Τα παιδικά όνειρα είναι εφικτά. Αν όχι όλα, τουλάχιστον τα πιο δυνατά, αυτά που δεν παύουν ποτέ να σε εμπνέουν.
Ήμουν ένα παιδί με αρκετά μεγάλη υπομονή πολύ πριν ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Όταν μου έφερναν ένα δώρο το άνοιγα αρκετή ώρα μετά. Και κάποιες φορές περίμενα ως την επόμενη μέρα.
Χωρίς να ξέρω το γιατί, προσπαθούσα να το ανοίξω χωρίς να χαλάσω το περιτύλιγμα. Δεν ήθελα μαζί με αυτό να «χαλάσω» και το όνειρο.
Σίγουρα είναι τα πιο αγνά και τα πιο αληθινά τα όνειρα που κάνεις στην παιδική ηλικία. Για να τα κρατήσεις ζωντανά πιστεύω πως το σημαντικότερο είναι να μην ξεχάσεις εκείνες τις σκέψεις και τις φιλοδοξίες που είχες ως παιδί.
Δεν ξέρω αν τα δικά μου παιδικά όνειρα με πίεσαν. Ακόμα κι αν το έχουν κάνει, δεν το έχω καταλάβει. Εννοώ πως σίγουρα έχω πραγματοποιήσει κάποια από εκείνα που σκεφτόμουν ως παιδί.
Δεν έπαψα, ωστόσο, να πιστεύω πάντοτε πως χρειάστηκε προσήλωση στο στόχο και η επιμονή. Όπως και να έχει, η στιγμή της επίτευξης είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή.
Η εκπλήρωσή τους με κάνει να επιστρέφω σε εκείνα τα χρόνια, αλλά μόνο στιγμιαία. Δεν γυρίζω νοητά σε εκείνη την εποχή, ζω το τώρα…
Ο Σπύρος Χρυσικόπουλος στην πισίνα του ΟΑΚΑ, κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς του για το Ρεκόρ Γκίνες για τη μεγαλύτερη κολυμβητική απόσταση σε πισίνα 50 μέτρων, σε μία εβδομάδα / Photo by: Προσωπικό αρχείο Σπύρου Χρυσικόπουλου.
Το δικό μου «τώρα» περιλάμβανε στα μέσα Μαΐου μία επιδίωξη και πρόκληση που είχα από πιτσιρικάς. Ένα Ρεκόρ Γκίνες, για τη μεγαλύτερη κολυμβητική απόσταση που καταγράφηκε ποτέ σε πισίνα 50 μέτρων, σε μια εβδομάδα.
Δεν το έχω καταλάβει ακόμα ότι το πέτυχα και συνήθως εκτιμώ πόσο δύσκολη ήταν μια προσπάθεια μόνο όταν ξεκινήσω την επόμενη.
Επίσης, η διαδικασία για να μπω και επισήμως στο Βιβλίο Γκίνες είναι πολύ χρονοβόρα και η επίδοση έγινε, όμως χρειάζεται λίγος χρόνος ώστε, καθαρά γραφειοκρατικά, να αναγνωριστεί το ρεκόρ.
Ακόμη κι έτσι, για την ώρα… δεν αισθάνομαι τίποτα. Όχι γιατί δεν έχει επισημοποιηθεί το εγχείρημα.
Αλλά διότι ο αρχικός στόχος ήταν να φτάσω τα απαιτούμενα 250χλμ., ωστόσο το μυαλό μου σκεφτόταν ότι πρέπει να συνεχίσω να κολυμπάω συγκεντρωμένα, μέχρι να συμπληρωθούν και οι επτά μέρες και τα χιλιόμετρα που θα καταγραφούν να είναι τα περισσότερα δυνατά.
Ακόμη και όταν κάλυψα στο κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ την απόσταση των 250χλμ. πριν καν συμπληρωθούν πέντε 24ωρα, δεν χαλάρωσα και δεν εφησύχασα.
Είχα το καθαρό μυαλό να επικεντρώνομαι στον στόχο και να φιλοδοξώ να διευρύνω όσο περισσότερο το νέο ρεκόρ, όμως κατά τη διάρκεια της προσπάθειας είχα συχνά παραισθήσεις…
Γενικά οι παραισθήσεις είναι ένα φυσιολογικό αποτέλεσμα για όσους ασχολούνται με τις υπέρ-αποστάσεις.
Η σωματική και κυρίως η πνευματική κόπωση φτάνει σε τέτοιο επίπεδο που ο οργανισμός αντιδρά μ’ αυτόν τον τρόπο. Πολλοί έχουν να πουν μια αντίστοιχη ιστορία.
Δεν μπορείς, πάντως, να το βιώσεις εάν πρώτα δεν φτάσεις στον υπέρτατο πόνο και την υπέρταση κούραση…
Οι παραισθήσεις που με «επισκέφθηκαν» όταν κολυμπούσα ήταν, τις περισσότερες φορές, υποτιθέμενες σκέψεις πως νόμιζα ότι άλλαξα κολυμβητήριο!
Δεν μου έκανε εντύπωση μόνο ότι «άλλαξα» πισίνα, αλλά και το ότι ήταν δίπλα μου οι ίδιοι κολυμβητές που κολυμπούσαν στο ΟΑΚΑ.
Photo by: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου / Tourette Photography.
Πριν από το εγχείρημά μου έλεγα ότι… ανυπομονώ για τον πόνο, όμως αυτό ήταν κάτι που ο κόσμος δεν καταλάβαινε.
Οι ώρες που διαρκεί ένα εγχείρημα υπέρ-απόστασης είναι ατέλειωτες και ξέρω ότι κάποια στιγμή θα έρθει αναπόφευκτα ο πόνος. Όταν, λοιπόν, προετοιμάζομαι ψυχολογικά για κάτι τέτοιο και ξεκινάω, οι πρώτες ώρες κυλούν αναγνωριστικά και χωρίς να πονάω.
Μετά ο πόνος εμφανίζεται και εκεί πρέπει να αντιδράσεις με ψυχραιμία. Επειδή όμως ξέρω ότι από εκεί και πέρα θα παραμείνει, απλά τον αποδέχομαι και αυτό που με βοηθάει είναι να αντιστρέψω την ψυχολογία μου…
Να πείσω τον εαυτό μου πως ανυπομονώ για αυτή τη στιγμή! Επομένως, θεωρώ πως ο πόνος είναι το φυσιολογικό.
Η διαφορά του σωματικού με τον ψυχολογικό πόνο είναι πως τον σωματικό μπορείς τον καταλάβεις και να τον διαχειριστείς.
Τον ψυχολογικό πόνο όχι μόνο δεν μπορείς να τον εντοπίσεις, αλλά μπορεί εκείνος να είναι τελικά αυτός που θα καθορίσει αν θα ολοκληρώσεις το εγχείρημα με επιτυχία ή όχι.
Τον πόνο που αισθάνθηκα κατά την προσπάθεια για το Ρεκόρ Γκίνες τον αντιμετώπισα συμβιβαστικά. Δεν τον ξεπέρασα…
Ένα πολύ βασικό κομμάτι του εγχειρήματος ήταν ο ύπνος.
Τις λίγες φορές που ξάπλωσα, όμως, αργούσα πολύ να κοιμηθώ λόγω πόνου και όποτε κι αν έκλεινα τα μάτια μου, δεν ξέρω πότε πραγματικά με έπαιρνε ο ύπνος. Δεν θα μάθω ποτέ την ακριβή διάρκεια.
Παρόλα αυτά, ένιωθα πολλή κούραση, με αποτέλεσμα κάποιες φορές να κλείνουν τα μάτια μου μέσα στο νερό.
Φυσικά, η προπόνηση με έχει βοηθήσει όχι να μην νυστάζω, αλλά απλώς να συνεχίζω όσο νυστάζω. Μόνο όταν αισθανόμουν ότι βρίσκομαι σε πολύ δύσκολη κατάσταση, αποφάσιζα να διακόψω προσωρινά και έβγαινα για να κοιμηθώ, έστω και λίγο.
Έχω μάθει να καταλαβαίνω τις ανάγκες του σώματός μου πριν φτάσω σε μη αναστρέψιμο σημείο. Άρα, την πείνα, την ενυδάτωση, τον πόνο και την ανάγκη για ύπνο τα φροντίζω και τα διαχειρίζομαι εγκαίρως.
Πάντα λέω πως μεγάλη σημασία έχει να ακούς το σώμα σου. Υπάρχουν, ωστόσο, στιγμές που καταλαβαίνεις ότι το παρακούς.
Ειδικά κάποιες συγκεκριμένες στιγμές κατά τις οποίες σε «πλημμυρίζει» ο ενθουσιασμός. Εκεί όμως έρχεται η εμπειρία που θα βρει χώρο να επέμβει και να σε προστατεύσει.
Στο συγκεκριμένο εγχείρημα το παράκουσα αρκετές φορές, λόγω της μεγάλης διαρκείας της προσπάθειας για το Ρεκόρ Γκίνες.
Photo by: Προσωπικό αρχείο Σπύρου Χρυσικόπουλου.
Σε κάποιο σημείο της κολύμβησης κρύωνα πολύ… Η θερμοκρασία της πισίνας, βεβαίως, ήταν αυτή που έπρεπε.
Σκεφτόμουν πως υπάρχει διαφορά στους βαθμούς, από τις υδρορροές.
Είναι κάτι που ουσιαστικά δεν το ξεπέρασα. Το νερό ήταν όπως περιμέναμε να είναι, απλώς εγώ ήμουν σε πολύ δύσκολη κατάσταση και γι’ αυτό κρύωνα. Μονάχα που είχα αποφασίσει να κάνω υπομονή και στο κρύο.
Η διατροφή μου, επίσης, πήγε πολύ καλά και δεν θυσίασα κανένα γεύμα για να μην σταματήσω και να χάσω χρόνο ή μέρος της απόστασης που ήθελα να καλύψω.
Θα ήθελα να επαναλάβω πως εγώ έχω δουλέψει πάρα πολύ στο κομμάτι του να μπορώ να φάω μέσα στο νερό, ώστε να συνεχίζω ένα εγχείρημα υπέρ-απόστασης.
Είναι, από την άλλη, κατανοητό πως αυτό όχι μόνο δεν το συστήνουμε στον κόσμο, αλλά δεν είναι κάτι επιτρεπτό το να φας και να πέσεις να κολυμπήσεις.
Η βράβευση του Σπύρου Χρυσικόπουλου από τον (στο κέντρο) υφυπουργό Αθλητισμού, Λευτέρη Αυγενάκη, μετά την επίτευξη του Ρεκόρ Γκίνες / Photo by: Προσωπικό αρχείο Σπύρου Χρυσικόπουλου.
Μία ατάκα που συνηθίζω να λέω είναι πως στις υπέρ-αποστάσεις, «το δικό μας βάθρο είναι το ασθενοφόρο!».
Όταν ολοκλήρωσα την κολύμβηση μίας εβδομάδας, ήμουν μεν πολύ κουρασμένος, αλλά ταυτόχρονα, και κυρίως, ήμουν πολύ χαρούμενος.
Μετά τον αγώνα υποβλήθηκα στις απαραίτητες εξετάσεις. Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι κάθε φορά ετοιμάζω και μεγαλύτερο εγχείρημα, κάθε φορά οι γιατροί με βλέπουν σε καλύτερη κατάσταση!
Η σωματική και η ψυχική αρμονία είναι βασικά κομμάτια κάθε προσπάθειας.
Από την άλλη, εμπνέομαι διαρκώς και από την ελληνική ιστορία.
Θαυμάζω ηρωικές πράξεις αλλά και γεγονότα που με την «τεχνολογία» που διέθεταν εκείνη την εποχή είναι αξιοθαύμαστα.
Αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίσω όταν βρίσκομαι σε μια δύσκολη στιγμή κατά τη διάρκεια κάποιου εγχειρήματός μου.
Μέχρι να το πετύχω. Και πάντα μέχρι το επόμενο, ώστε τότε να συνειδητοποιήσω το προηγούμενο. Ήδη άφησα πίσω το Ρεκόρ Γκίνες και άρχισα να σκέφτομαι τη νέα προσπάθεια.
Πάντα δίχως όρια, πάντα με επιμονή και με την πρόκληση να γίνεται με τη σειρά της η επιπλέον έμπνευση.
Photo by: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου / Tourette Photography.
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος
Photo Credits: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Σπύρος Χρυσικόπουλος: «Χωρίς όρια» / «Επιμονή» / «Πρόκληση»
Δώρα Γκουντούρα: «Παιχνίδι Μυαλού» / Στέλλα Φουράκη: «Η Δύναμη της Θέλησης»
«Ποιος είπε ότι δεν μπορεί» ο Ρομπ Μέντεζ; / Ο Κέβιν Λάου πιστεύει πως τίποτα δεν είναι αδύνατο
Το σύνδρομο Down δεν είναι δικαιολογία για τον «Ironman», Κρις Νίκιτς