Μεγάλο σχολείο στη Λιβαδειά

Αν και ανήκω σε μεταγενέστερη γενιά, πρόλαβα λίγο τη “γειτονιά”.

Δεν υπήρχαν τότε τόσο πολύ τα σόσιαλ, βγαίναμε, φωνάζαμε με τα παιδιά, περνούσε ο ένας κι έπαιρνε τον άλλον πόρτα-πόρτα, σαν να λέμε τα κάλαντα, και πηγαίναμε για μπάλα.

Ξεκίνησα ποδόσφαιρο ουσιαστικά στην Α’ Δημοτικού, έξι ετών. Με πήρε ο αδερφός μου από το χέρι και πήγαμε και γραφτήκαμε σε μια ακαδημία στην Ιτέα. Ο αδελφός μου, πέντε χρόνια μεγαλύτερος, ήταν πάρα πολύ καλός στο ποδόσφαιρο, αλλά σταμάτησε, ήθελε άλλα πράγματα.

Βλέπαμε μαζί μπάλα και στην τηλεόραση, αλλά πηγαίναμε και με τον παππού μου στο καφενείο και παρακολουθούσαμε τα παιχνίδια του Πρωταθλήματος. Όταν πήραμε το Euro ήμουν τεσσάρων χρόνων. Είχαμε δει στο σπίτι τον αγώνα, αλλά δεν το θυμάμαι. Θυμάμαι μόνο τα πυροτεχνήματα που πετούσαν το βράδυ του Τελικού, μάλιστα παλιά τα φοβόμουν πολύ. Αργότερα, όταν κατάλαβα, ξεκίνησα να θαυμάζω όλους τους Legends του 2004.

Στις ακαδημίες είχαμε δύο προπονητές και με έβαζαν “10άρι”, πίσω από τον  επιθετικό. Ήμουν και κοντούλης, μετά ψήλωσα απότομα, πλέον είμαι γύρω στο 1.82.

Έπαιρνα λοιπόν τη μπάλα, έκανα ντρίμπλες, έβαζα γκολ.

Είχαμε τότε και ένα άλλο παιδί από τους Δελφούς, με το οποίο κάναμε ένα τρομερό δίδυμο, καμία σχέση με τα άλλα τα παιδάκια.

Μετά, έπαιξα αριστερό μπακ. Όταν πήγα δοκιμαστικά στον Λεβαδειακό, ο προπονητής που είχαμε τότε, ο κύριος Λιόντος, με ήξερε και με έβαζε στο κέντρο. Μέχρι που ήρθε ο κύριος Γκουλής και με άλλαξε θέση, αριστερό μπακ. Ουσιαστικά, ο Νίκος Γκουλής ήταν εκείνος που με καθιέρωσε σε αυτήν τη θέση, ως τότε έπαιζα στο κέντρο.

Όταν με ρωτούσαν τι ήθελα να γίνω, έλεγα ποδοσφαιριστής. Ήθελα μόνο να παίξω μπάλα και να γίνω επαγγελματίας! Μόνο το ποδόσφαιρο με ενδιέφερε. Στο σχολείο διάβαζα κανονικά μέχρι Β’-Γ’ Γυμνασίου, μετά, στο Λύκειο, τα ψιλοπαράτησα και, επειδή τις δύο τελευταίες χρονιές τις έκανα στη Λιβαδειά, το κεφάλι μου ήταν μόνο στη μπάλα, δεν ασχολούμουν με τίποτα άλλο. Ευτυχώς, οι γονείς μου με στήριζαν, ακόμη το κάνουν φυσικά, γιατί τους είχα δώσει να καταλάβουν ότι αυτό θέλω να κάνω και ότι δεν έχω κάτι άλλο στο μυαλό μου.

Τα πρώτα μου βήματα λοιπόν ήταν στον Αστέρα Ιτέας. Καμιά φορά τα θυμάμαι, ήταν όμορφα τότε, γιατί ήμουν και μαζί με κάποιους φίλους μου. Όταν στη συνέχεια 12-13 ετών πήγα με το Αντρικό, είχα ένα άγχος, κάτι που μετά το συνήθισα σιγά-σιγά.

Ήταν πολύ όμορφο όλο το συναίσθημα τότε, απ’ όταν ξεκίνησα μέχρι και την τελευταία μέρα που έφυγα. Η φάση ήταν το πρωί σχολείο και άντε να τελειώσει για να πάω προπόνηση. Στην ομάδα της Ιτέας οι περισσότεροι παίκτες δούλευαν, μπορεί να μην έρχονταν, αλλά εγώ μαζί με τους φίλους μου ήμασταν κάθε μέρα εκεί, το απολαμβάναμε, ήταν πολύ όμορφο.

Έχω έναν κολλητό φίλο, από την Ιτέα και αυτός, είναι αστυνομικός τώρα, με τον οποίον, όταν ήμασταν στο σχολείο, παίζαμε μαζί στον Αστέρα. Μου λέει ένα καλοκαίρι «θα πάω για δοκιμαστικά στον Λεβαδειακό». Ζήλεψα κι εγώ, πιάνω τον προπονητή μου, τον κύριο Λύτρα, να του πω ότι θέλω να πάω κι εγώ και μου λέει «ναι, ξέρω τον προπονητή εκεί, θα σε ειδοποιήσω».

Όντως μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι δεν χρειάζεται καν να κάνω δοκιμαστικά, με ήξεραν, με είχαν δει να παίζω, έπρεπε να πάω απλώς το δελτίο μου. Κι έτσι πήγα.

Τον Λεβαδειακό τον παρακολουθούσα, επειδή ούτως ή άλλως έβλεπα το Πρωτάθλημα. Η ομάδα τότε ήταν στη Super League^. την επόμενη χρονιά από όταν μπήκα στους Άντρες, υποβιβάστηκε.

Ήταν καλοκαίρι, εγώ 16 ετών, ήμουν χαρούμενος, δεν ένιωθα ότι θα χάσω τους δικούς μου και τους φίλους μου, εξάλλου μια ώρα απόσταση ήταν. Όποτε ήθελα, πήγαινα σπίτι μου, μόνο η μάνα μου έκλαιγε λίγο που θα φύγω από το σπίτι, ενώ ο πατέρας μου, όποτε τον έπαιρνα τηλέφωνο, ερχόταν, ήμασταν πάντα κοντά ως οικογένεια.

Στην πρώτη ομάδα του Λεβαδειακού, αρχικά έκανα απλώς προπονήσεις, δεν ήμουν επαγγελματίας. Με είχε υποδεχτεί ο κύριος Ζοζέ Ανιγκό και στη συνέχεια, όταν έγινα πλέον επαγγελματίας, ήταν ο κύριος Άκης Μάντζιος, πολύ καλός προπονητής και άνθρωπος, με τον οποίον, εάν βρεθούμε, μιλάμε ακόμη.

Και εδώ ερχόμαστε στη θέση που έπαιζα έως τότε, την οποία μου άλλαξε ο κύριος Νίκος Γκουλής. Ακόμη το συζητάμε, «εγώ σε άλλαξα θέση», μου λέει και του απαντάω «ναι, κόουτς, είχες δίκιο». Υπήρξε πολύ επιδραστικός προπονητής πάνω μου και έλεγε πάντα καλά λόγια για μένα, τον Λιάγκα, τον Νίκα, τον Ιωαννίδη.

Στον Λεβαδειακό είχαμε πάει μαζί με τον Φώτη, την ίδια χρονιά. Ειδικά τότε με τον Ζοζέ Ανιγκό είχαμε καλή ομάδα, θυμάμαι τον Σάββα Τσαμπούρη, τον Γιάννη Ζαραδούκα, τον Μάρκο Μαρκόφσκι, τον Μοχάμεντ Γιουσούφ, τον Παύλο Μητρόπουλο, είχαμε ένα πολύ καλό σύνολο.

Με το πέρασμα των ετών μάλιστα, μπορώ να πω ότι με τους συμπαίκτες μου από τη Λιβαδειά είμαστε φίλοι και με κάποιους που γνωριζόμαστε χρόνια οι σχέσεις μας δεν είναι απλώς φιλικές αλλά αδερφικές!

Από προπονητές μου θυμάμαι και τον κύριο Σωκράτη Οφρυδόπουλο. Την πρώτη χρονιά που ήρθε, δεν συνεργαστήκαμε πολύ, γιατί είχα έναν τραυματισμό που με άφησε λίγους μήνες εκτός, αλλά, το 2023-2024 που δουλέψαμε μαζί, κατάλαβα ότι είναι ένας πολύ καλός προπονητής και χαρακτήρας, πολύ ενημερωμένος για τα του ποδοσφαίρου, με τον οποίον κάναμε συζητήσεις και για πολλά άλλα θέματα του αθλητισμού γενικότερα.

Ιδιαίτερη αναφορά και στον κύριο Γιάννη Πετράκη, τον τρίτο προπονητή που είχε αναλάβει, όταν πέσαμε κατηγορία. Πρόκειται για έναν εξαιρετικό προπονητή, ο οποίος ξέρει να διαβάζει πολύ καλά το παιχνίδι, πάνω απ’ όλα όμως είναι τρομερή προσωπικότητα, ένας κύριος, για τον οποίον λένε τα καλύτερα.

Αυτός όμως που έπαιξε τον πιο καταλυτικό ρόλο στην πορεία μου τότε, στις αρχές, ήταν ο κύριος Ανιγκό, ο οποίος σε συνεργασία με τον κύριο Φαράντο με ανέβασαν να κάνω προπονήσεις με τους Άντρες.

Φυσικά, πολύ σημαντική και αποφασιστική στην καριέρα μου και η παρουσία του κυρίου Νίκου Παπαδόπουλου. Πρόκειται για τον κόουτς που σε κάνει να λες, να σκέφτεσαι, να νιώθεις μετά από κάθε παιχνίδι, ακόμα κι αν έχει στραβώσει το αποτέλεσμα, «το έχω ευχαριστηθεί αυτό που έχω κάνει, νιώθω γεμάτος, έπαιξα μπάλα και το χάρηκα, είμαι ολοκληρωμένος».

Όσον αφορά στους αντιπάλους, τόσα χρόνια έχω μάθει να τους εκτιμώ. Για παράδειγμα, με έχουν δυσκολέψει ο Πάολο Φερνάντες της ΑΕΚ και ο Ντεσπόντοφ του ΠΑΟΚ, ο Τετέ και βέβαια ο Φώτης, από τον Παναθηναϊκό.

Στο αγωνιστικό κομμάτι, το μεγάλο μου προσόν είναι το αριστερό μου πόδι, θα ήθελα όμως να δουλέψω λίγο καλύτερα και το δεξί μου, αυτό είναι το μειονέκτημά μου. Δεν θέλω να αποκαλύψω κάτι άλλο, θα με “διαβάσουν” οι αντίπαλοι, οπότε μένω μόνο σε αυτά.

Εγκεφαλικά, σκέφτομαι πάρα πολύ τι μπορεί να συμβεί και τι όχι πριν από κάθε ματς. Λίγο πριν μπω, με πιάνει άγχος, αλλά μέσα στο γήπεδο, στη παράταξη, είναι σαν να μην έχει γίνει τίποτα, κάνω τον Σταυρό μου, φυλάω την εικόνα μου και το κομποσκοίνι μου και ξεκινάω. Στον τομέα αυτόν, το πλεονέκτημά μου είναι η δυνατότητα που έχω να μπορώ να μένω συγκεντρωμένος, η προσοχή μου δεν διασπάται μέσα στο παιχνίδι. Ωστόσο, εκτός παιχνιδιού, στη ζωή μου, έχω διάσπαση προσοχής, ΔΕΠΥ, δεν έχει γίνει διάγνωση, αλλά μου το λένε όλοι.

Η μεγαλύτερη στιγμή μου στην ομάδα θα έλεγα ότι είναι η πρώτη άνοδος στη Super League το 2021-2022, στην οποία είχα συμμετάσχει.

Θυμάμαι μάλιστα τα παιχνίδια με τη Βέροια, είχαμε νικήσει εκτός έδρας 0-1 στο πρώτο παιχνίδι και στον επαναληπτικό, κατά τη διάρκεια του δεύτερου ημιχρόνου, με έπιασαν κάτι δυνατές κράμπες και δεν μπορούσα να σταθώ, με αποτέλεσμα να βγω αλλαγή. Στις καθυστερήσεις, στο 95′, βάζουμε γκολ και τα πόδια μου λύθηκαν, πάτησα ένα σπριντ μέχρι απέναντι για να πανηγυρίσω. Είχε πάρα πολύ κόσμο, ήταν γεμάτο το γήπεδο, έζησα φοβερές στιγμές, πανηγύρια, ήμασταν οι ήρωες της Λιβαδειάς, πανηγύρια. Ε, κι έπειτα βγήκαμε να το διασκεδάσαμε.

Την επόμενη χρονιά βέβαια πέσαμε, ήταν κάτι που το έβλεπα. Ήταν ένα ματς με τη Λαμία, ήμουν στο γήπεδο αλλά τραυματίας, από τις στιγμές που φυσικά μπορεί να συμβούν στο ποδόσφαιρο δυστυχώς, δεν μπορείς να πεις κάτι. Το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να κοιτάξουμε την επόμενη μέρα, κάτι που κάναμε με απόλυτη επιτυχία την επόμενη χρονιά.

Τόσα χρόνια στην ομάδα, δέθηκα πολύ με τον κόσμο, από το 2016-2017, αν υπολογίσουμε και τον καιρό των ακαδημιών. Αγαπάω πολύ τον Λεβαδειακό, είναι μια άλλη σχέση. Δεν είναι ότι πήγα σε έναν σύλλογο, έμεινα λίγο κι έφυγα. Είναι πολλά τα χρόνια και μάλιστα από ένα σημείο και μετά ξεκίνησα και να μπαίνω να αγωνιστώ με αυτό το συναίσθημα.

Πρόκειται για την ομάδα που μου έκανε το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο, έπεσα, ξανασηκώθηκα, είμαστε ένα. Ο Λεβαδειακός είναι ένα μεγάλο σχολείο, τους χρωστάω πολλά, από αυτόν τον σύλλογο ξεκίνησα, είναι κάτι που δεν πρόκειται να ξεχαστεί.

Στη Λιβαδειά με αναγνωρίζει κόσμος, γεγονός που με ευχαριστεί πολύ, αλλά και στην πόλη μου, την Ιτέα, έρχονται συμπολίτες μας να με συγχαρούν, «σε βλέπουμε στην τηλεόραση, μπράβο, να συνεχίσεις έτσι», ή λένε στους δικούς μου τα καλύτερα για μένα, «συγχαρητήρια για το παιδί σας, το θαυμάζουμε». Θέλω να πιστεύω ότι οι γονείς μου είναι περήφανοι για εμένα, αλλά θέλω να τους κάνω και άλλο!

Στη Λιβαδειά δεν έχει και πάρα πολλά πράγματα να κάνεις, οπότε στον ελεύθερο χρόνο σου θα βγεις με τους συμπαίκτες σου για κανέναν καφέ, θα συζητήσεις, ίσως να πας κάποιο σινεμά, αλλά σε γενικότερες γραμμές δεν έχεις να κάνεις κάτι ιδιαίτερο.

Από την άλλη, περνάω πολύ χρόνο με την κοπέλα μου, πολύ όμορφη, με την οποία προσπαθούμε να είμαστε συνέχεια μαζί, παρά την απόσταση που μας χωρίζει, καθώς εκείνη βρίσκεται στην Αθήνα. Μαζί της μάλιστα πήγα και για πρώτη μου φορά θέατρο, είδαμε μια κωμωδία.

Όταν πάω να σκεφτώ ότι θα σταματήσω κάποια στιγμή το ποδόσφαιρο, κόβω τη σκέψη μου αμέσως. Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου, μπορεί και κάτι παραπάνω.

Στην ελληνική πραγματικότητα όμως υπάρχουν κάποια στεγανά που δεν σε αφήνουν να γνωρίσεις ολοκληρωμένα τη μαγεία του αθλήματος. Κάποια στιγμή λοιπόν θα ήθελα να παίξω στο εξωτερικό, όσο πιο ψηλά γίνεται, σε καλά πρωταθλήματα, ώστε να γνωρίσω και άλλες πτυχές του ποδοσφαιρικού κόσμου.

Παρακολουθώ πάρα πολύ Bundesliga, La Liga, εννοείται Premier League, τα βλέπω όλα, κολλάω στην τηλεόραση, τις ημέρες που έχει μπάλα. Κάθε ένα από αυτά τα πρωταθλήματα λοιπόν έχει τις ιδιαιτερότητές του, οπότε θα ήθελα να δω πώς δουλεύουν τα πράγματα κι εκεί.

Και φυσικά θαυμάζω όλους τους Έλληνες που το έχουν καταφέρει αυτό, που παίζουν δηλαδή στο εξωτερικό. Μακάρι να πετύχω κι εγώ κάτι τέτοιο!

Το σημαντικότερο που έχω καταφέρει εγώ έως τώρα στη ζωή μου είναι να ξυπνάω κάθε πρωί και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο, όχι ότι δεν έχω προβλήματα, αλλά είναι ήσυχη η συνείδησή μου. Έχω κοντά μου τους ανθρώπους που αγαπώ, την οικογένειά μου, την κοπέλα μου, τους φίλους μου, οι οποίοι, όποτε χρειαστώ κάτι, είναι πάντα εκεί για να με βοηθήσουν.

Και δεν σταματάω να ονειρεύομαι! Γιατί αυτή είναι η ουσία! Εάν θέλεις κάτι, πρέπει να το διεκδικείς και όλα θα έρθουν στην ώρα τους.

Ο Μάριος Βήχος είναι διεθνής ποδοσφαιριστής.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Νίκος Γκουλής: Μια μπαλάντα για τον ποδοσφαιριστή

Γιάννης Γιαννιώτας: Με την καρδιά μου