Το ποδόσφαιρο στις ρίζες του

Ο Άρης Πετεινού είναι η ομάδα του χωριού μου, από εκεί κατάγομαι, στην οποία πήγα το 1998.

Όταν ήμουν πιο μικρός, ήμουν σε μια ακαδημία στην Ξάνθη, αλλά στα 12-13 μου πήγα στο χωριό για να παίξω στην ομάδα που τότε είχε δημιουργήσει ο πατέρας μου. Όταν εκείνος πέθανε, διαλύθηκε ουσιαστικά και την ξαναδημιούργησα το 2010.

Ουσιαστικά τότε η ακαδημία ήταν στο γήπεδο του χωριού, ένα τυπικό γήπεδο, στο οποίο έρχονταν 40-50 παιδιά, όχι και τόσο οργανωμένη δηλαδή. Και τότε βέβαια έπαιζε μεγάλο ρόλο ο γονέας, υπάρχει η θέληση του παιδιού, αλλά υπάρχει και η θέληση του γονέα, οι μετακινήσεις, οι αναμονές. Εάν η οικογένεια δεν το υποστηρίζει, δεν είναι εύκολο για το παιδί να πάει σε ακαδημία, όχι μόνο ποδοσφαίρου, γενικά σε οποιοδήποτε άθλημα. Εγώ ήμουν τυχερός σε αυτό, γιατί είχα τον πατέρα μου, ο οποίος με πηγαινοέφερνε, όταν ήμουν μικρός. Του άρεσε και του ίδιου το ποδόσφαιρο, το είχε μεράκι, το είχε καημό, είχε και την ομάδα του χωριού, στην οποία ήταν Πρόεδρος μέχρι το 2004, όταν και χάθηκε απ’ τη ζωή.

Σημαντικά επίσης είναι και τα πρότυπα, βλέπεις πχ αυτό που γίνεται στην Εθνική ομάδα με τα νεαρά παιδιά! Έχω κουμπάρο μου που ασχολείται με το μπάσκετ ενεργά στο ερασιτεχνικό επίπεδο και μια μέρα, εκεί που καθόμασταν, μου είπε ότι αυτό που έχει γίνει με τα νέα παιδιά, με τον Καρέτσα κτλ, έχει κάνει κακό στο μπάσκετ, γιατί όλοι πλέον θέλουν να γραφτούν στις ακαδημίες ποδοσφαίρου!

Αυτό κάτι σημαίνει! Οι μικροί, βλέποντας όλα αυτά τα νέα παιδιά να έχουν καταφέρει σε μικρή ηλικία να μπουν στην Εθνική και να πρωταγωνιστήσουν, οδηγούνται στο ποδόσφαιρο. Και αντίστοιχα γίνεται σε άλλες περιόδους με άλλα αθλήματα. Μπορεί τα παιδιά να οδηγηθούν στο μπάσκετ, όταν γίνει μια μεγάλη επιτυχία, ή στο πόλο κτλ. Το ποδόσφαιρο βέβαια, ως ο «βασιλιάς των σπορ», έχει μεγαλύτερη επίδραση.

Η σημασία του χαρακτήρα, ο ρόλος του προπονητή

Πολλά μπορεί να συμβούν μέσα στη ζωή και πολλά συμβαίνουν και μέσα στο ποδόσφαιρο, μπορεί, για παράδειγμα, να υπάρχουν κάποια παιδιά που έχουν αδικηθεί ή θα αδικηθούν, αλλά θεωρώ ότι αυτό δεν γίνεται εκ προμελέτης. Εξάλλου και στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο μπορεί να πω πχ εγώ για έναν παίκτη ότι δεν τον πιστεύω, αλλά εν τέλει μετά από κάποια χρόνια εκείνος να έχει φτάσει σε ένα επίπεδο που δεν το περίμενε κανείς. Δεν σημαίνει δηλαδή ότι, όταν κάποιος δεν πιστεύει έναν παίκτη, αυτός θα τα παρατήσει κιόλας.

Μπορεί να συμβούν και κάποια λάθη στις ακαδημίες επίσης, τα οποία ίσως απογοητεύσουν ένα παιδί και το οδηγήσουν στην άρνηση. Θα αναφερθώ στη δική μου ακαδημία. Μαθαίνεις ότι κάποια παιδιά τα παρατούν λόγω μπούλινγκ, επειδή κάποια άλλα δηλαδή τα κοροϊδεύουν. Επίσης, κάποια παιδιά μπορεί να μην έχουν τον σκληρό χαρακτήρα που χρειάζεται, να είναι λίγο πιο ευαίσθητα και αυτό να τα επηρεάσει, ενώ κάποια άλλα μπορεί να μπορούν να το αντέξουν. Έχουν φυσικά αλλάξει και οι εποχές από τότε που ήμουν εγώ και ενδεχομένως πλέον να επηρεάζονται πιο εύκολα.

Βλέπουμε λοιπόν ότι είναι πολλοί οι εξωτερικοί παράγοντες, οι οποίοι δεν αφορούν σε αυτή καθαυτήν την ακαδημία, τον υπεύθυνο ή τον προπονητή.

Γιατί εννοείται ότι και ο ρόλος του προπονητή σε αυτές τις ηλικίες είναι ιδιαίτερος. καθώς πρέπει να είναι πρωτίστως παιδαγωγός!

Διαφορετικά, σε αυτές τις ηλικίες, 15-16 ετών, είναι δύσκολο να τα διαχειριστείς, ειδικά για τα πολύ μικρά θέλει πολλή υπομονή, πρέπει να είσαι σαν τον δάσκαλο στην Α’ και Β’ Δημοτικού, ο οποίος προσπαθεί να μάθει στα παιδιά τα γράμματα και τους αριθμούς, «τ και α, τα».

Έτσι είναι και στο ποδόσφαιρο, σε αυτές τις ηλικίες πρέπει να είσαι πραγματικά δάσκαλος, για να μπορέσεις να μεταδώσεις αυτό που πρέπει, το οποίο στην αρχή δεν είναι το ποδόσφαιρο αλλά ο χαρακτήρας, πώς πρέπει να αντιδρούμε και να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις. Μετά είναι πολύ εύκολο τα παιδιά να αφομοιώσουν αυτά που τους ζητώνται στο αθλητικό κομμάτι, πχ «κάνε μια μπαλιά», «καθίστε οι τρεις από εδώ και οι τρεις από εκεί» κτλ.

Βορράς VS Νότος

Είμαι από τη Βόρεια Ελλάδα, έχω ζήσει μέχρι τα 21 μου χρόνια στην Ξάνθη, όπως και πολλά χρόνια στο νότιο κομμάτι της χώρας μας. Θεωρώ λοιπόν ότι τα παιδιά της Βόρειας Ελλάδας, πολλά από τα οποία, χωρίς να αναφέρω ονόματα, κατάφεραν να παίξουν στην Εθνική ομάδα και σε υψηλό επίπεδο, είναι πιο σκληραγωγημένα στο ποδόσφαιρο.

Όλα αυτά τα χρόνια έχω δει πολλούς ποδοσφαιριστές στο επαγγελματικό επίπεδο, έχω κάνει πολλές συζητήσεις και έχω καταλήξει στο ότι οι Βορειοελλαδίτες είναι πιο σκληραγωγημένοι, έτσι τουλάχιστον θεωρώ εγώ, ενώ πιστεύω ότι είναι και λίγο πιο ελεύθεροι με την μπάλα, γιατί υπάρχουν τα χωριά, οι αλάνες, τα γήπεδα, σε αντίθεση με την Αθήνα.

Στην Αθήνα δεν υπάρχουν οι χώροι να παίξουν τα παιδιά μπάλα, είναι τσιμεντούπολη, πολλά γήπεδα ανήκουν σε ομάδες και δύσκολα θα σε αφήσουν να μπεις να παίξεις, ενώ στα χωριά είναι πιο εύκολο. Στην Αθήνα βέβαια μπορεί να υπάρχουν καλύτερες συνθήκες στις ακαδημίες, αλλά αναγκάζονται να βρίσκονται μια συγκεκριμένη ώρα στα γήπεδα, ένα παιδί δηλαδή κάνει μια-μιάμιση ώρα προπόνηση και στη συνέχεια δεν έχει την ευχέρεια της αλάνας, ώστε να μπορέσει και πάλι να παίξει μπάλα.

Θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν όλη μέρα με μια μπάλα στο γήπεδο ή την αυλή του σπιτιού μου, γιατί εμείς μέναμε σε μονοκατοικία. Στην Αθήνα η πλειοψηφία των παιδιών μένει σε πολυκατοικίες, δεν έχουν τη δυνατότητα να πάρουν μια μπάλα, να μαζευτούν με άλλα παιδιά, να πουν «παίζουμε» και να βγουν στην αυλή τους, ενώ εγώ έπαιζα είτε εκεί, είτε στην αλάνα, είτε στα 50 μέτρα απόσταση από το πατρικό μου, όπου ήταν το γήπεδο.

Επένδυση στις ακαδημίες, επικέντρωση στο ελληνικό στοιχείο

Σημαντικό ρόλο παίζει και η εποχή σχετικά με την παραγωγή και την ανάδειξη των ταλέντων. Η χώρα μας μπήκε σε μια οικονομική κρίση από το 2010 και μετά. Όταν παρατηρείται μια γενική οικονομική αδυναμία στον κόσμο, είναι πολύ δύσκολο να υπάρχουν φίλαθλοι στα γήπεδα. Όταν κάποιος δεν έχει για τα προς το ζην, πώς να πάει στο γήπεδο;

Πολλές ομάδες επίσης εκείνη την περίοδο αλλά και αργότερα με τον κορωνοϊό δεν είχαν τους οικονομικούς πόρους για να αγοράζουν παίκτες, οπότε στράφηκαν προς τις ακαδημίες. Προς τους Έλληνες παίκτες όχι όσο θα έπρεπε, θεωρώ εγώ, γιατί τον Έλληνα παίκτη τον πιστεύω πάρα πολύ και έλεγα ανέκαθεν ότι έχει ταλέντο, αλλά γενικότερα προς τις ακαδημίες, προς την αξιοποίηση των εγκαταστάσεών τους, ώστε να βγαίνει το νέο ταλέντο από το φυτώριο και να μπορεί να έχει η ομάδα μια περιουσία, καθώς πέρα από ένα αθλητικό κέντρο και ένα γήπεδο περιουσία της ομάδας αποτελεί και ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής.

Δυστυχώς ή ευτυχώς το ποδόσφαιρο είναι και μάρκετινγκ, η ομάδα είναι μια εταιρεία, όσο ρομαντικοί και αν είμαστε, η παγκόσμια αγορά και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο αυτό ορίζουν, όλα είναι δουλειά, είναι “μπίζνα” αν και δεν μου αρέσει η λέξη,

Οι ομάδες προσπαθούν, και καλά κάνουν, να επενδύουν στις ακαδημίες, με αποτέλεσμα να βλέπουμε παίκτες πολλούς όπως ο Μπάμπης Κωστούλας, τελευταίο παράδειγμα, ο οποίος προήλθε από την ακαδημία του Ολυμπιακού και πουλήθηκε πάνω από 35 εκατ. ευρώ στην Μπράιτον. Ο Τζίμας από τον ΠΑΟΚ πουλήθηκε 27 εκατ. ευρώ, ο Ιωαννίδης 22 εκατ. ευρώ, πουλήθηκε και ο Βαγιαννίδης. Είναι πάρα πολλοί παίκτες, αναφέρομαι κυρίως σε Έλληνες, η ουσία όμως είναι ότι, εάν αυτό το συζητούσαμε πριν από 15 χρόνια, θα λέγαμε ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα, θα σε έλεγαν τρελό, ενώ και τα 5-6 εκατ. ευρώ μπορεί να ήταν και πολλά.

Βλέπουμε τις επιτυχίες του Ολυμπιακού στο Youth League και τη συμμετοχή το 2025 του ΠΑΟΚ. Είναι πραγματικά τρομερό επίτευγμα, γιατί ξέρω πώς ο Βαγγέλης Μαρινάκης έχει επενδύσει στις ακαδημίες, ξέρω ότι είναι η “τρέλα” του να δημιουργεί παίκτες.

Όταν ο Πρόεδρος της κάθε ομάδας έχει αυτή τη θέληση και την ικανότητα να επενδύει χρήματα για να αναδεικνύονται παίκτες, τότε γίνεται ακόμα πιο εύκολο. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια αυτό το κάνουν έντονα ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ, με τον δεύτερο μάλιστα να δημιουργεί και νέο αθλητικό κέντρο.

Βλέπω όμως ότι και ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ επενδύουν ξανά στις ακαδημίες. Παλιότερα το έκανε ο Παναθηναϊκός με τους Έλληνες παίκτες, όπως με τον «Κάρα» και όλα αυτά τα παιδιά, αλλά σε κάποια φάση δυστυχώς το έχασε. Βλέπω ότι επανέρχεται δυνατά, γιατί γνωρίζω τον Θεόδωρο Ελευθεριάδη, τον εκτιμώ και ξέρω τη δουλειά του στις ακαδημίες. Σε αυτό το παιχνίδι μπαίνει και η ΑΕΚ με τον Γιώργο Γεωργιάδη, τον πρώην Τεχνικό Διευθυντή των ομάδων υποδομής του ΠΑΟΚ, το οποίο επίσης κάτι σημαίνει.

Εκτός από τους τέσσερεις μεγάλους, βλέπουμε και τον ΟΦΗ, τον Ατρόμητο, τον Πανσερραϊκό αλλά και άλλες ομάδες να δίνουν μεγάλο βάρος στις ακαδημίες, κάτι που με χαροποιεί, γιατί πάντα το έλεγα στην Εθνική ομάδα ότι πιστεύω πάρα πολύ στο ταλέντο του Έλληνα ποδοσφαιριστή.

Εγώ δεν θα μείνω για πάντα στην ομάδα, εννοείται, αλλά πάντα θα χαίρομαι να βλέπω να βγαίνουν ποδοσφαιριστές για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Το έχουν ανάγκη όλες οι Εθνικές, η Ελπίδων, η Νέων, και μακάρι όλοι να στραφούν με περισσότερο ζήλο στις ακαδημίες, ώστε να μπορέσουμε να το καταφέρουμε.

Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα απ’ το να δημιουργείς ποδοσφαιριστές. Το ‘χω καημό, μ’ αρέσει πάρα πολύ, καθώς θυμάμαι και τα δικά μου παιδικά χρόνια, το πώς ξεκίνησα, κι έτσι λειτουργώ και την ακαδημία μου στην Ξάνθη. Θέλω οι ομάδες να βάζουν νέους Έλληνες ποδοσφαιριστές, ώστε να μπορέσουμε να φτιάξουμε ακόμα περισσότερο το ποδόσφαιρό μας.

Το ποδόσφαιρο γενικά έχει αλλάξει, οι ομάδες έχουν αλλάξει και θεωρώ ότι μπορούν ακόμα περισσότερο να στηρίξουν τους Έλληνες παίκτες και τα νέα παιδιά. Οι ομάδες επενδύουν πλέον στις ακαδημίες και τα νέα παιδιά, με αποτέλεσμα να αναδεικνύονται περισσότερα ταλέντα. Και παλιότερα υπήρχαν Έλληνες παίκτες που θα μπορούσαν να παίξουν, αλλά αδίκησαν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Δύσκολα τα παλιά τα χρόνια, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Με υπομονή και σωστή διαχείριση, με ταπεινότητα και στοχοπροσήλωση

Στο νικηφόρο παιχνίδι με 3-0 ενάντια στην Σκωτία για το Nations League τον Μάρτιο του 2025, είχαμε τον χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας για τους διεθνείς, είχαμε στην ενδεκάδα έξι ή επτά παίκτες που παράλληλα, εάν δεν κάνω λάθος, είχαν δικαίωμα συμμετοχής και στην Εθνική Ελπίδων. Αυτό λοιπόν είναι κάτι, χτίζεται κάτι θετικό.

Ο προπονητής μας και γενικά όλοι μας στηρίζουμε αυτά τα παιδιά, φυσικά δεν ξεχνάμε τους μεγαλύτερους, η Εθνική είναι μια μείξη και, εάν αυτή δεν είναι σωστή και μες στα αποδυτήρια, δεν είναι εύκολο να πετύχεις. Χρειάζεται υπομονή! Στα τελευταία ματς δυστυχώς χάσαμε την πρόκριση, έστω να πηγαίναμε στη δεύτερη θέση για να διεκδικούσαμε την πρόκριση μέσω των μπαράζ.

Είναι μια αποτυχία, αλλά από την άλλη το feedback που παίρνουμε από τον κόσμο είναι θετικό, καταλαβαίνει ότι γίνεται μια μεγάλη αλλαγή στην ομάδα.

Δεν θυμάμαι ποτέ να έχει υπάρξει τόσο μεγάλη συμμετοχή νέων παιδιών, οπότε ο κόσμος καταλαβαίνει και στηρίζει, γιατί αντιλαμβάνεται ότι μέσα από αυτόν τον δρόμο, με δεδομένο ότι δεν είναι εύκολο το ποδόσφαιρο, η Εθνική ομάδα θα βρεθεί και πάλι σε μεγάλη διοργάνωση.

Στον εντός έδρας αγώνα με την Σκωτία, ο Καρέτσας ξεσήκωνε τον κόσμο και ο κόσμος πάντα θέλει να βλέπει ένα νέο παιδί! Όπως όταν είχα μπει κι εγώ να παίξω, άρεσε στον κόσμο. Σίγουρα είναι γοητευτικό το καινούργιο, αλλά φυσικά χρειάζεται προσεκτική διαχείριση, γιατί μπορεί να έχεις μεν νέα παιδιά, αλλά δεν σημαίνει ότι θα παίζουν πάντα.

Βλέπουμε πχ τη διαχείριση του Τζίμα και του Κωστούλα από την Μπράιτον. Εμείς δεν έχουμε στην Ελλάδα τόσο πολύ το “know how”, όπως οι Άγγλοι ή άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όσον αφορά στη διαχείριση του νέου παίκτη.

Ήμασταν με τον Σωτήρη Νίνη στην σχολή προπονητικής UEFA A, UEFA B και μου είπε μια ιστορία από τότε που πήγε στον Παναθηναϊκό. Έπαιξε από τον Ιανουάριο έως τον Ιούνιο, αν θυμάμαι καλά, 35-40 ματς, ένα παιδί 17 ετών! Το να χρησιμοποιείς τόσο πολύ ένα 17χρονο παιδί, ένα μεγάλο ταλέντο, έναν καλό παίκτη, αρέσει μεν στον κόσμο, αλλά είναι και κατά του ποδοσφαιριστή.

Το παράδειγμα της Μπράιτον με τον Κωστούλα και τον Τζίμα είναι τρανό. Πρώτα γίνεται μια προσαρμογή των παιδιών στην Αγγλία, ώστε, την στιγμή που πρέπει, να μπουν έτοιμοι. Δεν εκβιάζουν καταστάσεις για επικοινωνιακούς λόγους στην Ευρώπη.

Στη χώρα μας δυστυχώς αρέσει πιο πολύ το επικοινωνιακό και σε κάποιες περιπτώσεις βάζουμε νεαρούς παίκτες μόνο γι’ αυτόν τον λόγο. Αναμφισβήτητα τα παιδιά θέλουν να παίζουν, αλλά πρέπει να κρατηθεί σωστή στάση για να μην “καίγονται” και εν τέλει χάνονται μεγάλα ταλέντα από λανθασμένη χρήση.

Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις στον κανόνα, όπως ο Γιαμάλ, αν και τον είδαμε και αυτόν τραυματία, κάτι που συμβαίνει εξαιτίας της πολλής “χρήσης”. Δεν είναι καθόλου εύκολο, με τόσο μεγάλη πίεση, καταρχήν ψυχολογική, σε μια τόσο μεγάλη ομάδα με πολύ δύσκολο κοινό, όπως η Μπαρτσελόνα. Όταν μιλάς για τον Γιαμάλ, αναφέρεσαι στο φαινόμενο της εποχής. Στην Μπαρτσελόνα πρέπει να παίζει, γιατί κάνει πραγματικά τη διαφορά, αλλά δεν αποφεύγει τους τραυματισμούς, καθώς, από φυσικής πλευράς, δεν είναι απόλυτα έτοιμος ακόμη να αντιμετωπίσει μια σεζόν 60-70 παιχνιδιών. Η διαχείριση βέβαια γίνεται από την Μπαρτσελόνα, όλα τα μεγάλα κλαμπ φροντίζουν τέτοιοι παίκτες μετά από δύο-τρία χρόνια να είναι οι σούπερ σταρ και να κερδίζουν Πρωταθλήματα, Champions League και Χρυσές Μπάλες. Χρειάζεται λοιπόν υπομονή, η οποία είναι μεγάλη αρετή και δη στο ποδόσφαιρο.

Όταν ήμουν μικρός, από την αφάνεια πέρασα ξαφνικά σε έναν πολύ μεγάλο σύλλογο, τον Ολυμπιακό, και την Εθνική ομάδα. Είναι δύσκολο, ο καθένας μπορεί να ξεφύγει, βάζω και τον εαυτό μου μέσα, δεν συμβαίνει επίτηδες, δεν σε ξέρει κανείς και ξαφνικά σε ξέρει όλη η Ελλάδα, σε ξέρει όλη η Ευρώπη, είναι φυσιολογικό, πρόκειται για παιδιά 17-18 ετών και είναι λογικό να χάσει κανείς το μυαλό του.

Το θέμα είναι πώς το διαχειρίζονται αφενός η κάθε ομάδα, αφετέρου -και κυρίως- η οικογένεια ώστε να μείνει ο παίκτης συγκεντρωμένος σε αυτό που πραγματικά πρέπει να μείνει συγκεντρωμένος, στο ποδόσφαιρο και όχι σε όλα τα άλλα, το lifestyle κτλ. Η αλήθεια είναι όμως ότι η εποχή έχει αλλάξει, τώρα υπάρχουν τα social media, όλο αυτό έχει μπει στη ζωή μας για τα καλά και δεν βγαίνει, κάτι που, κακά τα ψέματα, επηρεάζει τον παίκτη.

Για να είμαι όμως ειλικρινής και δεν θα το έλεγα, αν δεν το έβλεπα, αν δεν ήταν αλήθεια, στους ποδοσφαιριστές της Εθνικής ομάδας, ιδιαίτερα στους μικρούς, δόξα τω Θεώ, υπάρχει ένα γκρουπ που αποτελείται από πολύ ταπεινά παιδιά.

Είναι τόσο καλά, ώστε κι εγώ καμιά φορά τούς λέω μεταξύ σοβαρού και αστείου «μην είστε τόσο καλά παιδιά», δεν υπάρχουν δείγματα υπεροψίας ή “ψωνισμού”.

Χαίρομαι, γιατί αυτά τα παιδιά, παρότι σε μικρή ηλικία, 17-18-19 ετών ή και λίγο μεγαλύτερα, βρίσκονται σε μεγάλες ομάδες της Ελλάδας ή του εξωτερικού αλλά και στην Εθνική, το αντιμετωπίζουν έτσι. Μπράβο τους, είναι προς τιμήν τους, εγώ δεν ξέρω εάν θα μπορούσα, θα το είχα χάσει το μυαλό μου. Αυτά είναι παιδιά διαμάντια!

«Να ξέρεις, μια μέρα θα γίνεις ο αρχηγός της Εθνικής»

Περνώντας τα χρόνια, θα έλεγα ότι κάποιες στιγμές ο πατέρας μου ήταν προφητικός, είναι η πραγματικότητα, δεν βλέπω φαντάσματα. Ο πατέρας μου υποστήριζε Ξάνθη και Παναθηναϊκό. Το 2003 πρωτόπαιξα στην Ξάνθη, η ομάδα τις τελευταίες αγωνιστικές ήταν αποδεκατισμένη από τους πολλούς τραυματισμούς, έπαιζε με νεαρούς, οπότε έπαιζα κι εγώ, κάνοντας το ντεμπούτο μου μες στην Ηρακλή.

Αγωνίστηκα και στο τελευταίο ματς εκείνης της χρονιάς, ενάντια στον Ολυμπιακό στην Ξάνθη, το οποίο έληξε 1-5, τη σεζόν που πήραν το Πρωτάθλημα οι «Ερυθρόλευκοι» -ο Παναθηναϊκός έπαιζε στη Ρόδο, γιατί ήταν τιμωρημένος.

Όταν φύγαμε από το γήπεδο, ο πατέρας μου μου είπε «ξέρεις κάτι; Δεν έχει σχέση τι ομάδα είμαι, αυτοί στον Ολυμπιακό είναι μάγκες, στον Ολυμπιακό θα πας εσύ στη ζωή σου». Τον κοιτούσα, εγώ ποτέ δεν είχα μεγαλεπήβολα σχέδια ή όνειρα, ήμουν χαμηλών τόνων, ακόμη και τώρα δεν μου αρέσει να βγαίνω να μιλάω ούτε σε κάμερες ούτε σε συνεντεύξεις, μου αρέσει να είμαι πιο διακριτικός, οπότε του είπα «τι είναι αυτά που λες; Μην τα λες μπροστά στον κόσμο, ντρέπομαι» κι εκείνος μου απάντησε «δεν πιστεύεις στον εαυτό σου». Ήταν οι δεύτερες προφητικές κουβέντες του πατέρα μου.

Οι πρώτες ήταν στα 14 μου, ήμασταν μέσα στο αμάξι και πηγαίναμε στην προπόνηση στο χωριό ή ερχόμασταν από εκεί, «να ξέρεις, μια μέρα θα γίνεις ο αρχηγός της Εθνικής». Κι εγώ γέλασα, δεν ασχολήθηκα καν -ήδη από τότε είχαμε σχέση φίλων.

Σε εκείνο το ματς με τον Ολυμπιακό, έμαθα μάλιστα ότι είχε ρωτήσει για εμένα ο Πέτρος Κόκκαλης «ποιος είναι αυτός;», δεν ξέρω εάν αληθεύει, δεν ξέρω καν αν το θυμάται ο Πέτρος. Όσο για τα λόγια του πατέρα μου τότε, θυμίζω ότι μου τα είπε, όντας φίλαθλος της Ξάνθης και του Παναθηναϊκού. Κι όταν πια το 2007 τελικά πήγα στον Ολυμπιακό, είπα μέσα μου «φίλε, δεν γίνονται αυτά». Όταν δε στην πορεία έγινα και αρχηγός της Εθνικής, τα λόγια του τα βρήκα πάλι μπροστά μου. Αυτό για την Εθνική μάλιστα το είχε πει μπροστά στα αδέρφια μου και εκείνα το θυμούνται.

Το μεράκι του πατέρα μου και το δικό μου

Ήταν απίστευτο, το ‘χε τόσο πολύ μεράκι. Δεν πρόλαβε να με δει ολοκληρωμένο, με είδε στην αρχή, αλλά πιστεύω ότι συνεχίζει να με βλέπει από εκεί που είναι.

Ένας από τους λόγους που έφτιαξα την ακαδημία «Ευστάθιος Τοροσίδης» ήταν και ο πατέρας μου, ο οποίος είχε μεγάλο καημό να κάνει κάτι τέτοιο στο χωριό, του άρεσε, το ήθελε, το προσπάθησε, αλλά δυστυχώς δεν είχε τους οικονομικούς πόρους που μετέπειτα είχα εγώ.

Κι εγώ με τη σειρά μου το προσπάθησα, γιατί θεωρώ πως, όταν σου δίνει κάτι ο Θεός, πρέπει να το επιστρέφεις πίσω, ειδικά στα νέα παιδιά, και το κάνω με πολλή αγάπη!

Από το 2008 συντηρώ επίσης την ομάδα του χωριού και από το 2012-2013 με βοηθάει και ο ξάδερφός μου. Το 2023 φτάσαμε στη Γ’ Εθνική και μέσα από αυτό έκανα και τις ακαδημίες, όχι για κερδοσκοπικούς λόγους. Από το 2010 μέχρι και το 2025 δεν έχει γίνει τίποτα κερδοσκοπικά, κάθε χρόνο μέσα από την καρδιά μου βάζω οικονομικά ό,τι μπορώ στην ακαδημία, χωρίς να με ενδιαφέρει το κέρδος. Όλα τα χρήματα που πληρώνουν οι γονείς πηγαίνουν στους προπονητές για το λειτούργημά τους.

Η ακαδημία είναι για τα παιδιά, επειδή όμως λειτουργεί ήδη τόσα χρόνια, έχει δώσει και αξιόλογους παίκτες. Το 2020 έδωσε έναν παίκτη στον Αστέρα Τρίπολης, το 2024 δύο στον Πανσερραϊκό, το 2025 τον Δάγκα στον Παναιτωλικό, ο οποίος παίζει στην Κ17 και βασικός, ενώ το καλοκαίρι του 2025 δώσαμε στον ΠΑΟΚ τον 13χρονο Εμίρ Χασανκήλ, έχουμε και το μουσουλμανικό στοιχείο στην πόλη, ο οποίος αρχικά κάνει προσαρμογή και πηγαινοέρχεται στη Θεσσαλονίκη, αλλά το καλοκαίρι θα πάει μόνιμα για την Κ14 του ΠΑΟΚ. Θα ήθελα λοιπόν πάρα πολύ να βγει από εμάς, από τα φυτώριά μας, ένας παίκτης που θα παίξει επαγγελματικά.

Όποτε πηγαίνω στην Ξάνθη, πηγαίνω σχεδόν πάντα στην ακαδημία και βλέπω όλους όσοι βοηθάνε, τους προπονητές, τον ξάδερφό μου, ο οποίος είναι Πρόεδρος στην ομάδα, τους συνεργάτες που έχω εκεί, αλλά πηγαίνω και στη μεγάλη ομάδα, ειδικά με εκείνη στη Γ’ Εθνική και το Α’ Τοπικό.

Ας σκεφτεί κανείς ότι η ανδρική μας ομάδα, η οποία είναι στο Β’ Τοπικό, απαρτίζεται από παίκτες 14-16 ετών, με τους περισσότερους από αυτούς να προέρχονται από τις ακαδημίες μας. Είπαμε να κάνουμε ένα restart με παίκτες που αναδείχθηκαν έτσι, θα παίξουν στο Β’ Τοπικό και σιγά-σιγά, εάν μπορούμε, η ομάδα θα ανέβει στο Α’ Τοπικό.

Με τις ακαδημίες και το ποδόσφαιρο της ιδιαίτερης πατρίδας μου ασχολούμαι από αγάπη για το χωριό μου, τον τόπο μου, την Ξάνθη, τον κόσμο, όχι για να με αγαπάνε.

Και σίγουρα θα ήταν όλα αλλιώς, εάν υπήρχε η μεγάλη ΠΑΕ Ξάνθη και δεν είχε διαλυθεί, είναι ένα κομμάτι που μας στενοχωρεί πάρα πολύ, ευτυχώς όμως υπήρξαν κάποια παιδιά που ίδρυσαν το ιστορικό σωματείο του ΑΟΞ. Έβαλα την υπογραφή μου και έγινα το πρώτο μέλος του νέου συλλόγου, ήταν κάτι συμβολικό, γιατί αγαπώ πάρα πολύ αυτήν την ομάδα.

Αγωνίζεται στη Γ’ Εθνική και ευελπιστούμε κάποια στιγμή να βρεθεί ένας επενδυτής που θα την ξαναφέρει στις μεγάλες κατηγορίες, γιατί είναι πολύ δύσκολο να επανέλθει μια ομάδα, αν δεν υπάρχει κάποιος που θα βάζει τα λεφτά του.

Κάποιος όπως ο Χρήστος Πανόπουλος, γιατί εκείνος ήταν ο σωτήρας αυτής της ομάδας. Δεν με ενδιαφέρει εάν αρέσει ή όχι η άποψή μου, αλλά αυτή είναι και θα τη φωνάζω πάντα, ο Πανόπουλος ήταν ο ευεργέτης της ομάδας και ένας από τους ευεργέτες της πόλης. Αν η Ξάνθη έγινε ξακουστή σε όλη την Ελλάδα, έγινε από το καρναβάλι της, από τον Δήμαρχο Φίλιππο Αμοιρίδη, ο οποίος δημιούργησε πολλές εκδηλώσεις και πολλά δρώμενα, όπως το καρναβάλι, το οποίο και ανέπτυξε πάρα πολύ, και κατά ένα μεγάλο ποσοστό από την Ξάνθη του Πανόπουλου, η οποία ήταν επί 31 συναπτά έτη στην Α’ Εθνική.

Είναι άδικο λοιπόν να μην βρίσκεται στη Superleague ένας τέτοιος σύλλογος, ο οποίος έχει αναδείξει πάρα πολλούς ποδοσφαιριστές και θα το ξανακάνει, εάν ο επόμενος λειτουργήσει όπως ο Πανόπουλος. Πείτε με ρομαντικό, αλλά πιστεύω ότι όντως η ομάδα μπορεί να επιστρέψει, αν βρεθεί κάποιος να αναλάβει και ξαναγίνει ΠΑΕ, καθώς ούτε πολλά χρέη έχει, δεν είναι κάτι απαγορευτικό δηλαδή.

«Αναγέννηση» και… επαναπατρισμός

Το 2024 ήταν κανονισμένο να γυρίσω μόνιμα στην Ξάνθη, αλλά τελευταία στιγμή προέκυψε το πρόγραμμα «Αναγέννηση» της ΕΠΟ και, επειδή ήταν μια νέα αρχή, ακύρωσα τα σχέδιά μου για να μείνω πίσω.

Πρόκειται για μια πρωτοβουλία που αφορά στην ανάπτυξη του ποδοσφαίρου, με επικεφαλής τον Project Manager και Υπεύθυνο Μεθοδολογίας, Γιάννη Σαμαρά, και τον Τεχνικό Διευθυντή Εθνικών ομάδων, Δημήτρη Παπαδόπουλο. Εστιάζει στη διαμόρφωση ενός νέου δημιουργικού πλαισίου, με απώτερο στόχο τη μελλοντική πρόοδο του αθλήματος.

Σκοπός του προγράμματος είναι να βελτιωθεί το ποδόσφαιρο από τη βάση του, από τις μικρές ηλικίες δηλαδή, να αναπτυχθούν οι Εθνικές ομάδες, να βγουν νέα ταλέντα και γενικότερα να ενισχυθεί το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο.

Ήθελα να είμαι κοντά στα γεγονότα λοιπόν, κοντά σε ό,τι χρειάζεται, οπότε δεν ανέβηκα στην Ξάνθη. Το θέμα είναι ότι δεν μου πολυαρέσει και η Αθήνα, δεν μένω καν μες στην Αθήνα, θέλω επαρχία, έχω ένα τρελό δέσιμο με το χωριό μου και την Ξάνθη και η αλήθεια είναι ότι, από τότε που ήρθα στον Ολυμπιακό, το πρόβλημά μου ήταν πώς θα μπορέσω να ζήσω μακριά απ’ την πόλη μου.

Από την πρώτη μέρα που ήρθα έως και σήμερα ο στόχος μου, η επιθυμία μου είναι να γυρίσω πίσω, στην Ξάνθη!

Ο Βασίλης Τοροσίδης είναι πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Δημήτρης Σαλπιγγίδης: Όλα όσα ονειρεύτηκα

Αλέξανδρος Τζόρβας: Αλλάζοντας Γάντια

Σωτήρης Νίνης: Η ιστορία της ζωής μου – μέρος 1ο

Φάνης Γκέκας: Εθνική Υπόθεση

Κώστας Χαλκιάς: Γιατί σταμάτησες;

Γιώργος Σαμαράς: Ιπτάμενος Ολλανδός

Βαγγέλης Μόρας: Λύτρωση στην Ιταλία

Αλέξανδρος Τζιόλης: 6

Σάκης Πρίττας: Με την πλάτη στον τοίχο