Δεν έχουν περάσει πολλές ημέρες από την αποκάλυψη του Αντρές Ινιέστα για το πώς βίωσε την κατάθλιψη και τις σκέψεις του που έφταναν μέχρι και την αυτοκτονία.
Σχεδόν ταυτόχρονα, ήρθαν και τα «ανοίγματα» του Τζιανλούκα Βιάλι για το πώς αντιμετώπισε εκείνος τον καρκίνο και του Ίαν Ράιτ για τα δικά του πολύ δύσκολα χρόνια, πριν την καθιέρωσή του στο κορυφαίο επίπεδο.
Τρεις σπουδαίοι αθλητές «γυμνοί», πάνω στη «σκηνή»…
Όσοι ακολουθείτε τη σελίδα του AthleteStories στο Facebook, διαβάζετε, καθημερινά, αποσπάσματα βιωματικών ιστοριών παικτών παγκοσμίου φήμης, όπως τις έχουν αφηγηθεί σε διεθνή Μέσα. (Για τους πιο «παραδοσιακούς» χρήστες του διαδικτύου, οι οποίοι επισκέπτονται μόνο την ιστοσελίδα μας, επιφυλλασσόμαστε)…
Στο AthleteStories, βεβαίως, έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε πολλές αντίστοιχες προσωπικές ιστορίες αθλητών, οι οποίοι δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα. Αυτός, εξάλλου, ήταν και ένας βασικότατος λόγος της δημιουργίας αυτής της ιστοσελίδας. Η ανάδειξη των προσώπων πίσω από τους αθλητές. Η ανάδειξη των ιδιαίτερων ιστοριών τους. Της καθημερινότητάς τους. Η ανάδειξη των προβληματισμών τους για το συναθλητή και το συνάνθρωπο.
Η θέση των συντελεστών του AthleteStories είναι πως τέτοιου είδους αποκαλύψεις -ιστοριών ή σκέψεων- από τους αθλητές κινούνται (και) προς όφελος της κοινωνίας.
Φυσικά, δεν είναι λίγοι αυτοί που θα πουν πως: «δεν θα λυπηθούμε εμείς τον (πολυ-εκατομμυριούχο) Ινιέστα, αν έπαθε κατάθλιψη». Αυτό που, ίσως, δεν καταλαβαίνουν, όσοι σκέφτονται έτσι, όμως, είναι πως κανείς δεν τους ζήτησε να τον… λυπηθούν.
Ο Ινιέστα, κοινοποιώντας την ιστορία του, δεν επιδιώκει να πάρει τα περιβόητα «15 λεπτά δημοσιότητας». Δεν τα έχει ανάγκη.
Απευθύνεται, απλώς, σε κάθε άνθρωπο, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, «γιατί μπορεί». Και, με τον τρόπο του, ουσιαστικά, του λέει: «Φίλε, αν νομίζεις πως σου συμβαίνει κάτι κακό, μην αισθάνεσαι -ακόμη πιο- άσχημα. Έχει συμβεί και σε μένα. Δεν είναι στίγμα. Μίλα, ζήτα βοήθεια, πολέμησέ το».
Ο Βιάλι, από την πλευρά του, το λέει ανοιχτά: «Θα ήθελα να συναντήσω κάποιον και να μου πει: “δεν τα παράτησα χάρη σε σένα”».
Αντίστοιχα, όταν άλλοι τεράστιοι αθλητές, όπως οι αδερφοί Γκασόλ, επισκέπτονται «τριτοκοσμικές» χώρες ή μπαίνουν σε βάρκες για τη διάσωση προσφύγων και μεταναστών στη Μεσόγειο, δεν το κοινοποιούν για τα… likes.
Σύμφωνοι, το να κάνει κάποιος «καλές πράξεις» δεν χρειάζεται να διαφημίζεται. Το κάνει, πρωτίστως, γιατί το αισθάνεται. Επ’ ευκαιρία, βαθύς ο σεβασμός για τους «Solidarity Athletes», οι οποίοι εκφράζουν το ρομαντικό πνεύμα του αθλητισμού στην Ελλάδα.
Επώνυμα ή ανώνυμα, όμως, ξένοι ή Έλληνες, «μεγάλοι» ή «μικροί», οι αθλητές, αποκαλύπτοντας τις δράσεις τους, αναλαμβάνουν μια σημαντική πρωτοβουλία. Περνούν, δια του παραδείγματός τους, ένα ξεκάθαρο μήνυμα σε νέους, κυρίως, ανθρώπους.
Ποιο είναι αυτό;
«Η ζωή και οι ευθύνες μας δεν περιορίζονται στα όρια του γηπέδου μας. Δεν σταματούν στο σπίτι μας, τη γειτονιά μας, το σινάφι μας και τη χώρα μας».
Και αυτό είναι ανεκτίμητο.