Μεγάλη ευγνωμοσύνη

Το μητρικό φίλτρο, κατά τη διάρκεια του πρωταθλητισμού, δεν είχε σκιρτήσει, παρά μόνο στη λήξη της καριέρας μου, γύρω στα 30.

Ζω πλέον τη μητρότητα και καταλαβαίνω τι σημαίνει για μια Πρωταθλήτρια να τα συνδυάσει.

Το να μεγαλώνεις παιδί είναι από μόνο του δύσκολο, οπότε το να κάνεις πρωταθλητισμό, ούσα μητέρα, είναι υπέρβαση.

Για τις αθλήτριες λοιπόν που μπορούν και τα καταφέρνουν νιώθω έναν θαυμασμό.

Εγώ πλέον θέλω απλώς να βγω από το σπίτι πχ για ψώνια και το σκέφτομαι να αφήσω τη μικρή πίσω μου, πόσο μάλλον λοιπόν μια γυναίκα που θα πρέπει να κάνει τέσσερεις και οχτώ ώρες προπόνηση.

Γνωρίζω πολύ καλά τι χρειάζεται για να φτάσεις σε ένα υψηλό επίπεδο και θαυμάζω τις αθλήτριες που έχουν πετύχει τον συνδυασμό, καθώς η ενέργεια που απορροφάται από μια μητέρα είναι πολύ περισσότερη σε σχέση με εκείνη μιας αθλήτριας που δεν έχει γίνει μητέρα.

Η δική μου σχέση με τη μητέρα μου ήταν και συνεχίζει να είναι πολύ καλή, χωρίς τη στήριξή της ίδιας αλλά φυσικά και όλης μου της οικογένειάς δεν θα μπορούσα ποτέ να φτάσω εδώ που έχω φτάσει.

Ο ρόλος της μητέρας βέβαια είναι διαφορετικός, ένα παιδί δένεται περισσότερο με τη μητέρα απ’ ό,τι με τον πατέρα, καλώς ή κακώς αισθάνεται περισσότερο κοντά της, συνεπώς είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει αυτή η στήριξη.

Εν προκειμένω λοιπόν, η σχέση που έπλασα με τη μαμά μου αποτελεί για μένα σημείο αναφοράς και κάπως έτσι θα ήθελα να πλάσω κι εγώ την αντίστοιχη με τη δική μου κόρη, όσον αφορά τόσο στο να ακολουθήσω τη σωστή τακτική των γονιών μου όσο και στο να αποφύγω λάθη που ίσως έκαναν άθελά τους.

Βέβαια, οι γονείς μου ήταν εκπαιδευτικοί, οπότε λάθη που να αφορούσαν στην ανατροφή μου δεν υπήρξαν ιδιαίτερα, γενικότερα όμως, επειδή μεγαλώνουμε και αλλάζουν οι γενιές, επειδή εξελισσόμαστε και μαθαίνουμε, αλλάζουν αντίστοιχα και οι συμπεριφορές απέναντι στα παιδιά.

Θυμάμαι μάλιστα, κάθε χρόνο στη γιορτή της μητέρας έλεγα «χρόνια πολλά» στη μαμά μου, αλλά δεν έκανα κάτι το ιδιαίτερο. Αν τύχαινε να είμαι κοντά της, πήγαινα και ένα λουλούδι, πολλές φορές τής τηλεφωνούσα και της ευχόμουν για την ημέρα.

Μετά τα 30, οπότε και τελείωσα την καριέρα μου, ήταν πολύ δυνατή η σκέψη να κάνω οικογένεια.

Όσο περνούσαν όμως τα χρόνια και πλησίαζα τα 40, επειδή δεν έβρισκα έναν άνθρωπο αξιόλογο, είχε αρχίσει να σβήνει αυτή η ιδέα στο μυαλό μου και έλεγα ότι ποτέ δεν θα κάνω οικογένεια και παιδί.

Το ήθελα πάρα πολύ, αλλά είχα αποφασίσει ότι, εάν δεν βρεθεί ο κατάλληλος άντρας, δεν θα το κάνω ποτέ.

Έλα όμως που ο Θεός έφερε στη ζωή μου τον Πύρρο, έναν άνθρωπο που αναθέρμανε αυτήν την ιδέα, και καταφέραμε σιγά-σιγά, παρότι στην αρχή κανείς μας δεν το σκεφτόταν, να κάνουμε ένα όνειρο να πάρει σάρκα και οστά.

Όταν κατάλαβα ότι είμαι έγκυος, αρχικά ένιωσα έκπληξη, γιατί όσο το περίμενα άλλο τόσο δεν το περίμενα, ήταν απρόσμενο, ενώ στη συνέχεια ακολούθησαν άγχος και χαρά, πολλά συναισθήματα μαζί να πλημμυρίζουν ταυτόχρονα την καρδιά μου, γιατί ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα.

Την ίδια στιγμή όμως ένιωσα μεγάλη ευγνωμοσύνη και για τον άνθρωπο που μου έκανε αυτό το δώρο^. ο Πύρρος έχει τέσσερα παιδιά και στις συζητήσεις που είχαμε κάνει στις αρχές έλεγε ότι δεν ήθελε να κάνει άλλα, τελικά όμως μου έκανε αυτό το δώρο, καθώς ήθελε να ζήσω τη μητρότητα!

Θυμάμαι πολύ καλά και τον πρώτο υπέρηχο, τον θυμάμαι σαν χθες, ανυπομονούσα να δω αν είναι κοριτσάκι ή αγοράκι, εγώ έλεγα ότι είναι το πρώτο και ο Πύρρος το δεύτερο, τελικά εγώ έπεσα μέσα!

Άκουσα καρδούλα, συγκινήθηκα, εμπειρίες και συναισθήματα πρωτόγνωρα για εμένα, καθώς ο Πύρρος τα είχε ξαναζήσει, βέβαια ένα παιδάκι είναι πάντα ένα παιδάκι, όσο και αν το έχεις βιώσει ξανά, οπότε συγκινήθηκε και ο ίδιος.

Μέχρι δύο μηνών έγκυος έτρεχα χιλιόμετρα, αλλά με σταμάτησε η γιατρός, με συμβούλεψε να μην συνεχίζω να το κάνω, κάτι που μου στοίχισε συναισθηματικά, μέχρι τον όγδοο μήνα όμως έκανα πιλάτες και περπατούσα όσο γινόταν.

Πάντως στη ζωή και την καθημερινότητά μου δεν διαφοροποιήθηκε κάτι, έτσι κι αλλιώς δεν κάπνιζα, διατρεφόμουν σωστά, δεν ξενυχτούσα, δεν έπινα, απλώς άλλαξα κάπως διατροφικά, πχ δεν έτρωγα πλέον ωμά ψάρια ή μισοψημένα κρέατα.

Δεν διάβασα βιβλία, δεν μπήκα σε sites για την εγκυμοσύνη μου, ωστόσο άκουγα μουσική, η οποία ωφελεί και το μωρό αλλά μου αρέσει κι εμένα πάρα πολύ, και προετοιμάστηκα περισσότερο ψυχολογικά, μιλώντας με φίλους και ανθρώπους που είχαν ήδη παιδιά.

Παρότι είχα άγχος, βέβαια ήταν και η περίοδος τέτοια, καθώς υπήρχαν οι προεκλογικές υποχρεώσεις του Πύρρου για τις Ευρωεκλογές, πέρασα μια τέλεια εγκυμοσύνη, χωρίς προβλήματα.

Ωστόσο, ένιωθα ότι είμαι τεράστια, ότι είμαι χοντρή, γιατί ως αθλήτρια έχω συνηθίσει το κορμί μου να είναι γυμνασμένο και να φαίνονται οι κοιλιακοί μου.

Πήρα 25 κιλά, αλλά κάποια στιγμή σταμάτησα να ζυγίζομαι, τα είχα πάρει όλα μέχρι τον πέμπτο μήνα, μετά δεν πήρα τίποτα, βάρυνα πάρα πολύ γρήγορα, γιατί οι ορμόνες μου είχαν εκτοξευθεί στον Θεό και ήθελα χρόνο, μέχρι να εξισορροπηθούν όλα.

Αισθανόμουν αυτό το βάρος και φοβόμουν ότι δεν θα επιστρέψω στα κανονικά μου γρήγορα, παρόλα αυτά έχασα τα περισσότερα κιλά, λόγω της καισαρικής όμως παρέμεινε λίγο η κοιλιά.

Κατά τη διάρκεια της γέννας, δεν ένιωσα φόβο, έχω μια πολύ καλή γιατρό, στην οποία και είχα εμπιστοσύνη εκείνη τη στιγμή.

Χρειάστηκε να γεννήσω πιο νωρίς, γιατί είχα θέμα με προεκλαμψία, είχε λάθος θέση το μωρό και αναγκαστήκαμε μετά από 12 ώρες να προχωρήσουμε σε καισαρική.

Με το που άκουσα το κλάμα της μικρής, δάκρυσα και την πήρα αμέσως αγκαλιά! Μεγάλη η συγκίνηση!

Είχα παρακαλέσει και τον Πύρρο να μπει μέσα στη γέννα, τον έκανα χρυσό, αλλά δεν μπόρεσα να τον πείσω, γιατί δεν μπορούσε να με βλέπει να υποφέρω.

Επιλόχειο κατάθλιψη δεν έζησα, νομίζω ότι αυτό σχετίζεται και με την ψυχολογία της γυναίκας και μετά τη γέννα.

Προσωπικά, είχα πάρα πολύ στήριξη τόσο από τον άντρα μου όσο και από την οικογένειά μου, δεν είχα καμία αμφιβολία για τίποτα, οπότε συναισθηματικά ήμουν πολύ ισορροπημένη και συνεχίζω  να είμαι.

Όσον αφορά στην ίδια τη μικρή, θα ήθελα η κόρη μας να γίνει αθλήτρια, όχι Πρωταθλήτρια, να της δώσω τις βάσεις να κάνει αθλητισμό και από κει και πέρα να είναι ευτυχισμένη και να κάνει ό,τι θέλει στη ζωή της.

Θα ήθελα να της μιλήσω και για όσα έχουμε καταφέρει ο Πύρρος κι εγώ^. θα της μιλήσω πρώτα απ’ όλα για τον πατέρα της, να είναι περήφανη για εκείνον, και στη συνέχεια για τον αθλητισμό γενικότερα και για όσα έχουμε ζήσει οι δυο μας, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τα Παγκόσμια, τα Ευρωπαϊκά, τα Πανελλήνια Πρωταθλήματα, τα ταξίδια που έχουμε κάνει, για το πώς έχουν ανοίξει οι ορίζοντές μας μέσα από όλες αυτές τις εμπειρίες.

Και, για όλα αυτά, για όλους αυτούς τους λόγους, θα ήθελα να ασχοληθεί και η ίδια με τον αθλητισμό, να μπορέσει να ζήσει αυτές τις πτυχές του, να σμιλευθεί από τις αξίες του και να έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει στη ζωή της με αυτά τα εφόδια.

Όποιος έχει ασχοληθεί με τον αθλητισμό έχει μάθει να αγωνίζεται και να κερδίζει στη ζωή του με τον αγώνα του^. το εάν είμαι καλύτερη μητέρα ή όχι λόγω αυτού δεν το γνωρίζω, αλλά πιστεύω ότι έχω μάθει στη ζωή μου να διεκδικώ και θα ήθελα πάρα πολύ και το παιδί μας να μάθει να το κάνει με την αξία του και με τον αγώνα του.

Μέχρι τότε, αυτό για το οποίο ανυπομονώ είναι το να ανοίξει την αγκαλιά της και να με πει «μαμά»!

Μέχρι να φτάσουμε στο «χρόνια πολλά, μαμά» για τη γιορτή της μητέρας, έχουμε χρόνια μπροστά μας, οπότε αρχικά αυτό που με ενδιαφέρει είναι το να έχω επικοινωνία με τη μικρή.

Νομίζω ότι όποια μητέρα και αν ρωτηθεί θα πει ότι το παιδί της είναι η μεγαλύτερή της κατάκτηση, το ίδιο κι εγώ, όσα μετάλλια και αν έχω πάρει, ό,τι και αν έχω κάνει στη ζωή μου, το παιδάκι μου είναι η μεγαλύτερή μου κατάκτηση.

Η Αφροδίτη Σκαφίδα είναι Πρωταθλήτρια του στίβου στο άλμα επί κοντώ.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

CHECK IT OUT: Πύρρος Δήμας: Με την πόρτα ανοιχτή / Δέκα σπάνια κλικ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Βίκυ Αρβανίτη: Μάνα, Μητέρα, Μαμά!

Αντονέλα Γκονσάλες: Madre

Νικόλ Κυριακοπούλου: Το Άγγιγμα του Θεού

Λικέντρα Τζόνσον: Μητέρα