Είμαι Έλληνας

Ο μπαμπάς μου είναι Έλληνας, η μαμά μου Ολλανδέζα.

Η μητέρα μου γνωρίζει πολλά για την Ελλάδα, αλλά ο πατέρας μου είναι λίγο “τρελός” με την ελληνική ιστορία. Απ’ όταν ήμουν μικρός, μου έλεγε τα πάντα για την Ελλάδα, τον πολιτισμό, ήξερα από νωρίς τη μυθολογία, τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή, τον Δία^. μάλιστα, επειδή μου αρέσουν πολύ τα τατουάζ, έχω με τον Ηρακλή, με τον Δία και μου αρέσουν ιδιαίτερα, ενώ έχω φυσικά και με την οικογένειά μου, το πρώτο μου, αλλά και με τον πατέρα μου, «για πάντα μαζί».

Επισκεπτόμασταν κάθε χρόνο, απ’ όταν ήμουν ενός έτους εγώ, την οικογένειά μας στην Ελλάδα. Τα καλοκαίρια συνήθως πηγαίναμε Κρήτη, έχουμε συγγενείς εκεί, αλλά και σε Κεφαλονιά, Λευκάδα, Σαντορίνη, ενώ στην Αθήνα, την πόλη όπου γεννήθηκε ο πατέρας μου, πήγα 19 ετών! Όταν μπήκα στην Εθνική, πήγα με την οικογένειά μου στην Αθήνα, στην Πετρούπολη συγκεκριμένα, και είδα την πρωτεύουσα για πρώτη φορά. Είδα πράγματα στο κέντρο της πόλης, πήγα και στην Ακρόπολη, αλλά ήταν κλειστή εκείνες τις μέρες, πήγαμε όμως σε ένα roof garden και είδα τη θέα. Ακολούθησαν άλλες δυο φορές σε ενάμιση χρόνο.

Στο σπίτι μιλάμε μόνο ελληνικά, λίγα τα ολλανδικά, ο μπαμπάς μου μάλιστα δεν τα μιλάει και τέλεια, σε αντίθεση με τη μητέρα μου που μιλάει ελληνικά πιο καλά και από εμένα!

Μαθήματα ελληνικών δεν πήρα ποτέ, έμαθα έτσι όπως μιλάμε σπίτι, ενώ φυσικά και με έχει βοηθήσει πολύ να γίνω καλύτερος στην γλώσσα και η συμμετοχή μου στην Εθνική ομάδα σχεδόν ανά δίμηνο.

Από μικρή ηλικία μόνο μπάλα ήθελα να παίζω, έλεγα ότι θέλω να γίνω μεγάλος και τρανός ποδοσφαιριστής, ήταν σαν να ήξερα ότι αυτή θα είναι η ζωή μου, υπάρχει μεγάλος δρόμος ακόμα μπροστά μου βέβαια, αλλά τότε δεν υπήρχε κάτι άλλο που να θέλω να κάνω, ούτε το σχολείο με ενδιέφερε.

Ξεκίνησα λοιπόν σε μια ομάδα στο Τσβόλε, εκεί όπου γεννήθηκα, και έπαιξα από τα τέσσερά μου μέχρι τα έξι-επτά μου, οπότε ήρθαν ομάδες από την πόλη μου, όπως και η Χέρενφεϊν, και πήγα για προπονήσεις παντού, αφού μου έκαναν τις προκλήσεις.

Εγώ ήθελα να πάω στη Χέρενφεϊν, αλλά δεν μπορούσα, γιατί οι γονείς μου εργάζονταν και δεν ήταν σε θέση να με μεταφέρουν στην προπόνηση κάθε μέρα. Έναν χρόνο μετά ωστόσο με κάλεσαν στην Κ13 της ομάδας, ενώ ήμουν 10 ετών! Από την ηλικία των 13, έρχονται από την ομάδα και σε παίρνουν από το σπίτι, σε πηγαίνουν στην προπόνηση και σε επιστρέφουν πίσω. Και… αυτό ήταν, για μια δεκαετία, από τα 10 μου έως τα 20 μου, φόρεσα τη φανέλα της Χέρενφεϊν.

Ευτυχώς από νωρίς έβλεπαν αυτοί που έπρεπε ότι είμαι καλός, ότι βάζω πολλά γκολ, ότι κάνω καλές ασίστ, έβλεπαν τον τρόπο με τον οποίον οδηγούσα την μπάλα. Όταν είσαι επτά, παίζεις στο μικρό γήπεδο ακόμη, αλλά από τότε μπορούν να διακρίνουν τα καλά στοιχεία πάνω σου. Έπαιζα κέντρο τότε, αλλά, μεγαλώνοντας, άλλαξα λίγο και έγινα σέντερ φορ.

Σε όλο αυτό είναι μεγάλη και η συμβολή του πατέρα μου, ο οποίος πάντα λάτρευε το ποδόσφαιρο. Στο σπίτι βλέπαμε Ελληνικό Πρωτάθλημα και την Εθνική, με τις περιγραφές μάλιστα στα ελληνικά!

Θυμάμαι σαν τώρα και ένα ντέρμπι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, το οποίο το βλέπαμε μαζί με τον μπαμπά στον υπολογιστή. Αυτός λοιπόν με έβαλε ουσιαστικά στο παιχνίδι, αυτός ήταν και ο προπονητής μου, μου έμαθε πολλά και με καθοδήγησε για τη συνέχεια.

Ο πρώτος αγώνας που έπαιξα βασικός ήταν με τον «Ηρακλή», τη Χέρκουλες, αλλά το ντεμπούτο μου το έκανα με τον Άγιαξ. Έπαιξα κόντρα σε ομάδες με ονόματα ελληνικών μυθολογικών ηρώων!

Με τον Άγιαξ, θυμάμαι, ήμουν πολύ στρεσαρισμένος, το γήπεδο ήταν γεμάτο με 50.000 κόσμο, αλλά, όταν μπήκα, μου έφυγε όλο αυτό και έπαιξα καλά, παρότι ήμουν εξτρέμ και όχι σέντερ φορ. Ήταν ένα όνειρο που είχα από παιδί και τα συναισθήματα ήταν έντονα, αλλά αυτό το άγχος φεύγει, είναι τόσο ωραίο να βλέπεις τον κόσμο εκεί να σε παρακολουθεί!

Με τον προπονητή μας, τον Φαν Πέρσι, είχα πολύ καλή σχέση, ήταν ο άνθρωπος που είδε τι είχα μέσα μου και μου το είπε κιόλας. Ένας μεγάλος legend, εντός και εκτός Ολλανδίας, με βοήθησε πολύ να δουλέψω, μου μίλησε, με υποστήριξε και αυτό για εμένα λέει πολλά. Το γεγονός ότι με πίστεψε πολύ μου προσέφερε μεγάλη αυτοπεποίθηση. Γι’ αυτό ήταν και πολύ κρίμα, όταν έφυγε από την ομάδα. Αλλά χάρηκα πολύ που ήμασταν μαζί όλο εκείνο το διάστημα, ήταν σαν όνειρο.

Η Χέρενφεϊν ήταν το σπίτι μου από 10 ετών, αγαπώ πολύ την ομάδα. Έφτασε όμως η στιγμή που κατάλαβα ότι για μένα θα ήταν καλύτερο να συνεχίσω αλλού, ώστε να εξελιχθώ και να αναπτυχθώ περισσότερο ως ποδοσφαιριστής. Δεν ήταν εύκολη απόφαση, αλλά ήταν αυτό που χρειαζόμουν για το μέλλον μου.

Με τη νέα μου ομάδα ήθελα να συμφωνήσω από τον Μάιο, επειδή ήθελα να κάνω μια ολόκληρη προετοιμασία. Θεωρητικά, μπορούσα να πάω και κάπου αλλού εκτός από τη Γιαγκελόνια, αλλά τελικά η πολωνική ομάδα είχε ένα πλάνο για εμένα, κάτι που ήταν πολύ σοβαρό, ενώ, μιλώντας και με τον Διευθυντή, κατάλαβα ότι ήταν σαν οικογενειακή ομάδα.

Από την πρώτη στιγμή λοιπόν που ήρθαμε σε επαφή, ήθελα να πάω εκεί, το πλάνο ήταν τέλειο αλλά και ο κόσμος που με περιέβαλε καταπληκτικός. Και, αποτελώντας πια μέλος της ομάδας, έχω καταλάβει ότι έκανα σωστή επιλογή, είναι κάτι που το νιώθεις μέσα σου, και η χαρά μου είναι μεγάλη.

Εκτός των άλλων, το Πολωνικό Πρωτάθλημα είναι υψηλού επιπέδου, έχοντας τέσσερεις ομάδες να το εκπροσωπούν στα ευρωπαϊκά κύπελλα, δείγμα του πού βρίσκεται το ποδόσφαιρο της χώρας. Στην αρχή δεν ήξερα πολύ το είδος του ποδοσφαίρου, έλεγα «δεν ξέρω, δεν ξέρω», αλλά τελικά είναι τοπ και μου αρέσει πολύ.

Στο Πρωτάθλημα είμαστε συνολικά δέκα – δώδεκα Έλληνες παίκτες, δεν πρόλαβα τον Ευθύμη Κουλούρη στην Πόγκον δυστυχώς, έφυγε το παιδί, αλλά έχουμε πχ τους σέντερ φορ Τσιριγώτη και Κοσίδη.

Και, όσον αφορά σε εμένα, νομίζω ότι ξεκίνησα δυνατά στη Γιαγκελόνια, πετυχαίνοντας τέσσερα γκολ, δύο στο Πρωτάθλημα και δύο στο Conference League, ενώ πολύ σημαντική, τόσο για εμένα όσο και για την ομάδα, ήταν και η πρόκρισή μας στη League Phase του Conference. Νομίζω ότι σιγά-σιγά αρχίζουν να με μαθαίνουν εδώ και ελπίζω σε ανάλογη συνέχεια.

Τον Οκτώβριο του 2024 μού είχε κάνει request ο Τεχνικός Διευθυντής της ΕΠΟ, Δημήτρης Παπαδόπουλος, ώστε να μπορέσει να επικοινωνήσει μαζί μου. Μου τηλεφώνησε λοιπόν και με ρώτησε εάν ήθελα να παίξω με την Εθνική Ελλάδος.

Για εμένα ήταν πολύ εύκολο να πω κατευθείαν το «ναι», είπα κατευθείαν ότι θέλω, χωρίς να μιλήσω πρώτα με τους γονείς μου, οι οποίοι εξάλλου ήξεραν πού θέλω να παίζω.

Υπήρχε όμως ένα διαδικαστικό πρόβλημα. Δεν είχα το διαβατήριο που έπρεπε και δεν είχαμε και τα χαρτιά που χρειάζονταν για να το πάρουμε. Ο Φαν Πέρσι μού έδωσε μια ημέρα ρεπό για να το κανονίσω, καθώς του είχα εξηγήσει ποια ήταν η επιθυμία μου, και πήγαμε με τον πατέρα μου στη Χάγη. Εγώ νόμιζα ότι θα έπαιρνα το διαβατήριό μου και τέλος, αλλά εκεί αντιμετωπίσαμε προβλήματα με τα χαρτιά που δεν είχαμε, ενώ μιλούσαμε και με τον κύριο Δημήτρη. Τελικά, από το σπίτι πλέον,  στείλαμε και άλλα χαρτιά στις υπηρεσίες της Χάγης και μας είπαν ότι όλα τα έγγραφα θα είναι έτοιμα σε δύο εβδομάδες.

Ωστόσο, εμείς είχαμε τον φιλικό αγώνα με την Ουγγαρία σε δύο εβδομάδες και ήμασταν στο όριο. Από την Εθνική μού είπαν «έλα στην Αθήνα δυο μέρες πριν από τον αγώνα». Συνέβησαν διάφορα, είχα απογοητευτεί, αλλά με διαβεβαίωσαν ότι όλα θα τακτοποιούνταν από τις Σέρρες, όπου θα δινόταν και το φιλικό. Δυο μέρες πριν από τον αγώνα κάναμε και νέες διαδικασίες, μέχρι που μας είπαν «και τώρα πρέπει να περιμένεις δύο μέρες». Ε, τελικά τα επίσημα χαρτιά ήρθαν 30 λεπτά πριν από τον αγώνα! Μεγάλη χαρά και ανακούφιση! Έπαιξα κανονικά και έβαλα και γκολ!

Μου αρέσουν πολύ το ελληνικό ποδόσφαιρο και το Ελληνικό Πρωτάθλημα, ενώ στην Εθνική έχω δίπλα μου και τους παικταράδες που παίζουν στις ελληνικές ομάδες, τις οποίες εκτιμώ και θεωρώ πολύ καλές, χωρίς να υποστηρίζω κάποια ιδιαίτερα.

Μου αρέσει επίσης πολύ η ελληνική κουζίνα. Σε κάθε διακοπή για Εθνικές ομάδες που έρχομαι στη χώρα, το πρώτο που θα κάνω είναι να φάω ελληνικό φαγητό. Μου αρέσει πολύ το σουβλάκι πίτα και τρελαίνομαι για παστίτσιο! Στο σπίτι μου στην Ολλανδία οι γονείς μου πάντα μαγειρεύουν ελληνικά φαγητά, ενώ και η κοπέλα μου επίσης το προσπαθεί, αν και Ολλανδέζα. Φεύγοντας από την Ολλανδία, αυτό το φοβερό παραδοσιακό φαγητό μού λείπει.

Πέρα όμως απ’ το ελληνικό ποδόσφαιρο και την ελληνική κουζίνα, είναι και η θάλασσα, ο κόσμος, ο φρέντο εσπρέσσο, τα νησιά, στα οποία περιμένω πώς και πώς κάθε χρόνο να έρθω διακοπές! Η Ελλάδα είναι η πιο όμορφη χώρα που υπάρχει!

Αγαπώ πολύ και την ίδια και τους ανθρώπους, εδώ είναι πιο πολύ “σπίτι” απ’ ό,τι στην Ολλανδία, κάτι που ίσχυε απ’ τα πρώτα μου χρόνια, γι’ αυτό και αμέσως επέλεξα την Εθνική Ελλάδος!

Η ιδιοσυγκρασία μου, τα χαρακτηριστικά μου ταιριάζουν περισσότερο με αυτά των Ελλήνων, γι’ αυτό και ήθελα να αγωνίζομαι για την Ελλάδα!

Είμαι Έλληνας!

Ο Δημήτρης Ράλλης είναι διεθνής ποδοσφαιριστής.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου