Ήμουν τεσσάρων χρόνων όταν ξεκίνησα, όπως κάθε παιδί, μαζί με τον πατέρα μου, να παίζω ποδόσφαιρο…
Τότε, αποφάσισε να με γράψει στην ποδοσφαιρική Ακαδημία της πόλης μου, στα Γιαννιτσά, όπου έκανα και τα πρώτα μου βήματα στο αγαπημένο μου, στη συνέχεια, άθλημα.
Σ’ αυτά τα οκτώ υπέροχα χρόνια που μεσολάβησαν, μέχρι να γίνω 12, το ποδόσφαιρο ήταν ένα απλό χόμπι που με γέμιζε, όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε. Το αγαπούσα αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα μπορέσω να το ακολουθήσω επαγγελματικά.
Είχε έρθει όμως η ώρα για μία πραγματικά μεγάλη στιγμή. Ήμουν στα 14 μου όταν «έσκασε» η πρόταση από τον ΠΑΟΚ. Δεν το σκέφτηκα στιγμή, σας διαβεβαιώ.
Χωρίς άλλη επεξεργασία στο μυαλό μου, παράτησα, οικογένεια, φίλους, πόλη και εγκαταστάθηκα στην Θεσσαλονίκη. Παρατήρησα με ευχαρίστηση ότι το όνειρό μου άρχισε να έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον!
Άρχισα, παράλληλα, να μένω μόνος, εσώκλειστος στην ακαδημία του ΠΑΟΚ, και να αναλαμβάνω ευθύνες που άλλα παιδιά στην ηλικία μου, σίγουρα, δεν έχουν. Εν τω μεταξύ, ήδη από τη στιγμή που αγωνιζόμουν στην Κ15, υπήρξαν άνθρωποι που έδειξαν συγκεκριμένο ενδιαφέρον για το ταλέντο μου.
Παράλληλα, οι δικοί μου, φαρμακοποιός στο επάγγελμα ο πατέρας μου και καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης η μητέρα μου, με βοήθησαν απίστευτα. Με προετοίμασαν σωστά, δεν πίεσαν, μου άφησαν την πρωτοβουλία και με στήριξαν σε κάθε δύσκολη στιγμή. Όπως το κάνουν και τώρα, φυσικά.
Επακολούθησαν και άλλα όμορφα: στα 16 μου, υπέγραψα το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο με τον ΠΑΟΚ και ακολούθησα την πρώτη ομάδα στη θερινή προετοιμασία της.
Στην προετοιμασία του ΠΑΟΚ (2017), μαρκάροντας τον Ουάρντα / Photo by: Eurokinissi.
Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, νομίζω ότι αυτό μπορείτε να το φανταστείτε. Δεν είχα καν τελειώσει το σχολείο ακόμα.
Το καλοκαίρι του 2018, το συμβόλαιό μου τελείωνε. Είχα αγαπήσει τον ΠΑΟΚ, είχα αγαπήσει την Θεσσαλονίκη, αλλά ήμουν σίγουρος ότι θέλω να κάνω το επόμενο βήμα, να βγω στο εξωτερικό να γνωρίσω ένα άλλο ποδόσφαιρο, ένα ποδόσφαιρο διαφορετικό. Να γνωρίσω έναν άλλο κόσμο. Σε όλα τα επίπεδα.
Τότε, ήρθε η πρόταση από την Βασιλεία. Ήμουν, για μέρες, ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο.
Μαζί με τους ατζέντηδές μου, τους κυρίους Αποστολόπουλο και Ζουμπούλη, πήραμε με συνοπτικές διαδικασίες το αεροπλάνο και ανεβήκαμε στην Ελβετία για να υπογράψουμε τα συμβόλαια.
Παράλληλα, ευχαρίστησα τον ΠΑΟΚ για όσα μου είχε προσφέρει.
Όλα ήταν μαγικά από την αρχή. Όταν όμως είσαι σε αυτήν την ηλικία, επαναπαύεσαι, ενθουσιάζεσαι και αρκείσαι στις ως τότε επιτυχίες. Η αλήθεια είναι ότι νόμιζα πως θα ήταν όλα εύκολα. Ότι όλα και όλοι θα βρίσκονταν στο πόδια μου. Στην Ελβετία, με υποδέχτηκαν σαν σταρ, αλλά ήμουν παιδί και άρχισα να ξεχνάω ότι ακόμη δεν είχα κάνει ουσιαστικά τίποτα και ότι έπρεπε να παλέψω για να πετύχω και να παίξω σε μια τόσο μεγάλη ομάδα.
Εκεί, μετά από πέντε μήνες, κατάλαβα πως χωρίς σκληρή δουλειά και γαϊδουρινή υπομονή δεν μπορείς να πετύχεις μεγάλα πράγματα. Άλλαξε ο τρόπος σκέψης μου, έγινα ένας «άλλος Κώστας», άρχισα να δουλεύω καθημερινά σε κάθε αδυναμία μου και να προσπαθώ ακόμη και μετά από απόρριψη.
Έπρεπε να δουλέψω πολύ με το κορμί μου, να γίνω πιο δυνατός, να βάλω μυς που έλειπαν, να αποκτήσω όγκο. Ήταν σκληρό, αλλά με ατσάλωσε για το μέλλον. Νιώθω ευγνώμων γι’ αυτό. Ειλικρινά.
Στην προπόνηση / Photo by: bfc.ch.
Μπήκα σε 9-10 επίσημα ματς στην αποστολή. Περίμενα πώς και πώς να παίξω, δεν μπορώ να το κρύψω. Σε 2-3 από αυτά σηκώθηκα για προθέρμανση και ενώ ο κόουτς μου είπε “μπαίνεις” κάτι γινόταν και άλλαζε απόφαση.
Ήταν και ο ανταγωνισμός στη θέση μου, στην άμυνα, μεγάλος. Ακόμη είναι δηλαδή. Να πω και την αλήθεια, ήμουν και λίγο ανυπόμονος. Η ηλικία, βλέπετε. Δύσκολο να την βιώνεις τη συγκεκριμένη κατάσταση.
Πάντα, όμως, μετά από όλα αυτά, ανταμείβεσαι και τώρα, στη χειμωνιάτικη προετοιμασία, ξεκίνησα βασικός στα πρώτα δυο επίσημα φιλικά της ομάδας μου.
Νομίζω ότι ήρθε η δική μου ώρα, αλλά, πραγματικά, τώρα, βλέπω τα πράγματα αλλιώς.
Σαν να ωρίμασα απότομα και να έμαθα μέσα από τις δύσκολες στιγμές που σας περιέγραψα.
Συνεχίζω τη σκληρή δουλειά και τα καλύτερα θα έρθουν.
Τώρα πια, το ποτάμι των ονείρων μου δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.
Ο Κωνσταντίνος Δημητρίου είναι διεθνής ποδοσφαιριστής.
Επιμέλεια κειμένου: Νίκος Γιαννόπουλος