«Πολλές φορές, τα πιο βαρυσήμαντα όνειρα είναι αυτά που φαίνονται τα πιο τρελά».
-Σίγκουμντ Φρόυντ-
«ΠΡΟΘΕΡΜΑΝΣΗ»
Το πιο τρελό όνειρό μου είναι να παίξω στην Άρσεναλ! Είμαι οπαδός της! Από πολύ μικρή! Θαυμάζω τις παίκτριες, τον σύλλογο, τον τρόπο με τον οποίο έχει συμβάλλει στο γυναικείο ποδόσφαιρο.
Οι Άγγλοι στα περισσότερα θέματα είναι πιο «ανοιχτόμυαλοι». Δεν έχουν στερεότυπα. Έτσι και στο ποδόσφαιρο. Θεωρούν φυσιολογικό μια γυναίκα να παίζει μπάλα και στους περισσότερους δεν «ξενίζει» όταν τ’ ακούν.
Αυτός είναι ένας από τους λόγους που το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Αγγλία είναι πολύ πιο ανεπτυγμένο απ’ όσο στην χώρα μας.
Στην Ελλάδα, όταν πεις πως μια γυναίκα παίζει ποδόσφαιρο, οι περισσότεροι, ειδικά εκείνοι που δεν ασχολούνται με το άθλημα, εντυπωσιάζονται. Τους ακούγεται λίγο περίεργο. Δυστυχώς, υπάρχει ακόμα αυτό το στερεότυπο που θέλει τις γυναίκες να ασχολούνται με άλλα αθλήματα και να κάνουν άλλα πράγματα…
Τελευταία, η κατάσταση έχει αρχίσει να βελτιώνεται. Οι ποδοσφαιρικές ακαδημίες , πλέον, έχουν τμήματα και για κορίτσια – πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα!- κι έτσι τα μικρά κορίτσια και οι νέες έχουν τη δυνατότητα να ασχοληθούν μ’αυτό που πραγματικά αγαπούν και που τις εκφράζει: Το ποδόσφαιρο!
Veatriki Sarri direct from a corner 👀
🔴 @sufc_women 🔴 pic.twitter.com/TAJyEsGHsz
— Sheffield United (@SheffieldUnited) October 16, 2019
«ΣΕΝΤΡΑ»
Γεννήθηκα την 1/1/1998. Ήμουν και στις ειδήσεις! Ως το παιδί που γεννήθηκε την πρώτη μέρα του νέου έτους.
Μάλιστα, απ’ ό,τι μου έχουν πει, πολλά καταστήματα μάς έκαναν δώρα. Ένα απ’ αυτά ήταν μία κούνια!
Πώς ξεκίνησα να ασχολούμαι με ποδόσφαιρο;
Να πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι την πρώτη φορά που ήρθα σ’ επαφή με το άθλημα. Έπαιζα ποδόσφαιρο στο σχολείο, στο χωριό, στο δρόμο, όπου και να βρισκόμουν.
Δεν είχα αφίσες ποδοσφαιριστών στο δωμάτιο μου.
Πάντα, όμως, θαύμαζα τον Μέσι.
Αν με ρωτήσει κάποιος Μέσι ή Ρονάλντο, για μένα η απάντηση είναι εύκολη: Μέσι! Είναι ο ορισμός του ταλέντου!
Εκτιμώ, βέβαια, και τον Ρονάλντο για το πείσμα, την αφοσίωση και την εργατικότητα του, αλλά, κατά την άποψή μου, δεν συγκρίνεται με τον Μέσι!
Από τις γυναίκες, αγαπημένες μου παίκτριες είναι η Κέλι Σμιθ και η Κιμ Λιτλ.
Θυμάμαι, όταν είχα ξεκινήσει να παίζω, ο παππούς μου, μού είχε αγοράσει το βιβλίο της Σμιθ. Μόλις το διάβασα, ταυτίστηκα μαζί της!
Έχει περάσει δύσκολα ως γυναίκα ποδοσφαιρίστρια, όμως, κατάφερε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα και να παίξει επαγγελματικά διαγράφοντας μία τεράστια καριέρα στην Αγγλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Μέχρι σήμερα δεν την έχω συναντήσει. Εύχομαι κάποτε να συμβεί…
Επίσης θυμάμαι, σαν να ΄ταν χθες, τις στιγμές που, παιδιά ακόμα, παίζαμε μπάλα με τον αδερφό μου. Στον δρόμο, στο χωριό, στο σχολείο…
Ειδικά στο χωριό, τους Λάκκους Χανίων, όπου πηγαίναμε κυρίως το καλοκαίρι, βρισκόμασταν με τ’ άλλα παιδιά και παίζαμε ποδόσφαιρο όλη την ημέρα!
Μάλιστα, στο χωριό ο πατέρας μου με τη βοήθεια του κουμπάρου του, του Γιάννη, μας είχαν φτιάξει ένα τέρμα!
Η Βεατρίκη Σαρρή με τον αδερφό της, σε παιδική ηλικία / Photo by: Veatriki Sarri (Instagram).
Εγώ από μικρή ήμουν πάρα πολύ ανταγωνιστική. Κι όταν παίζαμε, πολλές φορές μαλώναμε με τ’ άλλα παιδιά.
Ώσπου, το 2006, ο κουμπάρος των γονιών μου, ο Νίκος, έγραψε τον γιο του, τον Χαράλαμπο, σε μια ακαδημία ποδοσφαίρου και συγκεκριμένα στην ακαδημία των Νέων Χανίων.
Οι γονείς μου πρότειναν στον Νίκο να μας πάει κι εμάς για μια προπόνηση για δούμε αν μας αρέσει, αλλά κυρίως οι γονείς μου ήθελαν να αθλούμαστε από μικρά.
Οπότε, έτσι και έγινε. Πήγαμε σε μια προπόνηση μαζί με τον Χαράλαμπο και από την πρώτη στιγμή το λατρέψαμε.
Γιατί επέλεξα το ποδόσφαιρο και όχι κάποιο άλλο άθλημα;
Γιατί το ποδόσφαιρο είναι λαϊκό άθλημα και απευθύνεται σ’ όλους!
Γιατί αυτό με διασκεδάζει και μ’ εκφράζει περισσότερο!
Γιατί ήμουν αρκετά καλή σ’ αυτό, οπότε αυτό μου ‘δινε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση!
Πριν αρχίσω το ποδόσφαιρο, έκανα δύο χρόνια ενόργανη γυμναστική. Αμέσως μετά άρχισα να ασχολούμαι με το στίβο. Ξεκίνησα το στίβο ταυτόχρονα με το ποδόσφαιρο.
Όπως ανάφερα, οι γονείς μου ήθελαν εγώ και ο αδερφός μου να αθλούμαστε. Για πέντε χρόνια συνέχισα και τα δύο αθλήματα.
Στην ηλικία των 12 ετών έπρεπε να επιλέξω ένα από τα δυο. Εύκολη απόφαση για μένα, παρόλο που από μικρή ένιωθα πίεση ως προς το πιο άθλημα έπρεπε να ακολουθήσω. Η φράση που συνήθως άκουγα ήταν «το γυναικείο ποδόσφαιρο δεν έχει μέλλον».
Το καλό ήταν -και είναι- ότι έχω «ανοιχτόμυαλους» γονείς. Δεν χρειάστηκε να το συζητήσουμε ή να με επηρεάσουν προς κάποια κατεύθυνση. Ήξεραν οτι αγαπώ το ποδόσφαιρο και ότι είμαι καλή σε αυτό.
Έβλεπαν και συνεχίζουν να βλέπουν το ποδόσφαιρο όπως όλα τα υπόλοιπα αθλήματα, κι όχι σαν κάτι… εξωτικό.
Κάτι το οποίο θα μπορούσε να τους επηρεάσει, ειδικά την εποχή που το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα σχεδόν δεν υπήρχε.
Γνωρίζω πολλά κορίτσια που ήθελαν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο αλλά δεν τις άφηναν οι γονείς τους.
Την πρώτη φορά που πήγα για προπόνηση στην ακαδημία των Νέων Χανίων θυμάμαι πόσο μεγάλη εντύπωση μου ‘χε κάνει το γεγονός ότι ήμουν το μοναδικό κορίτσι. Από την πρώτη μέρα, όμως, ήμουν καλή και δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να προσαρμοστώ.
Έπαιζα κυρίως ως μεσοεπιθετικός και αριστερό χαφ. Έχω παίξει και στόπερ μια σεζόν κι επίσης μπορώ να παίξω και αριστερό μπακ. Πιστεύω πως είναι πολύ χρήσιμο για έναν ποδοσφαιριστή να παίζει παντού. Σε κάνει χρήσιμο για την ομάδα.
Μέχρι και σήμερα, δεν έχω κάποια συγκεκριμένη θέση. Αυτό οφείλεται και στον τρόπο που παίζει η ομάδα μου. Προσωπικά, προτιμώ να παίζω ως μεσοεπιθετικός και αριστερό χαφ.
Στην ακαδημία των Νέων Χανίων έμεινα για πέντε χρόνια και όταν έγινα 13 ετών, έπρεπε να αγωνιστώ σε γυναικεία ομάδα.
Πήγα στον Α.Ο. Χανιά.
«Α’ ΗΜΙΧΡΟΝΟ»
Η περίοδος που η ομάδα έπαιζε στη Β΄και Γ΄ κατηγορία ήταν ουσιαστικά το διάστημα της προσαρμογής μου στο γυναικείο ποδόσφαιρο.
Όταν ξεκίνησα, ήμουν η μικρότερη σε ηλικία και τα υπόλοιπα κορίτσια ήταν ενήλικα. Ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα, αλλά με βοήθησε να ωριμάσω. Ως άνθρωπος και ως παίκτρια.
Στις μικρότερες κατηγορίες το ποδόσφαιρο βασίζεται πολύ στη δύναμη και οι αντίπαλες παίκτριες έπαιζαν αρκετά σκληρά απέναντί μου. Αυτό με έκανε καλύτερη και με βοήθησε στη συνέχεια της πορείας μου.
Τον Μάρτιο του 2013, κλήθηκα για πρώτη φορά στην εθνική ομάδα Κορασίδων από τον ομοσπονδιακό τεχνικό Ευάγγελο Κουτσάκη.
Η πρώτη μου εμφάνιση ήταν στο αναπτυξιακό τουρνουά στη Χαλκίδα, με αντιπάλους το Αζερμπαϊτζάν, το Ισραήλ και τη Μάλτα και στη συνέχεια αγωνιστήκαμε στη Δανία για την πρώτη φάση του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος.
Η Βεατρίκη Σαρρή σε προπόνηση της Εθνικής ομάδας / Photo by: Veatriki Sarri (Instagram).
Την ίδια χρονιά, ο Α.Ο. Χανιά «ανέβηκε» στην Α΄ Εθνική.
Εκείνο το διάστημα η ομάδα βρισκόταν σε μεταβατική περίοδο, γιατί είχε μόλις αλλάξει ο προπονητής. Ωστόσο, ο Α.Ο. Χανιά ήταν πάντα μια ομάδα με πολύ πάθος.
Είχαμε δουλέψει πολύ σκληρά τα προηγούμενα χρόνια για να φτάσει στο σημείο να διεκδικεί την άνοδο του στην Α’ εθνική.
Σ’ αυτό, είχε τεράστια συμβολή ο προπονητής, Μάνος Βεργανελάκης, ο οποίος ήταν από τους λίγους που πίστεψαν στην ομάδα και ήθελε να την δει ψηλά.
Σημαντική συμβολή είχε και Τομ Ντιβάιν, ο οποίος μάς είχε αναλάβει σ’ ένα πάρα πολύ κρίσιμο σημείο.
Κατάφερε να κρατήσει την ομάδα ενωμένη σε μια δύσκολη συγκυρία και προσπάθησε να βγάλει από την κάθε παίκτρια τον καλύτερο εαυτό της.
Στο πρώτο παιχνίδι στην Αθήνα για την «άνοδο» στην Α’ Εθνική με τον Ήφαιστο Περιστερίου, ο αντίπαλός μας ήταν 100% προετοιμασμένος. Σε αντίθεση με εμάς που περνούσαμε μια δύσκολη φάση.
Ήταν δύσκολο παιχνίδι, θυμάμαι. Σε δύσκολες συνθήκες. Πολύ ζέστη και κακός αγωνιστικός χώρος.
Δεν μας «έβγαινε» τίποτα. Άστοχες μέχρι και σε πέναλτι! Δεν είχαμε καθόλου τύχη!
Χάσαμε 3-1…
Το μοναδικό γκολ της Σουζάνα Ζτράβκοβιτς ήταν αυτό μας κράτησε «ζωντανές» στη διεκδίκηση της ανόδου.
Την επόμενη μέρα που πήγα στο σχολείο δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Όλη την εβδομάδα δεν μπορούσα να βγάλω απ’ το μυαλό μου εκείνο το παιχνίδι.
Από το δεύτερο παιχνίδι δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες.
Μόνο το ημίχρονο στα αποδυτήρια, όταν ο Τομ, ο προπονητής μας, μάς μίλησε και μας είπε πως έχουν μείνει 45 λεπτά για την ολοκλήρωση του αγώνα και να μην τα παρατήσουμε.
Είχε μιλήσει και σε μένα ξεχωριστά.
Πίστευε σε εμάς μέχρι το τέλος!
Το σκορ ήταν 0-0.
Και μετά έγινε το θαύμα! Μόλις ξεκίνησε το δεύτερο ημίχρονο, βάζω το πρώτο γκολ και τα υπόλοιπα έχουν μείνει στην ιστορία. Δύο γκολ από εμένα και δύο από την Τόνια Γιαννούτσου μάς έστειλαν στην Α’ εθνική!
Κερδίσαμε 4-1!
Ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου!
Η Βεατρίκη Σαρρή (αριστερά) με τη φανέλα του Α.Ο. Χανίων / Photo by: Veatriki Sarri (Instagram).
Για δύο χρόνια όλα κυλούσαν «ρολόι».
Τελειόφοιτη, πια, Λυκείου, ήμουν αρχηγός στην ομάδα των Χανίων, έπαιζα στην εθνική ομάδα Κορασίδων με την οποία φτάσαμε μέχρι την β΄φάση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος Νεανίδων, και, στην πορεία, προσκλήθηκα και στην εθνική ομάδα Γυναικών.
Εκείνη την εποχή έκανα την καλύτερη σεζόν μου.
Και ξαφνικά, ενώ όλα πάνε «ρολόι», έρχεται ένας πολύ σοβαρός τραυματισμός.
17 Ιανουαρίου 2016. Ρήξη πρόσθιου χιαστού!
Ήταν ότι πιο άσχημο είχα βιώσει ποτέ.
Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί πόσο είχα στεναχωρηθεί.
Ήμουν στα πρόθυρα της κατάθλιψης!
Και όταν το λέω αυτό, δεν εννοώ ότι για μια εβδομάδα δεν ήμουν καλά. Μου πήρε έναν ολόκληρο χρόνο να το ξεπεράσω. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβη.
Δεν μπορούσα να το αποδεχτώ! Ήμουν μόλις 18 ετών!
Νόμιζα ότι η καριέρα μου στο ποδόσφαιρο είχε τελειώσει!
Είχα χάσει πολλά κιλά. Ακόμα και τώρα, έχω φωτογραφίες από τότε και τρομάζω βλέποντας πώς είχα γίνει.
Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ ψυχολογικά. Για εμένα ήταν το τέλος του κόσμου, ενώ προφανώς υπάρχουν αρκετοί αθλητές που το περνούν και το ξεπερνούν.
Ωστόσο, ήμουν τυχερή! Πολύ τυχερή, διότι υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που έδειξαν ενδιαφέρον και ήταν στο πλευρό μου από την πρώτη στιγμή.
Ομάδες, συμπαίκτριες, φίλοι, γνωστοί. Είχα τεράστια στήριξη και είμαι ευγνώμων για αυτό.
Κυρίως, όμως, δίπλα μου ήταν οι γονείς μου, ο αδερφός μου και η οικογένειά μου οι οποίοι έζησαν την κατάσταση από «πρώτο χέρι».
Ήταν τόσο πληγωμένοι, όσο εγώ…
Πέρα από την ψυχολογική υποστήριξη που είχα, μέσα στην ατυχία μου γνώρισα τον γυμναστή μου -και καλό φίλο, πλέον- στα Χανιά, Γιώργο Καλαϊτζίδη. Ο Γιώργος με βοήθησε να επανέλθω από τον τραυματισμό μου και θα είμαι πάντα ευγνώμων γι’αυτό.
Ποτέ δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω!
Οι γονείς μου έψαξαν αμέσως για τους καλύτερους γιατρούς.
Παρόλο που οικονομικά τα πράγματα ήταν δύσκολα, δεν το σκέφτηκαν στιγμή και μου έδωσαν την δυνατότητα να χειρουργηθώ από τον κ. Χρήστο Θέο, τον γιατρό του Ολυμπιακού.
Έκαναν τα πάντα σε μια δυσχερή οικονομικά εποχή και θα τους ευχαριστώ πάντα γι’ αυτό!
Γενικά, το 2016 ήταν μια δύσκολη χρονιά.
Εκείνη την περιόδο, λόγω του τραυματισμού μου, είχα απομακρυνθεί από την ομάδα γιατί ήταν πάρα πολύ δύσκολο να βλέπω τις συμπαίκτριες μου και να μην μπορώ να κάνω προπονήσεις ή να παίζω σε αγώνες.
Ήταν δύσκολη περίοδος και για την ομάδα. Δεν ξέρω ακριβώς τι γινόταν. Το μόνο που γνωρίζω ήταν πως εκείνο το διάστημα υπήρχαν οικονομικές δυσκολίες και προστριβές ανάμεσα σε διάφορα μέλη.
Όταν έμαθα την απόφαση της ομάδας να απέχει από τον αγώνα με τον ΠΑΟΚ στον ημιτελικό του φάιναλ φορ του Κυπέλλου Ελλάδας, μου φάνηκε απίστευτο! Ήμουν αντίθετη μ’ αυτό!
Δεν ήμουν εκεί, κι όσα έμαθα, τα έμαθα εκ των υστέρων. Οπότε δεν μπορώ να κρίνω τις καταστάσεις 100%. Απογοητεύτηκα πολύ με το συγκεκριμένο περιστατικό. Όλος ο κόπος της ομάδας να παραμείνει τότε στην Α’ εθνική, ουσιαστικά, «πετάχτηκε» στα «σκουπίδια».
Κρίμα που συνέβησαν όλα αυτά…
Ήταν πλήγμα και για το όνομα του συλλόγου αλλά και για όσους ήταν ήταν κοντά σ’ αυτόν.
Οι παλιότερες παίκτριες γνωρίζουν τί θυσίες είχαμε κάνει για να μπορεί η ομάδα να υπάρχει και να αγωνίζεται αξιοπρεπώς στην Α’ εθνική!
«Β’ ΗΜΙΧΡΟΝΟ»
Ανεξαρτήτως των γεγονότων που συνέβησαν εκείνη την περίοδο σύλλογο, είχα αποφασίσει πως θα ήθελα να πάω στο εξωτερικό για να συνδυάσω σπουδές και ποδόσφαιρο.
Στην Αγγλία συγκεκριμένα, απ’ όπου κατάγεται η μητέρα μου. Δεν ήθελα να αγωνιστώ στην Ελλάδα. Ήθελα να κάνω το μεγάλο βήμα…
Η μητέρα μου με βοήθησε πάρα πολύ να βρω πανεπιστήμιο. Κάναμε κάποιες αιτήσεις και μετά είχα δυο επιλογές: Το πανεπιστήμιο του Leicester και το Leeds Beckett University.
Από την στιγμή που είχα αυτές τις επιλογές, είχα και την αντίστοιχη επιλογή στις πόλεις και τις ομάδες.
Επέλεξα το Λιντς. Έτσι. Χωρίς να έχω γνωστούς εκεί. Η μητέρα μου με ρώτησε, «πού θες να πάς;». Το ένστικτο μου, μού είπε Λιντς! Τόσο απλά!
Η Βεατρίκη Σαρρή με τον προπονητή Λιούις Άτκισον, στη Λιντς / Photo by: Leeds United (Twitter).
Όταν μετακόμισα, το πρώτο διάστημα ήταν πολύ δύσκολο. Ήμουν όμως τόσο ενθουσιασμένη, που δεν σκεφτόμουν κάτι άλλο.
Ήξερα, ότι ξεκινούσε το όνειρο…
Όταν αποφάσισα σε ποια πόλη θα πήγαινα να σπουδάσω, ξεκίνησα και την αναζήτηση της ομάδας στην οποία θα έπαιζα ποδόσφαιρο.
Έτσι, άρχισα να στέλνω e-mail σε συλλόγους με το βιογραφικό μου κι ένα βίντεο.
Η Λιντς ανταποκρίθηκε αμέσως! Στην ομάδα ξεκίνησα να παίζω τον Αύγουστο του 2016 και παρέμεινα μέχρι τον Ιούνιο του 2017, ενώ τον επόμενο μήνα πήγα στην Fylde Ladies, ομάδα της Γ’ κατηγορίας της Αγγλίας .
Δυστυχώς, εκεί έμεινα για πολύ μικρό χρονικό διάστημα…
Μετά την έναρξη των αγώνων, στο παιχνίδι με την Guisley Vixens, είχα έναν νέο σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο…
Άλλος ένας…
Είχα στεναχωρηθεί πάρα πολύ, αλλά σε καμία περίπτωση όπως στον πρώτο. Πάλι ήμουν τυχερή γιατί είχα ανθρώπους οι οποίοι πότε δεν σταμάτησαν να πιστεύουν σε εμένα.
Οφείλω να αναγνωρίσω και στην Fylde, ότι ήταν άψογη στην συνεργασία τους. Τήρησαν το συμβόλαιο και περίμεναν να επιστρέψω στην ομάδα. Αυτό σίγουρα με βοήθησε ψυχολογικά.
Επίσης, και οι γιατροί ήταν άψογοι, όπως και η χειρουργική επέμβαση. Το γόνατό μου ήταν από μόνο του πολύ δυνατό, κι έτσι κατάφερα να περπατήσω πολύ γρήγορα. Να έχω κάμψη και έκταση σχεδόν αμέσως. Όλα κύλησαν πολύ ομαλά…
Εκτός αυτών, έχω ασχοληθεί κι έχω δουλέψει και η ίδια ατελείωτες ώρες με την ενδυνάμωση των γονάτων μου.
Σ΄αυτό, με έχει βοηθήσει πάρα πολύ και ο γυμναστής μου στα Χανιά, ο Γιώργος Καλαϊτζίδης, ο οποίος ήταν δίπλα μου στις πολύ δύσκολες στιγμές που πραγματικά χρειαζόμουν βοήθεια αλλά και κάποιον που θα πίστευε πως μπορούσα να επιστρέψω.
Με τον Γιώργο άρχισα να δουλεύω λίγους μήνες μετά τον πρώτο τραυματισμό. Όλο το καλοκαίρι ήμουν στο γυμναστήριο στα Χανιά. Ίσως το μόνο θετικό από τους τραυματισμούς μου είναι ότι τον γνώρισα. Είναι πάντα εκεί σε ό,τι χρειαστώ.
Μέχρι και σήμερα είναι δύσκολο να μιλάω για τους τραυματισμούς μου…
Προσπαθώ να τους ξεχάσω. Είναι δύσκολο, αλλά προσπαθώ.
Με πληγώνει και μόνο που το σκέφτομαι.
Ελπίζω να τα καταφέρω και να γίνουν μια μακρινή ανάμνηση και μόνο.
Photo by: Veatriki Sarri (Twitter).
Λίγο πριν το καλοκαίρι του 2018, όταν άρχισα να επανέρχομαι, είχα μια επικοινωνία με την Σέφιλντ Γιουνάιτεντ. Γνώριζαν για τον τραυματισμό μου. Είχαν δει όμως, κάποια βίντεο μου και είχαν ακούσει για μένα.
Μου είπαν λοιπόν πως, όταν θα επέστρεφα στις προπονήσεις, θα μπορούσα να δοκιμαστώ στην ομάδα. Έτσι κι έγινε.
Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου πήγα για τα δοκιμαστικά. Υπήρχε θετική ανταπόκριση κι έτσι έμεινα στην ομάδα όπου αγωνίζομαι μέχρι σήμερα.
Η Σέφιλντ, είναι πολύ δυνατή φέτος και στόχος μας είναι η άνοδος στην Α’ κατηγορία (Super League). Θεωρώ πως διαθέτουμε το έμψυχο δυναμικό για να τα καταφέρουμε.
Ο χρόνος θα δείξει…
Οι πιο δυνατές παίκτριες είναι η Jade Pennock και η Leandra Little. Η Jade είναι τρομερή επιθετικός, με απίστευτες αθλητικές ικανότητες και σκοράρει σχεδόν σε κάθε ματς.
Η Leandra είναι αμυντικός και είναι από τις πιο έξυπνες παίκτριες που έχω γνωρίσει.
Εγώ κάνω περισσότερο παρέα με την Becky (Flaherty) και την Kasia (Lipka).
Γενικά, είμαστε μια νεοσύστατη ομάδα. Ουσιαστικά πέρυσι ήταν η πρώτη χρονιά στην Β’ εθνικής Αγγλίας μετά και τις αλλαγές που έγιναν στις κατηγορίες του γυναικείου ποδοσφαίρου.
Σύμφωνα με αυτές, όλες οι ομάδες Α’ κατηγορίας πρέπει να είναι επαγγελματικές, όπως και όλες της Β’ να είναι τουλάχιστον ημιεπαγγελματικές.
Στην Αγγλία, το γυναικείο ποδόσφαιρο βρίσκεται διαρκώς σε άνοδο. Αντίθετα, η Ελλάδα είναι πολλές ταχύτητες πίσω.
Αυτό δεν έχει σχέση με τα κορίτσια που ασχολούνται με το άθλημα στην χώρα. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές και ταλαντούχες παίκτριες ισάξιες με του εξωτερικού.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι το γυναικείο ποδόσφαιρο είναι αρκετά πρόσφατο και δυστυχώς υπάρχει ακόμα το στερεότυπο που θέλει τις γυναίκες να ασχολούνται με άλλα αθλήματα. Επίσης, δεν υπάρχει διάθεση προώθησης και ανάδειξής του από τα περισσότερα Μ.Μ.Ε..
Photo by: Veatriki Sarri (Twitter).
Τι θα μπορούσε να βοηθούσε στην ανάπτυξή του στην Ελλάδα εκτός από την στήριξη, την προώθηση και την προβολή του;
Ίσως αν κάποιοι από τους ισχυρούς, οικονομικά, συλλόγους, όπως για παράδειγμα ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ και ο Ολυμπιακός, αποφάσιζαν να δημιουργήσουν γυναικείες ποδοσφαιρικές ομάδες!
Αν έμπαιναν κι αυτοί σ’ αυτήν τη διαδικασία, ίσως το γυναικείο ποδόσφαιρο να πήγαινε ψηλότερα.
Ο Ολυμπιακός, νομίζω έχει τη δύναμη να το κάνει…
«ΠΑΡΑΤΑΣΗ»
Ένα άλλο τρελό όνειρό μου, είναι να βοηθήσω την εθνική ομάδα της Ελλάδας να πάρει μέρος στο Euro και στο Μουντιάλ!
Αυτή την στιγμή, αντικειμενικός στόχος της ομάδας είναι να τερματίσει στην 3η θέση του ομίλου της προκριματικής φάσης του Euro 2021. Βάσει των αποτελεσμάτων των τελευταίων χρόνων, αυτή η θέση θα μπορούσε να θεωρηθεί επιτυχία…
Ο πραγματικός στόχος, όμως, είναι άλλος: Η κατάκτηση της δεύτερης θέσης του ομίλου και η πρόκριση στο Euro 2021!
Έχουμε ήδη παίξει τρία παιχνίδια. Με την Γερμανία, το Μαυροβούνιο και την Ιρλανδία.
Οι αγώνες με την Ιρλανδία νομίζω πως είναι το «κλειδί». Είναι ίσως οι σημαντικότεροι στην μέχρι τώρα πορεία της εθνικής. Η ισοπαλία του πρώτου παιχνιδιού, σίγουρα, διατηρεί «ζωντανές» τις ελπίδες μας για πρόκριση.
Το θέμα, όμως, είναι ότι ταυτόχρονα με τις ελπίδες μας για πρόκριση, σηματοδοτήθηκε και μια νέα εποχή.
Έγινε ένα τεράστιο βήμα…
Για πρώτη φορά στα χρονικά του γυναικείου ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, μεταδόθηκε ένα παιχνίδι της εθνικής απ’ ευθείας από την τηλεόραση, κι αυτό σε συνδυασμό με την προβολή των αγώνων του Παγκοσμίου Κυπέλλου γυναικών το περασμένο καλοκαίρι, βοήθησε ώστε να μάθει ο κόσμος στην χώρα μας πως υπάρχουν πολλά κορίτσια που ασχολούνται με το άθλημα.
Μακροπρόθεσμα, ελπίζουμε να είμαστε η γενιά που θα αλλάξει το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα.
Όλοι και όλες στην ομάδα δουλεύουμε σκληρά γι’ αυτό.
Photo by: Veatriki Sarri (Instagram).
Προσωπικά, ακόμα και στον ελεύθερο χρόνο μου, κάνω προπονήσεις. Πηγαίνω στο γυμναστήριο και στο γήπεδο για να δουλέψω σε στοιχεία που θεωρώ πως χρειάζονται βελτίωση.
Καταγράφω τις προπονήσεις μου και τις προβάλλω στο κανάλι που έχω στο YouTube. Αυτή είναι μία άλλη ασχολία μου στον ελεύθερο χρόνο.
Ήταν κάτι που ήθελα καιρό να το κάνω και χαίρομαι που τα κατάφερα, γιατί στόχος δεν είναι η μόνο η προβολή των ατομικών προπονήσέων μου, αλλά παράλληλα θέλω να δείξω στον κόσμο πώς είναι να ασχολείται μια γυναίκα με το ποδόσφαιρο.
Ελπίζω μ’ αυτόν τον τρόπο να αναδείξω το γυναικείο ποδόσφαιρο και να βοηθήσω τόσο τα κορίτσια, όσο και τα αγόρια που ενδιαφέρονται για το άθλημα, να καταλάβουν ότι για να πετύχει ένας αθλητής τους στόχους του, δεν φτάνει μόνο η προπόνηση με την ομάδα.
Χρειάζονται δουλειά και θυσίες!
Όλοι όσοι έχουν πετύχει στην ζωή τους, όχι μόνο στον χώρο του αθλητισμού, αλλά γενικά σε όλους τους τομείς, το λένε και το κάνουν πράξη!
Για να μπορέσεις να ξεχωρίσεις, πρέπει να κάνεις ό,τι δεν κάνουν οι υπόλοιποι!
Η Βεατρίκη Σαρρή είναι διεθνής παίκτρια με την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου Γυναικών.
Επιμέλεια κειμένου: Έλενα Βογιατζή