Δεν έχουν περάσει πολλές ημέρες από την ολοκλήρωση της δεύτερης ιατρικής διημερίδας της ΠΑΕ ΑΕΚ με κύριο αντικείμενο μελέτης τον δύσκολο αθλητικό τραυματισμό στον πρόσθιο χιαστό.
Η αλήθεια είναι πως σκόπευα να ξεκινήσω την επικοινωνία μας μέσω του AthleteStories με ένα κείμενο που θα «ακουμπά» στην ιατρική ή την αθλητική μου ιδιότητα, όμως επιφυλάσσομαι…
Μια επέτειος, αυτή της κατάκτησης του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου από ελληνική ομάδα, με κάνει να γυρίσω το ρολόι 51 ολόκληρα χρόνια πίσω.
Αναφέρομαι στην ανάδειξη της ΑΕΚ σε Κυπελλούχο Ευρώπης, στο μπάσκετ, στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
Ναι, στις 4 Απριλίου του 1968, ήμουν και εγώ εκεί!
Η Ελένη, μετέπειτα σύζυγός μου, έμενε στις οδούς Μαραζλή και Ξενοκράτους, στο Κολωνάκι. Ήταν μόλις 16 χρόνων και εγώ 19. Είχε τελειώσει το σχολείο και την είχα πάρει από το σπίτι της για να πάμε με τα πόδια στο γήπεδο. Δεν γινόταν να λείπουμε…
Στο τέλος της βραδιάς, είχαμε βρεθεί στο επίκεντρο των πανηγυρισμών. Περάσαμε από το Πεδίον του Άρεως, τον Εθνικό Κήπο, το Ζάππειο. Χαζέψαμε στην Πλατεία Συντάγματος και περπατήσαμε μέχρι το σπίτι της, πίσω από τον Ευαγγελισμό.
Από την αναμέτρηση ΑΕΚ-Σλάβια Πράγας, μου έχει μείνει μια αίσθηση πως ήταν όλα πολύ… σκοτεινά. Δεν ήταν καθόλου δυνατός ο φωτισμός! Βρισκόμασταν, βέβαια, και πολύ μακριά από τον αγωνιστικό χώρο. Το ότι έμπαινε καλάθι το καταλαβαίναμε από τους πανηγυρισμούς των άλλων. Δυο ερωτευμένα παιδιά ανάμεσα σε 80 χιλιάδες φιλάθλους…
Εκείνα τα χρόνια, ήμουν ένας άγνωστος ποδοσφαιριστής του Ατρομήτου. Μόλις είχα ξεκινήσει!
Κατά τη διάρκεια του τελικού, της είχα πει πως «κάποια στιγμή, θα έρχεσαι να βλέπεις και μένα στο γήπεδο». Θυμάμαι πως εκείνη μου είπε: «Σιγά τα αυγά». «Εντάξει, θα το δεις», απάντησα. (Το είδε)…
Το είχαμε συζητήσει αυτό το περιστατικό και με τον Τάσο Μπουλμέτη, τον δημιουργό της ταινίας «1968». Είναι πολύ σωστή η καταγραφή της ιστορίας εκ μέρους του. Έχουν αποδοθεί σωστά και τα γεγονότα και το ιστορικό πλαίσιο της εποχής. Ξεκάθαρα, αποτέλεσε μια εθνική γιορτή η επιτυχία αυτών των παιδιών. Η νίκη τους δεν αφορούσε απλά τη δική μας ομάδα.
Οι παίκτες της ΑΕΚ γνωρίζουν την αποθέωση / Photo by: Eurokinissi.
Ήταν μεγάλη η χαρά και η περηφάνιά μας, τότε.
Ποιος να το φανταζόταν, άραγε, πως στη συνέχεια της αθλητικής διαδρομής μου θα είχα την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα τους Κυπελλούχους Ευρώπης; Πάντως, όχι η Ελένη!
Τον Στέλιο Βασιλειάδη, για παράδειγμα, τον είχα συναντήσει και στη Νέα Υόρκη, ενώ με τον Γιώργο Αμερικάνο είχαμε καλή σχέση και μας συνδέουν ορισμένες ενδιαφέρουσες ιστορίες.
Ξέρετε, ως ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ, είχαμε άμεση επαφή με τους μπασκετμπολίστες, γιατί προπονούμασταν δίπλα δίπλα. Πίσω και κάτω από τις εξέδρες του γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια, ήταν το ανοικτό γήπεδο μπάσκετ. Μικρό και τσιμεντένιο. Ήμασταν, πραγματικά, ΜΙΑ ομάδα, τότε.
Όπως είναι λογικό, είχαν δημιουργηθεί σχέσεις εκτίμησης και φιλίας μεταξύ μας.
Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, πως -αρκετά χρόνια μετά- ο Αμερικάνος μου είχε φέρει να χειρουργήσω τον -νεαρό και άγνωστο, τότε- Μπουρούση. Όπως βλέπετε στη φωτογραφία, οι πατερίτσες του Γιάννη, τις οποίες κρατά ο συνεργάτης μου, ο ορθοπεδικός Σαράντος Ζουρντός, είναι τεράστιες.
Γιώργος Αμερικάνος, Σαράντος Ζουρντός και Γιάννης Μπουρούσης στο γραφείο του Παντελή Νικολάου.
Είχα μεγάλη αδυναμία στον «Παγκόσμιο»…
Δεν με πιστεύετε;
Με θυμάμαι, σε ηλικία 19 ετών, να πηγαίνω στον πατέρα μου και να του λέω: «Θέλω να κάνω ασφάλεια ζωής». «Μα, τι σ’ έπιασε;», είχε αναρωτηθεί. «Είναι ασφαλιστής ο Αμερικάνος!», του εξήγησα, με απόλυτη φυσικότητα.
Όντως, ο αρχηγός της ΑΕΚ έκανε ασφάλειες ζωής, τότε, με γνωστή εταιρεία, και υπήρχαν και οι σχετικές διαφημίσεις. Εγώ, ως ΑΕΚτζής, αισθανόμουν υποχρέωση απέναντί του και ήθελα να τον… βοηθήσω σε αυτό το ξεκίνημά του.
Πράγματι, λοιπόν, έκανα ασφάλεια ζωής και, έπειτα από 20 χρόνια, ήρθε η στιγμή να πάρω και τα χρήματα.
Του το χα ‘πει, μάλιστα, του Γιώργου, όταν τα εισέπραξα, πως «για σένα, το έκανα» και γελάγαμε με την καρδιά μας.
Επιμέλεια κειμένου: Λουκάς Μαστροδήμος