Η Αγγελική κι εγώ

Την Αγγελική την αποκτήσαμε το 2018.

Τότε εγώ ήμουν 36 ετών και έκανα πρωταθλητισμό, δίαθλο, τρίαθλο όπου εξειδικευόμουν, τρέξιμο, ποδήλατο, κολύμβηση και μαραθωνίους. Αγωνιζόμουν σε κορυφαίο επίπεδο, σε διεθνείς αγώνες, σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα.

Μια-δυο εβδομάδες πριν γεννηθεί, είχα βγει Πρωταθλητής Ελλάδας για όγδοη φορά στην καριέρα μου. Βέβαια, μετά όλη η χρονιά πήγε λίγο περίεργα.

Έχουμε μια κορούλα ακόμα, την Αθηνά, που είναι δυόμισι χρόνια μικρότερη. Η Αθηνά δεν αντιμετωπίζει κάποιο θέμα υγείας, θα μας γηροκομήσει όλους!

Δεν γνωρίζαμε στα προγεννητικά τεστ που είχαμε κάνει για το σύνδρομο down της Αγγελικής. Τα τεστ ήταν όλα άψογα, τέλεια. Στο Β’ επιπέδου που είχαμε κάνει ήταν “καταπληκτική” και, επειδή ήταν τόσο “καταπληκτική”, δεν κάναμε καμία άλλη εξέταση μετά, δεν μπήκαμε στην διαδικασία. Μέχρι που στη γέννα, στο μαιευτήριο, ο γιατρός μάς είπε «ξέρετε, μάλλον το παιδί έχει σύνδρομο down», το οποίο επιβεβαιώθηκε μετά από πέντε μέρες, μετά τις σχετικές εξετάσεις.

Δεν έχουμε τύψεις που δεν κάναμε τις προγεννητικές εξετάσεις που θεωρητικά θα έπρεπε. Το αντίθετο. Το έχουμε συζητήσει με τη γυναίκα μου^. αν κάναμε πιο αναλυτικούς προγεννητικούς ελέγχους και είχαμε πάρει τα συγκεκριμένα αποτελέσματα, θα είχαμε βρεθεί σε πάρα πολύ δύσκολη θέση, σε ένα δίλημμα.

Πραγματικά, δεν θέλω να ξέρω τι απόφαση θα είχα πάρει τότε με τη γυναίκα μου. Η γενικότερη εμπειρία λέει ότι, όταν πάρεις τα αποτελέσματα μετά την εξέταση Β’ επιπέδου, η κύηση είναι ήδη προχωρημένη. Συνήθως αυτές οι εξετάσεις γίνονται σχεδόν στον πέμπτο μήνα, πράγμα που σημαίνει ότι είναι πολύ αργά για να κάνεις κάποιες “κινήσεις”.

Βέβαια, σε αυτήν την περίπτωση θα το ξέραμε, θα ήμασταν πιο προετοιμασμένοι, αλλά δεν θα άλλαζε κάτι επί της ουσίας. Είσαι πιο προετοιμασμένος κυρίως για το μετά, γιατί δεν παύει να είναι ένα σοκ, όταν το μαθαίνεις εκεί στο μαιευτήριο, και κάνεις αρκετό καιρό να συνέλθεις.

Δεν ήταν εύκολο, δεν το πήραμε εύκολα, ήταν γενικά μια πολύ δύσκολη περίοδος, γιατί κι εμείς προσπαθούσαμε να μάθουμε, να καταλάβουμε τι γίνεται.

Και συνδυάστηκε και με μια επιπλοκή της γυναίκας μου στη γέννα, είχε συστροφή στο έντερο, έκανε δεύτερο χειρουργείο κι έμεινε στο νοσοκομείο τρεις εβδομάδες περισσότερο… Είχαμε όλο αυτό μαζί.

Έχω κάνει στον αθλητισμό πολλά πράγματα για πολλά χρόνια και πολλά από αυτά είναι “υπερβολικά”…

Το ότι έχω τρέξει καμιά εικοσαριά μαραθωνίους είναι το λιγότερο. Έχω αγωνιστεί σε πολύ μεγαλύτερης διάρκειας αγώνες και στο τρίαθλο και στο δίαθλο, αγώνες πολύωρους, επτά-οχτώ-εννιά ώρες.

Και φυσικά μιλάμε για μια πορεία στον αγωνιστικό αθλητισμό κοντά στα 30 χρόνια.

Όλα αυτά μου έχουν φτιάξει μια ψυχοσύνθεση να αντέχω γενικώς σωματικά και ψυχολογικά, σαν να περνούν στο dna σου. Ή μάλλον το δικό μου dna είχε μεγάλες δυνατότητες αντοχών και δεν μιλάω μόνο για τις επιδόσεις. Ήμουν πάντα επίμονος, άντεχα τις κακουχίες, τις δύσκολες συνθήκες.

Μετά τη γέννηση της Αγγελικής, ο αθλητισμός πλέον δεν ήταν προτεραιότητα σε καμία περίπτωση. Αλλά σίγουρα έμεινε στη ζωή μου, γιατί καταρχήν ήταν και θέμα επαγγελματικό, καθώς η δουλειά μου έχει σχέση με τον αθλητισμό και δεν θα μπορούσα να αποτραβηχτώ.

Με το RunningNews, με τα επικοινωνιακά μέσα, με τις διοργανώσεις που είχαμε, έχουμε και συνεχίζουμε, με τις προπονήσεις των ομάδων, δεν μπορούσα να σταματήσω. Η δική μου αγωνιστική συμμετοχή δεν ήταν ποτέ “δουλειά”, δεν κέρδιζα από αυτό κάτι, αλλά πάντα ήμουν στον χώρο του αθλητισμού επαγγελματικά, δεν μπορούσα να μην συμμετέχω. Ειδικά για το θέμα των διοργανώσεων, μου είναι πιο εύκολο να τρέξω έναν αγώνα παρά να είμαι έξω και να τον διοργανώνω.

Με την Αγγελική κάναμε ούτως ή άλλως προπονήσεις-βόλτες με το καρότσι. Εκείνη η περίοδος ήταν η δεύτερη καραντίνα με τον κορωνοϊό το 2020. Εγώ προπονούμουν  για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθωνίου που θα γινόταν αρχές Νοέμβρη στο κωπηλατοδρόμειο του Σχοινιά και ακριβώς μια εβδομάδα πριν αποφασίστηκε το lock down και σταμάτησαν όλα.

Επειδή τότε υπήρχε ο «virtual» Μαραθώνιος της Αθήνας που μπορούσες να τον τρέξεις μόνος σου, το συζητήσαμε με τη γυναίκα μου και της είπα ότι θα έπαιρνα την Αγγελική και θα τον κάναμε στη γειτονιά μας, στο Πολυτεχνείο.

Το οργανώσαμε, έγινε, δεν ήταν ακριβώς επίσημη εμφάνιση, ήταν ημιεπίσημη. Κάποιοι φίλοι μού έκαναν το support που χρειαζόμουν με τροφοδοσία κλπ, μπήκαμε και κάναμε τα 42.195 μέτρα με την Αγγελική. Εκείνη την πρώτη φορά κάναμε 2.59.

Η Αγγελική ήταν σε ένα καρότσι ειδικό για τρέξιμο, με το οποίο κάνει και προπόνηση. Δεν ήταν εντελώς αγωνιστικό, όπως αυτό που μας έχει δώσει η Cybex, η οποία μας στηρίζει.

Τότε η Αγγελική ήταν δυόμισι, ήταν πολύ μικρούλα ακόμη, δεν είχε αντιληφθεί τι θα κάναμε, κυρίως επειδή δεν είχαμε κάνει και προπονήσεις πολλών χιλιομέτρων μαζί, κάναμε μέχρι 10-15 χιλιόμετρα, όχι παραπάνω.

Η επικοινωνία μας, ακόμα και τώρα, είναι με τρόπο νοηματικής. Δεν μιλάει, αλλά οι γιατροί μάς λένε ότι θα μιλήσει, να μην αγχωνόμαστε και να μην βιαζόμαστε, κάποια στιγμή θα μιλήσει. Μάλιστα, η γυναίκα μου μπήκε κάποια στιγμή στο μάθημα λογοθεραπείας και μου είπε ότι έπαθε σοκ, γιατί την άκουσε να μιλάει, ίσως όχι κανονικά, αλλά μέσα στο μάθημα είδε τη μικρή σε ένα επίπεδο επικοινωνίας που δεν μας το δείχνει μέσα στο σπίτι.

Όταν τρέχω με την Αγγελική, τρέχω διαφορετικά εκ των πραγμάτων, καθώς έχω το καρότσι. Σημασία δεν έχει αν τρέχω πιο γρήγορα ή πιο αργά. Πολλές φορές με το καρότσι, σε ένα μέσο επίπεδο, αναγκάζεσαι να πας πιο γρήγορα, γιατί σε παρασέρνει λίγο. Ειδικά στις κατηφόρες σού δίνει φόρα, στις ευθείες το κρατάς. Έχω το ένα χέρι δεσμευμένο, με το ένα χέρι οδηγείς και το αλλάζεις, σίγουρα δεν βοηθάει στο τρέξιμο, πιάνεσαι παραπάνω.

Έχω ενοχλήσεις στην πλάτη, τα χέρια και το ένα πόδι, ακριβώς λόγω αυτής της περίεργης καταπόνησης. Βέβαια, οι καταπονήσεις στον αθλητισμό είναι δεδομένες έτσι κι αλλιώς. Οτιδήποτε κι αν κάνεις δύσκολο και σε υψηλό επίπεδο έχει τις καταπονήσεις του.

Εκτός από τον «virtual», με την Αγγελική τρέξαμε το 2021 τον αυθεντικό Μαραθώνιο, όπου και εκεί πήγαμε πολύ καλά, κάναμε 2.56.

Κι αυτός ήταν ένας μεγάλος αγώνας που χρειάστηκε πολύ οργάνωση για να το καταφέρουμε. Δεν είναι “ok, απλώς πάω με το παιδί στον Μαραθώνα και τερματίζουμε Αθήνα”. Υπήρχε μια αλυσίδα ανθρώπων από πίσω που μας βοήθησαν πάρα πολύ για να  υλοποιηθεί με αυτόν τον τρόπο όλο το σχέδιο.

Η Αγγελική και στις προπονήσεις και στους αγώνες πάντα χαίρεται. Όταν είναι στο καρότσι, πάντα χαίρεται^. γκρινιάζει, όταν το καρότσι σταματήσει.

Έχει μάθει πια και χαιρετά τους συναθλητές που τρέχουν δίπλα, χαιρετά και τον κόσμο απ’ έξω, αντιδράει, όταν περνάμε από σημεία με μουσική, και χτυπάει παλαμάκια. Εάν είναι πολύ μεγάλη η διαδρομή, ρίχνει και κανέναν υπνάκο.

Και μόνο που με κρατάει η Αγγελική στον δρόμο και προπονούμαστε είναι κίνητρο για να συνεχίζω να προπονούμαι και εγώ. Γιατί πιθανότατα τώρα πια θα είχα σταματήσει, δεν θα έκανα καθόλου. Και μόνο που έχω την Αγγελική να βγαίνουμε βόλτα, να τρέχουμε, με κρατάει σε μια καλή φυσική κατάσταση, ώστε να μπορώ να τρέχω σε τοπικούς αγώνες και να διακρίνομαι.

Προπονούμαστε σχεδόν κάθε μέρα, ειδικά άνοιξη και καλοκαίρι που φτιάχνει ο καιρός και μπορούμε να βγαίνουμε. Στον βαρύ χειμώνα που περάσαμε φέτος δεν μπορούσαμε να βγούμε καθόλου.

Η Αγγελική περπατάει κανονικά, τρέχει κιόλας με το δικό της ιδιαίτερο στυλ και σιγά-σιγά ελπίζουμε ότι θα συμμετέχει μόνη της σε αγώνες. Το καρότσι θα γίνει σύντομα παρελθόν, το παιδί έχει μεγαλώσει πολύ. Τρέξαμε και κάποιους ημιμαραθωνίους σε Αθήνα, Ρόδο και Ναύπλιο, επειδή είναι ελαφριά, είναι αδύνατη, οπότε την κρατάει ακόμη αυτό το καρότσι, αλλά έχει προδιαγραφές για μέχρι τεσσάρων ετών.

Θέλω τα επόμενα χρόνια να τρέχουμε μαζί σε προπονήσεις και αγώνες, σε μικρούς και παιδικούς αγώνες, και να την στηρίξω όσο μπορώ. Το όνειρό μου είναι μετά από καμιά εικοσαριά χρόνια να είμαστε και οι δύο καλά και να τρέξουμε μαζί Μαραθώνιο.

Λόγω του συνδρόμου δεν μπορούμε να προβλέψουμε κάτι. Αυτό που ξέρουμε όμως αυτήν την στιγμή είναι ότι η Αγγελική βρίσκεται σε πολύ καλό επίπεδο σε σχέση με άλλα παιδιά με το ίδιο σύνδρομο, τόσο κινητικά όσο και σε σχέση, για παράδειγμα, με την ομιλία της.

Έχουμε και τα δείγματα από τους γιατρούς ότι κινητικά το παιδί είναι σε καλή κατάσταση, οπότε πιστεύω πως με τα χρόνια θα γίνεται ολοένα και καλύτερη και θα αναπτύσσει και τις αντοχές για τέτοιες αποστάσεις. Όσον αφορά στο αργότερα, πιστεύω ότι θα είναι μια αθλήτρια που θα προσπαθήσει να κάνει κάτι όπως όλες οι άλλες.

Βλέπω τον κύριο Στέλιο Πρασσά που τρέχει μαραθωνίους στην ηλικία των 90 ετών. Αυτό είναι πολύ δύσκολο για εμένα, έχω βάλει αυτόν τον ορίζοντα της εικοσαετίας, να φτάσω μέχρι τα 60 μου, να είμαι καλά, να μπορώ να τρέχω ερασιτεχνικά Μαραθώνιο. Εκτός και αν η Αγγελική μάς κάνει καμιά έκπληξη, γίνει τόσο καλή και γρήγορη και δεν την φτάνουμε. Κάνω αγωνιστικό αθλητισμό, τρέξιμο από 12 ετών, δεν νομίζω να αντέξω ακόμα τόσες δεκαετίες στον δρόμο!

Ο αθλητισμός, όπως οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα πολιτισμού και κοινωνικοποίησης, βοηθάει την Αγγελική και κάθε άλλο παιδί με διάφορα σύνδρομα ή προβλήματα. Έτσι κι αλλιώς, αποτελεί μια διέξοδο, μια κοινωνική έκφραση, κατά την οποία το παιδί παίρνει και ανταλλάσσει ερεθίσματα, οπότε μοιραία βοηθιέται σε όλες τις νοητικές διαδικασίες.

Και αυτός είναι και ένας λόγος για τον οποίον κάνουμε αθλητισμό και θέλουμε να περάσουμε το μήνυμα «Βγείτε εκεί έξω να αλληλοεπιδράσετε με τον κόσμο, να δώσετε δύναμη, να πάρετε δύναμη!».

Ο καθένας μέσα σε αυτήν την διαδικασία του αθλητισμού αλλά και οποιασδήποτε άλλης κοινωνικής έκφρασης έχει να προσφέρει πάρα πολλά στον εαυτό του αλλά και τον δίπλα του…

Ο Γρηγόρης Σκουλαρίκης είναι Πρωταθλητής στίβου στο δίαθλο.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ανέστης Νάστος: Ραφαέλα