Ο πατέρας μου… Το πρότυπό μου. Ο καλύτερος παίκτης σε ολόκληρο τον κόσμο.
Θυμάμαι, τον περισσότερο καιρό δεν ήταν εκεί. Δούλευε…
Αλλά πάντα ήξερε τι συνέβαινε. Γνώριζε τα πάντα. Τι έκανα και πότε. Μιλούσαμε κάθε ημέρα στο τηλέφωνο.
Όταν επέστρεφε τα καλοκαίρια, ήμουν γεμάτος χαρά. Όταν έφευγε για τη δουλειά του, ήθελα να τον ακολουθήσω. Μερικές φορές, το έκανα.
Κουβαλάω το όνομά του. Στην Ελλάδα, τον γνωρίζετε. Τώρα, ήρθε ο καιρός να μάθετε και εμένα. Με λένε Στιβ Μπαρτ Τζούνιορ.
Και αυτή είναι η ιστορία μου.
Ο Τζούνιορ και ο Πρεσβύτερος σε ένα… κλικ από το μακρινό παρελθόν!
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι, όπου η πορτοκαλί μπάλα περίσσευε. Όταν έχεις ένα πατέρα επαγγελματία μπασκετμπολίστα, το πιθανότερο είναι πως θα ακολουθήσεις τα χνάρια του.
Αυτό που λένε με το μήλο και τη μηλιά, είναι σωστό.
Από την ηλικία των 8 ήμουν… ερωτευμένος με την ιδέα του μπάσκετ.
Μεγάλωσα στη Νέα Υόρκη, σε ένα σπίτι μαζί με τη μητέρα και τη γιαγιά μου.
Ήμουν το παιδί που έπαιζε μπάσκετ. Ο κόσμος πίστευε σε αυτό που έκανα και με στήριζε.
Προσπαθώ να… σκάψω βαθιά. Στις παιδικές αναμνήσεις μου. Και να θυμηθώ ποια ήταν η πιο γλυκιά μου ανάμνηση…
Φίλε…
Τη βρήκα!
Ήταν, όταν ο πατέρας μου έπαιζε στο NBA. Ο πατέρας μου φορούσε τη φανέλα των Φίνιξ Σανς. Ήμουν τόσο χαρούμενος.
Φυσικά και πήγα να τον δω. Ήταν Πάσχα, δεν είχα σχολείο και πήγα μέχρι την Αριζόνα.
Ήταν ό,τι πιο cool είχα αντικρίσει στη ζωή μου.
Ο πατέρας μου ζούσε σε ένα μεγάλο σπίτι. Και έπαιζε μπάσκετ στο ΝΒΑ!
Κάποια στιγμή, είχα την ευκαιρία να συναντήσω τους συμπαίκτες του. Είδα και ένα από τα παιχνίδια τους στα play-off, με αντίπαλο τους Σαν Αντόνιο.
Ήταν απίστευτο. Μιλούσα με παίκτες που τους έβλεπα στην τηλεόραση. Πήγαινα στα υπερβολικά μεγάλα σπίτια τους, μαζί με τον μπαμπά μου.
Ήταν τρελό…
Η αλήθεια είναι πως είχα την ευκαιρία να ανταμώσω με τον δεύτερο πιο αγαπημένο παίκτη μου, τον Κέβιν Τζόνσον.
Μέχρι να βρεθώ μπροστά του, είχα σχεδιάσει τι θα του πω. Σαν τον είδα από κοντά, πάγωσα. Ψέλλισα ένα «γειά» και τίποτα άλλο…
Αυτή η ιστορία έχει και την αστεία πλευρά της. Ξέρεις, ο πατέρας μου θα είναι για πάντα ο αγαπημένος παίκτης μου. Ο καλύτερος σε ολόκληρο τον κόσμο. Το πρότυπό μου. Το είδωλό μου.
Ο Κέβιν Τζόνσον ήταν η δεύτερη επιλογή μου. Λάτρευα τον τρόπο, με τον οποίο έπαιζε. Τις πάσες, τα σουτ…
Ο πατέρας μου ζήλευε αυτή την επιλογή, αλλά δεν μου είπε ποτέ τίποτα…
Από μικρή ηλικία, έκανα αρκετά ταξίδια μαζί με τον πατέρα μου. Το πρώτο ήταν στο Ισραήλ.
Ήταν λίγο μετά το πέρασμά του από την Ελλάδα και τον Ηρακλή.
Ξέρω την ιστορία. Ξέρω πως σε κάθε παιχνίδι… σκότωνε τον αντίπαλό του. Ξέρω για το λάθος που έκανε. Είναι κάτι που δεν έχουμε συζητήσει ποτέ.
Ο ίδιος θέλησε να το αφήσει ξωπίσω του. Να συνεχίσει να παίζει μπάσκετ. Να κάνει αυτό που αγαπάει.
Αρκετά χρόνια αργότερα, ο δικός μου δρόμος βγήκε στην Ελλάδα. Ποιος ξέρει; Ίσως ήταν θέλημα της μοίρας. Να ολοκληρώσω, με κάποιο τρόπο, αυτό που ξεκίνησε εκείνος.
Ίσως, ακόμη, και να βάλω τέλος στην καριέρα μου εδώ, στην Ελλάδα.
Με τα χρώματα των Σανς, όταν είχε επισκεφθεί τον πατέρα του.
Το μπάσκετ είναι η ζωή μου. Πάντα το αγαπούσα. Ακόμα το αγαπώ. Όποτε υπήρχε μία πρόκληση, την αποδεχόμουν. Ακόμα και στην ηλικία των 34 ετών, το μαθαίνω. Η ομορφιά του είναι αψεγάδιαστη.
Μόνο μία φορά ήμουν κοντά στην… παράδοση. Όταν πέθανε η γιαγιά μου.
Ήταν αυτή που ουσιαστικά με μεγάλωσε. Ήταν τα πάντα. Ακόμα είναι.
Παίζω γι’ αυτήν σε κάθε παιχνίδι. Έχω το όνομά της στα παπούτσια, για να μου το θυμίζει.
Το όνειρό μου ήταν να γίνω επαγγελματίας, έτσι ώστε να την φροντίζω.
Όταν “έφυγε”, όλα χάθηκαν. Μαζί και το κίνητρο να αγωνίζομαι.
Ήταν το 2006. Το έμαθα, όταν αγωνιζόμουν στο Summer League του ΝΒΑ με τους Σάρλοτ Μπόμπκατς.
Έφυγα απευθείας. Και επέστρεψα μετά από μερικές ημέρες.
Η άρνηση δεν άντεξε για πολύ. Σκέφτηκα πως η ίδια δεν θα ήθελε να αντιδράσω με αυτόν τον τρόπο.
Βρήκα νέο κίνητρο. Νέα ενέργεια. Από ψηλά! Αυτή πια με οδηγεί.
Κάπου εκεί, ξεκίνησε το ταξίδι μου.
Θα ήταν υπέροχο να μείνω σε μία ομάδα για 5-6 χρόνια. Να γίνει το σπίτι μου. Αλλά, φίλε, ζεις μονάχα μία φορά. Βίωσα εμπειρίες που θα μπορώ να αφηγούμαι στα παιδιά και στα εγγόνια μου. Είναι όμορφο. Μπορώ να τους δείχνω όλες τις φανέλες από τις ομάδες, στις οποίες έχω αγωνιστεί.
Ένα από τα ταξίδια μου, με οδήγησε στο Ισραήλ. Ξανά στα χνάρια του πατέρα μου. Ήμουν στην Ιρόνι Ασκελόν.
Μία πόλη μόλις 10 λεπτά από τη Λωρίδα της Γάζας. Η εμπειρία ήταν εκπληκτική. Αλλά δεν αντίκρισα εκρήξεις, ρουκέτες και ατελείωτη βία.
Μόνο μία φορά, είδα τα συντρίμμια από έναν πύραυλο και άλλη μία ακούστηκε ο συναγερμός που μας έλεγε ότι έπρεπε να πάμε στα καταφύγια. Ήταν και πάλι σοκαριστικό.
Η ομάδα έκανε τρομερή δουλειά να μας κρατάει ασφαλείς. Έμεινα εκεί 2 χρόνια.
Ήξερα τι θα αντιμετωπίσω. Αλλά τα περισσότερα που είχα ακούσει, ήταν υπερβολές των Μέσων Ενημέρωσης.
Έχω τη γνώμη για τα Νέα, δεν θα τη μοιραστώ. Αλλά αν δεν δεις κάτι με τα ίδια σου τα μάτια, δεν πρέπει να έχεις γνώμη. Κάθε μέρος έχει τα δικά του ζητήματα.
Έχω μεγαλώσει στη Νέα Υόρκη. Αυτή με έμαθε να μη φοβάμαι τίποτα.
Η Νέα Υόρκη μού πρόσφερε πολλά. Με… ετοίμασε για κάθε δυσκολία που θα συναντούσα στην υπόλοιπη ζωή μου.
Και ο πατέρας μου φρόντισε να με ετοιμάσει γι’ αυτό που θα ακολουθήσει.
Παλιότερα, με συμβούλευε. Τώρα που μεγάλωσα, θα το κάνει, μόνο αν τον ρωτήσω.
Πέρασε πολλά μεγαλώνοντας. Γέμισε με εμπειρίες. Έμαθε από διάφορες καταστάσεις. Και θέλησε να τις μοιραστεί μαζί μου. Ήταν μόνος και έμαθε από τη ζωή. Οι δικοί του δεν ήταν εκεί.
Γι’ αυτό επιδίωξε να μην χρειαστεί να περάσει το παιδί του, όσα πέρασε εκείνος.
Δεν υπάρχουν πολλά, τα οποία δεν είμαι προετοιμασμένος να περάσω πια.
Ακόμα θυμάμαι, όταν κάναμε την κουβέντα για την απόφασή μου να κυνηγήσω το όνειρο τού επαγγελματία μπασκετμπολίστα. Το όνειρο να γίνω σαν αυτόν.
Μου έλεγε πως αν το διάλεγα, θα έπρεπε να το ζήσω! Να το σεβαστώ και να το αγαπήσω, όσο τίποτε άλλο. Αλλιώς, μου είχε πει, να μην το κάνω καθόλου.
Βλέπετε, ήταν αθλητής. Και είχε ερωτευτεί το μπάσκετμπολ. Γι’ αυτόν, ήταν κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι.
Δεν με ανάγκασε να το επιλέξω. Ξέρω πως αν έπραττα διαφορετικά, πάλι θα στήριζε την απόφασή μου.
Τον έβλεπα να παίζει μπάσκετ από τότε που θυμάμαι. Στο ΝΒΑ, στην Ευρώπη… Έζησα μαζί του μερικά χρόνια στην Ιταλία. Πήγαινα σχολείο κιόλας.
Με έμαθε πολλά πράγματα. Αρκετά έμαθα και μόνος μου. Και έγινε η φύση μου.
Μέχρι πότε θα συνεχίσει να είναι; Μέχρι να μη μπορώ άλλο.
Η Κρήτη είναι ένα ήρεμο και όμορφο μέρος. Όπως ακριβώς μου αρέσει. Δεν γουστάρω τα πάρτι και, στην ηλικία μου, η ξεκούραση είναι απαραίτητη.
Θα σταματήσω, μόνο όταν το θέλω. Δεν είναι ότι δεν μπορώ. Αισθάνομαι υπέροχα. Κανείς δεν περιμένει να είμαι τόσο επίμονος, αλλά είμαι. Δεν μπορούν πολλοί να το κάνουν. Βάζω ενέργεια στο σώμα μου, για να αντέξω. Καθημερινά. Θέλω να παίζω.
Θα είμαι μπασκετμπολίστας, μέχρι να μη μπορώ. Όπως έκανε και ο πατέρας μου.
Με τη φανέλα των Φίνιξ Σανς, το 1992. Έναν χρόνο αργότερα, οι Σανς έπαιζαν στους τελικούς του NBA.
Θυμάμαι, είχε φύγει για να παίξει στην Τουρκία. Και γύρισε τόσο γρήγορα. Έπειτα από σχεδόν 2 μήνες. Ήμουν παιδί ακόμα, 13 ή 14 ετών.
Δεν μιλήσαμε γι’ αυτό το κομμάτι, όπως θα κάναμε τώρα. Ήταν περισσότερο μία κουβέντα ανάμεσα σε έναν μπαμπά και έναν γιο. Όχι σε δύο φίλους, όπως τώρα.
Μου εξήγησε ότι δεν θα έπαιζε ξανά.
Ήμουν χαρούμενος!
Ήμουν λυπημένος!
Και τα δύο συναισθήματα, ταυτόχρονα. Ο ήρωας μου δεν θα έπαιζε ξανά μπάσκετ.
«Αλλά θα περνούσε περισσότερη ώρα μαζί μου», σκέφτηκα.
Ήταν κάτι νέο στη ζωή μου…
Επιμέλεια κειμένου: Μιχάλης Γκιουλένογλου
THE ENGLISH VERSION: “In the name of the father” / Steve Burtt Junior