Ήταν μία συνηθισμένη ημέρα, για μένα, από εκείνες της δεύτερής μου σεζόν στο Ηράκλειο, το 2017.
Είχα ανέβει για καφέ στον γιο του ιδιοκτήτη του σπιτιού μου.
Στο σπίτι βρίσκονταν και οι φίλοι του, ο Φάνης και η Γωγώ.
Είναι οι γονείς της Ραφαέλας για την οποία με είχαν ενημερώσει πως αγαπά πολύ τον ΟΦΗ.
Το πρόσωπό της φώτιζε όταν άκουγε για την ομάδα της. Γινόταν άλλος άνθρωπος.
Η γυναίκα μου ήταν έγκυος τότε και η Ραφαέλα πήγαινε με χαρά συνέχεια πάνω από την κοιλιά της για να ακούσει το μωράκι που θα ερχόταν στη ζωή.
Δεν γνώριζα λεπτομέρειες για την Ραφαέλα, αλλά θα μάθαινα στην πορεία.
Μίλησα με τον Φάνη, ενδιαφέρθηκα. Με άγγιξε η ιστορία της, ενημερώθηκα για το σύνδρομο down.
Πλέον, έχουμε φτάσει σε ένα σημείο να μιλάμε με τον Φάνη τουλάχιστον 1-2 φορές την εβδομάδα στο τηλέφωνο.
Πλέον, η Ραφαέλα είναι κομμάτι και της δικής μου ζωής.
Η Ραφαέλα ανάμεσα στον πατέρα της, Φάνη Χατζηδάκη, και τον Ανέστη Νάστο / Photo by: Andreas Koulatsoglou.
Όταν βλέπεις μικρά παιδιά με δυσκολίες, δεν μπορείς να μένεις απλά στο ποδόσφαιρο.
Ενδιαφέρεσαι για τον συνάνθρωπό σου, επηρεάζεσαι.
Μετά τη γέννηση της κόρης μου και μια σοβαρή περιπέτεια που περάσαμε, ευαισθητοποιήθηκα ακόμη περισσότερο.
Σκέφτηκα διαφορετικά τη ζωή και ειδικότερα τη ζωή ενός παιδιού.
Ήταν ένα «χτύπημα», το οποίο μου άλλαξε εντελώς τον τρόπο σκέψης.
Η Ραφαέλα μού είχε δώσει ήδη ένα «μάθημα» και το χαμόγελο ενός παιδιού πήρε ακόμη μεγαλύτερη αξία στο μυαλό μου.
Από το ποδόσφαιρο, εξάλλου, είμαστε όλοι περαστικοί.
Το ποδόσφαιρο είναι ένα κομμάτι της, αλλά υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα.
Η ζωή είναι μεγαλύτερη από το ποδόσφαιρο.
Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προσπαθήσεις να αφήσεις κάτι πίσω.
Να αγαπάς, να σέβεσαι τον δίπλα σου, να φροντίζεις για τα παιδιά.
Συμβαίνει πολλές φορές όμως παιδιά δυνατά, όπως η Ραφαέλα, να είναι η δική μας πηγή έμπνευσης.
Φροντίζω οι συμπαίκτες μου, κάθε σεζόν, να γνωρίζουν ποια είναι, πώς νιώθει, με τι χαίρεται.
Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, τη φωτογραφία της από το δωμάτιο του νοσοκομείου που μου είχε στείλει ο Φάνης.
Την είχα μοιραστεί με τους συμπαίκτες μου πριν από έναν πολύ κρίσιμο αγώνα.
Ήταν το μπαράζ παραμονής κόντρα στον Πλατανιά, τον Μάιο του 2019, και δεν χρειάστηκε να τους πω κάτι παραπάνω τότε από το: «Παίξτε για τους ανθρώπους που σας αγαπάνε και τους αγαπάτε».
Δύο εβδομάδες νωρίτερα, είχαμε βρεθεί με τον Θανάση Ντίνα στο νοσοκομείο, ανήμερα ενός άλλου πολύ οριακού αγώνα κόντρα στον Ατρόμητο, στο Περιστέρι.
Πηγαίνοντας εκεί, ένιωσα μεν στενοχώρια για όλα τα παιδιά, όμως, συγχρόνως, πήρα τεράστια δύναμη, βλέποντας τη χαρά που ένιωθε κοντά μας η Ραφαέλα.
Και, πράγματι, τα καταφέραμε μετά από λίγες ώρες.
Δεν μας πτόησε η κρισιμότητα της αναμέτρησης.
Ο δικός μας αγώνας, ο ποδοσφαιρικός, κράτησε για 90 λεπτά. Ο πραγματικός αγώνας ήταν και είναι αυτός των παιδιών και των οικογενειών τους μέσα στο νοσοκομείο.
Η Ραφαέλα και ο Ανέστης Νάστος στο νοσοκομείο, στις 5 Μαΐου 2019, ανήμερα της τελευταίας αγωνιστικής της Super League / Photo by: OFI Crete F.C. (Facebook).
Ξέρω πως ο ΟΦΗ είναι μεγάλη ομάδα με ιστορικές επιτυχίες και μεγάλους παίκτες που έχουν φορέσει τη φανέλα του.
Αυτό που με κάνει, ωστόσο, ακόμη πιο περήφανο είναι η φιλοσοφία του και η προσέγγισή του στο ανθρώπινο κομμάτι.
Για μένα σημαίνει πολλά αυτό, γιατί τον έχω ζήσει σε διάφορες καταστάσεις, είτε οικονομικά είτε αγωνιστικά. Όμως ήμουν εδώ, έκανα υπομονή και δικαιώθηκα.
Μια φωνή μέσα μου έλεγε «να πετύχεις σε αυτήν την ομάδα!».
Συχνά αναρωτιέμαι αν μπορεί μια επιλογή να σου αλλάξει τόσο πολύ την καριέρα και τη ζωή.
Μπορεί και παραμπορεί.
Το έζησα και το ζω.
Θυμάμαι πολύ έντονα τις ημέρες του Ιανουαρίου, το 2016.
Είχα πει, τότε: «για μένα, το ποδόσφαιρο: τέλος!
Δεν υπάρχει λόγος να παίζω πια, από τη στιγμή που είμαι σε μια ηλικία και δεν μπορώ να ζω μέσα από το ποδόσφαιρο».
Είχαμε ταλαιπωρηθεί πολύ. Κι εγώ και η γυναίκα μου. Ήμουν σε ομάδες χωρίς όνειρα, χωρίς φιλοδοξίες, με πολλά προβλήματα.
Είχα γίνει, παλιότερα, μέχρι και μάρτυρας ρατσιστικών περιστατικών, αν και σε αυτό το κομμάτι το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει κάνει πάρα πολλά βήματα μπροστά.
Περάσαμε πολύ δύσκολα χρόνια. Πολύ δύσκολα!
Photo by: Eurokinissi.
Χαρακτηριστικά, η τελευταία ομάδα μου, ο Ολυμπιακός Βόλου, δεν είχε καταφέρει να συνεχίσει στο πρωτάθλημα εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων.
Θυμάμαι να λέω στον μάνατζερ μου «δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο, θα βρω απλώς μια ομάδα στην Αθήνα και θα κάνω τη ζωή μου».
Όταν ένας ποδοσφαιριστής στα 24, 25, 26 χρόνια του ζητάει χρήματα από τους γονείς του και παρακαλάει τους προέδρους να του δώσουν τα δεδουλευμένα, δεν έχει λόγο να παίζει ποδόσφαιρο, επαγγελματικά.
Δεν έχει σημασία αν έκανα το χόμπι μου επάγγελμα. Ήθελα, όπως όλοι οι άνθρωποι, να πληρώνομαι στην ώρα μου για την εργασία μου.
Αυτό που ήθελα και θέλω πάντα είναι να ζω με απόλυτη αξιοπρέπεια την οικογένειά μου.
Δεν μου έλεγε κάτι να αγωνίζομαι και να μην πληρώνομαι. Χανόταν το νόημα.
Είχα φτάσει σε οριακό σημείο.
Δέχθηκα, όμως, πιέσεις από ανθρώπους του ΟΦΗ που μου έλεγαν πως «η ομάδα πάει για άνοδο» και πως «είναι ευκαιρία».
Αποφάσισα να κάνω υπομονή. Όλα τα χρόνια έκανα υπομονή.
Ποτέ δεν τα είχα παρατήσει.
Αλλά ο ΟΦΗ θα ήταν, όντως, η τελευταία μου ευκαιρία. «Τελευταία φορά!», είχα πει στη γυναίκα μου, «τελευταία φορά!», μου είχε πει και εκείνη.
Αν δεν πετύχαινα και με τον ΟΦΗ, δεν υπήρχε λόγος να αγωνίζομαι και να λέω πως είμαι ποδοσφαιριστής. Μπορούσα να κάνω και άλλα πράγματα.
Τα χρήματα που μου έδιναν για το δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος στην τρίτη κατηγορία ήταν καλά.
Τα είχα ανάγκη, με πίεσαν ο μάνατζερ και η γυναίκα μου και δέχθηκα, γιατί είχα πειστεί κι εγώ για το περιβάλλον της ομάδας, τον προπονητή και τους παίκτες.
Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά.
Photo by: Eurokinissi.
Η πρώτη χρονιά της πρώτης ανόδου ήταν πολύ δύσκολη, αλλά τα καταφέραμε. Και η χρονιά της δεύτερης ανόδου ήταν εξίσου δύσκολη.
Ανέλαβαν όμως άνθρωποι που είχαν όραμα. Η ομάδα πρεσβεύει κάτι όμορφο για το νησί, είναι παράδειγμα προς μίμηση.
Στο αγωνιστικό κομμάτι, λειτουργεί υποδειγματικά.
Στο εξωαγωνιστικό κομμάτι, υπερασπίζεται αξίες όπως η αγάπη, ο σεβασμός και η στήριξη των συνανθρώπων μας.
Η Ραφαέλα είναι το ζωντανό παράδειγμα.
Πλέον, φεύγω από το σπίτι μου και χαίρομαι να πηγαίνω στην προπόνηση.
Το πιο σημαντικό για έναν ποδοσφαιριστή στον ΟΦΗ είναι πως χαίρεται την καθημερινότητά του.
Το έχω ξαναπεί πως, αν με βοηθήσει ο Θεός και είμαι καλά, θα ήταν ιδανικό για μένα να κλείσω την καριέρα μου σε αυτήν την ομάδα.
Δεν μου αρέσουν τα μεγάλα λόγια.
Δεν θα πω πως την αγαπώ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.
Απλώς, απολαμβάνω την παρουσία μου και νιώθω μεγάλη τιμή και περηφάνια που βρίσκομαι εδώ.
Εδώ άλλαξε ο τρόπος σκέψης μου.
Εδώ άλλαξε η ζωή μου.
Photo by: Eurokinissi.
Ο Ανέστης Νάστος είναι ο αρχηγός της ποδοσφαιρικής ομάδας του ΟΦΗ.
(Σημείωση: Το όνομα Ραφαέλα έχει εβραϊκή προέλευση και είναι το θηλυκό του Rafa’el ( רָפָאֵל ) που σημαίνει «ο Κύριος ιάται», δηλαδή ο Θεός θεραπεύει. Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, ο Ραφαήλ ήταν ο τρίτος Άγγελος που μετέφερε τις ανθρώπινες προσευχές στο Θεό).
Επιμέλεια κειμένου: Λουκάς Μαστροδήμος