Το προνόμιο του Σκοτ ΜακΤόμινεϊ

O Σκοτ ΜακΤόμινεϊ ενσαρκώνει το όνειρο τού κάθε πιτσιρικά που κλωτσάει το τόπι.

Του κάθε παιδιού που ονειρεύεται να παίξει μπάλα στις ακαδημίες ενός μεγάλου συλλόγου και στη συνέχεια να φορέσει τη φανέλα της αντρικής ομάδας. Αλήθεια, πόσοι ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες, αθλητές ομαδικών σπορ σε κορυφαίο επίπεδο έχουν πετύχει κάτι ανάλογο;

Γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1996 στο Λάνκαστερ και εντάχθηκε στο παράρτημα τού Πρέστον της Ακαδημίας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε ηλικία μόλις 5 ετών, καθώς τον ξεχώρισε ο ίδιος ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον! Επειδή κυλούσε σκωτσέζικο αίμα στις φλέβες του και ίσως λειτούργησε συναισθηματικά; Ποιος ξέρει. Το σίγουρο είναι πως, λίγα χρόνια μετά, ο μικρός δικαίωσε την επιλογή του.

«Ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε ότι, αν δεν με διασκεδάζει αυτό που κάνω, να μην το κάνω καθόλου. Ακολουθώ ακόμα τη συμβουλή του. Στο δρόμο για το γήπεδο, ποτέ δεν νιώθω κουρασμένος. Πάντα ψάχνω να βρω κίνητρο και ενέργεια», λέει, ξέροντας πια πως, αν και είχε από μικρός το προνόμιο να είναι μέλος ενός μεγάλου συλλόγου, τίποτα δεν του χαρίστηκε.

Ξεκίνησε να παίζει ως μέσος και ο άνθρωπος που τον πίστεψε και τον καθιέρωσε ήταν ο Γουόρεν Τζόις, προπονητής στις ρεζέρβες της Γιουνάιτεντ. Είναι εκείνος, για χάρη τού οποίου έπαιξε ακόμα και σέντερ φορ, με αρκετή επιτυχία μάλιστα και για μεγάλο χρονικό διάστημα, σε τέτοιο σημείο, ώστε κόσμος που δεν τον ήξερε καλά, να νομίζει ότι είναι καθαρόαιμος επιθετικός κι όχι μέσος. «Πάντα ήμουν μέσος, αυτή η θέση με εκφράζει, μου ταιριάζει, θέλω να έχω τον ρόλο του box-to-box παίκτη», τονίζει ο ίδιος.

Και παρότι υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο τον Ιούλιο του 2013, μόλις 17 ετών, η καριέρα του θα μπορούσε εύκολα να τιναχθεί στον αέρα. Ο λόγος δεν είναι… ποδοσφαιρικός.

Σε λίγο καιρό θα ήταν πλέον άντρας, αλλά τα σωματικά του προσόντα ήταν σχεδόν ανύπαρκτα: κοντός και μικροκαμωμένος, φτερό στον άνεμο. Και κάπου εκεί, άλλαξαν όλα! Μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια, ψήλωσε 35 πόντους! Ανάπτυξη με γεωμετρική πρόοδο! Έφθασε πλέον το 1.93, όμως όλο αυτό δεν έγινε ανώδυνα. Είχε πολύ πόνο στα κόκκαλα και τις αρθρώσεις, με αποτέλεσμα να υποβάλλεται σε θεραπείες και να μένει πολύ καιρό εκτός γηπέδων.

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την περίοδο. Δεν έπαιξα ούτε ένα παιχνίδι ολόκληρο. Έτρεχα μονίμως σε γιατρούς και μετά να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο. Να προσαρμόζομαι στις νέες συνθήκες. Η ζωή μου ήταν πλέον ποδόσφαιρο, ύπνος, προπόνηση, ποδόσφαιρο, ύπνος, προπόνηση. Από τότε ως σήμερα, η καθημερινή μου ρουτίνα δεν έχει αλλάξει», θυμάται χαρακτηριστικά.

Ξεπέρασε κι αυτόν τον σκόπελο και πλέον ήταν έτοιμος και σωματικά να πρωταγωνιστήσει στην U-19 και την U-21 της Γιουνάιτεντ. Εκεί, ξεδίπλωσε το ταλέντο του, μέχρι να τον φωνάξει ο Ζοσέ Μουρίνιο στην πρώτη ομάδα.

Στις 30 Απριλίου του 2017, κάθεται στον πάγκο στον ματς με τη Σουόνσι^. στις 7 Μαΐου μπαίνει αλλαγή στο παιχνίδι με την Άρσεναλ^. στις 21 του ίδιου μήνα είναι βασικός στη νίκη με 2-0 επί της Κρίσταλ Πάλας. Το νερό είχε πια μπει στο αυλάκι.

«Είναι αυτό που αποκαλώ, μοντέρνος μέσος. Έχει το στιλ και την αύρα κορυφαίων μέσων του παρελθόντος. Μπορεί να κάνει τα πάντα και, όταν καταφέρει να σκοράρει σταθερά, θα έχει ανεβάσει κι άλλο επίπεδο το παιχνίδι του», είχε πει για τον ΜακΤόμινεϊ σε ανύποπτο χρόνο ο Πορτογάλος «special one».

«Όταν είσαι πια στην πρώτη ομάδα, δεν μπορείς να είσαι ντροπαλός. Ήθελα να αποδείξω, πρώτα στον εαυτό μου και μετά στον Ζοσέ Μουρίνιο και όλα τα μέλη της Γιουνάιτεντ, ότι άξιζα να είμαι εκεί. Και ότι μπορώ ακόμα και να τους “κλέψω” τη θέση στην ενδεκάδα και να παίζω εγώ. Κανένας προπονητής δεν σου κάνει χάρη να σε βάλει, επειδή είσαι από τις ακαδημίες. Έμπαινα, λοιπόν, και έδινα όλη μου την ενέργεια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα περιστατικό με έναν συμπαίκτη μου, μεγαλύτερο σε ηλικία, ο οποίος ήταν πολλά χρόνια στην ομάδα. Μου φώναξε μέσα στο παιχνίδι για μια απόφασή μου. Λογομαχήσαμε, του απάντησα, κόσμια αλλά με ένταση. Όταν τελείωσε το ματς, μου είπε ότι έτσι πρέπει να αντιδρώ. Μπήκα στο αυτοκίνητο και σκεφτόμουν τι έγινε. Εκείνος με τέσταρε, εγώ αντέδρασα σωστά. Δεν ήταν, άλλωστε, ο χαρακτήρας μου να “βγάζω γλώσσα” σε μεγαλυτέρους, το ήξεραν όλοι και το κατάλαβαν. Ακόμα λέω πως εκείνο το περιστατικό δεν θα το ξεχάσω ποτέ, είναι από τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν συμβεί», δηλώνει ο Σκοτ.

A year ago today, @McTominay10 made his senior debut for #MUFC… pic.twitter.com/jf278vTthw

— Manchester United (@ManUtd) May 7, 2018

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κάνει μια εξαιρετική σεζόν, 2020-2021, πέρα από κάθε προσδοκία ενδεχομένως. «Παίζω σε μια ομάδα με μεγάλους παίκτες, ηγέτες που μας διδάσκουν διά του παραδείγματος, χωρίς να μιλούν πολύ», λέει και συνεχίζει «Τώρα αρχίζουμε να αποκομίζουμε τους καρπούς της δουλειάς τού Σόλσκιερ. Η χρονιά οδεύει προς την κορύφωσή της και ήρθε η ώρα, καταρχάς, να παραμείνουμε, όσο ψηλότερα μπορούμε, και, στη συνέχεια, να κοιτάξουμε ενδεχομένως και λίγο παραπάνω».

Για τον ίδιο τον Σκοτ ΜακΤόμινεϊ, ως άνθρωπο και προσωπικότητα, όσοι τίτλοι κι αν έρθουν, δεν θα αλλάξουν τίποτα στον χαρακτήρα του.

«Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με αρχές. Όταν ξέφευγα και είχα συμπεριφορές μεγαλύτερες από το μπόι μου, ο πατέρας μου ή ο παππούς μου ήταν εκεί για να μου “τραβήξουν το αφτί”, να με επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Δεν είχα ποτέ ανθρώπους γύρω μου να με παινεύουν, να με κολακεύουν. Γι’ αυτό και για μένα δεν έχει αλλάξει τίποτα και δεν θα αλλάξει και ποτέ. Θα είμαι πάντα το ίδιο, σκληρά εργαζόμενο παιδί που απολαμβάνει το ποδόσφαιρο, από τα 5 του χρόνια, όταν κλώτσησα μπάλα για πρώτη φορά, μέχρι να αποσυρθώ».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Ο Μπρούνο Φερνάντες ήθελε πάντα να είναι «διάβολος», πριν γίνει «πολίτης του κόσμου»

Ο «καλύτερος κόσμος» του Μάρκους Ράσφορντ ήταν πάντα ένας δύσκολος δρόμος

Ράιαν Γκιγκς: Εις το όνομα του πατρός

Πολ Σκόουλς: ο υποτιμημένος αντιήρωας

Το φετίχ Μπέκαμ

Ο Άντι Κόουλ λάτρευε τη -μισητή, πια- μοναξιά του

Ερίκ Καντονά, “Enfant terrible”