ΠΟΛΟ

Θυμάμαι τον πατέρα μου, επιχειρηματία στον χώρο της εστίασης, από παλιά μέχρι και λίγες μέρες πριν τον θάνατό του, πριν λίγους μήνες, όταν βρισκόμασταν σε κάποιο εστιατόριο ή ακόμα και στο σπίτι, όταν κοντραριζόμασταν για το ποιος ξέρει να ψήσει ή να μαγειρέψει καλύτερα, πώς μέσα στην κριτική του έβαζε αμέσως την απαραίτητη παράμετρο του δικού του Μέντορα και το πώς εκείνος, αν ήταν παρών, θα αντιδρούσε, τι θα έλεγε και με ποιον ιδιαίτερο τρόπο θα το αντιμετώπιζε!

Έχουν περάσει σχεδόν δώδεκα χρόνια από τότε που αποσύρθηκα από την ενεργό δράση στο άθλημα το οποίο ερωτεύτηκα. Τότε, λοιπόν, θα μπορούσες να πεις ότι -όντως- η ζωή ήταν ένας αγώνας ή μάλλον -για να ακριβολογώ- η ζωή ήταν για έναν, δύο, πέντε αγώνες.

«Αν τ΄ονειρευτείς, μπορείς να το κάνεις», έλεγε ο Walt Disney… Ναι; Αλήθεια; Γίνονται αυτά; Κι όμως, γίνονται! Ακόμη κι όταν ο πρώτος σου προπονητής, σου λέει με ειλικρίνεια και… συμπόνια…