ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

Ένας πιονιέρος του ποδοσφαίρου και εκ των «Πατριαρχών» της ΑΕΚ, είναι ο Γιώργος Νταϊσπάγγος. Γεννήθηκε το 1910 στον Πειραιά και η μοίρα τον έφερε σε ηλικία 14 ετών στο Νέο…

Αγαπημένοι μου, Γιώργο, Ανδρέα, Δημήτρη, Αυτή είναι μια ιστορία που θα τη διαβάσετε σε μεγαλύτερη ηλικία. Σε κάποια σημεία της, ίσως, μοιάζει με παραμύθι. Μα, δεν είναι. Είναι η δική…

«Αδερφέ, πάρε τώρα τηλέφωνο για ασθενοφόρο, πεθαίνω!». Ήταν βράδυ Αυγούστου, το 2014. Είχα σταματήσει, όπως – όπως, σε ένα πάρκιν στην παραλιακή, στο ύψος της Βουλιαγμένης. Ένιωθα περιέργα, είχα «μυρμηγκιάσματα».…

Ο Γιάννης είναι οι στιγμές του. Αλλά δεν είναι μόνο λίγες στιγμές. Ο Γιάννης είναι μεγαλύτερος από τις στιγμές του. Όχι εγωιστικά. Ίσα – ίσα. Απλώς γιατί είναι δημιουργημένος από…

Θυμάμαι τον πατέρα μου, επιχειρηματία στο χώρο της εστίασης, από παλιά μέχρι και λίγες μέρες πριν το θάνατό του, πριν λίγους μήνες, όταν βρισκόμασταν σε κάποιο εστιατόριο ή ακόμα και στο σπίτι -όταν κοντραριζόμαστε για το ποιος ξέρει να ψήσει ή να μαγειρέψει καλύτερα- πώς μέσα στην κριτική του έβαζε αμέσως την απαραίτητη παράμετρο του δικού του Μέντορα και το πώς εκείνος, αν ήταν παρών, θα αντιδρούσε, τι θα έλεγε και με ποιόν ιδιαίτερο τρόπο θα το αντιμετώπιζε!

Η πρώτη ανάμνηση που έχω από τον Αντώνη είναι απ’ όταν ήταν 16 χρόνων, σε τίτλο που ανέφερε “ο πλέι μέικερ του 2000”. Μη γελάς. Έτσι συστήθηκε στο πανελλήνιο, από…

«Σε όλες τις αποφάσεις μου, ερχόμουν σε αντιπαράθεση με την οικογένειά μου, τους γονείς μου και τη γυναίκα μου. Γινόταν “πανηγύρι”. Στο τέλος έκανα πάντα ό,τι ήθελα. Τους έλεγα ότι…

Η πρώτη ματιά. Μία ανυπόμονη ματιά, με όσα είχα και είχαμε ακούσει για τον «παικταρά από την Αμερική». Η αλήθεια είναι ότι το παρουσιαστικό του δεν σε εντυπωσίαζε. Ξαφνικά, αντικρίσαμε…

Ξεκινώντας το ταξίδι για την Αμερική, το 2015, σκεφτόμουν στο αεροπλάνο τι θα έπρεπε να προσέξω για να προσαρμοστώ σ’ ένα νέο περιβάλλον. Πώς να ενταχθώ ευκολότερα σε μία νέα…

Αν, για την Εθνική ομάδα των Ανδρών, ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι το απόλυτο τοτέμ, ο άνθρωπος-σύμβολο της «επίσημης αγαπημένης», στην πορεία των χρόνων, τότε η Μάλτση είναι η πλέον μητρική φιγούρα της Εθνικής των Γυναικών. Η παίκτρια που χωρίς αυτήν θα έλεγε κανείς ότι οι υπόλοιπες είναι μπασκετικά ορφανές.