Ξεκινώντας το ταξίδι για την Αμερική, το 2015, σκεφτόμουν στο αεροπλάνο τι θα έπρεπε να προσέξω για να προσαρμοστώ σ’ ένα νέο περιβάλλον.
Πώς να ενταχθώ ευκολότερα σε μία νέα ομάδα, σε μία νέα κουλτούρα και στα ιδιαιτέρως απαιτητικά ακαδημαϊκά καθήκοντά μου.
Ενώ φανταζόμουν μία ήρεμη ζωή στο πανεπιστήμιο της Φλόριντα, με προπόνηση, με μαθήματα, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι ακριβώς…
Στην πρώτη προπόνηση θυμάμαι τον εαυτό μου χαμένο με τόσες νέες πληροφορίες. Στο πρώτο μάθημα θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει ασταμάτητα στο τετράδιο πόσες εργασίες θα έπρεπε να παραδώσω εκείνη την εβδομάδα. Απορώντας πού θα βρω τον χρόνο να τις τελειώσω.
Αν δεν είσαι κάλος μαθητής στην Αμερική χάνεις την υποτροφία σου και δεν μπορείς να παίξεις στους αγώνες. Τελικά, υπάρχει μια ψυχολογική πίεση που βρίσκεται συνεχώς στον αέρα. Ένας ψυχολογικός εκβιασμός για να είσαι τέλεια σε όλα.
Γενικά, κάθε αρχή είναι δύσκολη. Έχει πολύ κλάμα, αρκετή απογοήτευση. Δέχεσαι συνέχεια νέες πληροφορίες και δεδομένα στα οποία οφείλεις ν’ ανταποκριθείς. Θες δεν θες. Οποίος δεν καταφέρνει να προσαρμοστεί, τον αποβάλλει το σύστημα.
Παρόλα αυτά, ακόμη με ακούω να λέω από μέσα μου συνεχώς: «Ζήσε τ’ όνειρό σου!».
Άρχισαν να μου λείπουν ΟΛΑ. Το ελληνικό φαγητό. Η ελληνική καθημερινότητα. Η οικογένεια και οι φίλοι μου. Όμως, όταν θέλεις να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου, υπάρχει πάντα ένα τίμημα. Το δικό μου ήταν αυτό. Μακριά απ’ όλους, για να καταφέρω να πετύχω τους στόχους μου…
Ο Σεπτέμβριος και ο Οκτώβριος ήταν οι πιο δύσκολοι μήνες. Διότι δεν ακουμπούσαμε ουσιαστικά καν τη μπάλα του μπάσκετ. Αλλά υπήρχε μόνο τρέξιμο, βάρη και μποξ. Ναι, μποξ! Κάτι που ουδέποτε είχα φανταστεί.
Λένε συχνά, ως κλισέ, τόσο αθλητές όσο και ο Τύπος, ότι η καλοκαιρινή προετοιμασία είναι «αγγαρεία». Είναι «βουνό». Επιτρέψτε μου να σας «μυήσω» στην offseason του NCAA…
Σε κάθε πέντε μέτρα του γηπέδου αντίκριζες κάδους. Απόρησα, αρχικά, όμως δεν άργησα να καταλάβω τον λόγο. Το διαπίστωσα για τα καλά και μάλιστα πρακτικά, μπροστά στα μάτια μου, όταν μία συμπαίκτριά μου έκανε εμετό απ’ το πολύ τρέξιμο! Κάτι που, βεβαίως, δεν άλλαζε τη ρουτίνα της προπόνησης, γιατί έπρεπε να συνεχίσει να τρέχει και ας βρισκόταν σ’ αυτή την κατάσταση. Έβλεπα δίπλα μου έναν άνθρωπο να ζαλίζεται, να υποφέρει, όμως εκείνος έπρεπε απλώς να συνεχίσει και εγώ δεν είχα το δικαίωμα να κάνω κάτι άλλο, ούτε καν να τη βοηθήσω. Στην πορεία, αυτό συνέβαινε συχνά και σε μένα.
Υπήρξαν στιγμές που στην κυριολεξία έβλεπα θολά, όμως δεν μπορούσα να σταματήσω. Υπήρξαν στιγμές που δεν αισθανόμουν τα πόδια μου, αλλά έπρεπε να συνεχίσω. Υπήρχαν στιγμές που κι εγώ έκανα εμετό, αλλά πια είχε γίνει μια συνήθειά που δεν με τρόμαζε. Εκεί, διαπίστωσα πως δεν υπάρχουν ανθρώπινα όρια. Κάθε μέρα, απορούσα πώς καταφέρναμε να βγάλουμε τέτοιες προπονήσεις.
Κάπως έτσι άρχισα να καταλαβαίνω ότι εκτός της σωματικής αντοχής χρειαζόταν να βρω και το ψυχικό σθένος για να «επιβιώσω» σ’ αυτό το περιβάλλον. Κατάλαβα πως πρέπει να ξεπερνώ κάθε μέρα τα όριά μου και λόγω των εξοντωτικών προπονήσεων και λόγω των μαθημάτων.
Η λέξη «τρέξιμο» μάλλον είναι μικρή για να περιγράψει την καθημερινότητα στο κολέγιο. Προπόνηση με τρέξιμο από τις 5 ως τις 7 το πρωί. Στη συνέχεια δίωρη γυμναστική με βάρη. Και μετά μάθημα στην αίθουσα ως τις 12:30μ.μ..
Μαθαίνοντας μποξ (η Ελεάννα Χριστινάκη δεύτερη από αριστερά) και σε προπόνηση στις 5:30, το πρωί.
Το φαγητό δεν ήταν μόνο τονωτικό, αλλά και μία ολιγόλεπτη «διαφυγή» από το πρόγραμμα. Από τις 3 το μεσημέρι ως τις 6 το απόγευμα είχαμε νέα προπόνηση με την ομάδα. Έπειτα, ιδιαίτερα μαθήματα. Τα λεγόμενα tutoring με καθηγητές, τα οποία ήταν υποχρεωτικά ώστε να μην έχουμε προβλήματα με τις ακαδημαϊκές υποχρεώσεις μας.
Κάποιες ημέρες, η προπόνηση περιλάμβανε πυγμαχία με επαγγελματίες μποξέρ!!! Ακούγεται αστείο, όμως πραγματικά μπαίναμε σε μία αρένα και έπρεπε για τρία λεπτά να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας.
Αυτά τα τρία λεπτά μού φαίνονταν σαν αιωνιότητα… Ούτε μπορώ να σκεφτώ, πλέον, τι είχα στο μυαλό μου εκείνο το μικρό διάστημα και σ’ εκείνον τον περιορισμένο χώρο, απέναντι σε πυγμάχους.
Πραγματικά «τρώγαμε» άπειρες γροθιές! Δεχόμασταν χτυπήματα και στο πρόσωπο και στο κορμί. Δεν χρειαζόταν να υπάρχει απορία από καμία μας για τον λόγο αυτής της δοκιμασίας. Στις Η.Π.Α. το λένε «mental toughness». Ψυχική σκληρότητα και ανθεκτικότητα.
Μετά το ξύλο στην αρένα, ξεκινούσε τρέξιμο έξω στο δρόμο, κάνοντας και «σκοινάκι» για 20 χιλιόμετρα.
Πίστευα ότι αυτό θα ήταν ό,τι χειρότερο θα συναντούσα στην προετοιμασία. Αλλά δεν ήξερα τι με περίμενε… Πριν την έναρξη της σεζόν με τις «Gators» της Φλόριντα πήγαμε σε ένα boot camp με Αμερικανούς πεζοναύτες. Με λίγα λόγια, προετοιμασία σε στρατιωτική βάση!
Την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί νόμιζα ότι κάποιος από το σχολείο και την ομάδα μάς κάνει πλάκα. Δεν είχαμε ιδέα πού πηγαίνουμε. Μας είχαν ενημερώσει απλώς ότι θα επισκεφθούμε ένα camp.
Φτάσαμε εκεί αργά το βράδυ. Για μία ώρα περίπου, οι στρατιώτες μάς είχαν να περπατάμε απλώς μπρος και πίσω… Η απορία εύλογη. Όμως ακόμη και μία ρούκι καταλαβαίνει πως αυτό είναι μία διαδικασία για απόλυτη πειθαρχία.
Όταν ολοκληρώθηκε η «υποδοχή», περίμενα πώς και πώς να κοιμηθούμε. Όλη η ομάδα είχε μόλις πέντε λεπτά για να χρησιμοποιήσει μόνο μία τουαλέτα. Όποια πρόλαβε, πρόλαβε…
Πέσαμε για ύπνο με μία ανακούφιση. Μονάχα που δίχως να καταλάβουμε πώς πέρασε η -λίγη, είναι η αλήθεια- ώρα, γύρω στις 4:30 τα ξημερώματα το νερό από έναν κουβά «προσγειώθηκε» στο πρόσωπό μου!
Η Ελεάννα Χριστινάκη σε αναμνηστική φωτογραφία με τους πεζοναύτες και σε προπόνηση στο στίβο.
Κάποιες φορές σκεφτόμουν, όταν έβλεπα κάτι τέτοιο στην τηλεόραση, ότι μπορεί να είναι και υπερβολή. Όμως βίωσα κι εγώ αυτό το ιδιότυπο «ξυπνητήρι». Κρύο νερό και σε λιγότερο από ένα λεπτό το μάτι είχε ανοίξει για τα καλά και ήσουν έτοιμη για τη συνέχεια.
Στη διάρκεια της ημέρας μάς παράτησαν σε ένα δάσος, στο οποίο έπρεπε εμείς να βρούμε τη λύση του «λαβύρινθου» και να φτάσουμε στην έξοδο. Στην αρχή δεν βλέπαμε τίποτα. Ακούγαμε μόνο ήχους από ζώα και απλώς είχαμε δύο στρατιώτες σε σχετικά κοντινή απόσταση, ώστε να μας προστατεύσουν αν μας επιτεθεί κάποιο ζώο…
Μείναμε εκεί αρκετές ώρες και όπως συνεχίζαμε τον δρόμο μας, είδαμε ένα φίδι το οποίο οι στρατιώτες της βάσης μας συμβούλευσαν να αποφύγουμε, διότι γνώριζαν ότι ήταν δηλητηριώδες. Σκέφτηκα αμέσως ότι αν δεν είχε ξημερώσει και ήμασταν ακόμη σ’ εκείνο το πηχτό σκοτάδι, ενδεχομένως κάποια από εμάς να είχε πάθει κάτι.
Είπα από μέσα μου «πάει και αυτό». Φυσικά δεν βρήκαμε ποτέ την έξοδο. Είχαμε μαζί μας μόνο μία πυξίδα. Συνεχίσαμε την ημέρα ανεβαίνοντας βουνά, για μία απόσταση 15 χιλιομέτρων και κουβαλώντας στην πλάτη εξοπλισμό 20 κιλών!
Εξασθενημένη, έβλεπα να περνά η μέρα και περίμενα τη στιγμή που θα τρώγαμε κάτι, για να πάρουμε λίγη ενέργεια. Αλλά έκανα λάθος… Γιατί πολύ απλά δεν φάγαμε τίποτα εκείνες τις μέρες που περάσαμε σ’ αυτό το μέρος. Ήταν και αυτός ένας τρόπος να δουλέψουμε το περιβόητο «mental toughness» που μας έλεγαν.
Η Ελεάννα Χριστινάκη σε προπόνηση με παραλλαγή προσώπου.
Η διαδικασία περιλάμβανε και ασκήσεις με τρέξιμο σαν αυτές που έχουμε παρακολουθήσει σε ταινίες. Με ψεύτικες χειροβομβίδες που έπρεπε να τοποθετούμε σε σωστά σημεία. Σε αντίθετη περίπτωση, μας πετούσαν σ’ ένα ποτάμι με λάσπες! Δεν αργήσαμε να κάνουμε τη λάθος κίνηση και κάποια στιγμή 12 κορίτσια βρεθήκαμε μέσα στο ποτάμι.
Οποιαδήποτε κοπέλα έβλεπαν οι εκπαιδευτές να κλαίει, ή απλώς να μην έχει σοβαρό ύφος, σταματούσαν τις ασκήσεις και μας έβαζαν στις πλάτες τις τσάντες των 20 κιλών για νέο τρέξιμο. Από ένα σημείο κι έπειτα, δεν είχαμε καν το κουράγιο να κλάψουμε. Η πείνα ήταν τόσο μεγάλη που το επόμενο βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Σκεφτόμουν συνεχώς πού μπορούμε να πάμε για να βρούμε τροφή. Στη μέση του πουθενά, κοιτούσα τον ουρανό και άρχισα να μιλάω στον εαυτό μου και να τον παρηγορώ. Ένιωθα να τρελαίνομαι, γιατί εγώ το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να παίζω μπάσκετ και είχα βρεθεί σε άλλες άγνωστες για εμένα περιπέτειες, που τελικά με έκαναν καλύτερη, πιο δυνατή και πιο σκληρή.
Η Αμερική μού έμαθε ότι δεν υπάρχουν ανθρώπινα όρια. Καθημερινά, στη Φλόριντα και στο Μέριλαντ, βρισκόμουν κάτω από τεράστια πίεση. Αλλά κατάφερνα ν’ αποδείξω ότι αντέχω γι’ αυτό που λατρεύω, το μπάσκετ. Δεν μπορούσα καν να φανταστώ ότι έπειτα από τόσες δοκιμασίες θα άντεχα έστω να τρέξω, να κάνω μία πάσα ή να πετύχω ένα καλάθι, όμως έκανα λάθος.
Κατάλαβα ότι για να φτάσεις στην κορυφή πρέπει να γίνεις πολύ σκληρός με τον εαυτό σου και πολύ επιλεκτικός με ποιους συναναστρέφεσαι. Να γνωρίζεις καλά ποιους πρέπει να εμπιστεύεσαι και ποιοι θα είναι εκείνοι των οποίων οι συμβουλές θα είναι κάτι σαν ευαγγέλιο για εσένα.
Είμαι τυχερή που έχω γονείς οι οποίοι δεν επιλέγουν εκείνοι τι θα κάνω στην καριέρα μου, αλλά με αφήνουν να κάνω εγώ τις επιλογές μου. Με στηρίζουν πάντα και μ’ αφήνουν να μάθω απ’ τα λάθη μου. Δεν είπαν ποτέ: «Αχ τι περνάει το κοριτσάκι μας εκεί», αλλά πάντα έλεγαν ότι «αν θες να γίνεις κάτι διαφορετικό, τότε πρέπει να περάσεις την Οδύσσειά σου».
Η Ελεάννα Χριστινάκη μετά την προπόνηση.
Στις Η.Π.Α., έμαθα πως πρέπει να δουλεύεις συνέχεια και ποιοτικά. Καλύτεροι παίκτες, αθλητές με άφθονο ταλέντο, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Η διαφορά για να γίνεις κάτι σπουδαίο είναι να μπορείς να διαχειριστείς μεγάλη πίεση κάθε στιγμή και φυσικά να έχεις προσωπικότητα. Αν δεν έχεις προσωπικότητα δεν μπορείς ν’ αντέξεις τις ευθύνες των επιλογών σου, να πάρεις σημαντικές αποφάσεις σε κρίσιμες στιγμές και να διαχειριστείς με αξιοπρέπεια άσχημες καταστάσεις.
Διδάχθηκα ότι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας αθλητής είναι να λειτουργεί (μόνο) με το συναίσθημα. Γιατί αυτό, τις περισσότερες φορές, θα σε παρασύρει σε λάθος μονοπάτια.
Έμαθα τόσα πολλά που θα μπορούσα να γράφω για ώρες…
Η Αμερική με βοήθησε να καταλάβω πλήρως πως αν αφήσεις τον εαυτό σου… χάθηκες. «Ο θάνατός σου, η ζωή μου», που λένε συχνά.
Μου έδειξαν ότι δεν πρέπει να αφήνουμε ΚΑΝΕΝΑΝ να νομίζει ότι μπορεί, έστω και για μία στιγμή, να μας εμποδίσει να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας.
Η Ελεάννα Χριστινάκη στο Παγκόσμιο Κύπελλο στην Τενερίφη το 2018.
Η Ελεάννα Χριστινάκη είναι διεθνής παίκτρια μπάσκετ.
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος
CHECK IT OUT: Ελεάννα Χριστινάκη: Διαδρομή Απελευθέρωσης
ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΛΕΓΙΑΚΟ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ