ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Γέννημα-θρέμμα παιδί της Θεσσαλονίκης, σε μια εποχή που δεν υπάρχει πληθώρα επιλογών για έναν πιτσιρικά που θέλει να παίξει ποδόσφαιρο, οι γονείς μου με γράφουν αρχικά σε ηλικία 10 ετών…

Ο παππούς μου ήταν Κρητικός και η γιαγιά Ποντία. Ήρθε φαντάρος από Κρήτη στη Θεσσαλονίκη, γνώρισε τη γιαγιά από την Βυρώνεια Σερρών και προέκυψε ο μπαμπάς που βγήκε «Τουμπιώτης», «Βαρδάρης»…

Σαν έφηβος είχα όνειρο να παίξω μπάσκετ. Το πέτυχα και είμαι ευτυχισμένος για αυτό. Όσο αγωνιζόμουν, όμως, με «τράβηξε» πολύ η ψυχολογία και από τα 22 μου είχα ως στόχο…

Την πρώτη φορά που τον αντάμωσα στην προπόνηση, περίμενα να μου απευθυνθεί πρώτος. Ετσι και αλλιώς, δεν μπορούσα να αρθρώσω καμία λέξη. Δεν έβγαινε η μιλιά. Στεκόμουν μπροστά σε ένα άνθρωπο που είχε κατακτήσει τα πάντα. Και ήξερε έναν… τόνο μπάσκετ. Αυτό ήταν και το πρώτο, σύντομα, μάθημά μου κοντά του.