«Γιατί συμβαίνει αυτό σε εμένα; Αν δεν με είχαν πυροβολήσει, αυτό δε θα συνέβαινε».
Μπαμ!
Ο ήχος δεν θα φύγει από τα αυτιά του Ντάμαρι Χέντριξ. Θα μείνει υπόκωφος για όλη τη ζωή του. Ένα ατελείωτο βουητό. Μαζί με ένα (αναπάντητο) «γιατί». Γιατί, γαμώτο;
Αυτό το μπαμ θα τον οδηγεί. Θα του θυμίζει πόσο πολύτιμη είναι η ζωή του. Πόσο κοντά έφτασε στο να τη χάσει. Και πόσο μακριά έφτασε από εκείνη την ημέρα.
Για την ομαλή εξέλιξη της αφήγησης, χρειάζονται συστάσεις. Ο Ντάμαρι Χέντριξ είναι 18 ετών. Μοιάζει με θαύμα που έφτασε εδώ. Κανονικά, δεν θα έπρεπε.
Με φόντο τη μπασκέτα του γηπέδου που ξεκίνησαν όλα.
Έχουν περάσει δύο χρόνια από την ημέρα που έπαιζε με τον αδελφό του μπάσκετ σε ένα ανοικτό γήπεδο στην περιοχή του Όστεν, πόλη που ανήκει στο Σικάγο.
Μία αδέσποτη σφαίρα τον… αντάμωσε στο κεφάλι! Το βλήμα πέρασε μέσα από τον εγκέφαλό του!
Με τις πιθανότητες να επιβιώσει (σε κάποια κατάσταση) να φτάνουν, σκάρτα, στο 1%!
Ο Χέντριξ «άκουσε» τον αριθμό. Χαμογέλασε με περίσσιο θράσος και αποφάσισε πως δεν είναι ακόμη η ώρα του. Έχει (τουλάχιστον) έναν σκοπό να ολοκληρώσει.
Oι δόκτορες επέμεναν. Η διαδικασία ήταν δύσκολη και απαιτούσε λεπτούς χειρισμούς. Αν ο Ντάμαρι επιβίωνε, το μέλλον φάνταζε δυσοίωνο. Η προσωπική φροντίδα του, ακόμη και η διατροφή του ήταν υπό αμφισβήτηση.
Και όμως… Ο Χέντριξ «άκουσε» τα πάντα. Τα σύνθλιψε το χέρι του και πέταξε τα… σκουπίδια στον κάλαθο των αχρήστων.
Πλέον είναι 18 χρόνων. Εδώ και έναν χρόνο έχει επιστρέψει στο σχολείο του. Και στην ομάδα μπάσκετ του Λυκείου Freeman!
Όχι για να βρίσκεται εκεί. Αλλά για να αγωνίζεται. Ως τρίτος σκόρερ της ομάδας του. Και δεύτερος ριμπάουντερ.
Τίποτα δεν κατακτήθηκε δίχως κάματο. Ακόμη και τώρα ο Ντάμαρι Χέντριξ πληρώνει το τίμημα εκείνης της σφαίρας. Ισχυροί πονοκέφαλοι. Και επιληπτικές κρίσεις.
Ο Χέντρικς επέστρεψε στην ομάδα του Freeman.
Η εμπειρία εκείνης της ημέρας του έχει αφήσει ένα σοβαρό ψυχικό τραύμα. Μία ημέρα η μητέρα του άνοιξε ένα κουτί μπισκότων. Εκείνο το… ποπ τον έκανε να βάλει τις φωνές.
Το ίδιο πράττει και όταν ακούει τον ήχο των πυροτεχνημάτων.
Ακόμη και η μνήμη του… λαβώθηκε. Τα δύο τελευταία χρόνια είναι κάπως… θολά, ενώ όταν αγωνίζεται στο παρκέ, ο προπονητής του δεν ζητάει συστήματα, αφού ο αθλητής του (συχνά) τα λησμονεί…
Ταξίδι στο χρόνο.
Ο Ντάμαρι κάθεται στο παγκάκι του πάρκου «Λα Φολέ» στην πόλη του Σικάγο. Είχε νυχτώσει. Όμως η προσχολική περίοδος κρατούσε τη ζωντάνια.
Πρόλαβε να φωνάξει «τρέξτε»! Το έκανε και ο ίδιος. Μόνο που δεν ήταν τόσο γρήγορος. Η σφαίρα τον χτύπησε. Έπεσε στο έδαφος. Νιώθοντας το αίμα του να αναβλύζει.
Η αστυνομία βρήκε δεκατρείς κάλυκες. Και κανέναν ένοχο. Ακόμη και σήμερα, οι δράστες των πυροβολισμών παραμένουν άφαντοι.
«Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Ήμουν εκεί και έβλεπα τον εαυτό μου. Ξαπλωμένο. Και μετά έβλεπα ολόκληρο το πάρκο. Θαρρείς πως είχα πανοραμική όραση», είναι η μαρτυρία του.
Εκείνη τη στιγμή δεν ήθελε να κλείσει τα μάτια του. Αν το έκανε, θα ήταν το τέλος του.
Στο ασθενοφόρο, με το κεφάλι του πρησμένο από τον τραυματισμό, ήρθε η πρώτη κρίση. Και η απόφαση των γιατρών για άμεσο χειρουργείο.
Πέντε ώρες αργότερα, η επέμβαση είχε τελειώσει. Και ο πεισματάρης Ντάμαρι δεν το κούνησε… ρούπι. Ήταν εκεί. Και περίμενε.
Ήθελε να αποδείξει το αντίθετο από αυτό που του είπαν στο ασθενοφόρο.
«Θα πεθάνεις…».
Το κίνητρο του βρέθηκε από τα λόγια άγνωστων ανθρώπων.
«Θα ζήσω….».
Τα πάντα ξεκίνησαν από την αρχή. Ο 16χρονος έπρεπε να μάθει να μιλά. Να χρησιμοποιεί τα χέρια του. Και να περάσει ατελείωτες ώρες θεραπείας.
Η περιπέτειά του έγινε ακόμη και εξώφυλλο σε περιοδικό.
Η μητέρα του, Τζόρι, παραιτήθηκε από τη δουλειά της και αφοσιώθηκε στο τέκνο της.
Και εκείνος δεν έπαψε να προκαλεί τον θαυμασμό των άλλων για την πρόοδό του. Ένα δάκτυλο του ποδιού. Μετά ένα χέρι. Οι ασκήσεις που του είχαν δοθεί γινόντουσαν επί δύο. Μπορεί και επί τρία.
Δύο εβδομάδες αργότερα, ο Χέντριξ είχε κάνει αλματώδη πρόοδο. Έκανε και δύο σουτ καθήμενος στο καροτσάκι του. Και χαμογέλασε…. Τα καλύτερα έρχονται.
Αυτό νόμιζε εκείνη τη στιγμή. Αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι.
Ο υπερβολικός ζήλος του, όταν πια επέστρεψε στο σπίτι, είχε ως αποτέλεσμα μία σοβαρότατη μόλυνση. Και μετά τη δεύτερη επιληπτική κρίση.
Ο πιτσιρικάς βρέθηκε στο πάτωμα. Αναίσθητος. Βγάζοντας αφρούς από το στόμα. Και σε μία ακατάστατη κίνηση.
Εκείνο το επεισόδιο του άλλαξε τη διάθεση. Ημέρες σκοτεινές. Γεμάτες ερωτήσεις.
«Γιατί συμβαίνει σε εμένα; Αν δεν με είχαν πυροβολήσει, τίποτα από αυτά δε θα συνέβαινε…».
Με αγώνα. Και μπάσκετμπολ. Τις λίγες φορές που ο 18χρονος αισθάνονταν καλά, πήγαινε να δει την ομάδα του. Στην αρχή, τον ικανοποιούσε ένα απλό χειροκρότημα. Μετά πάτησε στο παρκέ. Και επιχείρησε να παίξει μπάσκετ. Του έλειπε ο συγχρονισμός και αισθάνονταν αδύναμος.
Χαμένα λέι απ. Ακόμη και καρφώματα. Και τι με αυτό; Συνέχισε να δουλεύει. Και να βελτιώνεται.
Στην αρχή της περασμένης σεζόν επέστρεψε. Το… βροντοφώναξε. Μολονότι είχε μπόλικο τρακ. Ίσως γι’ αυτό να ευθύνονται οι κάμερες που τον ακολουθούσαν σε κάθε βήμα του. Βλέπετε, η ιστορία ενός ανθρώπου που αψήφησε το θάνατο είναι πάντοτε μία καλή αφήγηση.
Από τότε έχει κυλήσει… νερό στο αυλάκι. Και η περίπτωση του Ντάμαρι Χέντριξ απασχόλησε τους σκάουτερ διάφορων πανεπιστημίων. Μολονότι έχουν τις επιφυλάξεις τους για την κατάσταση της υγείας του.
Γι’ αυτούς, όμως, υπάρχει χρόνος. Ο πιτσιρικάς της ιστορίας μας θέλει μόνο να παίξει μπάσκετ.
Αλλά για να το κάνει αυτό θα πρέπει να αφήσει ξωπίσω το παρελθόν του. Πήγε ξανά στο σημείο του… μαρτυρίου του. Και έπαιξε ξανά. Και ελπίζει. Και περιμένει…