Δεν ήξερα τι να γράψω… Eίχα πολλές ιδέες, μπερδεμένες μέσα στο κεφάλι μου. Η μία πάνω στην άλλη.
Πήγαινα να γράψω για τη μία και έμπαινε η άλλη μέσα και άντε πάλι απο την αρχή…
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω και πολύ εμπειρία σ´αυτό κι όταν ξεκινούσα επαγγελματικά το ποδόσφαιρο, μου το λέγαν οι παλιοί, «η εμπειρία, μικρέ, δεν αγοράζεται».
Εγώ, ως μόνιμα αντιδραστικός, έλεγα «θα την βάλω κάτω και θα την πατήσω, δεν την έχω ανάγκη». Ε, μεγαλώνοντας, κατάλαβα…
Κάποιοι λένε πως το ποδόσφαιρο είναι μικρογραφία της κοινωνίας, άλλοι πως είναι καθρέφτης.
Συμφωνώ με τα παραπάνω και θα προσθέσω από τη πλευρά μου πως τα προβλήματα στη κοινωνία είναι πάρα πολλά και το ποδόσφαιρο έχει μεγάλη ευθύνη γι’αυτό.
Θα μου πείς: «τι μπορεί να κάνει το ποδόσφαιρο, να αλλάξει τον κόσμο;». Για μένα, μπορεί να τού αλλάξει τα φώτα…
Σκέψου, αν όλο μας τον ενθουσιασμό που έχουμε για το ποδόσφαιρο τον διοχετεύαμε σε θετικούς σκοπούς για την ανθρωπότητα, όπως είπε κάποτε ο μεγάλος Σόκρατες.
Σκέψου αν ο Μέσι αγκαλιά με τον Ρονάλντο έβγαιναν δημόσια και επαναστατούσαν λέγοντας πως δεν θα κατέβουν να παίξουν σε καμία διοργάνωση αν δεν σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία.
Αν όλοι οι ποδοσφαιριστές στον κόσμο ένωναν τις δυνάμεις τους και δώριζαν το 1% του συμβολαίου τους για την καταπολέμηση της φτώχειας στην Αφρική…
Θα είχε τροφή και νερό όλη η Αφρική για χρόνια…
Photo by: Yannik Skorna
Γιατί να μην εκμεταλλευτούμε αυτή τη δύναμη;
Ξέρω πως όλα αυτά φαίνονται αδύνατα.
Όμως τίποτα δεν είναι αδύνατο μέχρι… να γίνει δυνατό.
Και να ξέρεις πως, αν δε καταφέρουμε το αδύνατο, δεν έχουμε ελπίδα.
Ο Μαραντόνα, το 1985 (μόλις είχα γεννηθεί), στη Νάπολι, μαζί με τους συμπαίκτες του -και κόντρα στη διοίκηση της ομάδας- πήγανε και παίξανε σε ένα γήπεδο (χωράφι), στη γενέτειρα ενός αγοριού που είχε ανάγκη απο χρήματα, ώστε να χειρουργηθεί για να σωθεί η ζωή του.
Το αποτέλεσμα;
Ο κόσμος κρεμόταν σαν τα σταφύλια και το χειρουργείο πέτυχε.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο Χουάν Πάμπλο Σορίν, που στο τελευταίο του παιχνίδι έκανε έκληση να φέρει ο κόσμος τρόφιμα για τους φτωχούς.
Το αποτέλεσμα;
60000 λαός… 90 τόνοι τρόφιμα.
Τελικά, ίσως τίποτα δεν είναι αδύνατο.
Photo by: Solidarity Athletes (FB)
Βλέπω και στην Ελλάδα τώρα οτι κάποιοι ανώνυμοι άνθρωποι του αθλητισμού έχουν αναλάβει δράση.
Κάνουν πράξεις αλληλεγγύης, φτιάχνοντας γήπεδα σε παιδάκια, μαγειρεύουν για τους ανθρώπους που έχουν προβλήματα σίτισης, ενισχύουν με φάρμακα κοινωνικά ιατρεία και άλλα πολλά.
Μόνο αισιοδοξία μου προκαλούν ολα αυτα.
Όταν το ποδόσφαιρο και οι ποδοσφαιριστές έχουν τη δύναμη να γεμίζουν στάδια, πρέπει να καταλάβουν ότι έχουν μεγάλη ευθύνη απέναντι σ΄αυτό.
Είναι πρότυπα για πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ειδικά σε ένα πολύ ευαίσθητο κομμάτι της, τα παιδιά.
Όταν ο αθλητής κατανοήσει και αποδεχτεί αυτήν την ευθύνη, ίσως έρθουν καλύτερες μέρες.
Ίσως η θετική επιρροή σε έναν νέο να του σώσει τη ζωή, όπως στην ιστορία που διηγήθηκε ο Γκάλης.
Τον πλησίασε μία μητέρα και του είπε “σ’ ευχαριστώ που έσωσες τον γιο μου, έκοψε τα ναρκωτικά και αφοσιώθηκε στο μπάσκετ”.
Ο αθλητισμός και η επιρροή ενός αθλητή έσωσε εναν άνθρωπο.
Σπουδαίο.
Πρέπει να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να έρθει, να γίνουμε τα πρότυπα που θα θέλαμε να έχουν τα παιδιά μας. Με κάθε κόστος, πρέπει να στεκόμαστε αντάξιοι αυτής της ευθύνης. Να διδάσκουμε το ευ αγωνίζεσθαι, τις πραγματικές αξίες του αθλητισμού. Να στέλνουμε μηνύματα προς όφελος της ανθρωπότητας, να είμαστε ενεργοί πολίτες με τις αξίες της αλληλεγγύης. Η φωνή μας έχει δύναμη.
Να γίνουμε η φωνή του αδύναμου, του αδικημένου..
Ο αθλητισμός έχει τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο. Έχει τη δύναμη να εμπνεύσει, να ενώσει με έναν τρόπο που ελάχιστα πράγματα μπορούν.
Μιλάει στους νέους σε μία γλώσσα που καταλαβαίνουν.
Έχει τη δύναμη να δημιουργήσει ελπίδα σε μέρη όπου υπάρχει μόνο απόγνωση.
Ας τον εκμεταλλευτούμε λοιπόν…
Ο Γιώργος Μπαντής είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.
Κεντρική φωτό: Aziz Acharki
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Γιώργος Μπαντής: «Εμπνευσμένες μειοψηφίες».