Έγινε η ζωή μας ποδήλατο

Όλη η οικογένειά μου βρισκόταν στον χώρο της ποδηλασίας.

Ο πατέρας μου ήταν προπονητής στην Εθνική ομάδα και τον σύλλογό του στον Βόλο, οι θείοι μου επίσης στον χώρο, ο Βαγγέλης είχε τον «Κένταυρο», ο Νίκος τον «Αίολο», ενώ εγώ μαζί με τον αδερφό μου, τον Ζαφείρη, ξεκινήσαμε από μικρή ηλικία.

Ο τελευταίος αποτέλεσε πολύ σημαντικό παράγοντα στην πορεία μου, καθώς ο ένας προσπαθούσε να βοηθήσει, να βελτιώσει και να ανταγωνιστεί τον άλλον, οπότε ανεβάσαμε ψηλά το επίπεδο.

Προηγουμένως κάναμε και άλλα αθλήματα, κολύμβηση, μπάσκετ, αλλά μας κέρδισε από πολύ νωρίς το ποδήλατο.

Αρχικά, ως παιδάκια, κάναμε αγώνες με τους φίλους μας στην παραλία του Βόλου με τα μικρά ποδηλατάκια μας και σιγά-σιγά περάσαμε στην αγωνιστική ποδηλασία.

Έγινε η ζωή μας, ακολουθήσαμε αυτό το όμορφο άθλημα και είμαι πολύ ευχαριστημένος με όλα αυτά που με βοήθησε ο Θεός να πετύχω^. επιτυχίες, αποτυχίες, πολλά προβλήματα, χίλια κύματα, αλλά, κάνοντας τον απολογισμό, είμαι γεμάτος, υγιής και συνεχίζω και κάνω αυτό που αγαπάω.

Ήμουν ακόμη 16 χρόνων παιδί και κατέκτησα το Χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων στη Βιέννη, ήταν κάτι το μοναδικό, ήταν οι πρώτοι αγώνες που βγήκαμε εκτός ελληνικών συνόρων.

Δεν είχαμε την πολυτέλεια να έχουμε άλλες εμπειρίες, οπότε ουσιαστικά οι πρώτοι μεγάλοι αγώνες ήταν το Παγκόσμιο και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, δηλαδή οι κορυφαίες διοργανώσεις.

Είχα πάρα πολύ άγχος, αλλά, όταν καταφέρνεις σε τέτοια ηλικία και σε τέτοιο επίπεδο να φέρνεις Χρυσό, πιστεύεις πάρα πολύ στον εαυτό σου, είπα «το έκανα, το πέτυχα».

Θεωρώ ότι αυτό το μετάλλιο έκρινε και την πορεία μου, μου έδωσε όλο το boost, μου άλλαξε εντελώς την ψυχολογία και μπόρεσα και συνέχισα σε πολύ υψηλό επίπεδο τα επόμενα χρόνια.

Όταν τότε φεύγαμε από την Ελλάδα για το Παγκόσμιο Εφήβων, υπήρχε μια νοοτροπία από την Ομοσπονδία και τους παλιούς προπονητές τύπου «ok, εντάξει, πάτε για τη συμμετοχή, καλή επιτυχία, αλλά μην περιμένετε και πολλά», επειδή ως τότε αυτά ήταν τα αποτελέσματα.

Εμείς όμως το είχαμε πιστέψει και φύγαμε για διάκριση, δεν ξέραμε βέβαια ότι θα φέρναμε την πρώτη θέση, μιλούσαμε για ένα καλό πλασάρισμα, όταν ήρθε το Χρυσό όμως, έδωσε πολύ χαρά σε όλους.

Εκεί ήταν οι προπονητές, είχε έρθει και ο πατέρας μου, ο οποίος με ακολουθούσε παντού, ειδικά στις πιο μικρές ηλικίες, και παρακολουθούσε τις προσπάθειές μου.

Μοναδική στιγμή ήταν όταν είδα την ελληνική σημαία να σηκώνεται, άκουσα τον Εθνικό Ύμνο και άφησα στη δεύτερη και την τρίτη θέση αθλητές με παγκόσμια μετάλλια από πολύ οργανωμένες χώρες όπως η Γερμανία.

Μετά ήρθε και το βάθρο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αντρών, όταν ήμουν 18 ετών.

Την πρώτη χρονιά στην κατηγορία Αντρών κατάφερα να πάρω μετάλλιο, κάτι το οποίο δεν έχει καταφέρει κανένας, τότε ήμουν ο μοναδικός σε τόσο μικρή ηλικία στην ποδηλασία πίστας που το έχει πετύχει!

Έτρεχα με Παγκόσμιους Πρωταθλητές, με Ολυμπιονίκες της Αθήνας, τέταρτος είχε βγει ένας Γάλλος, ένας θρύλος του αθλήματος, τον οποίον τον είχα αφίσα στο δωμάτιό μου. Εκεί είπα ότι μπορώ να τα κάνω όλα!

Εν τω μεταξύ, δεν υπήρχε αθλητής που να πεις ότι δεν τον υπολόγιζα, όλοι είχαν μετάλλια στις κορυφαίες διοργανώσεις, είχαν κάνει παγκόσμια ρεκόρ και εγώ ήμουν ο μικρός της παρέας.

Αξέχαστο όμως θα μου μείνει και το μετάλλιο που πήρα, όταν κατάφερα να κερδίσω στο Παγκόσμιο Κύπελλο τον Ολυμπιονίκη και Σημαιοφόρο στο Λονδίνο, Βρετανό Κρις Χόι, ο οποίος ήταν αήττητος^. στην καριέρα του έχει χάσει δύο φορές στο συγκεκριμένο αγώνισμα, τη μια από τον Αυστραλό Παγκόσμιο Πρωταθλητή και την άλλη από εμένα, οπότε μπήκα στη λίστα αυτών που κατάφεραν να κερδίσουν έναν θρύλο.

Ο πρωταθλητισμός είναι κάτι επίπονο, κουράζεσαι πολύ, ταλαιπωρείς τον εαυτό σου, σώμα, ψυχή, μυαλό, όλα τα φτάνεις στα άκρα, κάποιες φορές περνάς και τα όριά σου για να καταφέρεις να σταθείς σε υψηλό επίπεδο, σου χαρίζει όμως μοναδικές εμπειρίες.

Τόσα χρόνια έχω μάθει να είμαι με μια βαλίτσα στο χέρι, έχω γυρίσει όλον τον κόσμο.

Βέβαια, όταν πας σε μια χώρα, ειδικά την πρώτη φορά, δεν προλαβαίνεις να δεις τίποτα, έχεις άγχος, πηγαίνεις για τον αγώνα, είσαι από το ποδηλατοδρόμιο στο ξενοδοχείο, οπότε είναι σαν να σβήνουν όλα πίσω^. πάω, τρέχω, αγωνίζομαι, τελειώνουν οι αγώνες, γυρνάω πίσω.

Περνώντας όμως τα χρόνια, επειδή η πορεία μου είναι μεγάλη, έχω πάει σε πολλές χώρες ξανά και ξανά, οπότε μπόρεσα να δω πράγματα, να γνωρίσω την κουλτούρα των λαών, πώς ζουν εκεί και πόσο οργανωμένοι είναι και σε άλλα θέματα.

Για παράδειγμα, έχει τύχει να νοσηλευτούμε σε νοσοκομεία λόγω πτώσεων, ατυχημάτων, ενώ βλέπουμε και πόσο όμορφα στάδια υπάρχουν, λες και μπαίνεις σε πεντάστερα ξενοδοχεία, έχω πει δηλαδή «αφήστε με εδώ μέσα να κάνω όλη μέρα προπόνηση».

Όλα αυτά με έχουν βοηθήσει και στη ζωή μου, να βλέπω και να αντιμετωπίζω τα πράγματα διαφορετικά.

Μακάρι να μας έδινε κάποιος ένα βήμα να μπορέσουμε να βελτιώσουμε τα πράγματα στη χώρα μας, φέρνοντας εδώ όλα αυτά που έχουμε δει έξω, είναι δύσκολο, αλλά μακάρι αργότερα να μπορέσουμε να γίνουμε όπως κάποιες χώρες στο εξωτερικό.

Κατά τη διάρκεια της πορείας μου έχω ζήσει πάρα πολλά προβλήματα, οι διοικήσεις να αλλάζουν, οι Ομοσπονδίες το ίδιο, με κάποιους μπορεί να έχεις καλύτερες σχέσεις, με άλλους όχι, κάποιοι θέλουν να σε βοηθήσουν, άλλοι σου κάνουν πόλεμο, οπότε περάσαμε από χίλια κύματα.

Όταν όμως είσαι αθλητής, το μόνο που πρέπει να σε απασχολεί είναι να κάνεις σωστά την προπόνησή σου, να βάζεις τους στόχους σου και να πηγαίνεις να φέρεις το αποτέλεσμα στον αγώνα.

Εγώ μπορεί να ήμουν έτοιμος σωματικά, να είχα κάνει τεράστια προσπάθεια και να ερχόταν μια διοίκηση να πει ότι δεν μπορεί να με στείλει, «να πας με δικά σου έξοδα, δεν έχουμε χρήματα», εγώ να μην έχω την οικονομική άνεση να πάω στον επόμενο αγώνα, να χάνω αγώνες, να πέφτω στην παγκόσμια κατάταξη και να κινδυνεύω να μείνω εκτός Ολυμπιακών.

Ευτυχώς σε κάποιες περιπτώσεις βρέθηκαν οι προσωπικοί χορηγοί και με βοήθησαν να συνεχίσω.

Είναι πολύ ψυχοφθόρο όλο αυτό.

Φυσικά, υπήρχαν και άλλες δύσκολες καταστάσεις, όπως ατυχήματα.

Είχα πάθει ένα συντριπτικό κάταγμα στην κλείδα, μετά από πτώση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Αγίας Πετρούπολης, έπρεπε να ταξιδέψω διαλυμένος, να κάνω χειρουργείο και σε δύο μήνες να είμαι έτοιμος να πάω στην Αυστραλία για να διεκδικήσω την πρόκρισή μου στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου.

Όλα αυτά είναι δύσκολες καταστάσεις, εμπειρίες που με έκαναν πολύ πιο σκληρό, βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά, ποτέ δεν το έβαλα κάτω, πάντα συνέχιζα και προσπαθούσα για το καλύτερο.

Γενικότερα όμως, δεν μου έχουν πάει καλά οι Ολυμπιακοί. Είναι το μοναδικό μετάλλιο που μου λείπει, αν και είμαι πολύ γεμάτος με όσα έχω πετύχει.

Παρόλ’ αυτά, έχουμε τρέξει και σε παγκόσμια με το επίπεδο να είναι πιο υψηλό από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και έχουμε φέρει μετάλλιο.

Το 2020 ήταν η καλύτερή μου χρονιά, αλλά οι Ολυμπιακοί αναβλήθηκαν λόγω του κορωνοϊού κι αυτό ουσιαστικά μας διέλυσε^. αν είχαμε επιλογή να μην πάμε, δεν θα πηγαίναμε, γιατί ούτε καν προπόνηση δεν είχαμε καταφέρει να κάνουμε, δεν τρέξαμε ούτε έναν αγώνα το 2021.

Ξεκίνησα πολύ μικρός, στα 19 μου, από τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου και ήρθα 13ος, ήταν οι πρώτοι μου, ήμουν πολύ μικρός σε ηλικία, φουλ αγχωμένος, οπότε έκανα απλώς μια καλή παρουσία.

Στο Λονδίνο φτάσαμε πολύ κοντά, αλλά υπήρξε ατυχία στα προκριματικά, είχα περάσει πρώτος και θα μπορούσαμε να μιλάμε για ένα Ολυμπιακό μετάλλιο, έφερα όμως την ένατη θέση.

Στο Ρίο έκανα επέμβαση στη μέση τρεις μήνες πριν, επειδή είχα τρεις κήλες, οπότε δεν βγήκαν τα πράγματα όπως τα ήθελα, κατακτώντας την 12η θέση.

Είναι αυτό που λέμε καμιά φορά για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ότι, επειδή γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια, πρέπει “να σε θέλει και λίγο”^. δεν είναι όπως το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που πραγματοποιείται κάθε χρόνο, για παράδειγμα, και τη μια χρονιά μπορεί κάτι να σου τύχει, αλλά την επόμενη να είσαι καλά.

Και φτάνουμε στο Τόκιο.

Μετά την αναβολή των Αγώνων για έναν χρόνο, δεν κάναμε ούτε έναν αγώνα εκείνη την Ολυμπιακή χρονιά^. το δικό μας άθλημα στηρίζεται στους αγώνες, έφτανα να κάνω τον χρόνο 40 και 45 στο εξωτερικό σε υψηλό επίπεδο, αλλά το 2021 δεν έκανα ούτε έναν!

Ως αποτέλεσμα, αφενός η αγωνιστική μας ένταση ήταν μηδενική, αφετέρου δεν είχαμε καθόλου εικόνα σε τι κατάσταση είναι οι ξένοι που έτρεχαν αγώνες στον δρόμο.

Εγώ δεν ήμουν στον δρόμο, δεν είχα υπογράψει σε κάποια ομάδα, γιατί είχα συγκεντρωθεί στην ποδηλασία πίστας.

Εκείνοι όμως ήταν “ζεστοί” από τους αγώνες που έκαναν στις χώρες τους^. μετά τους Ολυμπιακούς μάθαμε πώς μπόρεσαν και στάθηκαν σε υψηλό επίπεδο, όπως για παράδειγμα στη Γαλλία, όπου μαζεύονταν οι 40 καλύτεροι Γάλλοι ποδηλάτες στην πίστα και έκαναν μεταξύ τους αγώνες ανά δεύτερη εβδομάδα, ώστε να κρατήσουν ψηλά τον ανταγωνισμό.

Με εμάς δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο, δεν υπάρχουν καν στη χώρα μας αθλητές σε τέτοιο επίπεδο, οπότε ουσιαστικά δεν παίξαμε επί ίσοις όροις και ξέραμε από πριν ότι δεν μπορεί να έρθει αποτέλεσμα.

Ακόμα και τα πνευμόνια, όπως το λέμε εμείς, ανοίγουν, όταν πας από αγώνα σε αγώνα, δηλαδή προετοιμάζεσαι, αυτή ήταν ουσιαστικά η προετοιμασία μας όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Μετά τους Ολυμπιακούς του Τόκιο και την αποτυχία μου, είχα ένα ξέσπασμα και είχα πει ότι ίσως σταματούσα, όπως για παράδειγμα σταμάτησαν κάποιοι συναθλητές μου από τη Νέα Ζηλανδία, και αυτοί υψηλού επιπέδου.

Παλεύεις τέσσερα χρόνια και ξαφνικά δεν μπορείς να δώσεις στον αγώνα το 100%, ανεξαρτήτως αποτελέσματος δηλαδή να πεις ότι μπήκα στον αγώνα και τα έδωσα όλα, έκανα όλους τους αγώνες που έπρεπε.

Μετά υπήρξαν και κάποια άλλα προβλήματα και ουσιαστικά έμεινα δύο χρόνια εκτός υψηλών αγώνων, ωστόσο έχω μπει ξανά σε δυνατούς ρυθμούς, σιγά-σιγά βάζουμε πάλι στόχους, ώστε να ετοιμαστώ και να καταφέρω να ξανασηκώσω την ελληνική σημαία ψηλά.

Δύσκολες αποφάσεις, αλλά αγαπάω αυτό το άθλημα και έχω ακόμη πολλά να δώσω, όσο μπορεί το σώμα μου.

Η ηλικία είναι απλώς ένα νούμερο, έχουμε δει τα πάντα και ειδικότερα στην ποδηλασία αλλά και γενικότερα στον αθλητισμό, αθλητές να φέρνουν διακρίσεις μικροί και μετά να εξαφανίζονται ή αθλητές να πετυχαίνουν σε μεγαλύτερη ηλικία.

Ευτυχώς, έχω ανθρώπους που με στηρίζουν στην υλοποίηση του προγράμματός μου και θα προσπαθώ πάντα για το καλύτερο.

Μετά το 2017 που ήμουν ξανά στο «Τριφύλλι», πλέον είμαι και πάλι αθλητής του Παναθηναϊκού, της ομάδας που αγαπάω.

Μάλιστα, τότε η ποδηλασία είχε αναδειχθεί πρώτο τμήμα με έξι Χρυσά μετάλλια και Πρωταθλήτρια ομάδα πίστας στο εθνικό Πρωτάθλημα.

Μετά, κάναμε τη δική μας προσπάθεια στον Βόλο, συνεχίσαμε την παράδοση και φτάσαμε να κυριαρχούμε στην πίστα με μεγάλη διαφορά, ωστόσο αποφασίσαμε να μη συνεχίσει η ομάδα.

Οπότε ο Παναθηναϊκός για εμένα ήταν μονόδρομος, δε νομίζω ότι θα μπορούσα να πάω σε άλλη ομάδα, με αγκάλιασαν και με στήριξαν οι άνθρωποι από την πρώτη στιγμή, ο κύριος Βρανόπουλος και ο κύριος Μαλακατές, τους οποίους ευχαριστώ πάρα πολύ.

Έχω δώσει υπόσχεση ότι και το 2023 ο Παναθηναϊκός θα είναι Πρωταθλήτρια ομάδα στην πίστα, θα κάνουμε τα πάντα γι’ αυτό, θέλουμε να φτάσουμε τον σύλλογο εκεί όπου πρέπει.

Θα κάνω αγώνες και στο εξωτερικό με τον Παναθηναϊκό, ώστε να στηρίξω όπως με στηρίζουν, θέλω κι εγώ να βοηθήσω, όσο περισσότερο μπορώ, αυτήν την ομάδα.

Έχω γίνει και πατέρας, ο γιος μου έχει φέρει στη ζωή μου χαμόγελα, την έχει αλλάξει, φεύγω μια εβδομάδα στο εξωτερικό και λέω πότε να τελειώσω τους αγώνες, να πάρω το αεροπλάνο να γυρίσω και να τον πάρω αγκαλιά!

Είναι το καλύτερο μετάλλιο, μου έλεγαν «θα αλλάξει η ζωή σου», αλλά, όταν το ζεις, είναι πραγματικά μοναδικό.

Ό,τι πρόβλημα και να έχεις, όταν βλέπεις αυτήν την φατσούλα του παιδιού σου να σου χαμογελάει, μηδενίζονται όλα, λες «με τι ασχολούμαι, εδώ είναι η ζωή, εδώ πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να το μεγαλώσουμε όπως πρέπει».

Ο Χρήστος Βολικάκης είναι Πρωταθλητής ποδηλάτης, κάτοχος 11 εθνικών ρεκόρ και ο πρώτος Έλληνας που κατέκτησε Χρυσό μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων στην ποδηλασία (αγώνισμα κέιριν).

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Ντενίζ Δημάκη: Δεν ήταν θυσία, ήταν επιλογή

Γιώργος Σκουλαρίκης: Η Αγγελική κι εγώ

Καμία προσευχή για τους πεθαμένους – μέρος 1ο /  μέρος 2ο

Ο Λανς Άρμστρονγκ δείχνει οργισμένος, αλλά όχι μετανιωμένος…