Ακαδημία και lockdown: Το Ημερολόγιο

Μάρτιος 2020. Η λέξη «κορωνοϊός» έχει αρχίσει να μπαίνει στην καθημερινότητά μας, χωρίς να σκεφτόμαστε καν τι θα επακολουθούσε.

Ακούγαμε, μαθαίναμε, περιμέναμε, όπως όλοι. Όταν ανακοινώθηκαν τα μέτρα, το πρώτο lockdown, μαζευτήκαμε για την τελευταία προπόνηση και χαιρετηθήκαμε, έχοντας στο μυαλό μας πως όλο αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ. Ακολούθως, άρχισε η περίοδος προσαρμογής για όλους μας. Έπρεπε να βρούμε τον τρόπο, ώστε τα παιδιά να έχουν τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Σκεφτόμασταν με έναν μικρό χρονικό ορίζοντα μπροστά μας. Να καλύψουμε το χαμένο έδαφος για 2-3 εβδομάδες που πιστεύαμε, που θέλαμε να πιστεύουμε πως θα κρατούσε το lockdown…

Τα παιδιά πήραν το ατομικό τους πρόγραμμα και, μέσω των gps, παρακολουθούσαμε τον βαθμό απόδοσης των ασκήσεων που τους είχαμε αναθέσει.

Το δύσκολο για τα περισσότερα παιδιά είχε να κάνει με τους χώρους άθλησης. Πολλά παιδιά αναγκάστηκαν να αθληθούν σε χώρους που δεν ήταν οι κατάλληλοι για να αθληθείς με την ένταση που απαιτούταν.

Μη ξεχνάτε πως, για εμάς, ο Μάρτιος είναι ο μήνας, στον οποίο αρχίζει η κορύφωση της δράσης της χρονιάς. Στο μυαλό μας είχαμε πως θα πρέπει τα παιδιά να διατηρήσουν την ανοδική πορεία, έτσι ώστε, με την επιστροφή στη δράση, να είναι έτοιμα για το φινάλε της σεζόν.

Τις πρώτες ημέρες, το πρώτο διάστημα, όλα γίνονταν με τη λογική του «Θα επιστρέψουμε σύντομα»…

Για τα παιδιά που ήταν στην πόλη, τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Στην περιφέρεια, σε μικρότερες πόλεις, κάποια παιδιά μπορούσαν να βρουν χώρους, για να ακολουθήσουν το ασκησιολόγιό τους. Για τα παιδιά των 14-15 χρόνων, των οποίων η ανάπτυξη είναι σε πολύ γρήγορους ρυθμούς, η αλλαγή της επιφάνειας και του χώρου άθλησης έφερε κάποιους μικροτραυματισμούς. Μέσω των gps, λαμβάναμε όλα τα δεδομένα των ασκήσεων, αλλά όχι αυτά που αφορούσαν στην ποιότητα του χώρου εκγύμνασης. Αυτό προέκυπτε, βλέποντας τις διαδρομές που ακολουθούσαν τα παιδιά. Διαπιστώναμε ότι, για να μπορέσουν να βγάλουν το ασκησιολόγιο, έτρεχαν σε πάρκα και πεζοδρόμια.

Έπρεπε να προσαρμόσουμε τις εντάσεις στα νέα δεδομένα, τα οποία και για εμάς ήταν άγνωστα.

Έπρεπε, ακόμα, να διαχειριστούμε και τις διαθέσεις των παιδιών. Είχαν μεγάλη όρεξη και διάθεση να προπονηθούν, να μη μείνουν πίσω, να παραμείνουν στο επίπεδό τους. Παιδιά δραστήρια που θα έπρεπε να μείνουν περισσότερες ώρες στο σπίτι. Έτσι όπως έγινε το πρώτο lockdown, δεν είχε προβλεφθεί τίποτα για αυτά τα παιδιά.

Ένα σημαντικό κομμάτι ήταν και η διατήρηση της επαφής με τα παιδιά. Να ξέρουν πως όλο αυτό το περνάμε όλοι μαζί, ως ομάδα. Μέσω πλατφόρμας, είχαμε δυο με τρεις συναντήσεις την εβδομάδα. Για να τα πούμε, να συζητήσουμε τα θέματα που μας απασχολούσαν, περισσότερο σε καθαρά αθλητικό επίπεδο. Όσο περνούσε ο καιρός, προσαρμόσαμε τις συναντήσεις μας. Αρχίσαμε να βάζουμε κουίζ στα παιδιά, να τους βάλουμε σε μια διαδικασία να διαβάσουν πράγματα, για να είναι έτοιμα.

Όλοι μας αναθεωρήσαμε κάποια πράγματα με αυτή την κατάσταση. Κάποια πράγματα που τα θεωρούσαμε δεδομένα, καταλάβαμε το πόσο σημαντικά ήταν.

Όσο περνούσε ο καιρός και αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε ότι φτάνουμε στο τέλος του lockdown, αρχίσαμε όλοι να σκεφτόμαστε τον τρόπο, με τον οποίον θα γίνει η επιστροφή, σε συνδυασμό με τον προγραμματισμό της επόμενης σεζόν. Αυτό ήταν και το πιο δύσκολο κομμάτι, διότι έπρεπε να σκεφτούμε με βάθος χρόνου. Σε όλο αυτό, υπήρχε μια ασάφεια. Είχαμε φτάσει τέλος Μαΐου, αρχές Ιουνίου.

Η χαρά της επιστροφής έπρεπε να συνδυαστεί με την προσαρμογή στα νέα δεδομένα.

Θέλαμε τόσο πολύ να βρεθούμε ξανά όλοι μαζί, αλλά έπρεπε να αλλάξουμε τον τρόπο, με τον οποίο χαιρετιόμαστε, ή να μη χρησιμοποιούμε τα αποδυτήρια. Για μια ομάδα, τα αποδυτήρια είναι ένας ξεχωριστός χώρος και θα έπρεπε να τον στερηθούμε. Δεν μπορούσαμε καλά-καλά να κάνουμε το «Hi-five», με το οποίο ξεκινούσε η προπόνηση…

Έπρεπε τα παιδιά να υπογράψουν σε ένα χαρτί την ώρα άφιξης και αποχώρησης από την προπόνηση.

Εμείς φορούσαμε μάσκες.

Νιώθαμε ότι αυτή είναι η “θυσία”, για να είμαστε ξανά μαζί, ξανά στο γήπεδο.

Πίσω από εμάς και τα παιδιά, υπήρχαν οι γονείς, οι παππούδες, οι ζωές μας που και αυτές προσαρμόστηκαν σε αυτή την κατάσταση. Αυτό που εισπράξαμε από τους γονείς, όταν έγιναν οι συζητήσεις για την επιστροφή στις προπονήσεις, ήταν η ανακούφιση.

Η ανακούφιση της επιστροφής… Ο κάθε γονιός αντιλαμβανόταν την ψυχολογία του παιδιού, το οποίο λαχταρούσε να γυρίσει σε αυτό που αγαπούσε.

Παιδιά γεμάτα ενέργεια, την οποία διοχέτευαν στον αθλητισμό, βρέθηκαν κλεισμένα σπίτι. Στην εφηβεία τους, άρχισαν να στερούνται κάτι που ήταν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους.

Όταν επιστρέψαμε στις προπονήσεις, δώσαμε την επιλογή στα παιδιά να μην επιστρέψουν. Αν μας έλεγαν ότι για κάποιον λόγο δεν αισθάνονται την ασφάλεια να το κάνουν, είχαν το ελεύθερο από εμάς. Θα συνεχίζαμε να δουλεύουμε με αυτά τα παιδιά, όπως κάναμε και πριν. Μπορεί κάποιος να έκρινε πως το περιβάλλον δεν είναι ασφαλές, ακόμα και με την πιστή τήρηση των πρωτοκόλλων που τέθηκαν. Μπορεί να υπήρχαν στις οικογένειές τους άνθρωποι, οι οποίοι άνηκαν σε ευπαθείς ομάδες και τους οποίους και θα ήθελαν να προστατεύσουν, με αποτέλεσμα να περιορίζουν τις δραστηριότητές τους.

Με την επιστροφή, υπήρχε ένας μεγάλος όγκος λεπτομερειών που μας απασχολούσε καθημερινά. Η επιστροφή ήταν πιο δύσκολη, από όσο φανταζόμασταν. Είχαμε την χαρά ότι είμαστε ξανά στο γήπεδο και, για να συμβεί αυτό, έπρεπε να κάνουμε ένα σωρό πράγματα…

Μετά τις πρώτες εβδομάδες της επιστροφής, ξεκίνησε το δύσκολο κομμάτι. Έπρεπε να βρούμε τον τρόπο να τελειώσουμε τη σεζόν, καθώς είχαμε μπει στο καλοκαίρι, και να προετοιμαστούμε για την επόμενη, γνωρίζοντας ότι θα πρέπει να βρούμε τρόπο να καλύψουμε τον χρόνο που χάθηκε. Έπρεπε τα παιδιά να ξεκουραστούν, σωματικά και ψυχολογικά, να πάνε τις διακοπές τους, να αδειάσει το μυαλό τους και να τα περιμένουμε για την επόμενη σεζόν.

Έτσι όπως κυλούσε το καλοκαίρι, με μια σχετική ελευθερία, χωρίς μάσκες, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε ότι ίσως έχουμε ξεμπλέξει από όλο αυτό. Τελικά, δεν ήταν τόσο δύσκολη η αρχή, όσο η συνέχεια. Το καλοκαίρι, όταν άνοιξε ο τουρισμός, όταν δεν είχαμε μάσκες, άρχισε όλο αυτό να μας δημιουργεί μια αίσθηση χαλάρωσης. Άρχισε να φεύγει από το μυαλό μας πως στο κοντινό μέλλον θα τα βρούμε όλα αυτά μπροστά μας. Στις ειδήσεις ακούγαμε πως δεν υπάρχει περίπτωση για νέο lockdown.

Ένα μεγάλο κεφάλαιο για μας ήταν η διαχείριση του ξενώνα, στον οποίο έμεναν πολλά από τα παιδιά. Για να επιστρέψουν τα παιδιά για τη νέα σεζόν, έπρεπε να γίνουν όλα με… μαθηματική ακρίβεια. Η δουλειά που γινόταν εκεί, ήταν σχολαστική. Δεν είχαμε το περιθώριο του λάθους σε τέτοια θέματα.

Η χαρά της επιστροφής, την έναρξης της νέας σεζόν, είχε μέσα της αρκετό άγχος, καθημερινά… Ο φόβος της ατομικής καραντίνας, της αλλαγής των δεδομένων στο γκρουπ δουλειάς, μας έκανε προσεκτικούς, σχολαστικούς. Πάνω από όλα για τα παιδιά, τα οποία κλήθηκαν να λειτουργούν με “στρατιωτικούς” κανόνες στην κάθε τους κίνηση. Αλλά ακόμα και αυτό, γινόταν, διότι όλα τα παιδιά είχαν στο μυαλό τους πως αυτός είναι ο τρόπος, για να πετύχουν αυτό που θέλουν. Ίσως, από την όλη κατάσταση, αυτή να ήταν και μια σημαντική “νίκη”, ένα ακόμα “μάθημα”…

Η χρονιά ξεκίνησε, έχοντας όλη την ελπίδα ότι έχουμε βάλει πλάτη στην όλη κατάσταση. Όχι εμείς μόνο, γενικά…

Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε την έναρξη του πρωταθλήματος. Ειδικά για την Κ15, η φετινή σεζόν ήταν ιδιαίτερη. Ήταν η πρώτη σεζόν, στην οποία δεν υπήρχε ο διαχωρισμός σε Βόρειο και Νότιο όμιλο στο πρωτάθλημα. Θα είχαμε πλέον Πανελλήνιο πρωτάθλημα. Εμείς είχαμε παιδιά που είναι μαζί μας, στην ακαδημία, από τα 7-8 τους χρόνια. Αυτά τα παιδιά λαχταρούσαν να νιώσουν ότι θα παίξουν για την ομάδα. Θα παίξουν σε πρωτάθλημα. Ζούσαν για αυτό, το είχαν στόχο εδώ και χρόνια. Έκαναν ό,τι μπορούσαν, για να μείνουν στην ομάδα, να φτάσουν σε αυτό το σημείο. Θα έμπαιναν σε διαδικασία παιχνιδιών Super League, στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα. Αδημονούσαν για αυτό.

Όταν ξεκινήσαμε, είχαμε ένα πλάνο 8-9 εβδομάδων προετοιμασίας και, μετά, θα ξεκινούσε το πρωτάθλημα. Φτάνοντας μια εβδομάδα πριν την έναρξη των πρωταθλημάτων, θα ήθελα πολύ να σας δείξω σε εικόνα τον ενθουσιασμό των παιδιών που θα έμπαιναν στην πρώτη εβδομάδα πριν από αγώνα πρωταθλήματος. Προσμονή, λαχτάρα, σχέδια, σκέψεις, όνειρα… Εκείνη, λοιπόν, την εβδομάδα, η Θεσσαλονίκη φτάνει στο “κόκκινο” και μπαίνει ουσιαστικά πρώτη στο δεύτερο lockdown. Κάποια παιχνίδια της πρώτης αγωνιστικής έγιναν, αλλά όχι το δικό μας. Ακόμη θυμάμαι τα όσα είπαμε στην τελευταία προπόνηση που κάναμε.

Το ξαναζούσαμε και είχαμε και πάλι την ελπίδα ότι δεν θα κρατήσει πολύ. Δυστυχώς, κράτησε πολύ περισσότερο…

Τόσοι μήνες μακριά από τα γήπεδα. Αυτό που με στεναχωρεί όλο αυτό το διάστημα, είναι πως καθημερινά ακούγαμε το τι σκέφτονται να κάνουν με το κάθε κομμάτι που επηρεάστηκε από το δεύτερο lockdown, αλλά δεν ακούσαμε τίποτα για τον αθλητισμό και ειδικά τον αναπτυξιακό αθλητισμό.

Ένα πλάνο, ένα σχέδιο, μια πρόβλεψη για τον αθλητισμό σε αυτές τις ηλικίες. Δεν προβλέφθηκε το παραμικρό για το πού θα μπορούν να αθληθούν αυτά τα παιδιά, έστω και ατομικά. Τα παιδιά εγκλωβίστηκαν.

Είναι σίγουρο πως, στην αρχική είδηση ότι κλείνουν τα σχολεία, τα παιδιά αρχικά θα ένιωσαν χαρά. Όμως, οι μέρες πέρασαν και τα παιδιά στερήθηκαν την αλληλεπίδραση του σχολείου. Την παρέα. Σκεφτείτε τα παιδιά που, πλην της παρέας του σχολείου, είχαν και την παρέα της ομάδας, την οποία έχασαν ξανά. Εμείς τελειώσαμε το σχολείο, μεγαλώσαμε και, όταν σκεφτόμαστε τα σχολικά μας χρονιά, σκεφτόμαστε τις παρέες, τις κουβέντες, τα διαλείμματα, τις εκδρομές. Τα παιδιά τα χάνουν και αυτά…

Στο διάστημα του δεύτερου lockdown, η επικοινωνία μας με τα παιδιά ήταν σχεδόν καθημερινή. Προσπαθούσαμε να είμαστε κοντά τους για όλα, όσα τους απασχολούν. Παράλληλα, όμως, έπρεπε να σκεφτούμε τον τρόπο, με τον οποίον θα μπαίναμε στην καθημερινότητά τους. Τα πράγματα δεν ήταν ίδια με το πρώτο lockdown. Πλέον, τα παιδιά είχαν μπει για τα καλά στη διαδικασία της τηλεκπαίδευσης, και στο σχολείο και στα φροντιστήριά τους.

Αυτό σημαίνει πως για κάποιες ώρες, καθημερινά, θα ήταν μπροστά στον υπολογιστή. Το πρωί για το σχολείο τους και το μεσημέρι ή το απόγευμα για μαθήματα ξένων γλωσσών ή όποια άλλη επιπλέον δραστηριότητα αφορούσε στο κεφάλαιο των μαθημάτων τους. Ξέραμε πως τα παιδιά βρίσκονται αρκετές ώρες μπροστά σε ένα υπολογιστή και δεν θέλαμε να έρθουμε εμείς και να τους βάλουμε επιπλέον ώρες (3-4 συναντήσεις την εβδομάδα). Δεν θα ήταν το ιδανικό. Πήγαμε στη μια συνάντηση την εβδομάδα.

Οι συναντήσεις γίνονταν, ξεκάθαρα για να μη χάσουμε την οπτική μας επαφή, βάζοντας τα παιδιά στη διαδικασία να ορίσουν εκείνα το θέμα της συνάντησής μας. Στεναχωριόμουν, γιατί δεν είχα κάποιο νέο να τους πω. Περίμεναν από εμάς να μάθουν τι γίνεται, αν ξέρουμε κάτι για το πότε θα προπονηθούμε ξανά, πότε θα ξαναπαίξουμε ποδόσφαιρο, και ήμουν με άδεια χέρια. Τα παιδιά έδειχναν τόσο συγκροτημένα, ώστε, και δυσάρεστο νέο να είχα να τους πω, θα μπορούσαν να το διαχειριστούν.

Με την πρώτη χαλάρωση των μέτρων του δεύτερου lockdown, τα παιδιά είχαν την δυνατότητα να ακολουθήσουν το πρόγραμμα που τους είχαμε δώσει, σε χώρους εκτός σπιτιού.

Γνωρίζοντας τους χώρους που επιλέγουν να βρεθούν, είχα παρακολουθήσει ατομική προπόνηση δύο παιδιών, χωρίς αυτά να με αντιληφθούν. Όταν τελείωσε η προπόνηση, από τη μία, ένιωθα χαρά, γιατί έβλεπα την αυταπάρνηση που είχαν, τη θέληση να κάνουν αυτό που αγαπούν. Από την άλλη, προβληματίστηκα, όταν είδα στο βλέμμα τους την αγωνία που είχαν για το μέλλον. Δεν ήξεραν αν θα χαθεί η χρονιά, αν θα μπορέσουν να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που αγαπούν. Μιλάμε για παιδιά, τα οποία ένιωσαν αβεβαιότητα, σε ηλικία που έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους.

Όλοι ελπίζουμε πως, μέσω των εμβολιασμών, θα αφήσουμε σιγά-σιγά όλη αυτή τη δύσκολη κατάσταση πίσω μας και, για να το καταφέρουμε, θα πρέπει να γίνει σωστή διαχείριση. Και είναι κάτι που το είδαμε σε όλους τους τομείς που άρχισαν να επαναλειτουργούν. Αυτό το… να μην “πέσουμε με τα μούτρα”. Έχοντας μπροστά μας πέντε εβδομάδες, θα πρέπει να “κοντρολάρουμε” την θέληση και την όρεξη για ποδόσφαιρο.

Την επιστροφή στο γήπεδο, με την ελπίδα πως δεν θα μας διακόψει τίποτα ξανά…

Ο Πέτρος Τσιαπακίδης είναι προπονητής ποδοσφαίρου.

Επιμέλεια κειμένου: Αντώνης Τσακαλέας

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Στέλιος Μαλεζάς: Η πρώτη ημέρα της υπόλοιπης ζωής μου

Παναγιώτης Τσίκνας: Έχεις όρεξη για ποδόσφαιρο;

Σωτήρης Συλαϊδόπουλος: Όλος ο κόσμος στον αντίχειρά σου αλλά η μπάλα στα πόδια σου

Γιώργος Σίμος: Σκορ, αποτέλεσμα, επίδοση, απόδοση

Κώστας Κασταμονίτης: Μην πυροβολείτε τον αθλητή!

Νίκος Κεραμέας: Γονείς, μη βιάζεστε

Γιάννης Γιαννουρής: Σενάριο Υπομονής

Αλέξανδρος Άνθης: Παιδιά στην πανδημία. Ο κίνδυνος της αδρανοποίησης

Ανδρέας Γλυνιαδάκης: Το lockdown σκοτώνει το μπάσκετ