Σχεδιάζοντας στο τετράδιο

Ανθούλα Αρβανιτάκη 15 Απριλίου, 2021

Δεν είμαι από τα κορίτσια που ξεκίνησαν το ποδόσφαιρο, επειδή με πήγε ο μπαμπάς μου στο γήπεδο.

Από τότε που με θυμάμαι, ήθελα να παίζω ποδόσφαιρο, να τρέχω με τη μπάλα, να κάνω κεφαλιές, να βάζω γκολ. Γιατί; Από πού; Έλα ντε. Δεν έχω εξήγηση. Δε θυμάμαι να μου το έδειξε κάποιος. Γεννήθηκα με αυτό; Τι να πω.

Είχα και έχω τρομερή αγάπη για το ποδόσφαιρο. Ίσως να μην μπορείς να το καταλάβεις, ίσως να μην μπορώ να στο δώσω να το καταλάβεις. Θα έκανα -και έκανα- τα πάντα, για να παίζω ποδόσφαιρο, για να είμαι στο ποδόσφαιρο.

Είμαι από τα κορίτσια που μεγάλωσαν σε μια μεγάλη αλάνα και όλη την ώρα έπαιζαν ποδόσφαιρο.

Το πατρικό μου είναι κοντά στο Παπάφειο. Από το σπίτι, οι γονείς μου, όποια ώρα ήθελαν, έβγαιναν στο μπαλκόνι και με έβλεπαν. Δεν χανόμουν. Θα με έβρισκες εκεί. Δεν είχα λόγο να φύγω, μόνο αν τελείωνε το ματς που παίζαμε.

Είχα ένα συγκεκριμένο τετράδιο, στο οποίο έφτιαχνα πινακάκια. Πριν ξεκινήσουμε να παίζουμε, τους φώναζα και μέσα στο πινακάκι τους έδειχνα τις κινήσεις που θα πρέπει να κάνουμε. Το πώς θα πρέπει να παίξουμε. «Εσύ θα πας εκεί, εσύ θα παίξεις εκεί». Αυτό, το είχα από μικρή. Και το περίεργο είναι ότι δεν μου το είχε δείξει κανένας. Έμφυτο; Δεν μου είχε πει κανένας να το κάνω αυτό. Μου έβγαινε.

Photo by: Προσωπικό Αρχείο Ανθούλας Αρβανιτάκη.

Το δημοτικό σχολείο, στο οποίο πήγα, το 30ο, ήταν το σχολείο που μοιραζόταν τον ίδιο χώρο με το Παπάφειο. Εκεί, υπήρχε μια τεράστια αυλή σε σχήμα γηπέδου ποδοσφαίρου. Σε αυτή την αυλή ήμουν κάθε μέρα. Στη μια πλευρά είχε μια εστία και στην άλλη πλευρά, λίγο πιο μπροστά από ένα μικρό σπιτάκι που υπήρχε στην αυλή, βάζαμε δυο πέτρες, για να κάνουμε το τέρμα. Εκεί, μας έβρισκες στο διάλειμμα, εκεί μας έβρισκες το απόγευμα, εκεί μας έβρισκες τα Σαββατοκύριακα.

Αργότερα, πίσω από το Παπάφειο, έγινε ένα γήπεδο με εστίες και δίχτυα. Βέβαια, τα δίχτυα δεν άντεξαν και πολύ, τα χαρήκαμε λίγο.

Εκεί, έμαθα να εκτελώ πέναλτι. Κάθε μέρα πήγαινα και σημάδευα μια το ένα «Γ» και μια το άλλο. Τότε, το είχα για παιχνίδι. Να εκτελώ πέναλτι για ώρες. Αργότερα, κατάλαβα ότι αυτό το παιχνίδι, αυτή η επιμονή ήταν η καλύτερη προπόνηση.

Οι δύο κολλητοί μου ήταν δύο αδέρφια, τα οποία ήταν στην ακαδημία του Μελιτέα και μου είπαν «Έλα να παίξεις εκεί». Ή μάλλον μου είπαν «Γιατί δεν έρχεσαι»; Ένα κορίτσι σε μια ομάδα αγοριών. Ναι, όλοι οι άλλοι μπορεί να το έβλεπαν έτσι, αλλά όχι εμείς. Διότι εμείς ήμασταν παιδιά. Και το μόνο που σκεφτόμασταν, ήταν το πότε και το πώς θα παίξουμε ποδόσφαιρο.

Το λέγαμε, το λέγαμε, και στο τέλος έγινε.

Η Ανθούλα Αρβανιτάκη, σε ηλικία 16 ετών, σε αναμέτρηση της Ελλάδας με την Ελβετία, για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νεανίδων / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Δεν είχε πρόβλημα να με πάει ο πατέρας μου εκεί, αλλά το θέμα ήταν και το να με δεχθούν. Ο προπονητής, ο Δημήτρης Τσαπρούνης, με δέχθηκε. «Μπορείς να έρθεις να προπονηθείς».

Μιας και ήταν όλοι αγόρια, εγώ πήγαινα και άλλαζα σε ένα μικρό αποθηκάκι που υπήρχε, πίσω από τα αποδυτήρια. Τα αγόρια με πρόσεχαν πολύ. Μόνο τότε υπήρχε το «αγόρια-κορίτσι». Ήμασταν 9-10 χρόνων. Ήμασταν παιδιά που θέλανε να παίξουνε. Και, στο παιχνίδι μέσα, δεν ένιωθα ότι με αντιμετωπίζουν διαφορετικά.

Στο τέλος του πρώτου πρωταθλήματος, στο οποίο είχα πάρει μέρος, πήραν όλοι από έναν έπαινο. «Συγχαρητήρια στον ποδοσφαιριστή Ανθούλα Αρβανιτάκη για τη συμμετοχή του στο τουρνουά» έγραφε. Όχι πως με ένοιαζε, ούτε που είχα σκεφτεί ότι μπορεί να υπήρχε έπαινος ξεχωριστός.

Το καλοκαίρι του 2001, ιδρύθηκε η ομάδα του ΠΑΟΚ στις γυναίκες. Είχε ενσωματώσει τις αθλήτριες από την ομάδα της Ολυμπιάδας και παράλληλα αναζητούσαν και άλλες. Ήμουν 15 χρονών. Πόσο ακόμα να είμαι σε ανδρική ομάδα; Ο προπονητής μου με παρότρυνε να δοκιμαστώ στον ΠΑΟΚ. Όλα πήγαν καλά και με ήθελαν. Ο τότε έφορος του Μελιτέα μεσολάβησε και έγινε η μεταγραφή. Με χρήματα. Ο Μελιτέας πήρε χρήματα, για να με δώσει στον ΠΑΟΚ. Ούτε η οικογένειά μου, ούτε εγώ πήραμε χρήματα. Τότε, δεν ήξερα ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Ούτε οι δικοί μου. Δεν ήξεραν τα του ποδοσφαίρου γενικά, αλλά και το τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις.

Η Ανθούλα Αρβανιτάκη με τα χρώματα του ΠΑΟΚ σε ηλικίες 17 (πάνω αριστερά), 23 (κάτω αριστερά) και 27, αντίστοιχα / Photos by: Προσωπικό αρχείο Ανθούλας Αρβανιτάκη.

Δεν μου ήταν εύκολο να φύγω από τον Μελιτέα. Από το περιβάλλον, όπου ήμουν. Ήταν οι φίλοι μου. Έφευγα από την παρέα μου. Έτσι το ζούσα τότε. Με τα περισσότερα παιδιά, δεν παίζαμε μόνο με την ομάδα. Παίζαμε και στη γειτονιά μαζί. Ήμασταν όλη τη μέρα, όλη την ώρα μαζί. Σε ένα γήπεδο, με μια μπάλα.

Και στον Μελιτέα αλλά και στον ΠΑΟΚ, στην ομάδα γυναικών υπήρχαν φορές, τα πρώτα χρόνια, κατά τις οποίες δώσαμε παιχνίδια σε γήπεδο με χαλίκι. Η ομάδα της Δραπετσώνας είχε γήπεδο με χαλίκι. Ο ΠΑΟΚ έκανε ομάδα γυναικών, αλλά ακαδημία δεν υπήρχε. Και οι περισσότερες ομάδες δεν είχαν ακαδημίες για ποδόσφαιρο γυναικών. Και αυτό είναι το μόνο βήμα που έχει γίνει από τότε μέχρι τώρα. Έχουν γίνει κάποιες ακαδημίες. Τι δεν έχουν ακόμα οι ομάδες γυναικών; Γήπεδα. Ναι, είναι ερασιτεχνικό το ποδόσφαιρο γυναικών, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν θα έπρεπε να υπάρχουν και αυτά. Πλέον, υπάρχει ένα γήπεδο, με πλαστικό χλοοτάπητα, στο οποίο μπορούν να γίνουν προπονήσεις.

Ακόμα και τώρα, υπάρχει κόσμος που λέει «Οι γυναίκες παίζουν ποδόσφαιρο»; Η διαφορά είναι πως τα τελευταία χρόνια αυτό έχει γίνει και λίγο γνωστό. Ο κόσμος ξέρει πως υπάρχει το ποδόσφαιρο γυναικών. Αλλά μέχρι εκεί.

Η Ανθούλα Αρβανιτάκη (τέταρτη από δεξιά) με τις συμπαίκτριες της στον ΠΑΟΚ, το 2013 / Photo by: Προσωπικό Αρχείο Ανθούλας Αρβανιτάκη.

Στην ομάδα γυναικών του ΠΑΟΚ βρισκόμουν σε όλη μου την καριέρα. Από τη σεζόν 2001-02 μέχρι το 2015. Χρόνια, στα οποία ήμουν και στην Εθνική ομάδα. Μεγάλο σχολείο. Όχι σχολείο. Πανεπιστήμιο.

Το ποδόσφαιρο γυναικών στην Ελλάδα είναι αρκετά πίσω. Είναι ερασιτεχνικό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Με την Εθνική νεανίδων, είχαμε πάει σε ένα τουρνουά, στη Γαλλία, και είχα πάθει την πλάκα της ζωής μου. Παίξαμε σε γήπεδα με κόσμο, με δημοσιογράφους να καλύπτουν τα ματς και να ζητούν συνεντεύξεις πριν και μετά τους αγώνες, με 10 κάμερες να καλύπτουν τα ματς. Μέχρι και εκείνες οι κάμερες σε γερανό, πίσω από την εστία. Ξεκινάς προθέρμανση, τα βλέπεις όλα αυτά και λες «Κάτσε, για μένα είναι όλα αυτά, εμείς θα παίξουμε»; Αν δεν το έχεις ζήσει, την πρώτη φορά τα κοιτάς όλα με απορία.

Τα τελευταία χρόνια, είμαι προπονήτρια σε ακαδημία με παιδιά. Είναι υπέροχο. Μαγικό. Έχεις απέναντί σου παιδιά, τα οποία δεν έχουν φίλτρα. Αυτό που νιώθουν, θα το πουν. Αυτό που θα σκεφτούν, θα το πουν. Έτσι ήμασταν όλοι. Κάποτε…

Μου αρέσει πολύ η προπονητική. Νομίζεις ότι δεν έχω σκεφτεί να γίνω προπονήτρια ακόμα και για αντρική ομάδα; Ως ιδέα, ως σκέψη, ως όνειρο… Δε νομίζω, δεν ξέρω αν γίνεται αυτό, αν μπορεί να αποδώσει, να σταθεί. Μεγαλώνουμε με συγκεκριμένα στερεότυπα. «Μπορεί να επιβληθεί μια γυναίκα σε μια ομάδα ανδρών; Να τους λέει αυτή τι θα κάνουν»; Έτσι το βλέπουν όλοι.

Μου αρκεί, γιατί είμαι κοντά στο ποδόσφαιρο. Γιατί κάνω αυτό που σχεδίαζα μικρή στο τετράδιο…