Το όνειρό μου έγινε όνειρο όλων

Η ιδέα μπήκε στο μυαλό μου τον Νοέμβριο του 2022, αμέσως μετά το τέλος της κολυμβητικής διαδρομής Ρόδου-Πανορμίτη.

Ήθελα να δω αν ο Χαράλαμπος έχει όρια στη ζωή του, τι μπορεί να καταφέρει.

Μάλιστα, είχα διαπιστώσει ότι ο κόσμος είχε αγκαλιάσει εκείνη την προσπάθεια, τα μηνύματα που είχαν περάσει ήταν πολύ δυνατά.

Η απόσταση τότε ήταν 50χλμ. και σκέφτηκα «ας πάω κατευθείαν στα 250χλμ., να δω αν μπορώ», όντως ήταν πέντε φορές περισσότερη απόσταση απ’ ό,τι είχα κολυμπήσει.

Ήθελα επιπλέον να αποδείξω ότι μπορούμε να ονειρευόμαστε δυνατά και δύσκολα όνειρα.

Όταν ανακοίνωσα στην ομάδα μου αυτήν την πρόθεση, υπήρξε μια άκρα σιωπή για δύο λεπτά και μου είπαν «καταλαβαίνεις τι είναι αυτό που ζητάς να κάνεις; Είναι πέντε φορές αυτό που κολύμπησες πέρυσι», και απάντησα ότι τα δύσκολα μου αρέσουν, ζούμε για τα δύσκολα και για να κάνουμε δυνατά τα φαινομενικά αδύνατα.

Η προετοιμασία μου για τα 250χλμ. ξεκίνησε ουσιαστικά αμέσως μετά το προηγούμενο εγχείρημα.

Έπρεπε να αλλάξουμε εντελώς την προπόνηση, να συνηθίσουμε σε έναν άλλον ρυθμό, ώστε να μπορώ να κολυμπάω κάθε μέρα, καθώς πλέον επρόκειτο για κολύμπι επτά ημερών, άρα οι ρυθμοί ήταν πιο χαλαροί.

Έκανα προπόνηση στο εθνικό κολυμβητήριο της Θεσσαλονίκης, τα νερά στη θάλασσα ήταν δύσκολα, αν και επιχείρησα, όταν κατέβηκα στη Σητεία, να κολυμπήσω μια απόσταση 20-25χλμ., αλλά η θερμοκρασία νερού ήταν 12 βαθμοί, πολύ παγωμένο.

Κολύμπησα λοιπόν σε πολύ δύσκολες συνθήκες, με αποτέλεσμα να μην μπορέσω να αντεπεξέλθω σε όλη τη διαδρομή.

Είχα βοήθεια και υποστήριξη από τον Νίκο Κακλαμανάκη και, όταν του είπα τι ήθελα να κάνω, μου είπε «έχεις μια τρέλα πάνω σου, διότι σ’ αυτά τα νερά δεν κολυμπάμε, μόνο γουίντσερφ κάνουμε, υπάρχουν δυνατά ρεύματα με δίνες».

Κάποια στιγμή κατέβηκα και στη Ρόδο για να στηρίξω μια δράση, κάναμε μια εκδήλωση για να μαζέψουμε τροφές για τα ελαφάκια του νησιού που επλήγησαν από τις πυρκαγιές, οπότε μου δόθηκε η ευκαιρία να ξανακολυμπήσω 6-7χλμ. προς τον Πανορμίτη.

Στη συνέχεια πήγαμε στο Ηράκλειο για να ολοκληρώσω την προετοιμασία μου όσο γίνεται καλύτερα στα νερά του κρητικού πελάγους, έκανα προπόνηση στην Αμμουδάρα με κατεύθυνση προς το Παγκρήτιο, προς το λιμάνι του Ηρακλείου, και κολυμπούσα περίπου δυο-τρεις φορές την ημέρα, ήταν 8-10χλμ.

Η κύρια προπόνησή μου όμως, όλους τους τελευταίους μήνες, ήταν ένα ατέλειωτο “πήγαινε-έλα” σε 50άρα πισίνα τρεις ώρες την ημέρα.

Στο τέλος της προπόνησης με πονούσαν περισσότερα τα πόδια μου απ’ ό,τι τα χέρια και οι ώμοι, γιατί τα πόδια έσπρωχναν πάρα πολλές φορές το τοίχωμα της πισίνας στην στροφή.

Είμαι λίγο πεισματάρης και εγωιστής και δεν είχε περάσει καμία στιγμή από το μυαλό μου ότι δεν θα έβγαζα την απόσταση. Είχα βάλει έναν στόχο, είχα δώσει μια υπόσχεση προς τα νέα παιδιά και θα την τηρούσα, ό,τι και αν αντιμετώπιζα μπροστά μου.

Πριν ξεκινήσω, πάντα κάνω τον Σταυρό μου, πιστεύω πολύ στον Θεό, γιατί μου δίνει δύναμη και με κρατάει υγιή, λέω «Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ που με έχεις καλά, ξεκινάμε τώρα», αλλά και σε κάποιες δύσκολες στιγμές λέω «μια ακόμα χεριά, κράτησέ με, Θεέ μου», οπότε κάπως έτσι βγαίνει η απόσταση.

Είχα μαζί μου και τον διατροφολόγο μου, τον Τάσο Βαμβάκη, ο οποίος είχε βγάλει μια πλήρη διατροφική κάλυψη για όλες τις ημέρες, έπρεπε ανά μια ώρα να παίρνω ηλεκτρολύτες, υδατάνθρακες, βιταμίνες, κάποιες στιγμές έτρωγα και μπανάνες, μπισκότα, ψωμί, τυρί.

Κι όλα αυτά, ενόσω κολυμπούσα^. κάναμε κάποια διαλείμματα τρίλεπτα-τετράλεπτα, ένα μεγάλο διάλειμμα περίπου στα οχτώ λεπτά και μετά ξεκινούσαμε πάλι.

Επειδή όλα αυτά τα χρόνια στην πισίνα κολυμπάω πολύ γρήγορα, το ίδιο έκανα και στη θάλασσα, η ταχύτητά μου ήταν σταθερή, από την πρώτη ημέρα που ξεκίνησα μέχρι και το τέλος, περίπου 4χλμ. την ώρα, και φτάναμε πολύ γρήγορα στον προορισμό μας.

Βέβαια, είχα δίπλα μου δύο κολυμβητές, τον Γρηγόρη Τιμόλογο και τον Αντρέα Μαυρουλοσηφάκη, οι οποίοι με βοηθούσαν όσον αφορά στον ρυθμό, γιατί κάποιες φορές ξεπερνούσα τα όρια και έπρεπε να μου δίνουν έναν άλλον, ώστε να μην ξοδεύω τσάμπα την ενέργειά μου, καθώς την επόμενη ημέρα είχα και πάλι μπροστά μου έναν νέο μαραθώνιο κολύμβησης^. κολυμπούσαν μαζί μου δηλαδή για κάποια χιλιόμετρα, όταν χρειαζόταν, κι έπαιρνα τον ρυθμό που έπρεπε.

Κάθε μέρα μετά τον τερματισμό έπρεπε να φάω κάτι, μια σούπα, σαλάτες, να πάρω τις βιταμίνες μου, να γίνουν οι θεραπείες, οι παγοθεραπείες στα χέρια.

Στη συνέχεια ξεκουραζόμουν, ώστε να αναπληρώσω τις δυνάμεις μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, κοιμόμουν περίπου έξι με επτά ώρες.

Υπήρχε όμως πολύ έντονος πόνος στα χέρια, μάλιστα την τρίτη ημέρα υπέφερα από ένα κάψιμο γύρω από τον λαιμό λόγω του αλατιού και του ήλιου, ο πόνος και το τσούξιμο ήταν πολύ έντονα, κολλούσε και το μαξιλάρι επάνω στα καψίματα, οπότε δεν μπορούσα καν να κοιμηθώ και, όταν το προσπαθούσα, ήμουν σαν τους βουδιστές, όταν προσεύχονται!

Δίπλα μου είχα δύο ιστιοπλοϊκά που έδιναν την πορεία καθώς και ένα φουσκωτό δεκάμετρο, χειριστής του οποίου ήταν ο Γιώργος Γιακουμάκης.

Ο Γιώργος ήταν επί οκτώ-εννιά ώρες καθηλωμένος δίπλα μου και μου έδινε την πορεία μου, ήταν πάρα πολύ σημαντική και δύσκολη η δουλειά του, με το πρόβλημα εκφυλισμού της όρασης που έχω δεν θα ήξερα πού να πάω!

Πολλές φορές αντιμετώπισα δυνατά ρεύματα, τη δεύτερη ημέρα μάλιστα στη διαδρομή από το Ρέθυμνο στο Μπαλί δεν μου επέτρεπαν να κολυμπήσω σωστά, έβαζα πολύ δύναμη για να κρατηθώ σε ευθεία, κάποια στιγμή τα κύματα ήταν πολύ δυνατά, παραλίγο να αναποδογυρίσουν το φουσκωτό που ήταν δίπλα μου, σε κάποιες περιπτώσεις πήγαινα από κάτω του και προσπαθούσε ο χειριστής να μην με χτυπήσει.

Εκεί ταλαιπωρήθηκε πολύ ο οργανισμός μου.

Δεν μου είπε κανείς τίποτα, αλλά όλη η ομάδα μου έβλεπε ότι παραδίπλα μου κολυμπούσαν δελφίνια και άλλα ψάρια.

Όταν τερμάτισα, μου αποκάλυψαν «Χαράλαμπε, υπήρχαν κάποια μεγάλα μαύρα ψάρια που κολυμπούσαν από κάτω σου, εμείς τα έχουμε τραβήξει σε βίντεο».

Εγώ δεν αντιλήφθηκα τίποτα, εκτός από τις τελευταίες τρεις ημέρες που είχα δίπλα μου ένα μικρό ψάρι των 70-80 εκατοστών που με ακολουθούσε συνέχεια.

Με την ομάδα μου υπήρχε συνεχής επικοινωνία, μιλούσαμε ανά 15-20 λεπτά, όταν σταματούσαμε για την τροφοδοσία ή για να πιώ κάτι, και λέγαμε πώς ήμασταν, έπρεπε όλη η ομάδα να είναι καλά, ότι συνεχίζουμε, προχωράμε ή ότι σταματάμε για πέντε-δέκα λεπτά.

Υπήρχε επικοινωνία και με τους σκίπερ των ιστιοπλοϊκών, τον Γιάννη Ανδριανάκη και τον  Γιώργο Νικολαΐδη, οι οποίοι ήταν τα “μάτια μου” ανά ώρα, βλέποντας πώς είναι ο καιρός και η θάλασσα.

Στον τερματισμό στη Σητεία ήταν μαγευτικά, ήταν λες και είχαμε πάρει το Κύπελλο του Champions League, όλος ο κόσμος ήταν εκεί, αλλά αυτό που με χαροποίησε και με συγκίνησε ιδιαίτερα ήταν ότι όλα τα παιδιά των σχολείων της Σητείας βρέθηκαν εκεί και κρατούσαν πλακάτ με τα συνθήματα που έλεγα τόσον καιρό, ότι δηλαδή τα όνειρα όρια δεν έχουν και μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, όταν πιστεύεις στον εαυτό σου!

Ήρθαν από τον Ναυτικό Όμιλο Σητείας με σκάφη, ιδιώτες με βάρκες και φουσκωτά, γινόταν ένας χαμός, ήταν απερίγραπτο αυτό που συνέβαινε.

Κράτησα και την ελληνική σημαία, ενώ βρισκόμουν μέσα στη θάλασσα, μπαίνοντας στο λιμάνι της Σητείας, κάτι που το ήθελα πάρα πολύ και το σκεφτόμουν ακόμα και πριν την όλη προσπάθεια, ότι δηλαδή τερματίζω με τη σημαία μου^. είμαι Έλληνας, θέλω η γαλανόλευκη να είναι ψηλά, ακόμα κι αν την έχω ήδη σηκώσει πολλές φορές σε Παραολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια Πρωταθλήματα κτλ.

Μετά τον τερματισμό, οι άνθρωποι που με γνώριζαν μου έλεγαν «Μπάμπη, είσαι μισός!».

Η αλήθεια είναι ότι, όταν πήγα να φορέσω ένα παντελόνι, μου έπεσε, δεν μπορούσε να κουμπώσει, άρα έχασα πολλά κιλά όλες εκείνες τις μέρες μες στη θάλασσα, κάτι που εγώ δεν μπορούσα να το νιώσω έως τότε, γιατί ήμουν όλη μέρα με τα μαγιό.

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι καθ’ όλη τη διάρκεια εκείνων των ημερών ήθελα να φάω Snickers, κάτι σαν σοκολάτα, αλλά δεν με άφηνε ο διατροφολόγος μου, με αποτέλεσμα να μου έχει μείνει απωθημένο.

Τις επόμενες ημέρες έπρεπε να αρχίσω να τρώω σιγά-σιγά, οπότε καθυστέρησα να το φάω, μετά όμως το καταχάρηκα.

Η οικογένειά μου, η γυναίκα μου και τα παιδιά μου, ήταν κοντά μου σε όλη τη διάρκεια αυτής της προσπάθειας, ήταν θαυμασμός, ήταν χαρά, έζησαν κάθε στιγμή της προετοιμασίας μου, τα νεύρα μου, τους πόνους μου, το όνειρό μου.

Δεν μπόρεσαν ωστόσο να με ακολουθήσουν σε όλον τον αγώνα, γιατί τα παιδιά είχαν σχολείο και φροντιστήρια, οπότε η μαμά τους, η οποία είναι κάπως πιο σκληρή και συντηρητική, τα κράτησε λίγο πίσω, παρόλ’ αυτά τις τελευταίες δύο ημέρες κατέβηκαν στη Σητεία και με υποδέχτηκαν.

Πολλοί επίσης ήταν εκείνοι που βρέθηκαν στο πλευρό μου^. μέγας χορηγός μου ήταν ο Κωτσόβολος και παράλληλα το εγχείρημά μου στήριξαν το Metropolitan General, η Τράπεζα Πειραιώς, η Amino Animo.

Ο Χρήστος Κορομηλάς, ο υπεύθυνος επικοινωνίας, ήταν συνέχεια μαζί μου, φίλος κι αδερφός με τον οποίον μαζί παλέψαμε γι’ αυτό το όνειρο^. ο Χρήστος έχει πλήρη απώλεια όρασης, αλλά “βλέπει” καλύτερα απ’ όλους μας.

Ενώ πλάι μου ήταν και η Περιφέρεια Κρήτης, o Δήμος Χανίων, ο Δήμαρχος Σητείας, Γιώργος Ζερβάκης, ο προπονητής μου, Γιώργος Αδάμ, ο διατροφολόγος μου, Τάσος Βαμβάκης, οι σκίπερς, Γιώργος Νικολαίδης, Γιάννης Ανδριανάκης και Γιώργος Γιακουμάκης, οι κολυμβητές, Γρηγόρης Τιμόλογος και Αντρέας Μαυρουλοσηφάκης.

Το όνειρό μου έγινε όνειρο όλων!

Και τα όνειρα συνεχίζονται.

Το 2024 είναι Ολυμπιακή Χρονιά, αλλά για το 2025 ήδη επεξεργαζόμαστε με την ομάδα μου ένα μεγάλο πρότζεκτ, μια πολύ μεγαλύτερη διαδρομή, γιατί… τα όνειρα όρια δεν έχουν και κάθε μέρα πρέπει να τα ανακαλύπτουμε.

Υπάρχει μια περίπτωση να κάνω μια μεγάλη κολυμβητική απόσταση σε πισίνα, ώστε να δω ποιες είναι οι αντοχές μου, πόσα χιλιόμετρα μπορούν να βγουν σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και να κρίνουμε ανάλογα τι θα κάνουμε στη συνέχεια.

Δεν ξέρω ακόμη ποια είναι τα όριά μου, μπορεί να είναι τα 300χλμ., μπορεί να είναι και τα 500, κάθε μέρα ανακαλύπτω τις δυνατότητες που κρύβω και τη θέληση που υπάρχει, οπότε τελικά δεν μπορώ να βάλω ταβάνι στο πόσα χιλιόμετρα μπορούν να βγουν.

Η μεγαλύτερη επιθυμία στη ζωή μου είναι να είμαι καλά, να μπορώ να προσφέρω στον κόσμο και τα νέα παιδιά, δίνοντάς τους μηνύματα και κουράγιο.

Έστω και τα μισά παιδιά που με βλέπουν, ακόμα και ένα, δύο, πέντε, δέκα, να μη φοβούνται και, βλέποντάς με να κάνω ό,τι κάνω στην ηλικία μου, με όρεξη, δύναμη, μεράκι, χαρά και θέληση, να παίρνουν δύναμη, ώστε να μην πάνε στράφι όλα αυτά.

Ο Χαράλαμπος Ταϊγανίδης είναι Χρυσός Παραολυμπιονίκης και Παγκόσμιος Πρωταθλητής στην κολύμβηση στην κατηγορία S12.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

CHECK IT OUT: Χαράλαμπος Ταϊγανίδης: Ένας Ευτυχισμένος Άνθρωπος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Κατερίνα Πολυχρονίδη – Πατρώνη: Ο Ένας Για Τον Άλλον

Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: Η αποδοχή αρχίζει από μέσα σου

Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης: Από τον Έβρο μέχρι το Τόκιο

Ανδρέας Κουτσούρης: Πέρα Από Τα Όρια

Παναγιώτης Κοντογιάννης: Αθλητές, όχι ήρωες / Ιωάννα Χρονοπούλου: Ο ίδιος άνθρωπος

Στέλιος Μαλακόπουλος: Δεύτερη Ευκαιρία!