Ο Βίκτορ Εμίλ Φρανκ υπήρξε τυχερός επιζών του Ολοκαυτώματος.
Ένα από τα αίτια που τον βοήθησαν να τα καταφέρει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί ήταν η Λογοθεραπεία. Ο ίδιος την είχε εφεύρει ως μία μορφή αναζήτησης του νοήματος της ζωής και κινητήρια ιδέα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μία από τις βασικότερες αρχές της εν λόγω φιλοσοφίας ανέφερε «Μία μη φυσιολογική αντίδραση σε μία μη φυσιολογική κατάσταση είναι μια φυσιολογική συμπεριφορά!».
Το Μίνας είναι μία άγνωστη κωμόπολη της Ουρουγουάης. Άλλωστε, πόσοι ξέρουν κάτι περισσότερο πέραν του Μοντεβιδέο; Σε αυτήν τη γειτονιά της χώρας της Νοτίου Αμερικής οι 35.000 κάτοικοι μπορούν να είναι υπερήφανοι για την καταγωγή μόνο για τέσσερεις ανθρώπους, τον Αντόνιο Λαβαγιέχα (σπουδαία προσωπικότητα που έπαιξε κομβικό ρόλο στην ανεξαρτησία της χώρας από την Βραζιλία το 1825), τον Χοσέ Μοροσόλι (συγγραφέας), τον Εδουάρδο Γκαβαρέτ (θρησκευτικός ηγέτης) και έναν σύγχρονό τους… τρελό.
Ο πρόωρα και στενάχωρα αδικοχαμένος κωμικός, Ρόμπιν Γουίλιαμς, είχε μία θεωρία που του άρεσε να επαναλαμβάνει. Ισχυριζόταν «Δικαιούσαι μόνο μία μικρή αναλαμπή τρέλας. Δεν πρέπει να τη χάσεις!». Ο Σεμπαστιάν Αμπρέου Γκάγιο μπόρεσε στη θεόμουρλη καριέρα του να τον διαψεύσει και να τον δικαιώσει ταυτόχρονα.
Οι δικές του αναλαμπές υπήρξαν λοιπόν ουκ ολίγες, αλλά στη μία και μοναδική που θα τον έκανε διάσημο φρόντισε να αδράξει την ευκαιρία και να καταστεί μάλλον ο πιο διάσημος «Loco» στη μεταμοντέρνα εκδοχή του παιχνιδιού.
Ο Σεμπαστιάν Αμπρέου.
2/7/2010, Soccer City, Νασρέκ, Νότια Αφρική
Θα καθόταν για ακόμα μία φορά στον πάγκο. Λογικό. Είχε από καιρό αποδεχτεί τη μοίρα του και του φαινόταν λογικό. Εκείνα τα παλιόπαιδα τού είχαν φάει από καιρό τη θέση στην 11άδα. Εντάξει η δική του σειρά, ο Ντιέγο Φορλάν, ήταν παικταράς, αλλά και οι τότε 23άρηδες, Λουίς Σουάρες και Εντίνσον Καβάνι, έκαναν πράματα και θάματα.
Πλέον αρκούνταν σε ποιοτικά λεπτά προς το τέλος των αγώνων και σε προβλέψεις. Όπως αυτή που έκανε στον Σεμπαστιάν Εγουρέν, ελάχιστα πριν ξεκινήσει ο προημιτελικός με την Γκάνα. «Λοιπόν, Σέμπα, άκου να δεις πώς θα κυλήσει το βράδυ. Στο λέω, για να το ξέρεις πρώτος. Θα πάμε στα πέναλτι, αλλά να είσαι ήρεμος θέλω. Εγώ θα εκτελέσω το πέμπτο και θα προκριθούμε».
Η κανονική διάρκεια έληξε δίχως νικητή (1-1), στην παράταση ο Λουίς Σουάρες έκανε χέρι στην γραμμή και αποβλήθηκε, με τον Γκίαν Ασαμόα να χάνει το ιστορικό πέναλτι και να μην στέλνει τη χώρα του στα ημιτελικά, όπως άξιζε βάσει της εικόνας της.
«Τα πέναλτι ξεκίνησαν. Δίπλα μου είχα τον Χόρχε Φουσίλε και ήθελα απλώς να μου επιβεβαιώνει όσα έβλεπα. Από το πρώτο πέναλτι που εκτελέσαμε τον ρώτησα “Χόρχε, κουνήθηκε ο τερματοφύλακας;”. “Ναι, “Loco”, κουνήθηκε”, πιστοποίησε. Το ίδιο συνέβη σε όλες τις εκτελέσεις και πάντα ο Χόρχε συμφωνούσε ότι ο πορτιέρο κουνιόταν γρήγορα.
Και κάπως έτσι έφτασε η σειρά μου. Άπαντες ανησύχησαν. Ένιωσα τα βλέμματά τους να με καρφώνουν.
Ο αρχηγός Λουγκάνο και ο Φορλάν με πλησίασαν ανήσυχοι. “Σέμπα, μην κάνεις πάλι αυτήν την ανοησία. Όχι τώρα. Μόνο γι’ αυτήν τη φορά σε εκλιπαρούμε”, είπε ο Λουγκάνο. “Αν κάνεις Πανένκα και το χάσεις, θα δολοφονήσω όλην την οικογένειά σου”, πρόσθεσε φοβισμένος ο Φορλάν. Τους κοίταγα, αλλά δεν τους άκουγα καν. Η απόφαση είχε ήδη ληφθεί Ήμασταν συνηθισμένοι στις τρέλες του. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα το έκανε. Η αλήθεια είναι ότι είναι τόσο τρελός όσο είναι και ευφυής. Δεν το έκανε τυχαία όλο αυτό, αλλά ήταν προϊόν μελέτης. Είχε προλάβει και τα είχε διαβάσει όλα. Είναι ο πιο έξυπνος και τολμηρός συμπαίκτης που είχα ποτέ!», θα αιτιολογήσει ο Λουγκάνο μετά την πρόκριση.
Από κοντά και ο θρυλικός κόουτς, Όσκαρ Ταμπάρες, να του πλέκει το εγκώμιο. «Δεν θα έλεγα ότι έκανε κάποια τρέλα. Από την σκοπιά που το βλέπω εγώ, απλώς έκανε ακόμα μία επίδειξη της κλάσης και της ποιότητάς του. Όσοι τον κριτικάρουν, απλώς δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι τόσο άνετοι και γενναίοι, ώστε να τολμήσουν κάτι αντίστοιχο».
Λίγα λεπτά νωρίτερα, ο Αμπρέου είχε στήσει την μπάλα στα 11 βήματα και με “αλά Πανένκα” τελείωμα έστελνε βιαστικά τον Κίνγκσον στη δεξιά γωνία και την Ουρουγουάη σε τετράδα Παγκόσμιου Κυπέλλου έπειτα από ακριβώς 40 χρόνια. Το αποτέλεσμα έμεινε στην ιστορία. Ήταν μία ομορφιά. Σχεδόν η εντελώς λανθασμένη απόφαση, αν το δεις με στωική ματιά. Δεν θα μπορούσε όμως να το έχει κάνει αλλιώς. Δεν θα ήταν ο εαυτός του.
«Θυμάστε πώς αναφώνησε ο κόσμος, όταν είδε τον Ζιντάν να κάνει το ίδιο στον Τελικό του 2006; Όλοι μίλησαν για μαγεία. Οπότε, γιατί να μην πουν το ίδιο και για τον Αμπρέου;», ήταν η δική του αιτιολόγηση.
Ο Σεμπαστιάν Αμπρέου με τη φανέλα της Εθνικής Ουρουγουάης σε αναμέτρηση με την Δανία για το Μουντιάλ του 2002.
Και μόλις είχε αποδείξει ότι μία από τις μεγαλύτερες γνώσεις του ανθρώπου είναι να ξέρει την τρέλα του. Άλλωστε, ο ίδιος ήξερε τόσο καλά τη δική του και το έκανε τόσες φορές στην καριέρα του. Συγκεκριμένα, ο ίδιος έχει μετρήσει 25 επιτυχημένα “Πανένκα” και μόλις δύο χαμένα. Πλέον θα τον αναγνώριζε ο πλανήτης ολάκερος…
Τα μαγικά χαλιά και το μωρουδίστικο ποδήλατο
«Προέρχομαι από πολύ φτωχή οικογένεια. Ο πατέρας μου καθάριζε χαλιά. Με έπαιρνε μαζί του από επτά χρόνων και εγώ έριχνα το νερό. Καμιά φορά μού έδινε και τη βούρτσα για να τα τρίβω. Σταδιακά η βούρτσα έγινε ένα με το χέρι μου. Εκείνα τα χαλιά όμως, τώρα που μεγάλωσα, τα θεωρώ μαγικά. Αυτά με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι τώρα. Με έμαθαν να μην είμαι εγωιστής, να είμαι σπάταλος και να ευγνωμονώ για όσα έχω.
Ωστόσο, το παιδικό βίωμα ήταν δύσκολο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι για χρόνια ονειρευόμουν απλώς ένα ποδήλατο. Είχα φτάσει 12 ετών και δεν μπορούσα να πάρω το παιδικό μου ποδήλατο.
Ένιωθα μεγάλη ντροπή να κυκλοφορήσω με αυτό. Και τι έκανα; Οι φίλοι μου έπαιρναν τα δικά τους κι εγώ έτρεχα ξοπίσω τους με τα πόδια. Ίσως τελικά αυτό να με έκανε έναν φοβερό αθλητή και να που μπόρεσα να παίξω ποδόσφαιρο μέχρι πάνω από τα 40 χρόνια της ζωής μου. Υποθέτω ότι και σε αυτό οφείλω ευγνωμοσύνη. Όσο για το ποδήλατο, ξέρετε τι έκανε ο μπαμπάς μου; Του έβαλε πιο μεγάλες ρόδες και ήταν το πιο γελοίο μωρουδίστικο ποδήλατο της γειτονιάς».
Ο Σεμπαστιάν Αμπρέου σε παιδική ηλικία (4ος από αριστερά).
Η πρώτη πραγματική τρέλα
Λίγο αργότερα, στα 14 του, θα επιδείκνυε για πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα την πολυπλοκότητα και τη διαφορετικότητα του χαρακτήρα του. Το φοβερό είναι ότι εκείνην την εποχή η ιδέα τού να παίξει ποδόσφαιρο δεν βρισκόταν καν στο μυαλό του.
Αντίθετα με τα παιδιά της παρέας που μάτωναν τα γόνατά τους στην αλάνα, εκείνος πάντοτε είχε τρέλα με τον Μάικλ Τζόρνταν και τον Μάτζικ Τζόνσον.
Ήταν και ψηλό παιδί και όλα προέκυψαν από μόνα τους. Μόνο που είπε να συνδυάσει το μπάσκετ με τη δημοσιογραφία. Και το έκανε με έναν ευφάνταστα τρελό τρόπο, δείχνοντας από μικρός την αντισυμβατικότητά του.
«Από μικρός ένιωθα ότι αγαπούσα το γράψιμο και τον αθλητισμό. Μπλέχτηκα με μία τοπική εφημερίδα, ώστε να μπορώ να βλέπω δωρεάν αγώνες και μετά να γράφω γι’ αυτούς. Η πρώτη αποστολή μου ήταν να πάω σε έναν αγώνα μπάσκετ. Μόνο που σε αυτόν έπαιζα κι εγώ. Ήμουν ο καλύτερος παίκτης. Οπότε, αμέσως μετά έπρεπε να μου πάρω συνέντευξη. Άρχισα τις ερωτήσεις στον εαυτό μου και κάθισα στην παλιά γραφομηχανή του παππού μου. Την επόμενη μέρα πρωί-πρωί ο Διευθυντής της εφημερίδας με πήρε τηλέφωνο. Είχε αυστηρό ύφος. “Κοίτα, μικρέ, δεν θα με τρελάνεις εσύ. Δεν γίνεται να γράφεις συνέντευξη στον Σεμπαστιάν Αμπρέου και να υπογράφεις με το ίδιο όνομα”»!
Ο Σεμπαστιάν Αμπρέου όταν έπαιζε μπάσκετ.
Οι μπύρες του πεπρωμένου
Ο Σέμπα θα έπαιζε μπάσκετ μέχρι τα 17. Δεν βρέθηκε σε καμία ποδοσφαιρική ακαδημία, δεν έμαθε καν τις βασικές αρχές του αθλήματος. Ό,τι ήξερε το ήξερε από την αλάνα.
Ήταν στη λίστα για τους Παναμερικανικούς αγώνες καλαθοσφαίρισης U-17. Τον κάλεσαν στο καμπ. Μία μέρα βγήκε για φαγητό, ήπιε και λίγες μπύρες και άργησε να γυρίσει. Τον έδιωξαν. Την αμέσως επόμενη μέρα βρέθηκε στο ίδιο μαγαζί. Το πεπρωμένο τού είχε στήσει καρτέρι εκεί.
Άλλωστε, κανείς θνητός δεν μπορεί να παραμείνει ανέγγιχτος στις μεταβολές της μοίρας. Και ο μικρός ήταν ήδη ένα πνεύμα έτοιμο να ακολουθήσει τις προσταγές της, δίχως καμία διάθεση να τους αντισταθεί.
Τον πλησίασε ένας άγνωστος και τον ρώτησε εάν μπορεί να αγωνιστεί με μία ομάδα που της έλειπε ένας παίκτης. Συμφώνησε.
Η αρχή έγινε με τη Νασιονάλ Ντε Μίνας και σε λίγους μήνες βρέθηκε με την Εθνική Ουρουγουάης στο Sudamericano U-17 του ποδοσφαίρου στη Βολιβία. Αγωνίστηκε μόλις 45 λεπτά, βρήκε δίχτυα δύο φορές, χάρισε μία πρόκριση.
Ήταν αρκετά. Αμέσως μπήκε στο στόχαστρο όλων των μεγάλων. Οι Μοίρες, οι οποίες, όπως ισχυριζόταν ο Ρωμαίος ποιητής, Βιργίλιος, «πάντα βρίσκουν τον δρόμο», είχαν ήδη αποφασίσει για λογαριασμό του. Νασιονάλ, Πενιαρόλ, Ντανούμπιο, Ντεφενσόρ τον πολιόρκησαν, αλλά η τελευταία τού υποσχέθηκε ότι θα παίζει. Μόνο αυτό τον ενδιέφερε. Ούτε καν να φορέσει τη φανέλα της αγαπημένης του Νασιονάλ. Στα 18 του, την επόμενη χρονιά (1994), θα βρεθεί βασικός και στα 20 του θα βάλει έξι γκολ σε ισάριθμα ματς στο Copa Libertadores.
Ο Σεμπαστιάν Αμπρέου με τη φανέλα της Ντεφενσόρ Σπόρτινγκ.
Το ρεκόρ Guinness
Αμέσως η Σαν Λορέντσο δεν θα χάσει χρόνο και θα τον πάρει στην Αργεντινή. 26 γκολ σε 43 αγώνες Πρωταθλήματος και άλλα έξι σε επτά του Libertadores θα απογειώσουν τη φήμη του.
Κάπου εκεί θα ξεκινήσει η πιο τρελή Οδύσσεια στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Αυτή θα ολοκληρωθεί το 2021, έχοντας μετρήσει 32 διαφορετικές ομάδες σε 40 εναλλαγές, καθώς άλλαξε club αρκετές φορές και μέσα στην ίδια χρονιά. Συνολικά θα ταξιδέψει σε 10 χώρες και τρεις ηπείρους. Κάπως έτσι θα κάνει το μεγάλο ρεκόρ.
Θα συμβεί το 2017, όταν θα ξεπεράσει την ιστορική επίδοση του Γερμανού τερματοφύλακα, Λουτς Πφάνενσταϊλ (25 ομάδες και στις έξι Συνομοσπονδίες της FIFA) και θα του χαρίσει περίοπτη θέση στο βιβλίο των Guinness. Τα γκολ του σε 20 διαφορετικά μεγάλα ντέρμπι πόλεων και το ότι μαζί με τους Χοσέ Σαντ, Ρόκε Σάντα Κρους και Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς είναι οι μοναδικοί στη σύγχρονη ιστορία που έχουν σκοράρει σε τέσσερεις 10ετίες, αμφότερα τον καθιστούν ούτως ή άλλως ξεχωριστό.
Το πρώτο μεγάλο ταξίδι ήταν η Λα Κορούνια, αλλά σε εκείνη την ομαδάρα της «Super Depor» δεν θα μπορέσει να βρει θέση βασικού. Η Βραζιλία, όπου θα περάσει συνολικά έξι χρόνια σε ισάριθμες ομάδες, θα αποτελέσει τη δεύτερη πιο μακροχρόνια πατρίδα της καριέρας του εκτός Ουρουγουάης. Στην κορυφή θα βρίσκεται πάντα το φιλόξενο για εκείνον Μεξικό. Στην Ισπανία θα ξαναβρεθεί για λογαριασμό της Σοσιεδάδ, αλλά στη Β’ Κατηγορία. Τα 11 γκολ του δεν είναι αρκετά για τον προβιβασμό. Θα ακολουθήσει το πιο περίεργο ταξίδι και η μεγάλη έκπληξη…
Ντεφενσόρ Σπόρτινγκ (1994-1996), Σαν Λορέντσο (1996-1998), Λα Κορούνια (1998), Γκρέμιο (1998-1999, δανεικός), Τέκος (1999-2000, δανεικός), Σαν Λορέντσο (2000-2001, δανεικός), Νασιονάλ (2001, δανεικός), Κρους Ασούλ (2002-2003, δανεικός), Νασιονάλ (2003, δανεικός), Αμέρικα (2003, δανεικός), Τέκος (2004, δανεικός), Νασιονάλ (2004-2005), Ντοράδος (2005-2006), Μόντερεϊ (2006), Σαν Λουίς (2007), Τίγκρες (2007), Ρίβερ Πλέιτ (2008-2009), Μπεϊτάρ Ιερουσαλήμ (2008), Σοσιεδάδ (2009), Άρης (2009), Μποταφόγκο (2010-2012), Φιγκεϊρένσε (2012, δανεικός), Νασιονάλ (2013), Ροσάριο Σεντράλ (2013-2014, δανεικός), Αούκας (2015, δανεικός), Νασιονάλ (2015, δανεικός), Σολ Ντε Αμέρικα (2016), Σάντα Τέκλα (2016), Μπανγκού (2017), Σεντράλ Εσπανιόλ (2017), Πουέρτο Μοντ (2017), Αουντάξ Ιταλιάνο (2018), Ντεπόρτες Μαγκαγιάνες (2018), Ρίο Μπράνκο (2019), Σάντα Τέκλα (2019), Μπόστον Ρίβερ (2019-2000), Αθλέτικ Κλαμπ (2021), Σουντ Αμέρικα (2021), Ολίμπια (2021).
Ο Σεμπαστιάν Αμπρέου με τη φανέλα της Λα Κορούνια.
Στον Θεό του Πολέμου
Η καλοκαιρινή ζέστη δεν θα εμποδίσει κανέναν από το να βρεθεί στο αεροδρόμιο «Μακεδονία». Ο «Loco» δεν πιστεύει στα μάτια του, καθώς θα συνειδητοποιεί ότι ίσως για πρώτη του φορά να βρέθηκε ανάμεσα σε ακόμα πιο τρελούς από εκείνον. Είναι Ιούνιος του 2009 και, βγαίνοντας από το αεροπλάνο, θα γνωρίσει αδιανόητη αποθέωση από 7.000 οπαδούς του Άρη, οι οποίοι έχουν στήσει μοναδική υποδοχή. Ο Αμπρέου είναι 32 ετών, σε καλό σημείο της καριέρας του, κανείς δεν πιστεύει ότι η ομάδα της Θεσσαλονίκης είναι σε θέση να πληρώσει το συμβόλαιό του.
Πριν καν πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα, η κίνηση έχει αποδειχτεί σούπερ εμπορική. Η μπουτίκ έχει ξεπουλήσει με 16.000 φανέλες του, κάτι που θα συνεχιστεί για το ελάχιστο διάστημα που θα παραμείνει.
Θα αγωνιστεί μόλις σε εννέα ματς (717 λεπτά) και θα σκοράρει πέντε φορές (ένα κόντρα στην ΑΕΚ, αλλά και ένα αυτογκόλ με τον Παναθηναϊκό). Σύμφωνα όμως με τον κόουτς, Έκτορ Ραούλ Κούπερ, το μυαλό του βρίσκεται στο επερχόμενο Μουντιάλ και δεν είναι διατεθειμένος να βάλει τα πόδια του στη φωτιά.
Ο ίδιος το διαψεύδει, αλλά ζητάει να πάει σε όλα τα φιλικά της Ουρουγουάης. Η σύγκρουσή τους θα τον οδηγήσει στο να αποχωρήσει. Από τις 600.000 ευρώ του ετήσιου συμβολαίου θα λάβει τις 150.000 και θα πετάξει για το Ρίο Ντε Τζανέιρο, όπου θα αγαπηθεί πολύ στην Μποταφόγκο. Εκεί θα βάλει και τα περισσότερα γκολ του (55 σε 93 αγώνες).
Ο Σεμπαστιάν Αμπρέου με τη φανέλα του Άρη.
Viva Mexico
Στο Μεξικό ωστόσο θα φορέσει επτά διαφορετικές φανέλες και θα το κάνει όχι μόνο ανά έτος αλλά και με δύο σταθμούς ανά σεζόν. Δεν θα καταφέρει πάντως να κατακτήσει κανέναν τίτλο. Θα γράψει όμως ιστορία, καθώς θα αναδειχτεί πρώτος σκόρερ του Πρωταθλήματος σε τέσσερεις διαφορετικές περιπτώσεις, έχοντας ακόμα ένα ρεκόρ, αυτό του ξένου με τις περισσότερες πρωτιές (τρεις έχει ο Πιερ Αντρέ Ζινιάκ). Με την Τέκος θα βρει δίχτυα 29 φορές (1999-2000), με την Κρους Ασούλ 21 και 16 φορές (2002, 2002-2003) και με τους Ντοράδος της Σιναλόα 22 φορές (2005-2006).
Εκεί είναι που θα κάνει ακόμα μία τρέλα.
Την προτελευταία αγωνιστική και με την παραμονή να βρίσκεται στο νήμα, θα εκτελέσει για ακόμα μία φορά πέναλτι “αλά Πανένκα”. Ο πορτιέρο θα το πιάσει και οι οπαδοί της ομάδας του θα αποδοκιμάσουν έντονα τον Σέμπα. Οι Ντοράδος εκείνην την στιγμή υποβιβάζονται. Την τελευταία αγωνιστική όμως θα νικήσουν και θα σώσουν την κατηγορία. Θα το κάνουν με δύο δικά του γκολ. Το δεύτερο; Εκτέλεση “Πανένκα”.
Στο τέλος του ματς θα ανακοινώσει την αποχώρησή του με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. «Μου έχει προταθεί ανανέωση, αλλά δεν θα μείνω. Δεν μπορώ να μείνω σε μία ομάδα όπου με αποδοκιμάζουν και μετά με αποθεώνουν. Αυτοί είναι πιο μουρλοί και από μένα»…
Αποχωρώντας, θα αφήσει παρακαταθήκη 116 γκολ ως ο κορυφαίος Ουρουγουανός σκόρερ στη χώρα.
Σεμπαστιάν Αμπρέου και Πεπ Γκουαρντιόλα, συμπαίκτες στην Ντοράδος.
Περιπλάνηση και τίτλοι
Οι περιπλανήσεις θα συνεχιστούν χωρίς πλάνο και στόχους. Όπου τον βγάζει αυθόρμητα η μοίρα και η καλύτερη πρόταση. Θα βιώσει όλην την καριέρα του με τον εντελώς αντίθετο τρόπο των one club men. Τα βρεθεί στο Σαν Σαλβαδόρ, το Ισραήλ, τη Χιλή, αλλά κυρίως θα περάσει από την αγαπημένη του Νασιονάλ σε τρεις διαφορετικές περιόδους.
Εκεί θα κατακτήσει τέσσερεις τίτλους (2001, 2003, 2004, 2005), προσθέτοντάς τους στους δύο επί αργεντινικού εδάφους (Σαν Λορέντσο 2001, Ρίβερ Πλέιτ 2008). Θα ακολουθήσει ένα ακόμα Πρωτάθλημα Σαλβαδόρ (Σάντα Τέκλα 2016) και σταδιακά η μετάβαση στις μικρότερες κατηγορίες σε Βραζιλία, Χιλή, Ουρουγουάη.
Το 2019, στα 40 του, θα νιώσει την πρώτη υποταγή στον πανδαμάτορα χρόνο. Δεν θα υποταχθεί όμως τόσο εύκολα. Θα το παλέψει ακόμα για δύο χρόνια ως παίκτης-προπονητής, κατακτώντας το Κύπελλο στο Σαν Σαλβαδόρ.
Αφού κάνει και πάλι μικρούς σύντομους κύκλους, θα αποφασίσει ότι πλέον πρέπει να εγκαταλείψει οριστικά τα εξάταπά του το 2021, σκοράροντας τέσσερεις ακόμα φορές με την ομάδα της γειτονιάς του, την Ολίμπια Ντε Μίνας. Εκεί δηλαδή όπου ξεκίνησαν όλα.
Ως παρακαταθήκη, εκτός από αμέτρητα highlights, θα αφήσει 404 γκολ και 88 ασίστ σε 787 επίσημα ματς σε όλες τις διοργανώσεις.
Σημαντικότερη στιγμή του, πέραν του πέναλτι με την Γκάνα, θα μείνει η κατάκτηση (αναπληρωματικός) του Copa America το 2011, διοργάνωση στην οποία θα βρεθεί ακόμα δύο φορές (1997, 2007), ενώ θα αγωνιστεί και σε δύο Μουντιάλ (2002, 2010), σκοράροντας συνολικά με το εθνόσημο 26 φορές (70 συμμετοχές).
Ο Σεμπαστιάν Αμπρέου με τη φανέλα της Εθνικής Ουρουγουάης στο Copa America, το 2011.
Τρέλα και με τις φανέλες
«Μία από τις μεγαλύτερες αγάπες μου ήταν η συλλογή εμφανίσεων. Δεν υπήρξε παιχνίδι που να μην αντάλλαξα φανέλα με αντίπαλο ή και με συμπαίκτη. Δεν θυμάμαι ποτέ πόσες έχω ακριβώς, αλλά, κάποτε που τις μέτρησα, ήταν πάνω από 800. Οπότε τώρα πάμε για τις 1.000.
Πιο αγαπημένες μου είναι του Μέσι και του Μαραντόνα. Και για τις δύο χρειάστηκε στρατηγική, υπομονή και επιμονή. Όλοι ήθελαν να τις πάρουν, αλλά θυμάμαι ότι ειδικά με τον Ντιέγκο είχα εστιάσει σε αυτό, πριν καν τελειώσει το ματς, και δεν έδινα σημασία στο παιχνίδι. Τον είχα από κοντά και περίμενα απλώς τη λήξη για να τρέξω πρώτος».
Υπάρχει όμως και μία ακόμα, διαφορετική, αγάπη για τις φανέλες γενικότερα. Στους περισσότερους πανηγυρισμούς των γκολ του, από μέσα φορούσε ακόμα μία. «Πφφφ, έχω παίξει με τρελές ζέστες και να στάζω από τον ιδρώτα, φορώντας δύο φανέλες. Από κάτω όμως πάντα ήθελα να περνάω διάφορα μηνύματα. Να αφιερώνω εικόνες, στιχάκια, οτιδήποτε. Κάθε φορά ήθελα να τιμήσω κάποιον ή κάτι. Ή απλώς να κάνω αυτό που μου ήρθε στο κεφάλι μου».
Σεμπάστιαν Αμπρέου, Σέρχιο Βερντιράμε, Ντιέγκο Μαραντόνα και Λεάντρο Γρασιάν.
Τελικά, πόσο τρελός είναι ο «Loco» Αμπρέου;
Στον «Δον Κιχώτη» ο Μιγκέλ Θερβάντες θέτει μέσω του ομώνυμου ήρωά του ένα ρητορικό ερώτημα. Είναι η στιγμή που, αφού έχει πολεμήσει για ακόμα μία φορά τους ανύπαρκτους εχθρούς που συμβολίζουν οι ανεμόμυλοι, απευθυνόμενος στον βοηθό του, Σάντσο Πάντσα, αναρωτιέται φωναχτά «Τι προτιμάς, Σάντσο; Μία ζωή με σοφή τρέλα ή με ανόητη λογική;», ώστε να δώσει αμέσως ο ίδιος την κατεύθυνση της απάντησης «Ο τρελός που επιμένει στην τρέλα του κάποια μέρα θα λογιστεί ως σοφός!».
«Όταν ήμουν μικρός, στη γειτονιά άπαντες με φώναζαν “νέγρο”, καθώς από τη μεριά του πατέρα μου υπάρχει αφρικανική καταγωγή και, όσο να ‘ναι, είμαστε σκούροι. Πάντοτε ήμουν ο “νέγρος Σέμπα” και μου άρεσε πολύ. Κάποια στιγμή όμως, στη Σαν Λορέντσο το 1997, άρχισαν οι μεγαλύτεροι να με φωνάζουν “Loco”. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα κάνει κάτι περίεργο. Απλώς άκουγα δυνατά μουσική, μίλαγα έντονα, ήμουν συνεχώς πολύ χαρούμενος και έκανα όλην την ώρα αστεία. Νομίζω ότι το παρατσούκλι μού το έβγαλαν για τον ζωηρό χαρακτήρα μου. Μετέπειτα, προφανώς συνδέθηκε με τα πέναλτι που εκτελούσα και με τον τρόπο που βίωνα το παιχνίδι».
Για εκείνον ωστόσο, το να είναι ο «τρελός» Αμπρέου δεν ήταν πάντοτε κάτι ευχάριστο. Πολλές ήταν οι φορές που θύμωσε με αυτό, αλλά τελικά το ενσωμάτωσε στην προσωπικότητά του και εξηγεί πόσο όμορφη σημασία έχει τελικά για εκείνον.
«Ο τρόπος που χρησιμοποίησαν σε κάποιες περιστάσεις οι δημοσιογράφοι το “τρελός” μπορούσε να με κάνει έξαλλο. Στο Μεξικό το έκαναν υποτιμητικά και σε δύο περιπτώσεις ήθελα να τους δείρω κιόλας. Το να είμαι ο “τρελός” είναι για μένα ένας υπέροχος τρόπος να αντιλαμβάνομαι την ουσία του παιχνιδιού και της ζωής με την ευρύτερη έννοια. Να είμαι χαρούμενος, εξωστρεφής, ευρηματικός, διασκεδαστικός, να αγαπάω τον εαυτό μου και τους άλλους. Αυτό είναι θα είναι πάντα για μένα ο “τρελός” Σέμπα».
Ο Σεμπαστιάν Αμπρέου με τη φανέλα της Ρίβερ Πλέιτ.
Κοιτάζοντας πίσω, έχει αναρωτηθεί πολλάκις πώς θα ήταν η καριέρα του, εάν δεν είχε αυτή την περιπλάνηση. Εάν είχε μείνει σε μία ομάδα και είχε αγαπηθεί. Πάντοτε όμως στο διά ταύτα η τοποθέτηση παραμένει απαράλλακτη. «Αυτός ήταν ο τρόπος μου. Οτιδήποτε άλλο δεν θα ήμουν εγώ. Απόλαυσα το ποδόσφαιρο σαν να ήταν ένα τεράστιο ταξίδι. Αντιλαμβάνομαι ότι είμαι κάπως διαφορετικός, όχι ο κλασικός τύπος της μπάλας».
Κάπως έτσι, σ’ έναν τρελό κόσμο, όπου πάντα φαίνεται απλούστερο να υπακούς στις νόρμες, αυτός ο αντιδραστικός τύπος κατάφερε να ξεχωρίσει μέσα απ’ τις ιδιαιτερότητες μίας συναρπαστικής μοντέρνας Οδύσσειας, η οποία δεν είχε προορισμό αλλά μία πλήρη και οργιαστική απόλαυση της διαδρομής.
Άλλωστε, όπως ερμήνευσε και ο Βίκτορ Φρανκλ στο ξεκίνημα της αφήγησής μας, «Μία μη φυσιολογική αντίδραση σε μία μη φυσιολογική κατάσταση είναι μια φυσιολογική συμπεριφορά!».
Για τον Σεμπαστιάν «Loco» Αμπρέου λοιπόν, κάθε φορά που μπήκε στο γήπεδο τον έκανε να νιώσει μη φυσιολογικός. Μόνο που πάντοτε του βγήκε σε καλό. Το παραδέχτηκε και ο ίδιος μετά από εκείνο το διαβόητο πέναλτι του 2010.
«Οι φωνές στο κεφάλι μου μπορεί να μην είναι πραγματικές, έχουν όμως μερικές καλές ιδέες»!
Και ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει μαζί του…;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Ντιέγκο Φορλάν: Ξηλώνοντας το παλτό