Για ό,τι ποθούμε

Νιώθω πολύ βολικά κάτω από το τέρμα, ούτως ή άλλως τερματοφύλακας ξεκίνησα να παίζω από μικρό παιδάκι, από οχτώ χρόνων που ξεκίνησα το πόλο.

Μέσα δεν έχω παίξει ποτέ, δεν ξέρω καν πώς είναι. Ουσιαστικά είναι σαν μια θέση φυσική για εμένα, είναι αυτό που αγαπώ και δεν θα φανταζόμουν ποτέ τον εαυτό μου να παίζει αλλού.

Ο χώρος του τέρματος άλλοτε είναι φιλικός και άλλοτε εχθρικός, ανάλογα την ημέρα, ανάλογα την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι.

Υπάρχουν καλές μέρες και κακές μέρες, δεν αισθάνομαι πάντα το ίδιο.

Αισθάνομαι και διαφορετικά το σώμα μου, άλλες φορές το τέρμα μοιάζει τεράστιο, γιατί νιώθω το σώμα μου βαρύ, ενώ κάποιες άλλες το βλέπω μικρό, ξέροντας τις θέσεις μου. Συνήθως όμως ο χώρος γύρω από το τέρμα είναι φίλος μου.

Γενικά η θέση του τερματοφύλακα είναι ιδιαίτερη, είναι ένα ατομικό άθλημα μέσα σε ένα ομαδικό. Εάν κάνει λάθος ο τερματοφύλακας, φαίνεται κατευθείαν. Εάν το κάνει άλλος παίκτης, μπορεί να υπάρξει κάλυψη και να μην φανεί τόσο.

Σίγουρα δεν μπορεί να ευθύνεται μόνο ένας παίκτης για το αποτέλεσμα, ο τερματοφύλακας όμως έχει πολύ μεγάλο μερίδιο. Γι’ αυτό και σε πολλούς αγώνες συχνά βλέπουμε να αλλάζει ο τερματοφύλακας, όταν δεν είναι η μέρα του. Αυτό γίνεται από τον προπονητή αφενός για να αλλάξει την ψυχολογία του παιχνιδιού, αφετέρου για να μην εκθέσει τον ίδιο τον παίκτη.

Ο τερματοφύλακας βλέπει καθαρά τον αγώνα, και την επίθεση και την άμυνα, οπότε έχει μια πιο καθαρή ματιά για το τι γίνεται μέσα. Αυτό μπορεί να είναι αγωνιώδες, με τα χρόνια όμως μαθαίνεις να διαβάζεις το παιχνίδι καλύτερα και να δίνεις περισσότερες οδηγίες.

Εγώ μάλιστα φωνάζω, δίνοντας οδηγίες, αλλά δεν ακούγομαι και με κοροϊδεύουν πολλές φορές οι συμπαίκτριές μου, γιατί είναι η φωνή μου έτσι.

Έχω πάθος και, όταν θεωρήσω ότι πρέπει να διορθώσουμε κάτι, νιώθω την ανάγκη να φωνάξω.

Δεν χαλαρώνω ποτέ, ακόμα και όταν είναι η ομάδα μου στην επίθεση, είναι αντανακλαστικό, σίγουρα αφορά και στην προπόνηση, κυρίως όμως είναι θέμα συγκέντρωσης.

Ο κύριος Χάρης Παυλίδης, ο προπονητής μας, μας δίνει ομαδικές οδηγίες, αλλά υπάρχουν και στιγμές που μιλά μόνο σε εμένα. Μας μιλάει για όλα και μας εμπιστεύεται απόλυτα, γι’ αυτό και περισσότερο εστιάζει στο να πιστέψουμε στον εαυτό μας και να κάνουμε αυτό που μπορούμε.

Εγώ ούτως ή άλλως προσπαθώ να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό, είτε παίζω σε συλλογικό επίπεδο είτε με την Εθνική ομάδα.

Σίγουρα, το να ακούς τον Εθνικό ύμνο, το να αγωνίζεσαι για τη χώρα σου, από μόνο του αποτελεί πολύ μεγάλη διάκριση, αλλά προσπαθώ να μην τα διαχωρίζω και να κάνω το καλύτερο που μπορώ και στις δύο περιπτώσεις.

Όσον αφορά στη θέση μου, γίνεται πολύς λόγος σχετικά με το τι μπορεί να σκέφτεται η κάθε τερματοφύλακας στην περίπτωση του πέναλτι. Προσωπικά, προσπαθώ να μην σκέφτομαι τίποτα, απλώς να κάνω τη δουλειά μου. Εάν μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς, πολλές φορές παγώνεις, οπότε προσπαθώ να σταματάω τις σκέψεις μου εκείνη την ώρα.

Είναι πολύ ψυχοφθόρα διαδικασία, η αλήθεια όμως είναι ότι το περισσότερο άγχος το έχει ο εκτελεστής. Εάν δεχτεί ένα γκολ στα πέναλτι ο τερματοφύλακας, δεν θα του πει κάποιος κάτι. Αν όμως ο παίκτης αστοχήσει, νιώθει μεγαλύτερη ευθύνη.

Φυσικά, βλέπουμε βίντεο και στατιστικά των αντίπαλων παικτριών, πού σουτάρει η καθεμία τις περισσότερες φορές, ώστε να έχουμε μια εικόνα σχετικά με το τι μπορεί να κάνει η κάθε αντίπαλος, ενώ σίγουρα υπάρχουν και φορές που ανατρέπονται τα “συνηθισμένα” και η αντίπαλος μπορεί να σουτάρει από την άλλη. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σιγκαπούρης παρεμπιπτόντως απέκρουσα πέναλτι, όπως αυτό της Γαλλίδας, της Ερτό.

Στο Παγκόσμιο της Σιγκαπούρης, πολύ δύσκολο παιχνίδι ήταν αυτό με τις Αμερικανίδες, αν και οι παίκτριες δεν ήταν αυτές που ήταν παλιά. Αναμφισβήτητα ήταν μια πολύ καλή ομάδα αλλά μικρότερης ηλικίας. Ήταν διαβασμένες και φαίνονταν δουλεμένες, σκληροτράχηλες, λέγεται μάλιστα ότι προπονούνταν με την Ομάδα Υποβρύχιων Καταστροφών. Με το που έβλεπες το παιχνίδι τους, η αλήθεια είναι ότι λίγο πάγωνες, όσο έπαιζες όμως μαζί τους, καταλάβαινες πώς παίζουν και έμπαινες σε ρυθμό.

Το πιο ψυχοφθόρο παιχνίδι μας ήταν με την Αυστραλία. Ουσιαστικά ήταν το πιο σημαντικό ματς πριν από εκείνο του Τελικού. Τα παιχνίδια της τετράδας είναι τα πιο σημαντικά και ας μην ξεχνάμε ότι η Αυστραλία είναι η δεύτερη Ολυμπιονίκης, διαθέτοντας πολύ καλή ομάδα και πολύ καλές παίκτριες.

Οπότε, με το που κερδίσαμε, ήμουν σίγουρη ότι θα τα καταφέρουμε και θα πάρουμε μετάλλιο.

Θυμάμαι μάλιστα κι ένα σκηνικό από έναν άλλον αγώνα. Παίζαμε με την Κίνα και, επειδή δεν είχαμε μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, όπως κι εγώ προσωπικά, θυμάμαι να κοιτάω το κολυμβητήριο και να λέω στη συναθλήτριά μου που ήταν  δίπλα μου ότι θέλω μετάλλιο! Το ήθελα τόσο πολύ και, όταν έγινε πραγματικότητα, γύρισα και είπα «τα καταφέραμε», τόσο σε προσωπικό όσο και σε ομαδικό επίπεδο.

Τελικός λοιπόν, με Ουγγαρία. Ήταν μια ρεβάνς κόντρα στην ομάδα αυτή, αν και ποτέ δεν το είδα έτσι αλλά ως ένα ακόμα παιχνίδι. Μετά τον αγώνα ήμουν “παγωμένη”, στην αρχή δεν είχα ακόμη καταλάβει τι γινόταν, απλώς θυμάμαι ότι είχα μια απερίγραπτη χαρά.

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάρω τηλέφωνο τους γονείς μου και το αγόρι μου, ενώ αργότερα βγήκαμε με τα κορίτσια, πήγαμε σε ένα μαγαζί όλες μαζί, γυρίσαμε αργά και, επειδή έπρεπε να σηκωθούμε νωρίς την άλλη μέρα για να πάμε αεροδρόμιο, δεν κοιμήθηκα ούτε μισή ώρα, κάτι που θα συνέβαινε ούτως ή άλλως και από την υπερένταση.

Επέστρεψα… καλυμμένη από το Παγκόσμιο, όσον αφορά στα “σουβενίρ” που πήρα μαζί μου, καθώς, μπορεί να μην κράτησα πχ ένα κομμάτι δίχτυ από το τέρμα που υπερασπιζόμουν, έφερα όμως το Χρυσό μετάλλιο, τον τίτλο της κορυφαίας τερματοφύλακα και πολλά άλλα “αναμνηστικά”!

Αυτό που έζησα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου, όσο περνάει όμως ο καιρός και μπαίνεις ξανά στην καθημερινότητά σου, ξεθωριάζουν κάπως οι αναμνήσεις και δημιουργούνται καινούργιοι στόχοι, καινούργια όνειρα, όπως ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η κορυφή είναι μια ευθύνη και θεωρώ ότι πρέπει να θέλουμε να αναλαμβάνουμε τέτοιες, πιστεύω όμως ότι το θέμα δεν είναι να φτάσεις στην κορυφή αλλά το να παραμείνεις εκεί. Κι εγώ θέλω να δουλέψω και να παραμείνω σε υψηλό επίπεδο.

Ένας τερματοφύλακας είναι πάντα σε εγρήγορση, κάτι που επηρεάζει και τη ζωή του, είμαι δηλαδή και στην καθημερινότητά μου έτσι. Με λένε ήρεμη, αλλά μέσα μου δεν είμαι και προσπαθώ να το διαχειρίζομαι.

Καταρχάς, κάνω χρόνια ψυχοθεραπεία και έχω μάθει να εξισορροπώ τις καταστάσεις. Είχα θέματα άγχους, αγωνιών, σκέψεων και είχα πάρει μόνη μου την απόφαση να κάνω αυτό το δώρο στον εαυτό μου, γιατί ήθελα να διαχειριστώ κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μου, τόσο σε προσωπικό όσο και σε αθλητικό επίπεδο. Μάλιστα, η Ομοσπονδία πλέον μας διαθέτει αθλητικό ψυχολόγο, ο οποίος επίσης βοηθάει πολύ.

Προσπαθώ επίσης να κοιμάμαι καλά, καθώς υπάρχει πολύ άγχος στους αγώνες, ενώ σημαντικό ρόλο παίζουν και κάποια αγχολυτικά, όπως για παράδειγμα στη δική μου περίπτωση η μουσική, η οποία με χαλαρώνει πολύ, και η βόλτα με το σκυλάκι μου, τον Ρούντι μου, ένα King Charles, στον οποίον έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Τον πηγαίνω βόλτα τρεις φορές την ημέρα και αυτό με ευχαριστεί πολύ.

Ταυτόχρονα, παίρνω πολύ δύναμη, όταν μιλάω με δικούς μου ανθρώπους, όταν μοιράζομαι τις σκέψεις μου μαζί τους, όταν βλέπω φωτογραφίες τους.

Εάν δεν είχα τους γονείς μου, πιστεύω ότι δεν θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος, δεν θα είχα φτάσει σε αυτό το σημείο. Αυτοί οι άνθρωποι κουβάλησαν τον Σταυρό, να με πηγαινοφέρνουν στα κολυμβητήρια, να ακούν τα προβλήματά μου, να με στηρίζουν. Τους αγαπώ, είναι το στήριγμά μου και θεωρώ ότι είναι πολύ περήφανοι για εμένα, κάτι που ελπίζω να συνεχίσω να τους κάνω να νιώθουν.

Γούρια δεν έχω, ωστόσο σε όλους τους αγώνες του εξωτερικού έχω κάποια συγκεκριμένα σημεία που βάζω τα πράγματά μου, ενώ η καθεμία συμπαίκτριά μου παίρνει μια συγκεκριμένη θέση, και κάποιες φορές πριν τα παιχνίδια κάνω και τον Σταυρό μου.

Έχω επίσης τατουάζ, αρκετά αλλά μικρά. Έχω και τους Ολυμπιακούς κύκλους, καθώς ήταν όνειρό μου να λάβω μέρος σε Αγώνες, το οποίο πραγματοποιήθηκε. Ήταν πολλά τα χρόνια που η Εθνική μας δεν είχε καταφέρει να περάσει, οπότε, μόλις επέστρεψα από το Παρίσι, τους έκανα. Και ποιος ξέρει; Μπορεί το τατουάζ αυτό να σηματοδοτήσει ένα μελλοντικό μετάλλιο στη διοργάνωση.

Γιατί ό,τι ποθούμε, ό,τι κυνηγάμε, ειδικά τα όνειρά μας, στο τέλος μπορούμε να το καταφέρουμε, πιστεύω.

Με σκληρή δουλειά και με πάθος, όλα μπορούν να επιτευχθούν. Κι αυτό είναι το μότο μου για τη ζωή!

Η Ιωάννα Σταματοπούλου είναι τερματοφύλακας πόλο, Παγκόσμια Πρωταθλήτρια με την Εθνική ομάδα.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Μαργαρίτα Πλευρίτου: Σαν να έχεις όλη την Ελλάδα στην πλάτη

Ελευθερία Πλευρίτου: Ψυχολογία Πρωταθλητή / Διαχείριση συναισθημάτων

Σταυρούλα Αντωνάκου: Μεγάλο Νησί

Αλεξία Καμμένου: Αθλητισμός και Σκύλοι

Αλεξάνδρα Ασημάκη: Επόμενο Κεφάλαιο

Εύη Μωραϊτίδου: Τίποτα δεν χαρίζεται

Αγγελική Καραπατάκη: Τα κλειδιά / Το τρίτο οκτάλεπτο

Μάνια Μπικόφ: Να μη ξεχαστεί από κανέναν

Μαρία Τσουρή: Ζήσε!