Όταν τότε, στα παλιά, κάναμε «πατίνι» -γιατί έτσι το λέγαμε- στην πλατεία της γειτονιάς, και μόνο που μέναμε όρθιοι, ήταν επιτυχία.
Και ήταν μια ψυχαγωγία, μια πρόκληση, είχε και πλάκα. Και τα χρόνια πέρασαν και το πατίνι άρχισε να αποκαλείται «σκέιτμπορντ», η ψυχαγωγία μετουσιώθηκε σε αθλητικό δρώμενο, οι αυτοσχέδιες πίστες του δρόμου απέκτησαν δεδομένα και αυτοί που το έκαναν, ονομάστηκαν «αθλητές». Κλήθηκαν να ξεπεράσουν εμπόδια, να ισορροπήσουν σε κουπαστές, σε σκάλες, να βρεθούν στον αέρα και να προσγειωθούν με επιτυχία.
Έπαψε να έχει απλώς πλάκα, έπαψε να είναι μια δρομική ατραξιόν, η World Skate ενισχύθηκε και οι -εκατομμύρια πλέον- θαυμαστές είδαν το park street στο Ολυμπιακό πρόγραμμα του Τόκιο. Και ένα κορίτσι, μια ίσα teenager, η 13χρονη Γιαπωνέζα, Νισίγια Μόμιτζι, φόρεσε το Χρυσό μετάλλιο στο street skateboarding γυναικών, αποτελώντας την δεύτερη νεότερη Χρυσή Ολυμπιονίκη όλων των εποχών, αφήνοντας δεύτερο έναν άλλον 13χρονο, τον Βραζιλιάνο αστέρα Ραΐσα Λεάλ. Τότε, λοιπόν, στα παλιά, όταν κάναμε πατίνι, πού να φανταζόμασταν ότι το μετονομαζόμενο «σκέιτμπορντινγκ» θα έπαιρνε τη θέση του δίπλα σε κλασικά και ιστορικά αθλήματα, πχ του στίβου, της κολύμβησης και της γυμναστικής.
A historic first on home soil!#JPN's Nishiya Momiji is the first women's Olympic #Skateboarding champion!@worldskatesb @Japan_Olympic pic.twitter.com/6W6ReQE3BS
— Olympics (@Olympics) July 26, 2021
Και πως οι παραδοσιακοί Ολυμπιακοί Αγώνες, αυτοί των αδιαφιλονίκητων αθλημάτων, είναι σα να ‘χουν κάνει νέα ανοίγματα σε σημεία των καιρών και σε νέες τάσεις που επικρατούν γύρω μας… Φως-φανάρι ότι προσεγγίζονται οι νεότερες γενιές, συνήθειες και μόδες, φυσικά όχι ανιδιοτελώς. Γιατί τι είναι πλέον ανιδιοτελές στο σύγχρονο Ολυμπιακό γίγνεσθαι, όπου το ωραίο, το μεγάλο και το αληθινό έχουν προ πολλού παραχωρήσει τη θέση τους στο επικερδές, το συμφέρον και το «λαβείν». Και αν εμείς οι παραδοσιακοί αναρωτιόμαστε «πού βαδίζουν οι “αθάνατοι” της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, με αυτές τις επιλογές αθλημάτων;», ας αναρωτηθούμε το απλό: «Πού θα στοχεύσουν οι διαφημιστές; Σε “μαμούθ” του παρελθόντος ή σε καινούργιες μόδες, με τους νέους να προσελκύονται και να ξοδεύουν»;
Τα 105 ενεργά και επίτιμα μέλη της ΔΟΕ αφουγκράζονται και προσαρμόζονται στα κελεύσματα των καιρών. Ήδη στους τρέχοντες Ολυμπιακούς του Τόκιο, εκτός του σκέιτμπορντινγκ, η αναρρίχηση με τρία διαφορετικά παιχνίδια, το σέρφινγκ (σκέτο, χωρίς πανί) και το καράτε που τόσο ωραία συνάδει με την παραδοσιακή Ιαπωνία (το οποίο και θα απαλειφθεί από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού του 2024), κάνουν θραύση. Σε ό,τι αφορά στα -απολύτως ξένα για τα ελληνικά δεδομένα- μπέιζμπολ και σόφτμπολ που ήταν στο πρόγραμμα των Αγώνων στην Αθήνα το 2004 και το Πεκίνο το 2008, μετά από 13 χρόνια, επέστρεψαν θριαμβευτικά.
Οι καινοτομίες και οι ανατροπές στο Ολυμπιακό πρόγραμμα δείχνουν, ωστόσο, να μην έχουν τέλος, καθώς αθλήματα (;) που ούτε τα φανταζόταν ο νους μας, δίνουν το «παρών» στις επόμενες διοργανώσεις.
Το μπρέικντανσινγκ θα μας… απασχολήσει σε τρία χρόνια από τώρα, στο Παρίσι. Η ιδέα προτάθηκε, πριν από δύο χρόνια, μετά την επιτυχία που είχε στην επίσημη δοκιμή του αθλήματος στους Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων του 2018, στο Μπουένος Άιρες. Σε συζητήσεις μου με Προέδρους Ομοσπονδιών παραδοσιακών Ολυμπιακών αθλημάτων, οι ιθύνοντες… κουνούν το κεφάλι, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για αθλητικό αποπροσανατολισμό και εισαγωγή ύφους show. Μάλιστα, μεγάλη αίσθηση έχει προκαλέσει η ένταξη του τσιρλίντινγκ στο Ολυμπιακό πρόγραμμα του 2028, στο Λος Άντζελες, ενώ την πλήρη Ολυμπιακή αναγνώριση έλαβαν και το Μάι-Τάι, το Σάμπο, το Άις-Στοκ, το Κικ-Μπόξινγκ και το Λακρός!
Και, φυσικά, για τον εχέφρονα φίλαθλο που θα αναρωτηθεί «μα πώς θα χωρέσουν τόσα Ολυμπιακά αθλήματα σε δυο εβδομάδες αγώνων;», η απάντηση είναι μια: «Απαλείφοντας κάποια… παρηκμασμένα». Ας μην ξεχνάμε ότι, το 2013, για δεύτερη φορά, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή ετοιμαζόταν να θέσει εκτός Ολυμπιακών Αγώνων την πάλη, το αρχαιότερο των αθλημάτων που αντλεί τις ρίζες του από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αρχαίας Ελλάδας! Κάτι που, εν τέλει, δε συνέβη, με τις ελληνικές διαμαρτυρίες να διατρανώνουν το αίτημα παραμονής του αθλήματος στο κορυφαίο γεγονός του πλανήτη.