Από τα οκτώ χρόνια του, τότε που πρωτοέπιασε στα χέρια του το μπαντονεόν (είδος ακορντεόν), ο Αστόρ Πιατσόλα ένιωσε να βγαίνει από μέσα του ένα επαναστατικό πνεύμα.
Το όραμά του δεν χωρούσε μέσα στο κλασικό. Η ψυχή και η φαντασία του ασφυκτιούσαν στα σφιχτά πλαίσια που διακατείχαν οι παραδοσιακές λατινοαμερικανικές ορχήστρες. Το δικό του παίξιμο δεν θα μπορούσε να είναι εκείνο των σαλονιών. Κάθε πάτημά του στα πλήκτρα έβγαζε ένα έντεχνο, σπασμένο, πειθαρχημένο πάθος. Για να δημιουργήσει τη νέα εποχή του ταγκό, εκείνο του δρόμου.
Οι νότες του δεν έμοιαζαν με τους ήχους από το πλήθος. Περισσότερο ταίριαζαν με μία εσωτερική μελωδία που δεν φωνάζει, αλλά σε σφίγγει από μέσα. Μία μουσική που δεν ακουγόταν για να αρέσει, μα για να χαράξει την ψυχή. Χωρίς ρεφρέν, χωρίς σταθερή δομή παρά με ένταση, σύγκρουση και την τελική λύτρωση. Μία λύτρωση που, αντί να σε χαϊδεύει, σε πιέζει. Σε στήνει μπροστά στην αλήθεια σου.
Όπως ακριβώς και ο αγαπημένος του μουσικός, ο Ντανιέλ Πασαρέλα στήθηκε στα γήπεδα με ένα διαφορετικό δόγμα. Όχι του κλασικού αμυντικού μα ενός ποδοσφαιριστή που θα τα έκανε όλα διαφορετικά. Το ποδόσφαιρό του ήταν γεμάτο γωνίες, κοψίματα, μα με τον ίδιο σταθερό βηματισμό μέσα στο χάος.
Όταν ο Πιατσόλα πίεζε το μπαντονεόν, ο Πασαρέλα μιλούσε με το σώμα του. Και οι δύο μπορούσαν να σου δείξουν ότι η ομορφιά δεν χρειάζεται χειροκρότημα. Πως, για να τη αναγνωρίσεις, απαιτεί χαρακτήρα.
Αυτές τις αρχές που ο μελλοντικός αρχηγός της φανέλας με τον χρυσό ήλιο στο στήθος θα έδειχνε στους συμπαίκτες του. Ο αρχηγός μίας Αργεντινής που, για να κερδίσει, θα έπρεπε να βγει από το δικό της χάος. Μα πρώτα θα έπρεπε να συγκροτηθεί. Να τη συγκροτήσει εκείνος…
Ο Ντανιέλ Πασαρέλα με τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής.
Οι κραυγές του Τσακαμπούκο
Υπάρχουν τόποι που δεν φωνάζουν τη σημασία τους. Άγνωστοι, μικροί, οι οποίοι όμως γεννούν ανθρώπους με αποστολή. Όχι απαραίτητα για να ακουστούν μα περισσότερο για να κρατήσουν όρθια τα κομμάτια μιας χώρας που είναι έτοιμη να γονατίσει. Το Τσακαμπούκο, στα 200 χλμ. μακριά από το φανταχτερό Μπουένος Άιρες, είναι ένας τέτοιος τόπος.
Εκεί γεννήθηκε η Εβίτα Περόν, η οποία έδωσε πρόσωπο στον πόνο και γροθιά στο όνειρο. Εκεί γεννήθηκε και ο Ντανιέλ Πασαρέλα, ο οποίος έμαθε από μικρός ότι η σιωπή και το πείσμα, καμιά φορά, είναι πιο ηχηρά από κάθε σύνθημα.
Όταν ο Πασαρέλα θα έπαιρνε το μεγάλο περιβραχιόνιο, η Αργεντινή ζούσε τις πιο σκοτεινές της μέρες. Χούντα, εξαφανισμένοι, φόβος. Και ένα Μουντιάλ, το 1978, που θέλησαν να το βάψουν με την αιματοβαμμένη προπαγάνδα.
Ωστόσο, εκείνος δεν ανήκε σε κανέναν στρατό, πέρα από εκείνον που διάλεγε να υπερασπίζεται με ιδρώτα: την ομάδα, τη φανέλα, τον λαό που δεν είχε λόγο. Και, ενώ η Εβίτα έδωσε φωνή στους αόρατους, ο Πασαρέλα έδωσε αξία σε εκείνους που συνέχιζαν να παίζουν, να αντέχουν, να μη λυγίζουν.
Ήταν και οι δύο σύμβολα της πιο βαθιάς ψυχωμένης Αργεντινής. Μίας Αργεντινής που, ό,τι κι αν της πάρεις, πάντα θα σου απαντά με κάτι. Έναν λόγο, ένα τάκλιν, μια αλήθεια!
Ταπεινώσεις…
Από πολύ μικρό στη γειτονιά άρχισαν να τον αποκαλούν «El Mocho». Το μιγάδικο πρόσωπό του αποκάλυπτε τις ινδιάνικες ρίζες της φαμίλιας και ο Ντανιέλ πήρε το παρατσούκλι του από τον μυθικό αρχηγό των Ινδιάνων, Τονκάχα, στα τέλη του 18ου αιώνα. Ένας αρχηγός έβραζε μέσα του από παιδί. Όπως όλοι στην οικογένειά του, ήταν φανατικός οπαδός της Μπόκα Τζούνιορς και το είδωλό του ήταν ο Άνχελ Κλεμέντε Ρόχας, γνωστός ως «Ροχίτας», ο οποίος ήταν και ο αγαπημένος του παππού του.
Ο Ντανιέλ Πασαρέλα σε ηλικία 16 ετών στην Τσακαμπούκο.
Κι όμως, ήταν στη Μπόκα, την ομάδα των ονείρων του, όπου θα ζούσε μία από τις μεγαλύτερες ταπεινώσεις της ζωής του. Το 1970, στα 17 του, ενώ είχε προσφορές από πολλές ομάδες της Αργεντινής, οι «Xeneizes» επέμειναν πάρα πολύ και του έδωσαν θέση στη Β’ ομάδα. Ο υπεύθυνος των ακαδημιών, Μπερνάρντο Γκαντούγια, του είπε μάλιστα να αφήσει τη δουλειά του εργάτη στο Τσακαμπούκο και να θεωρεί τον εαυτό του παίκτη της Μπόκα. Ωστόσο, έμεινε μόλις τρεις μήνες στη θρυλική Candela.
Ο νέος υπεύθυνος της ακαδημίας τού ανακοίνωσε ότι δεν θα συνέχιζε. Η αιτιολογία; Επειδή ήταν κοντός, μόλις στα 174 εκατοστά. Και τον ενοχλούσε αυτό. Τόσο ώστε στις αναμνηστικές φωτογραφίες να κάνει μυτάκια. Δεν είχε υπογραφεί κανένα συμβόλαιο και ο Ντανιέλ αναγκάστηκε να επιστρέψει με σκυμμένο το κεφάλι στο Τσακαμπούκο. Μαζί κουβάλησε και μία αλλαγή συναισθημάτων.
Η αγάπη για την Μπόκα είχε μετατραπεί σε ένα μίσος που ποτέ δεν ξεθύμανε. Μία τιμωρία που η παλιά αγαπημένη του θα την έβρισκε μπροστά της…
Μέχρι να φτάσει όμως η ώρα της εκδίκησης στην Μπόκα, τα πράγματα θα συνέχιζαν -με απίθανους τρόπους- να πηγαίνουν στραβά. Το 1971 η Ιντεπεντιέντε τού προσέφερε δοκιμαστικό. Εκεί ο Ντανιέλ χρησιμοποιείται ως αμυντικός μέσος και ενθουσιάζει τον προπονητή, ο οποίος ενημερώνει τον πατέρα του ότι πρόκειται να υπογράψει συμβόλαιο. Όταν όλα είναι έτοιμα, διαπιστώνουν ότι έχει περάσει η διορία των μεταγραφών. Το 1972 η ιστορία επαναλαμβάνεται, αυτή τη φορά με την Εστουδιάντες. Τρεις μήνες δοκιμαστικό και όλα πάνε καλά. Όταν τελικά κερδίζει το συμβόλαιο, αλλάζει η διοίκηση και απομακρύνεται και ο προπονητής που τον ήθελε. Τρίτη επιστροφή στο Τσακαμπούκο, τρίτη απογοήτευση.
«Η δική σου η ώρα»
Ακόμα και για κάποιον τόσο πεισματάρη όσο υπήρξε εκείνο το αγόρι, αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το σιχτίρισμά του. «Ως εδώ. Δεν δοκιμάζομαι ξανά. Θα μείνω στο Τσακαμπούκο και όποιος με θέλει ας έρθει να με αγοράσει», θα ξεσπάσει θυμωμένος. Και είναι ο πατέρας του που θα τον πείσει να μην τα παρατήσει: «Γιε μου, οι καλοί πάντα ξεχωρίζουν. Θα έρθει κι η δική σου ώρα».
Και ήρθε. Το 1973, σε ηλικία 20 ετών, ο Πασαρέλα υπογράφει στη Σαρμιέντο Ντε Χουνίν της Γ’ κατηγορίας.
Αρχικά μένει στον πάγκο, αλλά, όταν έρχεται ο προπονητής Ερνάντες, τον ρίχνει στη μάχη ως “αριστερό μπακ. Ο Πασαρέλα “εκρήγνυται”, λες και όλο αυτό που είχε περάσει, να του έδωσε μία συμπυκνωμένη δύναμη μέσα του που αναζητούσε μία εκρηκτική διέξοδο. Όχι μόνο παίζει εντυπωσιακά στην άμυνα αλλά τελειώνει τη σεζόν με 15 δικά του γκολ!
Και κάπου εκεί είναι που τα λόγια του πατέρα του θα πραγματοποιηθούν, καθώς θα του δοθεί απρόσμενα μία τεράστια ευκαιρία. Η Εθνική Αργεντινής φτάνει στη Χουνίν για φιλικό. Ο διεθνής αριστερός μπακ Ροσλ τραυματίζεται και ζητούν από τον Πασαρέλα να αγωνιστεί με το εθνόσημο. Και, ενώ άπαντες θα έβλεπαν αυτή την πρόσκληση ως ευλογία, εκείνος αρνήθηκε.
«Όχι. Θα παίξω με τη Σαρμιέντο. Δεν με νοιάζει η Εθνική. Αν παίξω καλά, θα πουν ότι το έκανα, επειδή ήμουν δίπλα στους καλύτερους. Όχι, ευχαριστώ»!
Γίνεται θέμα, αλλά δεν αλλάζει γνώμη. Παίζει με τη Σαρμιέντο, “κλειδώνει” τον επιθετικό της Μπόκα, Μανέ Πόνσε, και κερδίζει την προσοχή του εκλέκτορα, του θρυλικού Ομάρ Σίβορι, ο οποίος προτείνει στον προπονητή της Ρίβερ Πλέιτ, Πίπο Ρόσι, να τον δει από κοντά. Λίγες εβδομάδες αργότερα ο Πασαρέλα αφήνει το Τσακαμπούκο. Αυτή τη φορά θα είναι για πάντα.
Ο Ντανιέλ Πασαρέλα με τον άνθρωπο που τον ανακάλυψε, τον Δον Καρμέλο Σπατάρο.
«Εσείς είστε έτοιμοι για εμένα»;
Στις αρχές του 1974 έχει φτάσει η ώρα για το ντεμπούτο του. Ο Ρόσι, ο οποίος τον προορίζει για το κέντρο της άμυνας, τον ρωτά: «Γιε μου, νιώθεις έτοιμος για ένα τέτοιο ματς;». «Συγγνώμη, κόουτς. Εγώ είμαι πανέτοιμος. Η ερώτηση είναι “εσείς νιώθετε έτοιμος να με βάλετε;”».
Στη Ρίβερ θα ζήσει μαγικά χρόνια, θα πανηγυρίσει μαζί της επτά Πρωταθλήματα, αλλά θα ηττηθεί στον Τελικό του Copa Libertadores το 1976. Εκείνη τη χρονιά θα απογειωθεί. Θα σκοράρει συνολικά 24 φορές, τρελό νούμερο για κεντρικό αμυντικό, θα κληθεί στην Εθνική για πρώτη φορά και θα ψηφιστεί κορυφαίος Αργεντινός ποδοσφαιριστής.
Και είναι περίεργα όλα αυτά που καταφέρνει. Παίζει σε μία θέση που κλασικά οι ομάδες αναζητούν ψηλούς και σωματώδεις παίκτες. Ο Πασαρέλα είναι ο πιο κοντός σέντερ μπακ που έχει φορέσει τη φανέλα της Ρίβερ και της «Albiceleste». Αρχικά άπαντες παραξενεύονται, όποτε τον βλέπουν. Γρήγορα όμως τους κάνει να συνειδητοποιήσουν ότι, όποτε πατάει στο γήπεδο, αλλάζει η θερμοκρασία.
Αυτός ο κοντός Ινδιάνος έχει κάτι στο βλέμμα του. Κοφτερό, σταθερό, με μία παγωμένη φωτιά. Αφήνει την αίσθηση ότι, όταν τον είχες δίπλα σου, δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθείς. Νομοτελειακά γίνεται αμέσως αρχηγός. Παντού. Προστάτης, τιμωρός, καθοδηγητής. Ένα σώμα διαρκώς υπό πίεση. Όχι πίεση από τους αντιπάλους αλλά από την ανάγκη του να κάνει τα πράγματα όπως πρέπει. Σαν αυτό που είναι από τη φύση του. Σαν μαχητής. Σαν καλλιτέχνης.
«Κάιζερ»
Γρήγορα θα τον αποκαλέσουν «Κάιζερ». Κάτι εξόχως τιμητικό, μιας και προέρχεται από τον Φραντς Μπεκενμπάουερ. Και είναι πράγματι ό,τι πιο κοντινό υπήρξε στον θρυλικό Γερμανό. Ένας σπάνιος λίμπερο που ήξερε να ράβει το παιχνίδι από πίσω, με ακρίβεια στρατηγού και ένστικτο επιθετικού. Έβαζε γκολ με τρόπο που δεν ταίριαζε σε αμυντικό. Κυρίως γιατί δεν σκεφτόταν σαν αμυντικός. Παρά το χαμηλό δέμας, είχε τρομερό άλμα και τα μισά γκολ του τα έβαλε με το κεφάλι. Τα υπόλοιπα κυρίως από εκτελέσεις πέναλτι και απευθείας φάουλ.
Στηνόταν στρατηγικά στο πεδίο. Ανασταλτικά, το μεγάλο του πλεονέκτημα ήταν ότι μπορούσε να διαβάζει τις προθέσεις, να βλέπει το παιχνίδι. Όχι ως ροή αλλά ως έναν μεταβαλλόμενο χάρτη, με όρια, με απειλές, με κατευθύνσεις.
Δεν ήταν ο αμυντικός που αγαπούσαν όλοι. Περισσότερο ο αμυντικός που φοβόντουσαν, επειδή δεν είχαν κάτι αντίστοιχο. Κινούνταν σε ένα παιχνίδι αυστηρότητας, πολλές φορές στα όρια της βίας. Κατηγορήθηκε πολλές φορές ότι έβγαζε τους αγκώνες του και ότι στα τάκλιν του έπεφτε με τη δύναμη των ταύρων των Πάμπας (οι αχανείς εκτάσεις των κτηνοτρόφων της χώρας). Δεν τους άκουγε. Απλώς έκλεβε τη μπάλα από πίσω σαν “5άρι”, σήκωνε το κεφάλι σαν “10άρι” και τα έβαζε σαν καθαρό “9άρι”.
Ο Ντανιέλ Πασαρέλα στο ντεμπούτο του στην Ρίβερ Πλέιτ το 1974.
Χούντα και Μουντιάλ
Το 1974 ο πιο σημαντικός Πρόεδρος στην ιστορία της Αργεντινής, ο Χουάν Περόν, πέθανε και για την επόμενη διετία στη χώρα επικρατούσε ακυβερνησία και χάος. Η εθνική οικονομία ήταν υπό διάλυση, η ανεργία στα ύψη, τα πολιτικά κόμματα είχαν περάσει στη βία και ο κρατικός μηχανισμός υπολειτουργούσε.
Τότε, τον Μάρτιο του 1976, εμφανίστηκε με τα άρματά του μπροστά στο Κοινοβούλιο ο Στρατηγός, Χόρχε Βιδέλα. Αυτός που για πέντε χρόνια θα βύθιζε την Αργεντινή στην τρομοκρατία και σε έναν βρόμικο εσωτερικό πόλεμο. Η Χούντα του θα “εξαφάνιζε” 8.000 ανθρώπους, με πολλούς εξ αυτών να τους πετούν από αεροπλάνα στον Ατλαντικό! Υπό αυτό το καθεστώς θα διοργανωνόταν στη χώρα το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978.
Ο εκλέκτορας Χούλιο Σέζαρ Μενότι ήταν βαθιά προβληματισμένος. Από τη μία είχε τον αγαπημένο του Λόμπο Καράσκο, τον ηγέτη του στην Ουρακάν, και από την άλλη διέκρινε αυτό το κάτι μοναδικό στον 24χρονο ακόμη Πασαρέλα. Όταν λοιπόν επέλεξε να δώσει σε εκείνον το περιβραχιόνιο ενόψει του Μουντιάλ, άπαντες έμειναν έκπληκτοι.
Ο «προφεσόρ» όμως έβλεπε ότι ο νέος αρχηγός του σκεφτόταν στα πάντα του σαν ηγέτης. Κι αυτό δεν είναι κάτι που μαθαίνεται. Ο «Gran Capitán» δεν απογοήτευσε ποτέ. Ήταν η ηγετική του παρουσία που εντυπωσίασε τους πάντες στη διοργάνωση.
Και κάπου ανάμεσα σε περίεργα “φαλτσοσφυρίγματα”, ένα “περίεργο” 6-0 επί του Περού, το οποίο έδωσε πρόκριση στον Τελικό χάρη στη διαφορά γκολ, και έναν αχαλίνωτο Μάριο Κέμπες στην επίθεση, ο Πασαρέλα ήταν εκείνος που ύψωσε για πρώτη φορά στον ουρανό του Μπουένος Άιρες το πιο μεγάλο τρόπαιο.
Ιταλία και Μαραντόνα
Μέχρι το επόμενο Μουντιάλ του 1982 στην Ισπανία, θα συνέχιζε να κυριαρχεί εγχώρια με τη Ρίβερ. Πλέον όμως είχε ανατείλει το αστέρι του Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα, με τον οποίον από την αρχή είχε σχέσεις αντιζηλίας. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο δεν θα τα καταφέρουν μαζί. Η Αργεντινή δεν είναι τόσο καλή πίσω και μπροστά ο Ντιεγκίτο έχει φάει από τους αντιπάλους, ειδικά τους Ιταλούς, περισσότερο ξύλο στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ο αποκλεισμός θα τον οδηγήσει και σε μία μεγάλη αλλαγή. Η Φιορεντίνα του Σώκρατες τον καλεί και θέλει να δοκιμάσει στην Ιταλία. Οι «Viola» θα τον λατρέψουν.
Ο Ντανιέλ Πασαρέλα πανηγυρίζει την κατάκτηση του Μουντιάλ με την Εθνική Αργεντινής το 1978.
«Το 1983-1984 η ομάδα ήταν αριστούργημα. Και, εάν δεν τραυματιζόταν σοβαρά ο Αντονιόνι, θα παίρναμε το Πρωτάθλημα», θυμάται με νοσταλγία και απογοήτευση μαζί. Ακόμα και χωρίς τίτλους όμως, η τετραετία του στο Artemio Franchi θα είναι αρκετή ώστε οι οπαδοί να τον ψηφίσουν τον σπουδαιότερο αμυντικό των 50 τελευταίων ετών για τον σύλλογο, σκοράροντας μάλιστα 35 φορές σε 139 αγώνες.
Το 1986 θα μετακομίσει στην Ίντερ, ενώ ετοιμάζεται για το Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού. Ωστόσο, κανένα από τα δύο δεν θα πάει καλά για τον ίδιο. Λίγο πριν το Μουντιάλ ο νέος εκλέκτορας, Κάρλος Μπιλάρδο, θα του αφαιρέσει το περιβραχιόνιο και θα το δώσει στον Μαραντόνα. Εκτός από τον θυμό του, ο Πασαρέλα θα πάθει μία περίεργη μόλυνση στο έντερό του. Θα ταξιδέψει, αλλά δεν θα αγωνιστεί ούτε δευτερόλεπτο. Ο ίδιος επιμένει ακόμη και σήμερα ότι Μπιλάρδο και Ντιέγο ήθελαν να τον… φάνε.
Ακόμα κι έτσι όμως θα γίνει ο μοναδικός Αργεντινός στην ιστορία με δύο κατακτήσεις του μεγάλου τροπαίου. Αυτό θα είναι και το φινάλε του με το εθνόσημο, μένοντας στα 70 ματς με τα 22 γκολ του.
Παρά την ιδιαίτερη αντιπαλότητά τους, ο Μαραντόνα θα τον αποθεώσει στο «αντίο» του: «Ήταν σκληρός. Σου έλεγε τα πάντα στα μούτρα. Αλλά, όταν ήσουν μαζί του στο γήπεδο, ήξερες πως κάποιος σε προστατεύει». Το ίδιο συναίσθημα θα προβάλει και ο συμπαίκτης του το 1978, Οσβάλντο Αρντίλες: «Δεν τον ένιωθες ποτέ εκτός αγώνα. Ήταν σαν το παιχνίδι να έτρεχε μέσα από τις φλέβες του».
Και η διετία στην Ίντερ όμως θα έχει κάτι αρνητικό. Με τον Τζοβάνι Τραπατόνι στον πάγκο, παλεύουν για ένα Πρωτάθλημα έπειτα από τo 1980. Ο Πασαρέλα παίζει σχεδόν πάντοτε με νεύρα. Σε ένα περίεργο περιστατικό, θα κλωτσήσει δυνατά ένα ball boy την ώρα του αγώνα. Ο Τραπατόνι αποφασίζει να τον αφήσει να φύγει το καλοκαίρι του 1988. Πουλάει και τον Έντσο Σίφο, παίρνει στη θέση τους τους Λόταρ Ματέους, Αντρέας Μπρέμε και κατακτά το Scudetto.
Ο Ντανιέλ θα παίξει μία χρονιά ακόμα στη Ρίβερ και στο φινάλε του θα μετρήσει 175 γκολ σε 611 επίσημα παιχνίδια. Επίδοση τρομερή για κεντρικό αμυντικό (μόνο ο Ρόναλντ Κούμαν τον ξεπερνά). Για κάποιον που βασικά δεν γεννήθηκε να είναι μόνο αμυντικός. Αλλά κάτι πολύ περισσότερο.
Ντανιέλ Πασαρέλα και Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα με τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής.
Ρίβερ, Ρίβερ, Ρίβερ
Το 1990 θα αναλάβει τη Ρίβερ ως προπονητής. Στην πρώτη σεζόν θα σηκώσει την κούπα και θα το κάνει ακόμα δύο φορές, για να αναλάβει την Εθνική το 1994, με ορίζοντα το Μουντιάλ του 1998.
Μέχρι να φτάσει όμως στα γήπεδα της Γαλλίας, θα επιδείξει την πιο άσχημη εικόνα του εαυτού του. Αυταρχικός, σκληρός, άτεγκτος, ομοφοβικός, θα απαγορεύσει κάθε συζήτηση για την ομοφυλοφιλία, αλλά και τα σκουλαρίκια και τα μακριά μαλλιά. Ειδικά αυτό το τελευταίο θα προκαλέσει τεράστια εντύπωση, μιας και σχεδόν όλοι οι συμπαίκτες του στην Εθνική του 1978 ήταν μακρυμάλληδες. Κάπως έτσι θα μείνουν εκτός αποστολής οι σπουδαίοι Κλαούδιο Κανίγια και Φερνάνδο Ρεδόνδο.
Ως προπονητής θα κάνει ένα αποτυχημένο πέρασμα από την Πάρμα και ένα επιτυχημένο από το Μεξικό, όπου θα πάρει Πρωτάθλημα με την Μόντερέι. Έχει έρθει η ώρα να υπηρετήσει τη Ρίβερ και από το τρίτο πόστο.
Στα χέρια του οι «Millionarios» θα γνωρίσουν την πιο ντροπιαστική στιγμή της ιστορίας τους, τον υποβιβασμό του 2011. Εκεί ο ίδιος θα ζήσει πολύ άσχημες καταστάσεις. Από απόλυτο ίνδαλμα του συλλόγου θα βρεθεί με απειλές ακόμα και για τη ζωή του. Θα δώσει όμως μία ακόμα παράσταση της αμετάβλητης προσωπικότητάς του. Σε πείσμα όλων, θα παραμείνει, θα δώσει το τιμόνι στον Ματίας Αλμέιδα και θα επιστρέψουν. Την αμέσως επόμενη χρονιά θα προσλάβει τον φίλο του, Ραμόν Ντίας, και αμέσως θα βρεθούν αγκαλιά με το Πρωτάθλημα, ενώ το 2014 θα κάνει εντύπωση με την πρόσληψη του Μαρσέλο Γαγιάρδο, ο οποίος τελικά θα μετατραπεί στον πιο επιτυχημένο προπονητή ever για το club.
Θα αποσυρθεί από τα κοινά. Ένα σοβαρό νευρολογικό πρόβλημα με στοιχεία Πάρκινσον και Αλτσχάιμερ θα τον τοποθετήσει σε ένα σιωπηλό περιβάλλον. Ένα τόσο δύσκολο περιβάλλον για κάποιον που δεν έμαθε ποτέ του να κρύβεται. Για έναν άντρα που πάντοτε εκπροσωπούσε την ευθύνη.
Ο Ντανιέλ Πασαρέλα μπορεί να μην υπήρξε ποτέ του το φωτεινό αστέρι της ομάδας, αλλά ήταν αναμφίβολα εκείνος που δεν άφηνε τα υπόλοιπα να σβήσουν. Υπήρξε το κέντρο της πειθαρχίας σε μια χώρα γεμάτη συναισθηματικά ξεσπάσματα.
Ήξερε να κοιτάζει κατάματα. Να απαιτεί. Να σηκώνει φωνή, μόνο όταν η σιωπή δεν αρκούσε. Ήταν σκληρός. Ήταν ακριβής. Ήταν εκείνος που, στην πιο δύσκολη εποχή, κράτησε την Αργεντινή όρθια, χωρίς να της ζητήσει τίποτα. Ούτε αγάπη, ούτε συγγνώμη, ούτε μνήμη. Κι όμως, δημιούργησε βαθιές ποδοσφαιρικές αναμνήσεις. Σίγουρα πολλοί είναι εκείνοι που δεν τον αγάπησαν. Άπαντες όμως, όταν ήρθε η ώρα, τον σεβάστηκαν.
Και μπορεί όσοι τύχει να βρεθούν στο απομακρυσμένο Τσακαμπούκο να μην βρουν αγάλματα ούτε πλατείες με το όνομά του, σίγουρα όμως θα συναντήσουν κάποιον παλιό που, υπό τους βραχνούς ήχους του μπαντονεόν του Άστορ Πιατσόλα, θα τους πει:
«Εδώ γεννήθηκε ένας σπουδαίος της μπάλας που δεν χαριζόταν. Ούτε καν στον εαυτό του»!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: