«Αν τ΄ονειρευτείς, μπορείς να το κάνεις», έλεγε ο Walt Disney…
Ναι; Αλήθεια;
Γίνονται αυτά;
Κι όμως, γίνονται!
Ακόμη κι όταν ο πρώτος σου προπονητής, σου λέει με ειλικρίνεια και… συμπόνια ότι: «Κοίτα, είσαι γρήγορη στο κολύμπι, αλλά δε νομίζω ότι μπορείς να τα καταφέρεις να παίξεις πόλο!».
Και, κάπως έτσι, ξεκινάει η ιστορία μας…
Ένα κορίτσι 18 ετών αποφάσισε να σταματήσει το κολύμπι και να ξεκινήσει πόλο…
«18 χρονών;;;», ρωτάει, έκπληκτος, ο προπονητής του ΝΟ Χίου!
Τότε… «Αααα, δεν θα μπορέσεις, είσαι μεγάλη!».
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη γκριμάτσα! Αυτό το «δεν θα μπορέσεις», το πήρα και το κλείδωσα σ΄ένα κουτάκι (κάπως έτσι φαντάζομαι την επιλεκτική μνήμη) και πέταξα το κλειδί.
«Και μετά και μετά;», με ρωτάνε, συνήθως, τα παιδιά…
Κάθε ημέρα που περνούσε, προσπαθούσα, με όλες μου τις δυνάμεις, για κάτι περισσότερο. Κάθε ημέρα, ένα ένα τα οχυρά του φόβου, της κούρασης και του πόνου έπεφταν πανηγυρικά, οδηγώντας με πιο κοντά στο όνειρο…
Ναι, σ΄εκείνο το όνειρο ενός δεκάχρονου κοριτσιού, που πρέπει να ξυπνήσεις για να το ζήσεις…
Σ΄ εκείνο το όνειρο που γεννήθηκε ένα βράδυ καλοκαιρινών διακοπών στο νησί, όταν, παρέα με την αδελφική μου φίλη, Ελένη, παίζαμε με τη γυάλινη μαγική σφαίρα… Αυτή που ζωντανεύει τα όνειρα κάθε παιδιού…
«Θέλω να πάρω μετάλλιο σε Ολυμπιακούς αγώνες», της είπα έτσι απλά… «Δεν θα ήταν τέλεια;».
ΑΘΗΝΑ, 25 Αυγούστου 2004 ώρα 18:30. Μόλις έχει τελειώσει ο τελικός γυναικών υδατοσφαίρισης… Η Ελλάδα έχει χάσει στην παράταση από τον κακό της δαίμονα, την Ιταλία.
Στο 2ο σκαλί του βάθρου, κατάκοπη, πικραμένη , μα -πάνω απ΄ όλα- περήφανη για την ομάδα μου, κοιτώντας τον κόσμο που έκλαιγε μαζί μας, ηχεί στα αυτιά μου το όνομά μου από μια γνώριμη φωνή…
Μέσα σε 15.000 κόσμο, αναγνωρίζω την παιδική μου φίλη Ελένη από τη Χίο. «Μου το ΄χες πει! Θυμάσαι;»…
Χαμογέλασα, συγκινημένη! Με μία κίνηση, της πέταξα την ανθοδέσμη που μόλις μας είχαν δώσει οι κοπέλες με τις παραδοσιακές στολές στην απονομή. Μαζί με την ανθοδέσμη, θαρρώ είδα και κάτι… κλειδιά.
Ναι, κλειδιά! Αυτά από το κουτάκι με το «δεν θα μπορέσεις» και το «δεν θα τα καταφέρεις».
Σε όλη αυτήν τη διαδρομή μέχρι τον τελικό, υπήρξαν άνθρωποι που πίστεψαν σε μένα και σ’ αυτό το τρελό όνειρο. Ίσως, χωρίς αυτούς, δεν θα τα είχα καταφέρει!
Υπήρχε ένας εργατικός μπαμπάς, λάτρης του αθλητισμού, ο οποίος μου έραψε τα «φτερά» που μου είχε κόψει ο «Τόμυ», στα 18 μου.
Μια δοτική, ακούραστη μαμά, με ανεξάντλητη αγάπη.
Ένας μεγάλος αδελφός, πρότυπο και στήριγμα, για τον οποίο το μόνο που επιθυμείς είναι να τον κάνεις, μια μέρα, να νιώσει υπερήφανος για τη μικρή αδελφή του…
Υπήρχαν οι συμπαίκτριες, συνοδοιπόροι μου σ΄αυτό το τρελό ταξίδι.
Έβλεπα στα μάτια τους να με εμπιστεύονται στα δύσκολα και να είναι έτοιμες να πέσουν στη φωτιά για μένα, αν ο κοινός σκοπός το απαιτούσε… Η ομάδα πάνω απ΄ όλα!
Και τέλος, οι προπονητές μου…
Απ΄ όλους τους προπονητές, προσπαθείς να πάρεις το καλύτερο. Όλοι έχουν να σου δώσουν κάτι. Ακόμα και ο «Τόμυ», που μου πέταξε τη γυάλινη μαγική σφαίρα, μαζί με τ΄όνειρο μου!
Απλά, για την ιστορία… Ήρθε κάποια στιγμή, αργότερα, μετά την πρώτη κλήση μου στην Εθνική ομάδα, και μου έκανε μια αγκαλιά, γεμάτη ενοχές και συγγνώμες…
«Δεν έχω δει να προσπαθούν τόσο πολύ στη ζωή μου!», μου είπε… Δεν του κράτησα ποτέ κακία! Του χρωστάω πολλά, ήταν η αιτία να προσπαθήσω περισσότερο!
Ξέρετε, στη ζωή μας, πολλές φορές, χρειάζεται να κάνουμε άλματα και αναζητήσεις για τα οποία ξεκινάμε πάντα με το πρώτο βήμα.
Πρέπει να επιλέξουμε αν θα αναλωνόμαστε στα ίδια και στα ίδια ή αν θα ξανοιχτούμε σε νέα ταξίδια. Η επιλογή είναι δική μας, όπως άλλωστε και η απόφαση και το ταξίδι.
Όπως έλεγε ο Jorge Bucay, τα «φτερά» μας είναι για να πετάμε και όχι για να φαντάζουν όμορφα πάνω μας… Ας τα ξεδιπλώσουμε κι ας επιχειρήσουμε το ταξίδι.
Ονειρευτείτε, λοιπόν…
Η Αγγελική Καραπατάκη είναι πρώην διεθνής πολίστρια.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Αγγελική Καραπατάκη: Το τρίτο οκτάλεπτο
Γιάννης Γιαννουρής: Πάμε Μία Βόλτα Στη Βουλιαγμένη / Σενάριο Υπομονής
Γιώργος Μαυρωτάς: 511 σκαλοπάτια περηφάνιας
Εύη Μωραϊτίδου: Τίποτα δεν χαρίζεται
Νικόλας Δεληγιάννης: Η σημασία του Μέντορα