Ένας αγαπημένος φίλος συχνά μου λέει ότι «η ζωή είναι ένας αγώνας (πόλο): μόλις φάγαμε γκολ, αλλά είμαστε ακόμα στο τρίτο οκτάλεπτο».
Έχουν περάσει σχεδόν δώδεκα χρόνια από τότε που αποσύρθηκα από την ενεργό δράση στο άθλημα το οποίο ερωτεύτηκα. Τότε, λοιπόν, θα μπορούσες να πεις ότι -όντως- η ζωή ήταν ένας αγώνας ή μάλλον -για να ακριβολογώ- η ζωή ήταν για έναν, δύο, πέντε αγώνες.
Κάθε μέρα μάθαινες να παλεύεις, να μην τα παρατάς , να προσπαθείς. Να προσπαθείς για το καλύτερο.
Είναι περίεργο γιατί, ενώ πραγματικά είχα την ευλογία να ζήσω πάρα πολύ ευχάριστες στιγμές μετά από νίκες, κατακτήσεις πρωταθλημάτων και τόσων άλλων επιτυχιών, στο μυαλό μου, στο κουτάκι της μνήμης είναι πιο έντονες, πιο ζωντανές, οι άσχημες στιγμές…
Ίσως γιατί, τότε, ήξερες ότι οι χαρές αυτές και οι πανηγυρισμοί πρέπει να ξεχαστούν σαν το όμορφο όνειρο που είδες χτες βράδυ και ξύπνησες χαμογελαστός…
Η επόμενη μέρα ήταν μια ίδια, συνηθισμένη, σαν όλες τις άλλες. Με ατελείωτες ώρες καταπόνησης, ψυχολογικής και σωματικής.
Απαγορευόταν να χαρείς πολύ, «αύριο» έπρεπε ν’ αποδείξεις ότι τίποτα δεν ήταν τυχαίο!
Photo by: Georgia Panagopoulou / Tourette Photography.
Θυμάμαι τις στιγμές μετά από ήττες, άσχημες εμφανίσεις, ήθελες να πεθάνεις. Ήθελες να μην υπάρχεις!
Τόσο μεγάλη στεναχώρια για ένα παιχνίδι, για ένα γκολ, για ένα μετάλλιο… Να παίζεις και να ξαναπαίζεις τον ίδιο αγώνα, την ίδια φάση εκατό φορές σε αργή κίνηση στην προσπάθεια σου να κοιμηθείς…
Ένιωθες σαν το ατάιστο λιοντάρι στο κλουβί, περιμένοντας να ξαναπέσεις στο νερό, να αυτοτιμωρηθείς, να αυτομαστιγωθείς, να ξεπεράσεις κάθε όριο (όριο; Δεν υπάρχουν όρια) κούρασης και αντοχής.
Να προσπαθήσεις να εξιλεωθείς από τις Ερινύες που σε κυνηγούσαν παντού, μέχρι να έρθει η ώρα του επόμενου αγώνα.
Ο πρωταθλητισμός, λένε, σε κάνει δυνατό, σε κάνει στρατιώτη για όλη σου τη ζωή. Έχεις μάθει να ξεπερνάς δυσκολίες. Μπορείς να ξεπεράσεις τα πάντα. Χμμμ…
Έρχεται, όμως, η στιγμή -γιατί θα έρθει σίγουρα- που θα σπάσεις τη «γυάλα» σου και θα ξυπνήσεις, μια μέρα, στην πραγματικότητα.
Ο πρωταθλητισμός είναι σαν την αγαπημένη σου σοκολάτα, έχει ημερομηνία λήξεως.
Εκεί, λοιπόν, στη ζωή σου, στην οικογένεια σου, στη δουλειά σου, στην επιχείρησή σου, στις συναλλαγές σου, στην πρώτη σκοτούρα, στο πρώτο πρόβλημα, ψάχνεις να βάλεις το μαγιό σου.
Σαν τον Σούπερμαν που φόραγε τη στολή του, να γίνεις ο σούπερ ήρωας και να λύσεις τα προβλήματα όλων…
Photo by: Georgia Panagopoulou / Tourette Photography.
Στη «γυάλα», ήξερες ότι, αν ακολουθήσεις το σωστό μονοπάτι της σκληρής και επίπονης δουλειάς, θα μπορούσες να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα. Είχες πάντα τον έλεγχο!
Χάνοντας το κρίσιμο γκολ, είχε έρθει η συντέλεια του κόσμου… Αλλά, την άλλη μέρα, τα κατάφερνες να είσαι πιο δυνατός και να βάλεις ένα πιο κρίσιμο.
Ουπς… Εδώ, τρως το πρώτο χαστούκι και ξυπνάς. Τα πράγματα δεν γίνονται, πάντα, όπως τα έχεις φανταστεί. Στη παράσταση της ζωής, ο σκηνοθέτης είναι άλλος! Κι έχει πολλή φαντασία… Υπάρχουν στιγμές (πολλές) που θα χάσεις τον έλεγχο. Τον έλεγχο;
«Μα, εγώ, έχω προπονηθεί σκληρά για να είμαι έτοιμη για κάθε δύσκολη κατάσταση και να μην χάνω ΠΟΤΕ τον έλεγχο»…
Ε, λοιπόν, θα χάσεις τον έλεγχο, θα βρεθείς σε καταστάσεις που θα πρέπει να προσπαθήσεις σκληρά αλλά μπορεί να χάσεις… Και, αυτή τη φορά, όχι ένα γκολ ή ένα παιχνίδι. Απλά, θα χάσεις! Δεν θα μπορείς να κάνεις κάτι…
ΕΧΑΣΕΣ! ΚΕΝΟ…
«Μα, δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό! Δεν μπορεί… Εγώ είμαι δυνατή… Είμαι αθλήτρια… Είμαι πρωταθλήτρια… Αντέχω! Εγώ είμαι… Εγώ είμαι… Άνθρωπος! Και πονάω! Δεν αντέχω τόσο πόνο, τόση στεναχώρια, τόσο άγχος!».
Νιώθεις σαν κάποιος να σου χει κάνει ένα τέτοιο φάουλ και να σ’ έχει βουλιάξει μέχρι τον πάτο της πισίνας! Στον πάτο… Εκεί, όμως, η μόνη σου επιλογή είναι να πατήσεις γερά και να πας ψηλά για ν’ αναπνεύσεις!!
Κοιτάς, γύρω σου, και γνωρίζεις ανθρώπους γίγαντες που ποτέ δεν υπήρξαν αθλητές, πρωταθλητές… Και, όμως, αντιμετώπισαν απίστευτα δύσκολες καταστάσεις κατάματα.
Έδωσαν μάχες, καθημερινά, με παλιοαρρώστιες ή στάθηκαν δίπλα στα μωρά τους που για μήνες, ίσως και για χρόνια, δεν ήξεραν αν θα υπάρχει «αύριο»! Όχι «μεθαύριο», «ΑΥΡΙΟ»!
Κι όμως, άντεξαν, πάλεψαν και νίκησαν!
Photo by: Georgia Panagopoulou / Tourette Photography.
Καθώς οδηγώ, τη σκέψη μου αυτή τη διακόπτει η εικόνα ενός αεροπλάνου που αφήνει άσπρες γραμμές πίσω του στον καταγάλανο ουρανό…
«Κοιτά», σκέφτομαι: «τα αεροπλάνα πάνε ΠΑΝΤΑ μπροστά… Έτσι και η ζωή… Ο αγώνας της ζωής είναι αέναος, πάει μόνο μπροστά… Έχοντας πίσω του στιγμές μοναδικές, αλησμόνητες, ανθρώπους που δεν ξεχνιούνται ποτέ, εικόνες, μυρωδιές, αναμνήσεις…».
Οι καλές αναμνήσεις είναι αυτή η μαγική ουσία που απελευθερώνει τις ενδορφίνες στον οργανισμό, υπενθυμίζοντάς σου πόσο όμορφη είναι η ζωή και πόσο σημαντικά πράγματα έχεις καταφέρει.
Βέβαια, υπάρχουν και οι άλλες αναμνήσεις… Αυτές που στην κορνίζα τους έχουν «αγκάθια». Που σε θυμώνουν, που θες να μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω, που σε πονάνε, που σου έχουν ραγίσει την καρδιά και τη ψυχή…
Σου έχουν αφήσει σημάδια.
Το κάθε σημάδι σε κάνει διαφορετικό άνθρωπο, πιο σκληρό, πιο ανθεκτικό, πιο αληθινό. Αρχίζεις να εμπιστεύεσαι πιο δύσκολα τους ανθρώπους -δεν είναι οι συμπαίκτριες σου στο δρόμο για τον κοινό σας στόχο-, χαμογελάς πιο δύσκολα, αλλά πιο αληθινά, αγαπάς πιο δυνατά γιατί έχεις πονέσει…
Photo by: Georgia Panagopoulou / Tourette Photography.
Στην Ιαπωνία υπάρχει μια μέθοδος επισκευής σπασμένων ή ραγισμένων πορσελάνινων αγγείων, με βάση την οποία ο καλλιτέχνης ενώνει τα σπασμένα κομμάτια ή επιδιορθώνει τα ραγίσματα του αγγείου με αληθινό χρυσάφι. Έτσι τα αγγεία γίνονται πολυτιμότερα για τους κατόχους τους.
Το ίδιο συμβαίνει και με την ψυχή μας…
Τα ραγίσματα, τα σημάδια, οι πληγές είναι αυτά που κάνουν την ψυχή μας πολυτιμότερη! Δεν ωφελεί να τα διαγράψεις ή να κάνεις πως δεν υπάρχουν. Πάντα θα είναι εκεί να σου θυμίζουν ότι ΖΕΙΣ…
Η ζωή είναι το πολυτιμότερο αγαθό.
«Η ζωή είναι ένας αγώνας (πόλο) και είμαστε ακόμη στο τρίτο οκτάλεπτο»!
ΠΑΜΕ ΓΕΡΑ…
Photo by: Georgia Panagopoulou / Tourette Photography.
Η Αγγελική Καραπατάκη είναι πρώην διεθνής πολίστρια.
Photo Credits: Γεωργία Παναγοπούλου