ΝΤΑΝΟΥΜΠΙΟ

«Ένα, δύο-τρία, τέσσερα. Ένα, δύο-τρία, τέσσερα. Ένα, δύο-τρία, τέσσερα». Το ξεκίνημα, η συνέχεια και το τελείωμα στο τάνγκο μοιάζουν με ένα ρυθμικό -αλλά περίεργο- περπάτημα. Μετά από ένα πολύ κοφτό…

Σαν μαχαιριά στον νεότερό σου εαυτό, στο είδωλο όλων όσα υπήρξες, όλων αυτών που δεν είσαι πια. Ποια είναι η στιγμή που κανείς καταλαβαίνει πως μεγάλωσε, που βλέπει τη φλόγα…