φιλοσοφια

Στο άκουσμα της «επιστράτευσής» του από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και του «δανεισμού» του από την Μόλντε (με την οποία είχε αξιοπρόσεκτα αποτελέσματα), οι περισσότεροι χαμογέλασαν πονηρά. Τον Δεκέμβριο του 2018, για όλους -μηδέ της διοίκησης της αγγλικής ομάδας εξαιρουμένης- ήταν αναλώσιμος.

Θυμάμαι τον πατέρα μου, επιχειρηματία στο χώρο της εστίασης, από παλιά μέχρι και λίγες μέρες πριν το θάνατό του, πριν λίγους μήνες, όταν βρισκόμασταν σε κάποιο εστιατόριο ή ακόμα και στο σπίτι -όταν κοντραριζόμαστε για το ποιος ξέρει να ψήσει ή να μαγειρέψει καλύτερα- πώς μέσα στην κριτική του έβαζε αμέσως την απαραίτητη παράμετρο του δικού του Μέντορα και το πώς εκείνος, αν ήταν παρών, θα αντιδρούσε, τι θα έλεγε και με ποιόν ιδιαίτερο τρόπο θα το αντιμετώπιζε!

Πολλές φορές, πρώτα πράττουμε και μετά σκεφτόμαστε. Πολλά τα θεωρούμε ασήμαντα και τα προσπερνάμε, ενώ για κάποια άλλα απλά δεν έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε. Γιατί παλεύουμε να φτιάξουμε τη ζωή μας και ξεχνάμε να τη ζήσουμε. Ξεχνάμε να τη προστατεύσουμε.

Δεν αναρωτήθηκα ποτέ «τι είναι το κάρμα;». Δεν σκέφτηκα ποτέ να απορήσω ή να βάλω τον εαυτό μου στη διαδικασία ν’ απαντήσει σ’ αυτή την ερώτηση. Δεν θα την θεωρούσα καν ρητορική.

Αγαπώ τους παίκτες μου. Με διαφορετικό τρόπο από την οικογένειά μου, αλλά τους αγαπώ. Σέβομαι τη διαφορετικότητά τους. Άλλες χώρες, άλλες θρησκείες, άλλες προσωπικότητες. Τέτοιου είδους προβλήματα δεν είχα ποτέ στη διαδρομή μου. Είμαι από τους προπονητές που πιστεύουν κάθε παίκτη και θέλουν να βελτιώνουν κάθε παίκτη.

In our stadium bleachers, we needed fresh and pure voices; we didn’t want to be an ordinary team but to be reborn through ideas and tendencies that are rarely seen in the Greek football field.

Στις κερκίδες μας, έχουμε ανάγκη και από φρέσκες, αγνές φωνές. Και σε αυτό το κομμάτι, θέλαμε να μην είμαστε μια συνηθισμένη ομάδα, αλλά να ξαναγεννηθούμε μέσα από ιδέες και τάσεις που σπάνια συγκεντρώνονται σε ένα ελληνικό γήπεδο.

Είμαστε μια παραδοσιακή οικογένεια. Κάθε Κυριακή, τρώγαμε στη γιαγιά. Βρίσκονταν όλα τα αδέρφια μαζί. Γινόταν και η σχετική πλάκα για το μπάσκετ. Ήμασταν και είμαστε ενωμένοι. Τώρα πια, όμως, τίποτα δεν είναι ίδιο…

Όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε μπάλα στην πλατεία ή στην αλάνα με τους φίλους μας, δεν φανταζόμασταν πόσο διαφορετικό θα είναι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

«Κάθε μέρα και σε κάθε στιγμή της προπόνησης, φαντάζομαι πως όποια μπάλα έρχεται προς το μέρος μου είναι αυτή που θα μου έρθει στον τελικό του Champions League. Με αυτόν τον τρόπο, όταν θα έρθει η μια και μοναδική φορά στον πραγματικό τελικό, εγώ θα έχω συναντηθεί τόσες πολλές φορές μαζί της και θα γνωρίζω ακριβώς ποιο είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω…».