιστες πιθανότητες, για την ίδια της τη ζωή, μετά από ατύχημα που ενεπλάκη το πούλμαν της ομάδας της, στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας. Το χτύπημα στο κεφάλι είχε προκαλέσει εσωτερική αιμορραγία και νοσηλεύτηκε για πολλές ημέρες στην εντατική. Η μάχη που έδωσε ήταν σπουδαία. Όπως και στα τάραφλεξ, αρνήθηκε να χάσει.
Την είχα δει και με τα μάτια μου, δέκα χρόνια νωρίτερα στη Γερμανία…
Δεν γνωρίζω αν το είχε ξανά-επιχειρήσει στο παρελθόν αλλά εγώ τότε το έζησα…
Στον ημιτελικό του Παγκόσμιου πρωταθλήματος βόλεϊ γυναικών, είχαν βρεθεί αντίπαλες οι σπουδαίες ομάδες Αμερικής και Ρωσίας.
Θυμάμαι πως η αμερικανική ομάδα είχε έντονα προβλήματα υποδοχής (καθοριστικό τεχνικό στοιχείο στο βόλεϊ) και, ασφαλώς, οι Ρωσίδες αθλήτριες δεν έχαναν την ευκαιρία να σημαδεύουν την αχίλλειο πτέρνα εκείνη τη μέρα- τη συμπαίκτρια της Sykora, Tom Logan.
Το παιχνίδι, με αυτήν την απλοϊκή τακτική, είχε αρχίσει να γέρνει δραματικά προς τη ρώσικη ομάδα, ώσπου το φαινόμενο Sykora ανέλαβε δράση.
Πριν από κάθε σέρβις της Ρωσίας, κοιτούσε σχεδόν δολοφονικά τη σέρβερ, καλώντας την επιτακτικά να επιλέξει να κατευθύνει σε αυτήν τη μπάλα και όχι σε κάποια άλλη. Χτυπούσε, μάλιστα, δυνατά το στήθος της, πριν την επαφή του σέρβις, λέγοντας κάτι σαν: «Serve the fucking ball to me».
Κύβος ερρίφθη από τις Ρωσίδες που ξέχασαν την πρότερη τακτική τους και επιδόθηκαν σε ένα ανελέητο διαγωνισμό προσωπικών μονομαχιών με τη Sykora για να της κερδίσουν πόντο. Μάταια, όμως, αφού η Stacy αρνιόταν να υποκύψει, κάνοντας το παιχνίδι της ζωής της, με διαδοχικές εκπληκτικές ενέργειες.
Η εικόνα του αγώνα άλλαξε, η Stacy Sykora πήρε την ομάδα από το χέρι και, αφού αρχικά σχεδόν ηρωικά την υπερασπίστηκε, της έδωσε την πνοή αυτοπεποίθησης που χρειαζόταν για να ανασυνταχθεί, να γυρίσει ένα σχεδόν χαμένο παιχνίδι και εν τέλει να στείλει την ομάδα της στον τελικό του Παγκοσμίου πρωταθλήματος.
Μένουν αξέχαστα, όσα χρόνια και αν περάσουν, όλη η διαδικασία, οι στιγμές, η ανάληψη πρωτοβουλίας, το θράσος, η ανατροπή, όλα μαζί.
Στο αεροδρόμιο για την επιστροφή, ο ήλιος σκεπάστηκε, κάποια στιγμή, από τη παρουσία μιας ντουζίνας λυγερόκορμων κοριτσιών με την «αστερόεσσα» στο στήθος. Τι τύχη; Ήταν δίπλα μου ένα μπουλούκι όλες, ψάχνοντας, κλασικά, μικρά ψώνια-αναμνηστικά πριν την επιβίβαση στο αεροπλάνο.
Η ματιά δεν ήθελε και πολύ για να διεισδύσει ανάμεσα στις υπόλοιπες και να καρφωθεί στη διαβολική Stacy. Ανάμεσα στις δίμετρες, ξεχώριζε, και εκεί, ως πηγή ζωής και έμπνευσης για τις υπόλοιπες. Ηγέτιδα και εκτός γηπέδου. Έτσι συμβαίνει, σχεδόν πάντα, με όσους μπορούν να εμπνεύσουν τους άλλους.
Νομίζω ήταν αδύνατο να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω της. Παρατηρούσα κάθε ανάσα της, κάθε κίνηση, σαν να έψαχνα στη σιλουέτα της την ανυπέρβλητη, ανίκητη δύναμη που έκρυβε.
Βρήκα το θάρρος να πλησιάσω και, ακόμα περισσότερο, να της μιλήσω για τη μοναδική στιγμή που μου είχε χαρίσει καθ΄όλo το χρονικό της μεγάλης ανατροπής. Με ευχαρίστησε, το χάρηκε, εγώ πολύ περισσότερο.
Μερικά χρόνια αργότερα, τα κατάφερε κόντρα σε όλα τα προγνωστικά. Ήμουν σίγουρος ότι θα ανέκαμπτε, όπως σίγουροι θα ήταν και όλοι οι θεατές εκείνου του αξέχαστου ημιτελικού…
Βγαίνοντας νικήτρια από εκείνη τη μάχη, ανέφερε:
«Αυτό το ατύχημα άλλαξε τη ζωή μου.
Έπαιξα στο καλύτερό μου επίπεδο.
Δεν λυπάμαι για το τι συνέβη.
Δεν ήταν η επιλογή μου, αλλά έμαθα ότι πρέπει να ζήσω καλύτερα τώρα».
Ο Λεωνίδας Καραΐσκος είναι Καθηγητής Φυσικής Αγωγής, Msc, Κινησιοπαιδαγωγός, εμψυχωτής ομάδων.
Επιμέλεια κειμένου: Λουκάς Μαστροδήμος