Έως τώρα έχουμε παρακολουθήσει ένα ωραίο Μουντιάλ, έχει πολύ καλό ρυθμό, παρόλο που μας ξενίζει, γιατί έχουμε μεγαλώσει με το να γίνονται τα Μουντιάλ καλοκαίρι, στο τέλος των πρωταθλημάτων.
Έχουν ρυθμό οι παίκτες, φουλ ενέργεια, δεν είναι αυτό που λέμε ποδοσφαιρικά “ξεζουμισμένοι”, με αποτέλεσμα να παίζουν μέχρι το 90’, βλέπουμε παιχνίδια τα οποία κρίνονται στο τέλος.
Στη φάση των ομίλων μου άρεσε η Αργεντινή, όσον αφορά στο πώς αντέδρασε η ομάδα μετά το “χαστούκι” από τη Σαουδική Αραβία. Έδειξε ότι πραγματικά είναι ομάδα, ότι πραγματικά είναι δεμένη, μια οικογένεια ποδοσφαιρικά, καθώς στα αμέσως επόμενα παιχνίδια η απόδοσή της ήταν πολύ καλή, χωρίς να επικεντρώνεται σε παίκτες όπως ο Μέσι για παράδειγμα, το μεγάλο της αστέρι, αλλά εμφανίστηκε ως ομάδα.
Στη φάση των «16», αν δεν είχε βγει στις καθυστερήσεις γρήγορα ο τερματοφύλακας της Αργεντινής, θα βλέπαμε το 2-2 με την Αυστραλία! Η Αργεντινή δεν έπεισε από πλευράς απόδοσης, δεν έκανε τίποτα εντυπωσιακό, αλλά είδα και πάλι πολύ πάθος, φαίνεται μια ομάδα τρελαμένη για τον τίτλο, τους βλέπω πολύ διψασμένους. Και η Αυστραλία δεν ήταν σε καμία περίπτωση ένας αδιάφορος αντίπαλος, αλλά γενικά σε αυτό το Μουντιάλ τίποτα δεν έχει κερδηθεί πολύ εύκολα, ίσως αν εξαιρέσει κανείς το 7-0 της Ισπανίας με την Κόστα Ρίκα, όλα τα αποτελέσματα ήρθαν με αίμα και ιδρώτα.
Σχετικά με το παιχνίδι της Ολλανδίας με τις ΗΠΑ και πάλι για τους «16», έμεινα εντυπωσιασμένος με τους παίκτες της Αμερικής για το πώς έτρεχαν. Η Ολλανδία το πήρε καθαρά και μόνο από πλευράς εμπειρίας, επιπλέον έδινε την πρωτοβουλία στην Αμερική να χτυπήσει στην αντεπίθεση, αλλά αυτό, το να παίζεις παθητικά και να αφήνεις στον αντίπαλο την μπάλα, εγκυμονεί κινδύνους που μπορεί να στοιχίσουν. Και νομίζω ότι ήταν τυχερή που δεν μπήκε σε περιπέτειες, πολύ δύσκολα το πήρε το παιχνίδι.
Με εντυπωσίασε πολύ η ποιότητα της Γαλλίας με τους πολλούς σπουδαίους ποδοσφαιριστές, με το σπουδαίο ρόστερ, αλλά και η Αγγλία που δεν την περίμενα τόσο καλή. Βέβαια, είναι η Βραζιλία που πραγματικά δείχνει ένα σπουδαίο πρόσωπο, παρά το γεγονός ότι ηττήθηκε στο τελευταίο της παιχνίδι.
Αλλά όλες οι ομάδες που προκρίθηκαν στους «16» έχασαν, όπως η Πορτογαλία και η Ισπανία, όλες όσες είχαν εξασφαλίσει την πρόκριση έκαναν πολλές αλλαγές και έλειπε το κίνητρο που είναι βασικό στο ποδόσφαιρο.
Βλέπουμε και μια Βραζιλία που δεν έχει καμία σχέση με το ταπεραμέντο το Βραζιλιάνικο. Ναι μεν επικρατεί η ποιότητα, αν εξαιρέσεις τον Άντονι που έχει μια ποδοσφαιρική τρέλα, όλοι οι άλλοι έχουν “εξευρωπαϊστεί” πολύ. Βλέπουμε πολύ τακτική και πειθαρχία, οι οποίες μαζί με το ταλέντο την καθιστούν από τα μεγάλα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου.
Επίσης, η ομάδα που μου έκανε εντύπωση και πιστεύω ότι “έρχεται” στα επόμενα Μουντιάλ είναι η Ισπανία με τα νεαρά παιδιά, για την οποία δεν ξέρω πού μπορεί να φτάσει σε αυτή τη διοργάνωση, αλλά σίγουρα στα δύο επόμενα θα είναι απ’ τους βασικούς διεκδικητές.
Από τη Γερμανία, το Βέλγιο και τη Σερβία, γιατί και η Σερβία έχει πολύ καλούς ποδοσφαιριστές, περιμέναμε κάτι καλύτερο, ήταν από τις απογοητεύσεις του Μουντιάλ, αν και τεράστιες δυνάμεις στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Πικρός και ο αποκλεισμός της Ουρουγουάης, έτσι όπως έγινε, προσωπικά λυπήθηκα πάρα πολύ, γιατί είναι από τις αγαπημένες μου ομάδες, έχει σπουδαίους ποδοσφαιριστές, σπουδαίες μονάδες και σίγουρα θα μπορούσε να μας προσφέρει και άλλες ωραίες ποδοσφαιρικές στιγμές.
Στις θετικές παρουσίες θέλω να αναφερθώ και στις αφρικανικές ομάδες, γιατί είχα και Αφρικανούς συμπαίκτες κατά καιρούς, οι οποίοι ήταν σπουδαίοι αθλητές. Είχαν κάποια θέματα στα τακτικά κομμάτια, αλλά τώρα βλέπουμε ότι, επειδή μεγαλώνουν και σε ευρωπαϊκά κλαμπ από μικροί, η τακτική συμπεριφορά τους είναι άψογη και φέρνουν αποτελέσματα και προκρίσεις, όπως το Μαρόκο, η Σενεγάλη, η Γκάνα.
Η Ιαπωνία είναι μια ομάδα που χαρακτηρίζεται από την κουλτούρα της και την πειθαρχία της, από την αυτοθυσία των παικτών της, υπάρχουν και παίκτες που έχουν κάποιες ικανότητες παραπάνω, αλλά το πιο βασικό είναι ότι παίζουν ομαδικά, τα δίνουν όλα, είναι αθλητές και αυτή η αυτοθυσία -παρά κάποια έξτρα ποιότητα- είναι αυτή που φέρνει το αποτέλεσμα. Πιο πολύ προχωρούν λόγω κουλτούρας παρά λόγω ποδοσφαιρικής ικανότητας. Αυτοί δεν είναι μονάδες, είναι μέρος συνόλου και έτσι παίζουν, ως σύνολο, ο ένας για τον άλλον.
Το Μουντιάλ του Κατάρ ήταν μια περίεργη κατάσταση από την αρχή με όλους τους ψιθύρους που υπήρχαν για την επιλογή της χώρας και εν συνεχεία με την απώλεια των ανθρώπων που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή των γηπέδων. Οπότε ξεκίνησε ένα Μουντιάλ με πάρα πολύ αρνητική ενέργεια από τους γύρω.
Ωστόσο, δεν βλέπω κάποια αρρυθμία, αν και τα γήπεδα δεν είναι τα… πιο γεμάτα που έχουμε δει ποτέ, αλλά βέβαια είναι και η εποχή τώρα, γιατί οι περισσότεροι εργάζονται. Επιπλέον, οι κάτοικοι εκεί δεν είναι και οι πιο… ποδοσφαιρόφιλοι του κόσμου. Οπότε εκεί υπάρχει ένα αρνητικό. Πάντως οργανωτικά δεν βλέπω να υπάρχει κάποιο πρόβλημα, εξάλλου και το οργανωτικό κομμάτι δεν το έχουν οι ντόπιοι, το έχουν Ευρωπαίοι και Αμερικανοί που έχουν τη δυνατότητα να το “τρέξουν”, καθώς έχουν την τεχνογνωσία.
Ο Τάσος Τασιόπουλος είναι προπονητής ποδοσφαίρου.
Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Αντώνης Νικοπολίδης: Ένα αλλιώτικο Μουντιάλ
Σάκης Τσιώλης: Γολιάθ σε κρίση
Φάνης Κατεργιαννάκης: Μουντιάλ 2022: Τα πρώτα συμπεράσματα
