Στην πάλη βρέθηκα, διότι έμοιαζε μονόδρομος για μένα.
Με μπαμπά και θείο να έχουν περάσει τη ζωή τους όλη σε αυτή, ήταν δεδομένο ότι θα ακολουθούσα την ίδια διαδρομή.
Το αν θα έμενα και θα συνέχιζα δεν το ξέραμε, αλλά ότι θα ξεκινούσα από αυτό ήταν σίγουρο.
Και εγώ το παιδί μου θα το οδηγήσω στην πάλη και, αν του αρέσει, ας μείνει.
Εμένα μου άρεσε. Ακολούθησα αυτόν τον μοναδικό, δύσκολο αλλά πολύ ωραίο και διδακτικό δρόμο.
Το άθλημα της πάλης έχει τα στοιχεία εκείνα ώστε μέσα από αυτό τα παιδιά βγαίνουν άντρες. “Μεγαλώνουν”, έχοντας βιώσει όλες τις καταστάσεις που θα βρουν στην καθημερινότητα και τη ζωή τους, στην προσπάθεια για επιβίωση.
Μαθαίνεις να αγωνίζεσαι μόνος σου στην παλαίστρα.
Στο ταπί είσαι εσύ. Κανένας άλλος. Εσύ και ο αντίπαλος.
Και προσπαθείς να επιβιώσεις. Στην παλαίστρα δεν υπάρχει μαμά ή μπαμπάς, δεν υπάρχει συμπαίκτης, όπως στα ομαδικά αθλήματα.
Αυτό είναι το πρώτο μεγάλο μάθημα.
Photo by: United World Wrestling.
Το δεύτερο είναι ο σεβασμός στον αντίπαλο και τον περίγυρό τους.
Η πάλη έχει μέσα στοιχεία μάχης, διότι πρέπει να έχεις στρατηγική, και ταυτόχρονα είναι ένα ευγενές άθλημα.
Δεν τραυματίζεις τον αντίπαλο, δεν έχει τραυματισμούς ως άθλημα. Δεν έχουμε χτυπήματα ή σπασίματα.
Δεν θέλουμε το κακό του αντιπάλου μας. Θέλουμε μέσα από όλους τους κανόνες που υπάρχουν να τον εξουδετερώσουμε, να νικήσουμε.
Έτσι θα πρέπει να είναι και η ζωή μας μετά.
Η πάλη σού μαθαίνει να μάχεσαι για την επιβίωσή σου μέσα από κανόνες και με σεβασμό στον αντίπαλο.
Στο άθλημα αυτό χρειάζεσαι το σώμα σου, το μυαλό σου και την ψυχή σου. Δεν φτάνει να έχεις γυμνασμένο σώμα.
Την πάλη την ξεκίνησα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και έμεινα σε αυτή.
Την αγάπησα και έγινε κομμάτι της ζωής μου.
Ούτε πιέστηκα να μείνω ούτε την είχα βάλει σκοπό ζωής.
Όταν είσαι μικρός, δεν σκέφτεσαι τόσο πολύ το μέλλον.
Εγώ έμενα σε αυτό που ζούσα. Έκανα προπόνηση και πήγαινα σε αγώνες. Τα αποτελέσματα ήταν θετικά και τρώγοντας ήρθε η όρεξη για κάτι παραπάνω, κάθε φορά για κάτι παραπάνω.
Στην αρχή ήθελα να είμαι ο καλύτερος στον σύλλογό μου, μετά στη Θεσσαλονίκη, μετά στη Βόρεια Ελλάδα, μετά σε όλη τη χώρα, μετά στην Ευρώπη και τέλος στον κόσμο.
Βήμα με το βήμα, αγώνα με τον αγώνα, προπόνηση με την προπόνηση.
Όταν ήμουν παιδί, δεν έλεγα στον εαυτό μου ότι θα γίνω Παγκόσμιος Πρωταθλητής.
Αγαπούσα τόσο την πάλη, ώστε ήθελα απλώς να παλεύω.
Όλα αυτά ήρθαν με πολλή δουλειά, επιμονή, πείσμα και αντοχή σε όλες τις δυσκολίες, οι οποίες είναι πολλές και κάνουν τις επιτυχίες ακόμα πιο γλυκές.
Photo by: United World Wrestling.
Για να πετύχεις, πρέπει να πεινάς, να θες τη νίκη και να στοχεύεις σε αυτή. Να μην το βάζεις κάτω παρά τα εμπόδια, τις δυσκολίες.
Η πάλη, όπως κάθε άθλημα, θέλει θυσίες. Εδώ χρειάζονται ακόμα περισσότερες. Θα πρέπει να κάνει θυσίες και ο περίγυρός σου.
Ο κόσμος βλέπει, μαθαίνει το αποτέλεσμά σου.
Στην πάλη 20 φορές χάνεις, μια φορά κερδίζεις. Γι’ αυτή ζεις, γι’ αυτήν παλεύεις, γι’ αυτή μοχθείς, γι’ αυτή θυσιάζεις και, για να αντέξεις τις 20 φορές που θα χάσεις και να φτάσεις στη μια που θα κερδίσεις, πρέπει να έχεις προπονήσει το σώμα σου, το μυαλό σου και την ψυχή σου.
Είναι τόσο, τόσο ωραίο να αθλείσαι και να αγωνίζεσαι.
Νιώθεις συναισθήματα που κάποια άλλα παιδιά μπορεί να μην έχουν την ευκαιρία και την δυνατότητα να τα ζήσουν.
Τη μια φορά θα νιώσεις το συναίσθημα της επιτυχίας. Να στο περιγράψω; Δεν μπορώ. Και χίλια πράγματα να πω, θα το αδικήσω.
Τις 20 φορές θα νιώσεις το συναίσθημα της αποτυχίας που σε ρίχνει και εκεί πρέπει να σηκωθείς, να προσπαθήσεις ξανά, να γίνεις πιο δυνατός, να πατήσεις στα πόδια σου και να πεις ότι θα τα καταφέρεις.
Και το μάθημα που σου δίνει η ήττα είναι το πιο σημαντικό για τη ζωή σου μετά.
Όταν έρθει η ώρα να γίνω προπονητής, αν έχω έναν αθλητή που κάνει πρωταθλητισμό και χάσει, θα του πω: «Ήρθε η ώρα να αποδείξεις από τι πάστα είσαι φτιαγμένος»…
Η πάλη δεν είναι σαν τα ομαδικά αθλήματα όπου έχεις κάθε εβδομάδα αγώνα και μπορείς να ξεπεράσεις την σημερινή ήττα μέσα σε έξι-επτά μέρες.
Ετοιμάζεσαι έξι μήνες για έναν αγώνα. Από την ώρα που ξεκινάς και στοχεύεις σε έναν αγώνα, μετράς ώρες, μετράς μέρες για να έρθει αυτός ο αγώνας. Έξι μήνες που έχουν μόνο προπόνηση.
Όταν κάνεις πρωταθλητισμό σε επίπεδο Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, οι 11 προπονήσεις την εβδομάδα είναι ένας νορμάλ αριθμός.
Δεν έχει ποτά, δεν έχει ξενύχτια, δεν έχει καφέδες, δεν έχει τρώω ό,τι θέλω. Κάνω δίαιτα, πολύ δίαιτα, αυστηρή δίαιτα, διότι εμείς παίζουμε σε κιλά.
Για μένα τα κιλά προπόνησης είναι τα 92-93 αλλά, όταν αγωνίζομαι, πρέπει να είμαι 87.
Και έρχεται η στιγμή, ο αγώνας… Και μετά;
Και μετά, αν χάσεις, θα ξεκινάς να μετράς τις μέρες και τις ώρες που έχασες.
Αν κερδίσεις, λες «μπορώ να πεθάνω σήμερα».
Ζεις στα άκρα. Ισορροπείς και παλεύεις. Δεν υπάρχει μέση κατάσταση, όταν κάνεις πρωταθλητισμό. Θεωρώ ότι είμαστε προνομιούχοι γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο. Διότι έχουμε ζήσει στη ζωή μας τέτοια συναισθήματα.
Σε όλη μου τη διαδρομή έπαιξαν μεγάλο ρόλο ο πατέρας μου, ο συνονόματος Δημήτρης Τσεκερίδης, και ο θείος μου, ο Παναγιώτης Χεριστανίδης, ο οποίος όλα αυτά τα χρόνια σε όλους τους αγώνες ήταν δίπλα μου και στις καλές και στις δύσκολες στιγμές.
Και στον πρωταθλητισμό είναι πολλές οι δύσκολες και λίγες οι καλές στιγμές.
Στις δυσκολίες, στις τρικυμίες ήταν εκείνος που μου έλεγε «σήκω, Δημήτρη, μπορούμε…».
Η νίκη έχει πολλούς πατεράδες και η ήττα δεν έχει κανέναν.
Πρέπει να είσαι και τυχερός για να βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι δίπλα σου.
Photo by: United World Wrestling.
Σε επίπεδο συλλόγου, είμαι στον ΠΑΟΚ από τα πέντε μου, πάνω από δύο δεκαετίες.
Ξεκινήσαμε χωρίς χορηγούς, χωρίς στήριξη, χωρίς τίποτα. Παλεύαμε, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Μέσα από τη δουλειά όλων ήρθαν και οι διακρίσεις.
Στην αρχή αυτές ήταν ατομικές και μετά το τμήμα δυνάμωσε, στάθηκε στα πόδια του και τώρα πρωταγωνιστεί.
Και πρωταγωνιστεί, διότι δίπλα μας βρέθηκε ο Χάρης Μάλλιος, οποίος ήρθε, μας αγκάλιασε, μας πήρε από το χέρι, μάζεψε και άλλους ανθρώπους που στήριξαν την προσπάθειά μας, και φτιάξαμε μια ομάδα που θα τη ζήλευε ο καθένας.
Μιλάμε για έναν άνθρωπο που έχει κάνει και κάνει τα πάντα για αυτό το τμήμα του ΠΑΟΚ και θέλει να είναι αόρατος.
Όλες τις επιτυχίες του τμήματος πάλης ο Χάρης Μάλλιος τις έχτισε, δεν βρήκε τίποτα έτοιμο. Λιθάρι με λιθάρι. Μιλάμε για δουλειά πολλών χρόνων.
Και συνεχίζει και συνεχίζουμε όλοι μας. Και συνεχίζουμε, διότι αγαπάμε την πάλη, αυτό το άθλημα που σου προσφέρει τόσα πολλά συναισθήματα, τόσα πολλά μαθήματα.
Που έχει 20 ήττες και μια χαρά.
Που έχει ένα εξάμηνο δουλειάς και εξάντλησης ψυχικής και σωματικής για έναν αγώνα.
Που είναι ένας καθρέφτης της ζωής μας.
Photo by: United World Wrestling.
Ο Δημήτρης Τσεκερίδης είναι Πρωταθλητής της Ελληνορωμαϊκής πάλης.
Επιμέλεια κειμένου: Αντώνης Τσακαλέας
CHECK IT OUT:
Μαρία Πρεβολαράκη: Δεν τα παρατάω ποτέ
Βαγγέλης Νανιτζανιάν: Εγώ και ο Σάκος
Στέλιος Μαλεζάς: Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου
Ευθύμης Ρεντζιάς: Να έκλεβα λίγο χρόνο
Ανθούλα Αρβανιτάκη: Σχεδιάζοντας στο τετράδιο