Τα αξιώματα στη γεωμετρία του Νίκολα Γιόκιτς

Η άσκηση στην προπόνηση ήθελε την μπάλα να καταλήγει στον ψηλό.

Αυτός έπρεπε να σουτάρει ή να πασάρει, ανάλογα με το αν ο αριθμός των δαχτύλων που ο ασίσταντ κόουτς σήκωνε εκείνη την (τελευταία) στιγμή ήταν μονός ή ζυγός.

Άσκηση ως προς την ετοιμότητα, την εγρήγορση, το IQ των σέντερ, οι οποίοι συνήθως δεν χρειάζεται να επεξεργάζονται τόσο πολλές πληροφορίες μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου εν ώρα αγώνα. Για το βασικό “5άρι” της Μέγκα Μπάσκετ του Ντέγιαν Μιλόγεβιτς, ο συντελεστής δυσκολίας ήταν αυξημένης, διπλάσιας και βάλε, δυσκολίας.

Όταν έπαιρνε θέση για το play ο Νίκολα Γιόκιτς, έξω από τις πλάγιες γραμμές στήνονταν δύο βοηθοί. Ένας σε κάθε πλευρά. Και σήκωναν ακόμα και τα δύο χέρια τους. Άντε, με το παιχνίδι εν εξελίξει, να πρέπει να κοιτάξεις και αριστερά και δεξιά. Να κάνεις πρόσθεση τεσσάρων ψηφίων, να βγάζεις το άθροισμα και να έχεις ταυτόχρονα τον νου σου μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Να μείνεις στον χώρο σου, να προσέξεις τους αντιπάλους σου, να εκτελέσεις τη φάση -βάσει του μονού ή ζυγού αριθμού- όπως πρέπει.

Ακόμα κι έτσι, η ιδιοφυΐα του σερβικού συλλόγου δεν μπερδευόταν, δεν λάθευε. Ποτέ. Ιδιοφυΐα, βέβαια, σε extra large συσκευασία. Ένα “XL” που μετατράπηκε σε σκέτο “Χ” από τους περισσότερους συλλόγους του ΝΒΑ, όταν έφτασε η ώρα να περάσει τον Ατλαντικό.

Το “Χ” της απόρριψης. Έστω της μη αποδοχής, του φόβου να παρθεί το μεγάλο ρίσκο, για έναν παίκτη αναμφίβολα ξεχωριστό, μα και με κάμποσα ακόμα αποθαρρυντικά (στα μάτια τους) στοιχεία να κουβαλάει, πέρα από περιττά κιλά.

Οι Νάγκετς πήραν το ρίσκο και εξέλιξαν, αναβάθμισαν, χάρηκαν με τη φανέλα τους τον μάλλον κορυφαίο ψηλό της σύγχρονης εποχής στον πλανήτη. Τον σίγουρα κορυφαίο ψηλό πασέρ όλων των εποχών, αν όχι τον κορυφαίο πασέρ γενικότερα.

Ένα λάθος που οδήγησε στο άριστα

Με τους αδερφούς του πάνω μία δεκαετία μεγαλύτερους, «μάλλον ήμουν ένα mistake», έχει παραδεχτεί στο «Players’ Tribune» για το πώς ήρθε στον κόσμο στις 19 Φεβρουαρίου 1995. Ο Στραχίνια και ο Νεμάνια δεν του χαρίζονταν. Μέχρι και μαχαίρια πέταγαν δίπλα από το κεφάλι του (όταν ο ίδιος φοβόταν να σκαρφαλώσει σε δέντρο, κατά τις προτροπές τους) οι αγροίκοι. Οι ένοικοι του από κάτω διαμερίσματος στο Σόμπορ δεν πέρναγαν καλύτερα.

Τα ντάμπα ντούμπα στο δωμάτιό του έγιναν ντρίμπλες στο κλειστό της πόλης κάτω από τα σερβομαγυαρικά σύνορα. Στο ποδόσφαιρο και το πόλο δεν είχε την ίδια επιτυχία, την ίδια επιδραστικότητα, με όποτε έπαιζε μπάσκετ. Πέρα από το προφανές μπόι που πήρε, φτάνοντας τα 211 εκατοστά…

Θυμίζει πάντως σέντερ φορ σήμερα, όταν μέσα από τη ρακέτα/περιοχή “σπάει” την μπάλα προς τα έξω. Δεν θυμίζει απλώς πολίστα -παραδέχεται ότι έχει βοηθηθεί από τη σχετική προϋπηρεσία στην πισίνα, όταν στέκεται έξω από το τρίποντο και κραδαίνει την μπάλα με το ένα χέρι, για να την μοιράσει επίσης με θαυμαστό τρόπο στον κατάλληλο συμπαίκτη, στο κατάλληλο σημείο.

Ένα το κρατούμενο, η ικανότητα να αφομοιώνει κινήσεις από διαφορετικά αθλήματα. Δύο, η ευτυχής συγκυρία να πέσει σε ανθρώπους που είχαν πολλά να του δώσουν -και ο ίδιος την ικανότητα να τα “πάρει” και να τα τελειοποιήσει.

Πάρτε για παράδειγμα τον Νεμπόισα Βάγκιτς, ο οποίος έγινε και νονός του.

Σόμπορ, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 2000. Στο γηπεδάκι με τους κοκκινωπούς τοίχους, τα ψηλά παράθυρα και τις παρδαλές χαραγμένες γραμμές, ακόμα και του χάντμπολ, στον αγωνιστικό χώρο, ο γυμνασιόπαις Νίκολα γούσταρε να κατεβάζει την μπάλα και να την μοιράζει. Πίσω από την πλάτη, πάνω από το κεφάλι, κοιτώντας αλλού. Με κάθε τρόπο. Κι ας ήταν ο ψηλότερος της ομάδας.

Ο προπονητής του τον άφησε να παριστάνει τον πόιντ σέντερ, πριν την καθιέρωση του όρου από… τον ίδιο. Κι ας έκανε λάθη με τη σέσουλα. «Αντίληψη. Ο μικρός έβλεπε πράγματα, προτού γίνουν. Συνεχώς, σε τρομακτικό βαθμό», θα θυμηθεί μιλώντας στο «ESPN». Γι’ αυτό τον άφηνε να κάνει το παιχνίδι του, όχι επειδή ο πατήρ Βάγκιτς ήταν φίλος με τον πατέρα Γιόκιτς. Τον Μπράνισλαβ, γεωπόνο μηχανικό.

Τρίτο κρατούμενο, το μυαλό του Νίκολα. Ικανό να επεξεργάζεται πληροφορίες σε χρόνο dt, εκπαιδευμένο από μικρή ηλικία να ενορχηστρώνει επιθέσεις και να ηγείται ομάδων.

Τα 50άρια στο ranking διαδοχικών αγώνων με τη Βοϊβοντίνα κέντρισαν το ενδιαφέρον του πανούργου Μίσκο Ραζνάτοβιτς και στην ομάδα-όχημα του μεγαλοατζέντη ο νεαρός βρήκε τον Ντέγιαν Μιλόγεβιτς.

Επίσης καθόλου αθλητικός (sic) ως -διεθνής- μπασκετμπολίστας, αλλά με ευρύ ρεπερτόριο κινήσεων και απίστευτη δουλειά στο footwork, ο κόουτς της Μέγκα έκανε και ατομικές προπονήσεις στο νέο του απόκτημα. Ένα πράγμα του έδειχνε, δύο έβγαζε στο παρκέ εκείνος. Το ταλέντο του στη δημιουργία δεν ευνουχίστηκε ούτε σε ανδρικό επίπεδο. Ίσα-ίσα, ενθαρρύνθηκε από τον «Σέρβο Μπάρκλεϊ», τον (μακαρίτη πια) τεχνικό του, να εξελίξει περαιτέρω τη συγκεκριμένη ικανότητά του.

Εξακολούθησε να κάνει τραβηγμένες πάσες και να χαίρεται το παιχνίδι. Εντάξει, τον Τελικό Κυπέλλου του 2015 με τον Ερυθρό Αστέρα, όταν αστόχησε σε ένα κρίσιμο σουτ και χάθηκε η ευκαιρία για την πρώτη κούπα του συλλόγου του, δεν τον χάρηκε.

Τα μπουρέκια, το μπουρίτο και τα (μη) ξενύχτια

Ήταν όμως επιεικώς στρουμπουλός, κόντευε τα 140 κιλά, έπινε τρία λίτρα κόκα κόλα την ημέρα, έτρωγε για πρωινό μπουρεκάκια με τυρί και κρέας. Το σουλούπι του δεν προσομοίαζε επαγγελματία μπασκετμπολίστα. Γι’ αυτό και κατρακύλησε στο Νο.41 του ντραφτ του 2014. Περισσότεροι από τους μισούς παίκτες που επελέγησαν ψηλότερα ξεβράστηκαν μέσα σε λίγα χρόνια από το ΝΒΑ!

Το ντραφτάρισμα του Γιόκιτς από τους Νάγκετς δεν μεταδόθηκε ζωντανά. Εκείνη την ώρα είχαν πέσει διαφημίσεις. Ένα μπουρίτο για την ακρίβεια έβλεπαν οι τηλεθεατές, όταν ακούστηκε το όνομά του. Ο ίδιος δεν έκανε τον κόπο να πάει στη Νέα Υόρκη. Βασικά… κοιμόταν εκείνη την ώρα. Έμεινε έναν ακόμα χρόνο στη Μέγκα, στο δε ματς που είχαν κουβαληθεί άνθρωποι της Μπαρτσελόνα για να τον υπογράψουν (!) ήταν άθλιος, με 4 ποντάκια και πιο χοντρός από ποτέ. Τρόμαξαν, έκαναν πίσω.

Κάπως έτσι έφτασε στις ΗΠΑ το 2015. Το προηγούμενο καλοκαίρι, στο κέντρο που παρουσιάζονται οι ρούκι με τις εξειδικευμένες μετρήσεις, δεν μπορούσε να βγάλει ούτε μία δεκάδα push-ups. Το επιτόπιο άλμα του (το ποιο;) μετρήθηκε στα 43 εκατοστά, το μικρότερο ever. Αυτό που λέμε, δεν πηδούσε ούτε την «Denver post». Μάζεψε την εφημερίδα, γύρισε στην πατρίδα του για μία ακόμα αγωνιστική περίοδο.

Από την άλλη, ήταν μέσα στο Top 10 όλων των εποχών ως προς την ταχύτητα που άγγιζε την μπάλα, όταν αυτή έφευγε από τον κύλινδρο της στεφάνης (και άρα μπορούσε να έρθει σε επαφή μαζί της).

Μια έκτη αίσθηση στο ριμπάουντ, άλλη κατηγορία στην οποία από τότε αρίστευε παρά την ανύπαρκτη αθλητικότητά του. Κι εδώ ήταν θέμα αντίληψης, οξύνοιας, επιδέξιων χεριών και δη δαχτύλων.

Ο MVP της Αδριατικής Λίγκας, παρεμπιπτόντως, είχε και να αποτινάξει την ταμπέλα του «νέου Ντάρκο Μίλιτσιτς». Το ιστορικό… fail των Πίστονς από το Νο.2 του ντραφτ δεν ήταν απλώς Σέρβος ψηλός που δεν δούλεψε ποτέ το κορμί του (και γενικότερα), ρίχνοντάς το στα πάρτι. Ήταν και κολλητός του μεγάλου αδερφού, Νεμάνια Γιόκιτς, ο οποίος τον είχε “σπιτώσει” στο Ντιτρόιτ και απολάμβαναν μαζί την τρυφηλή ζωή, ενόσω ο δεύτερος υποτίθεται ότι έψαχνε τη δική του μπασκετική ευκαιρία στη «Γη της Επαγγελίας».

Αντί για «soft Darko», ο Νίκολα έγινε ο πιο σκληρός καρ@@λης του Κολοράντο. Έκοψε μαχαίρι τα αναψυκτικά, έχασε καμιά εικοσαριά κιλά, έγινε θαμώνας στην αίθουσα με τα βάρη. Δεν έγινε ποτέ το… πρώτο κορμί, μα έδειξε ότι ήταν αποφασισμένος να πετύχει, σε έναν οργανισμό που με τη σειρά του ήταν αποφασισμένος να πάρει το καλύτερο από το πικ του με το ασυνήθιστο σουλούπι.

Πρόεδρος και Τζένεραλ Μάνατζερ ο Τιμ Κόνελι, προσωπικός φαν του Γιόκιτς και μετανιωμένος που τελευταία στιγμή είχε κάνει πίσω και δεν είχε επιλέξει ως αξιωματούχος των Γουίζαρντς τον (Ευρωπαίο ψηλό, αγύμναστο, αργό…) Μαρκ Γκασόλ παλιότερα στο ντραφτ. Βοηθός του ο γνωστός και μη εξαιρετέος (και… Ανατολικοευρωπαίος) Αρτούρας Καρνισόβας. Ο παλιός φόργουορντ του Ολυμπιακού ήταν που έβαζε ακόμα περισσότερο το χέρι του στη φωτιά.

Έχει κι άλλο(υς). Προπονητής ο Μάικλ Μαλόουν, άρτι κι εκείνος αφιχθείς στα Rocky Mountains, με όρεξη να χτίσει κάτι εκ βάθρων. Στο τεχνικό τιμ, ακόμη ως υπεύθυνος βίντεο (προτού γίνει το Νο.2 στην ιεραρχία), ο Σέρβος Όγκνιεν Στογιάκοβιτς. Παραδίπλα, που λέει ο λόγος, σε τζούνιορ κόλετζ δηλαδή στην Οκλαχόμα, και η βολεϊμπολίστρια φίλη του και μέλλουσα γυναίκα του.

Στο πλευρό του θα βρεθεί γρήγορα και ο Βραζιλιάνος Φελίπε Αϊχενμπέργκερ, προπονητής ενδυνάμωσης και φυσικής κατάστασης. Ο άγρυπνος φύλακας ώστε να μην παραστρατεί διατροφικά και συνάμα φιλαράκι του.

Από το «Jokmas» στο «Sombor shuffle»

Ανιδιοτελής ως χαρακτήρας, αρχικά ζήτησε μόνος του να έρχεται από τον πάγκο. Ο κόουτς Μαλόουν πήγε ίσως για πρώτη και τελευταία φορά κόντρα στην επιθυμία τού soon-to-be ηγέτη του και τον έχρισε βασικό λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2015. Αυτό ήταν.

Τρεις συνεχόμενες νίκες, εύρυθμη επιθετική λειτουργία για πρώτη φορά μέσα στη σεζόν, σε δεύτερο πλάνο ο (Νο.16 στο ντραφτ που ο Νίκολα ήταν 41ος) Γιούσουφ Νούρκιτς.

«Jokmas», κατά το «Christmas», ονόμασαν οι οπαδοί εκείνη την ευλογημένη εποχή. Και την γιορτάζουν κάθε χρόνο.

«Έχεις χρυσάφι στα χέρια σου. Κάνε κάτι ώστε η καλύτερή σου άμυνα να γίνει η επίθεση», διεμήνυσε στον προπονητή των Νάγκετς μέχρι και ο πατέρας του. Ήτοι ο Μπρένταν Μαλόουν, επί τρεις δεκαετίες τεχνικός (κυρίως βοηθός) στο ΝΒΑ. Λεπτομέρεια: ήταν θιασώτης της άμυνας και θεωρούνταν defensive expert, από την εποχή που είχε πιστωθεί τον περιορισμό του Μάικλ Τζόρνταν, ως μέλος του σταφ των Πίστονς.

Στην προσωπική άμυνα ο αργός ρούκι υστερούσε, μα κατά τ’ άλλα ήταν σκέτος θησαυρός. Τα καλοκαίρια τον περιλάμβανε στη σερβική επαρχία ο Βάγκιτς και τον ξεθέωνε στις ατομικές προπονήσεις. Στην αμερικανική επαρχία, διότι τι είναι το Ντένβερ εν συγκρίσει με τις Νέες Υόρκες και τα Λος Άντζελες (sic), έβαζε τους υπόλοιπους μήνες σε λειτουργία τους πάντες γύρω από τον… άξονά του.

«Βλέπει τα plays, προτού αυτά τεθούν σε εφαρμογή, κι έτσι είναι κάμποσες κινήσεις μπροστά», θα του επιδαψιλεύσει έπαινο ακόμα κι αυτός ο ΛεΜπρον Τζέιμς.

Για να ξετυλίξουμε το ρεπερτόριο του Γιόκιτς, θα χρειαστούμε τη βοήθεια νεολογισμών και αγγλικών ιδιωματισμών. Η πιο χαρακτηριστική κίνησή του ως προς την εκτέλεση έχει πάρει την ονομασία «Sombor shuffle». Ξέρετε, η μίξη αυτού του μισού step back, μισού fade away σουτ από μέση (και όχι μόνο) απόσταση, με το οποίο βρίσκει τον χώρο να στείλει την μπάλα στο καλάθι, στηριζόμενος στο ένα πόδι, α λα Ντιρκ Νοβίτσκι.

Άπαιχτος στο ποστ παιχνίδι, μπορεί να πάρει το τόπι έξω από το τρίποντο και να πάει τον άμοιρο αμυντικό μέσα στο “ζωγραφιστό”, για να βάλει τους δύο πόντους με υπόγειο λέι απ, με χουκ, όπως θελήσει. Διαθέτει και floater πέρα από post up, επιδιώκει την επαφή για να πάρει και γκολ-φάουλ, εν έτει 2025 έφτασε να σουτάρει και με 45% τρίποντα, ο μέχρι τότε σουτέρ του 36% (μια χαρά κι αυτό δηλαδή ως ποσοστό και δη για ψηλό) από τα 7.25μ. Και να ευστοχεί και σε περισσότερα από δύο ανά αγώνα…

Επιτρέψτε μας να θεωρούμε ότι όλα αυτά ωχριούν μπροστά στη δεινότητά του στην πάσα. Κάθε είδους, από κάθε θέση, προς κάθε προορισμό.

Με τα χρόνια και με τους “σβώλους” να έχουν δημιουργήσει έναν σταθερό κορμό, οι τέσσερεις της πεντάδας ξέρουν ότι θα τους βρει εκεί ακριβώς που πρέπει ο… μεγάλος. Κόβουν προς το καλάθι, ακροβολίζονται, η δουλειά πάντα γίνεται. «Σχοινιά» (για τις ευθείας τροχιάς πάσες, στήθους) και «ουράνια τόξα» (για τις καμπυλωτές, πάνω από τους ώμους), κατά πώς χαρακτηρίζουν τις ασίστ του οι Αμερικανοί αναλυτές με τις ευφάνταστες παρομοιώσεις. Η’ μήπως μεταφορές;

Ο διάσημος πια «Joker» μεταφέρει και την μπάλα από τη μία άκρη του γηπέδου στην άλλη με baseball πάσες ακριβείας, χτυπάει στο πικ εν ρολ, είτε στήνοντάς το είτε ρολάροντας προς το καλάθι (και ενίοτε με short roll, βρίσκοντας περιμετρικά τον ελεύθερο συμπαίκτη), συχνά δεν χρειάζεται παρά μια ανεπαίσθητη επαφή με τα ακροδάχτυλα ώστε να δώσει την “πάρε-βάλε” τελική πάσα.

Ζούμε στην εποχή του

MVP του 2021, του 2022, του 2024, ποιος ξέρει και πόσες ακόμα φορές. Το 2023, οπότε ούτε το βραβείο του πολυτιμότερου πήρε ούτε στην καλύτερη πεντάδα του ΝΒΑ ψηφίστηκε, φρόντισε να πάρει το Πρωτάθλημα! Και να ψηφιστεί βέβαια MVP των τελικών, στο 4-1 επί των Μαϊάμι Χιτ.

Πολυτιμότερος της χρονιάς είχε αναδειχθεί ο Ζοέλ Εμπίιντ των φανταχτερών μα ανούσιων αριθμών στους ανεπίδεκτους… αναρριχήσεως (στις ποστ σίζον) Σίξερς. Λες και ο Σέρβος δεν είχε εκτοξευτεί στις 9.8 ασίστ και το 63.2% εντός παιδιάς, αμφότερα ρεκόρ καριέρας. Πολλοί σκέφτηκαν ότι θα ήταν too much να πάρει τρίτο συναπτό βραβείο MVP (κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ μετά τον Λάρι Μπερντ στα ‘80s) κάποιος που δεν είχε πάρει από τη δική του πλευρά Πρωτάθλημα.

Ε, το πήρε ακριβώς τότε. Ανεβαίνοντας από τους 24.5 πόντους της κανονικής περιόδου στους 30 στα πλέι οφ, έχοντας σε αυτά και 13.5 ριμπάουντ, 9.5 ασίστ, 1.1 κλέψιμο και ένα μπλοκ. Αν το 2022 είχε βάλει ο ίδιος τα κλάματα, όταν όλος ο οργανισμός (χεντ κόουτς, GM, διοικητικοί, συμπαίκτες) είχε κουβαληθεί απροειδοποίητα στο Σόμπορ για να του παραδοθεί το βραβείο του MVP στον στάβλο του, ο άνθρωπος που λατρεύει τα άλογα έκανε κάθε πολίτη του Ντένβερ να κλάψει το 2023.

Οι πρώτοι ΝBA finals και τα πρώτα δαχτυλίδια στην ιστορία των Νάγκετς ήρθαν σχεδόν ως φυσικό επακόλουθο. Ως εύλογη εξέλιξη της πορείας που διαγράφουν με τον Σέρβο σέντερ στα ηνία (για να μην ξεχνάμε πάντα τους ίππους που λατρεύει παθολογικά, συμμετέχοντας σε σχετικούς αγώνες και σταβλίζοντας τα δικά του καθαρόαιμα πλέον).

Όταν το 2021 είχε διαλύσει το πόδι του ο βασικός πόιντ γκαρντ, Τζαμάλ Μάρεϊ, ο Γιόκιτς έκανε το μεγάλο step up στο δημιουργικό κομμάτι. Όταν εκείνο το καλοκαίρι κατέφτασε και ο φόργουρντ Άαρον Γκόρντον, στάσιμος στο Ορλάντο (και 4ο πικ το 2014 που ο ίδιος θυμίζουμε ήταν 41ο), ανέλαβε να τον “φτιάξει”. Να τον αναγεννήσει, να τον αναβαθμίσει. Όπερ και εγένετο, με τους δυο τους να χτίζουν και μια δυνατή φιλία.

Δεν υπάρχει πιο επιδραστικός NBAer σήμερα ως προς το πώς έχει αλλάξει όχι μόνο τη μοίρα μιας ομάδας αλλά και το στάτους των συμπαικτών του. Βιονικός ταυτόχρονα. Δεν έχει τραυματιστεί ποτέ σοβαρά, φανταστείτε πώς βάρεσαν άσχημα οι τρεις συναπτές απουσίες του τον Νοέμβριο του 2024. Όχι επειδή χτύπησε μα επειδή έγινε για δεύτερη φορά πατέρας…

Λίγους μήνες νωρίτερα είχε γίνει και Χάλκινος Ολυμπιονίκης, μετά το αντίστοιχο Αργυρό μετάλλιο του μακρινού 2016. Στη Γαλλία το “κινητό τριπλ νταμπλ” πήρε από το χεράκι τη Σερβία και την ανέβασε στο βάθρο, με σχεδόν τέτοιους μέσους όρους (18.8 π., 10.7 ριμπ., 8.7 ασ.) ακόμα και με κανονισμούς FIBA!

Στην υποδοχή των «Orlovi» στο Βελιγράδι, αποθεώθηκε από 40.000 ανθρώπους. Αρκετοί εξ αυτών σίγουρα θα τον είχαν κακολογήσει σε προηγούμενες απουσίες του, σε μια σχέση (υπερπαίκτη με τον κόσμο στη χώρα του) που έχει περάσει από κάμποσα κύματα και θυμίζει εκείνη ενός τύπου των Μπακς με τον δικό του Βαλκάνιο λαό. Έστω, με τη μειονότητα που εκδηλώνεται ενίοτε με ένταση στα social media.

Παρεμπιπτόντως, ο Γιόκιτς δεν είναι ενεργός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Επίσης, δεν παραχωρεί συνεντεύξεις πέρα από τις δηλώσεις κοινής λήψης που δίνονται πριν και μετά τους αγώνες στο ΝΒΑ. Γι’ αυτό και πρέπει να ανατρέξουμε πάλι στην εκμυστήρευσή του στο «Players’ Tribune» το 2016, οπότε είχε πει «βλέποντας στο YouTube παλιά στιγμιότυπα, ξεχώριζα τον Μάτζικ Τζόνσον για τις πάσες του, τον Χακίμ Ολάζουον για τις κινήσεις του στο ποστ, τον Μάικλ Τζόρνταν… επειδή ήταν ο Μάικλ Τζόρνταν».

Δεν είναι ιεροσυλία να πει κανείς σήμερα ότι διαθέτει την έκτη αίσθηση του «Μάγου» των Λέικερς στη δημιουργία και το ρεπερτόριο του Νιγηριανού σέντερ των Ρόκετς κοντά στο καλάθι. Μελλοντικοί αστέρες του ΝΒΑ θα τον φέρνουν ως παράδειγμα «επειδή ο Γιόκιτς ήταν ο… Γιόκιτς».

One of a kind.

CHECK IT OUT: Τζαμάλ Μάρεϊ: Μετά τη βροχή το ουράνιο τόξο

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Το αγύριστο κεφάλι του Μίλος Τεόντοσιτς

Σβέτισλαβ Πέσιτς: Εσπεράντο με σερβικούς κανόνες και γερμανική προφορά