Νέα Υόρκη, central court. Το νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης, ο Νόβακ Τζόκοβιτς, είναι αντιμέτωπος με τον καλό Καρένο Μπούστα, έναν από τους πρωτοεμφανιζόμενους τενίστες της νέας εποχής.
Ο «Νόλε» προηγείται με 5-4, είναι στο 40-0 και έχει τρία set points στη διάθεσή του για να κάνει το break στο σερβίς του νεαρού Ισπανού. Λίγοι έδωσαν σημασία εκ των υστέρων, όμως εδώ μπήκε η πρώτη σπίθα για την πολλοστή «γκάφα» που επέφερε τον αποκλεισμό του Σέρβου.
Στο πρώτο set point, η μπάλα από το πολύ δυνατό drive του Καρένο ίσα που «γλείφει» τη γραμμή. Ο Τζόκοβιτς σχεδόν εκνευρισμένος, ζητά τη βοήθεια της τεχνολογίας.
Μετά από την ανάλυση και των τελευταίων pixel, ο κριτής αποφαίνεται ότι έστω και για χιλιοστά, η μπάλα είναι μέσα. Πόντος στον Μπούστα.
Το σκηνικό παραπέμπει στο Match Point, τη βραβευμένη ταινία του Γούντι Άλεν. Διότι πάντα μια λεπτομέρεια καθορίζει την αλλαγή στην πορεία της ιστορίας. Το σενάριο παραπέμπει σίγουρα σε κινηματογραφική ταινία, γιατί και στο επόμενο set point, το backhand του «Νόλε» καταλήγει χιλιοστά έξω από τη λευκή γραμμή. Ξανά πόντος στον Μπούστα.
Η κάμερα εστιάζει στον Τζόκοβιτς, κάνει αυτό το χαρακτηριστικό τικ του ανθρώπου που αρχίζει και «φορτώνει», το πρόσωπό του συσπάται και οι κόρες των ματιών διαστέλλονται.
Τα νεύρα και η δυσαρέσκεια είναι εμφανή, ξέρει ότι απόντων των Ναδάλ και Φέντερερ, όλος ο κόσμος του τένις περιμένει να κάνει περίπατο, να μη χάσει ούτε σετ…
Οι διαμαρτυρίες του Νόβακ Τζόκοβιτς (δεξιά) δεν έπιασαν τόπο.
Αυτός ήταν ο κίνδυνος εξ αρχής, τον είχε επισημάνει και ο μεγάλος Τζον Μάκενρο κάνοντας τις προβλέψεις του με την έναρξη του τουρνουά: «Ο Τζόκοβιτς μπορεί να χάσει μόνο από τον εαυτό του. Μια απρόβλεπτη κατάσταση είναι αρκετή για να χάσει την αυτοσυγκέντρωσή του και να τα τινάξει όλα στον αέρα».
Για να μην τα πολυλογούμε, ο Σέρβος εκνευρίζεται και καταλήγει να χάσει το game. Ενοχλημένος και ακόμα πιο εκνευρισμένος, πετάει σίγουρους πόντους και στο δικό του σερβίς, δίνοντας την ευκαιρία στον Μπούστα να φέρει το παιχνίδι στο 6-5.
Ο «Νόλε» πια είναι εκτός εαυτού, τα νεύρα του παύουν να είναι ελεγχόμενα.
Πατάει τις μπάλες δυνατά στους κριτές γραμμής, δεν στρέφει καν το βλέμμα για να δει ποιος κάθεται πού.
Μια μπάλα χτυπάει μια κριτή στην τραχεία… Είναι το μοναδικό σημείο του σώματος που μπορεί να προκαλέσει ζημιά και ενδεχόμενο τραυματισμό.
Η γυναίκα καταρρέει, δυσκολεύεται να αναπνεύσει και χρειάζεται τη βοήθεια των παρευρισκόμενων για να σηκωθεί στα πόδια της.
Πέρα από το αρχικό σοκ, ασφαλώς δεν είχε συνέπειες στην υγεία της, αλλά η εικόνα αρκούσε στους αρμόδιους φορείς για να ανοίξει μια όχι και τόσο ατέρμονη συζήτηση.
Ο αγώνας διακόπτεται…
Η Επιτροπή διεξαγωγής αποφαίνεται ότι το παιχνίδι κατακυρώνεται στον Μπούστα, γιατί ο «Νόλε» αποκλείεται και αποβάλλεται(!) από το US Open με μια μνημειώδη ανακοίνωση της αμερικανικής ομοσπονδίας:
Η γραπτή ανακοίνωση του US Open για την αποβολή του Τζόκοβιτς.
Δεν είναι ότι δεν έχει ξαναγίνει κάτι παρόμοιο (από τον αποκλεισμό του Μάκενρο το 1990 στο αυστραλιανό open μέχρι το πρόσφατο περιστατικό με τον Σαποβάλοφ στο Davis Cup).
Αλλά, εν προκειμένω, δεν είναι λίγοι όσοι επικαλούνται την επιβολή της κύρωσης για να διαρραγεί η προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου οργανισμού – εν είδει συνδικάτου – αθλητών του τένις, την PTPA (Professional Tennis Players Association) η οποία προστατεύει τα δικαιώματα των αθλητών χαμηλότερης εμβέλειας.
Κανονικά όλο αυτό δεν θα έπρεπε να ακουμπάει καν το «Νόλε», αλλά όπως λέει «το κακό παιδί» του τένις, ο Νικ Κύργιος, ο Τζόκοβιτς κατατρέχεται από το σύνδρομο του ανθρώπου που θέλει να είναι αποδεκτός απ’ όλους.
Δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα η θεώρηση του Ελληνο-αυστραλού.
Ο Σέρβος συμβιώνει με την εποχή του παντελώς αποδεκτού Φέντερερ και του συμπαθούς Ναδάλ και έχει εξωτερικεύσει κατ’ επανάληψη μια απελπιστική ανάγκη να αναγνωριστεί αναλόγως κι εκείνος.
Ο Τζόκοβιτς δεν μπορεί να πιστέψει την απόφαση των κριτών.
Μόνο που εδώ το ζήτημα δεν είναι απλώς ο ψυχισμός του Τζόκοβιτς, αλλά και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της επιβολής νέων ηθών και ενός νέου «πολιτικά ορθού» πλαισίου που προσπαθούν οι ομοσπονδίες να εγκαθιδρύσουν στο παγκόσμιο τένις.
Οποιοσδήποτε δει τη φάση και την αντίδραση του Τζόκοβιτς αντιλαμβάνεται αμέσως ότι ο Σέρβος δεν είχε πρόθεση. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι και ο επιθεωρητής του τουρνουά δεν ήθελε να τον τιμωρήσει, ότι το τένις έχει ανάγκη το #1 του και δεν είναι περίοδος ισοπέδωσης του αθλήματος υπό συνθήκες πίεσης λόγω Covid-19.
Αυτή την περίοδο όμως στον παγκόσμιο αθλητισμό, κάποιες υπό-δομές είναι πιο ισχυρές από τις ίδιες τις δομές. Και σε ένα αρκετά κλειστό club όπως το τένις, το συγκεκριμένο πρόβλημα μεγεθύνεται.
Τα όργανα λήψης αποφάσεων κυριεύονται από έναν ανομολόγητο τρόμο, ακολουθούν μια εντελώς διαφορετική πολιτική ίσων αποστάσεων προφανώς κατόπιν άνωθεν εντολής και πρόταξης του «ηθικού πλεονεκτήματος».
Μην παρασύρεστε από τη (μη) προβολή που έχει το άθλημα στη χώρα μας. Το τένις στο εξωτερικό είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, αφορά πολλούς ανθρώπους και κατά συνέπεια είναι διαφορετικά και τα πολιτικά και τα οικονομικά μεγέθη.
Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι και σχολιαστές του σπορ τάχθηκαν «με τη νομιμότητα», θέλουν το «καλό και το δίκαιο για να προστατευθεί η πληγείσα κριτής» όπως γράφτηκε.
Λες και η γυναίκα που κατά λάθος χτυπήθηκε από το μπαλάκι, στήθηκε στο απόσπασμα και πυροβολήθηκε με ΑΚ47.
Αυτό είναι το ζοφερό περιβάλλον κάτω από τη χρυσόσκονη του σημερινού τένις.
Ένα άθλημα που υποχρεούται να πορευτεί πια με νόμους που δεν είναι δικοί του και να λειτουργεί με ένα κλειστοφοβικό μοντέλο πολιτικής ορθότητας.
Ο Νόβακ Τζόκοβιτς αποχωρεί απογοητευμένος από το US Open.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από το επίσημο ανακοινωθέν του ίδιου του Νόλε, μια ανακοίνωση θλιβερή που εγείρει πολλά ζητήματα σχετικά με το πού οδεύει το άθλημα και οι πρωταγωνιστές του:
«Όλη αυτή η κατάσταση με άφησε πραγματικά λυπημένο και άδειο. Ευτυχώς οι υπεύθυνοι του τουρνουά με διαβεβαίωσαν ότι η γυναίκα είναι καλά. Λυπάμαι που προκάλεσα τόσο άγχος κι ας έγινε ακούσια. Ειλικρινά δεν το ήθελα, ειλικρινά ήταν λάθος. Η κακιά στιγμή.
»Δεν αναφέρω το όνομα της γυναίκας, γιατί δεν θέλω να παραβιάσω τα προσωπικά της δεδομένα, σέβομαι το απόρρητο και την ιδιωτικότητά της. Όσον αφορά τον αποκλεισμό μου από το US Open, πρέπει να ψάξω βαθιά μέσα μου και την απογοήτευση που νιώθω να τη μετατρέψω σε μάθημα ζωής. Πρέπει να εξελιχθώ και ως παίκτης και ως ανθρώπινο ον.
»Ζητώ συγνώμη από το US Open, ζητώ συγνώμη από το κοινό των ΗΠΑ και από όλους για τη συμπεριφορά μου. Είμαι ευγνώμων στην οικογένειά μου και όλους τους συνεργάτες μου για την αμέριστη στήριξή τους και ευχαριστώ τους φιλάθλους για τη συμπαράστασή τους και το γεγονός ότι είναι πάντοτε εκεί μαζί μου. Σας ευχαριστώ και θέλω να τονίσω ξανά ότι λυπάμαι πολύ».
Είναι αδιανόητη η τοποθέτηση του Τζόκοβιτς. Είναι αδιανόητη η θέση που πρέπει να βρεθεί ένας αθλητής για ένα ακούσιο λάθος. Ζητά δικαίως συγνώμη από την άτυχη γυναίκα, κατόπιν όμως εμπλέκει το US Open, τις ΗΠΑ (!), τον οποιονδήποτε εθίγη. Και σαν να μην έφτανε αυτό, προσθέτει ότι θα δουλέψει για να εξελιχθεί ως τενίστας και ως άνθρωπος.
Αυτός δεν είναι ο Τζόκοβιτς, είναι ο Δαλάι Λάμα. Ο «Νόλε» που ξέρουμε και γνωρίσαμε εμείς, ο περήφανος Σέρβος που ύψωνε τα τρία δάχτυλα της Ορθοδοξίας μετά από κάθε νίκη, δεν είναι πλέον ο εαυτός του. Ο Τζόκοβιτς που γνωρίσαμε θα επαναστατούσε στο άκουσμα της απόφασης, θα χαλούσε τον κόσμο που του στερήθηκε ένας τίτλος.
Ο «Νόλε» δεν είναι πια ο «Νόλε». Πάσχει από την ασθένεια των δυτικών κοινωνιών, την κακώς εννοούμενη πολιτική ορθότητα, τον καθωσπρεπισμό των media και τη ρήτρα υποχρεωτικότητας της «καρδούλας» σε κάθε σχόλιο στο Instagram.
Στο αθλητικό περιβάλλον του σήμερα, οι πρωταθλητές είναι υποχρεωμένοι να αρέσουν σε όλους, να τους καλύπτουν όλους, να ικανοποιούν κάθε χορηγό, κάθε ομοσπονδία, κάθε εμπλεκόμενο. Έχει γίνει σχεδόν εμμονική αυτή η τάση, αλλά όπως λέει κι ένα σοφό ρητό «όταν όλοι είναι φίλοι σου, δεν είσαι φίλος κανενός».
Ο Τζόκοβιτς ευνουχίσθηκε, απογοήτευσε όχι μόνο τους οπαδούς του, αλλά και πολλούς από τους προβεβλημένους συμπαίκτες του οι οποίοι βρίσκονται ενώπιον μιας νέας πραγματικότητας που προσομοιάζει πια με το σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Το US Open επαίρεται ότι τήρησε το πρωτόκολλο δεοντολογίας και «προστάτευσε το άθλημα».
Στην ουσία τήρησε μια αξιολύπητη στάση μιας δυνητικής μέλλουσας ιεραρχίας που θα φέρει το τένις μακριά από το κοινό του και την ιδιαιτερότητα των πρωταγωνιστών του.
Με πρόσχημα τη διαφάνεια, την ισότητα και την πολιτική ορθότητα των ψευδοδημοκρατικών ισχυρισμών, θυσιάζονται ολοένα και περισσότερα σπορ στο βωμό ενός ιδεατού αθλητικού περιβάλλοντος.
Κάθε άθλημα έχει δικούς του ηθικούς κώδικες, δικές του προσωπικότητες και δικά του υποσύνολα. Στη σημερινή κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα επικροτούνται πολιτικά ορθές συμπεριφορές, για να προαχθεί κάτι απρόσωπο που δεν λέει απολύτως τίποτα στους φιλάθλους.
Πιθανόν να ικανοποιεί τους χορηγούς, κάποια πολιτικά γραφεία και μια μερίδα ανθρώπων που θεωρούν τον αθλητισμό βιομηχανία και υπόθεση ολίγων.
Σε κάθε σχέση ωστόσο, όταν χαθεί το πάθος, χάνεται και η ουσία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Η σκληρή (και… απένταρη) πραγματικότητα του τένις
Ρότζερ Φέντερερ: Ευτυχία είναι η πεποίθηση ότι μας αγαπούν
Μαρία Σαραπόβα: Το διαχρονικό «my way» της «Σειρήνας της Σιβηρίας»