Παγώνει το Άμστερνταμ

Εκτός από τα θέματα τα αγωνιστικά, αυτά που έγιναν μες στο γήπεδο, δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα από εκείνη τη μέρα, έχουν περάσει και τόσα χρόνια από τότε!

Στο δωμάτιο του ξενοδοχείου ήμουν φυσικά με τον Γιόζεφ (Βάντσικ), κοιμήθηκα ήρεμα εκείνο το βράδυ της παραμονής του αγώνα, χωρίς άγχος.

Αλλά και πριν από άλλα παιχνίδια δεν είχα άγχος γενικά.

Η μεγάλη επιτυχία εκείνης της χρονιάς οφειλόταν στο κλίμα της ομάδας, ήταν πάρα πολύ καλό και αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο.

Και αυτό φαινόταν και στο γήπεδο, είχε αντίκτυπο εκεί, μας βοήθησε πολύ να μπορέσει γενικά η ομάδα να προχωρήσει και να φέρει καλά αποτελέσματα.

Από τις λίγες εξωαγωνιστικές στιγμές που φέρνω στο μυαλό μου και μου έχουν μείνει χαραγμένες ήταν όταν, πηγαίνοντας με το πούλμαν στο γήπεδο, βλέπαμε τους φιλάθλους του Άγιαξ να μας κάνουν με τα χέρια, με τα δάχτυλα τέσσερα και πέντε γκολ, ότι τόσα θα μας έβαζαν δηλαδή.

Αυτό κατά κάποιον τρόπο μας προκάλεσε μια αντίδραση.

Ήταν λογικό για τους φιλάθλους, τότε ο Άγιαξ ήταν μεγάλη ομάδα, εμείς ήμασταν αουτσάιντερ, αλλά αυτό εμένα τουλάχιστον με έκανε να αντιδράσω “εγωιστικά” και να σκεφτώ «γαμώτο, να προσπαθήσω να κάνω κάτι για να μην νομίζουν ότι είμαστε ένας… εύκολος αντίπαλος».

Σ’ εκείνο το σημείο όπου βρισκόμασταν δεν μπορώ να πω ότι ήμασταν πάρα πολύ χαλαροί, αυτό θα ήταν ψέματα, αλλά δεν ήμασταν και πάρα πολύ αγχωμένοι.

Εκεί όπου είχαμε φτάσει, να παίζουμε με τον Άγιαξ, ο οποίος για εμένα τότε ήταν η καλύτερη ομάδα στον κόσμο και όχι μόνο στην Ευρώπη, θεωρούσα ότι ήμασταν τυχεροί και μόνο που μπορούσαμε να παίζουμε ως αντίπαλοι με αυτήν την ομάδα.

Τα τελευταία χρόνια ήταν αήττητοι στο Champions League και, μέσα σ’ όλα, ήταν και το τελευταίο τους παιχνίδι σε εκείνο το γήπεδο!

Όταν έκανα το πλασέ, δεν πρόλαβα στην αρχή να δω την πορεία της μπάλας στα δίχτυα, έπεσα τούμπα. Μόλις σήκωσα το κεφάλι και σηκώθηκα, τότε κατάλαβα ότι η μπάλα σταμάτησε στα δίχτυα και εκείνη την ώρα πανηγύρισα.

Ήμουν πάρα πολύ κουρασμένος τότε και δεν πανηγύρισα όπως άλλες φορές, όταν τρέχεις ακόμα κάποια μέτρα ή κάνεις κάποιο άλμα. Τίποτα, απλώς σήκωσα τα χέρια, ήταν ένας πολύ ήρεμος πανηγυρισμός.

Όταν έκανα το πλασέ, δεν ήμουν σίγουρος πού θα πήγαινε η μπάλα. Από την στιγμή που φεύγει η μπάλα από το πόδι, δεν μπορείς να ξέρεις με βεβαιότητα αν θα πάει στο τέρμα και τότε δεν φαινόταν. Μπορούσε να βρει δοκάρι, μπορούσε να πάει άουτ.

Αλλά αυτή ήταν μια ωραία φάση από την αρχή.

Ήταν στο ’87 και κερδίζουμε την μπάλα εμείς στην άμυνα, ο Στράτος Αποστολάκης είχε κερδίσει από δεξιά και δεν την διώχνει όπου και όπως να ‘ναι. Ήταν τελευταία λεπτά και θα μπορούσε να τη διώξει άουτ ή όπου να ‘ναι, αλλά προσπαθεί να δώσει στον Δώνη.

Κατευθείαν την παίρνει ο Γιώργος και ξεκινά την κούρσα.

Κάνει και καλή κίνηση ο Δημήτρης Μάρκος, ο οποίος πάει πίσω από την πλάτη του Δώνη, με αποτέλεσμα να μπερδευτούν εκεί λίγο οι αμυντικοί και να μην ξέρουν πού να πάνε, σε εμένα ή τον Μάρκο.

Εγώ το μόνο που φοβόμουν ήταν να μην βγω οφσάιντ, να μην βρεθώ εκτεθειμένος, αλλά ο Γιώργος μού έδωσε την πάσα την κατάλληλη στιγμή.

Ήταν δύσκολο το πλασέ, γιατί βγήκε πάρα πολύ γρήγορα ο τερματοφύλακας, από την στιγμή που έφυγε η πάσα, και ήταν πολύ ψηλός. Η μπάλα τελικά μόνο από εκείνο το σημείο και με αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο μπορούσε να περάσει, δεν υπήρχε άλλη λύση.

Την στιγμή που βάζω το γκολ, το συζητούσαμε και μετά το παιχνίδι, γυρίζω κατευθείαν προς τους φιλάθλους μας, απλώς δεν τρέχω απ’ την κούραση.

Αλλά, αν το προσέξει κανείς, δεν έρχονται και οι συμπαίκτες μου επάνω μου^. ένας πήγε δεξιά, άλλος αριστερά, άλλος στον πάγκο. Ήταν ένας πανηγυρισμός “ο καθένας μόνος του”. 

Τα υπόλοιπα λεπτά του παιχνιδιού δεν καταλαβαίναμε ακριβώς τι γινόταν. Το καταλάβαμε στα αποδυτήρια, εκεί που λίγο χαλαρώνεις.

Μέσα στα τρία λεπτά που έμεναν μέχρι το τέλος, τουλάχιστον εγώ δεν είχα καταλάβει ακόμη πόσο κοντά ήμασταν στον Τελικό του Champions League. Μετά το ματς που ηρεμήσαμε και κάναμε το μπάνιο μας, είπαμε «υπάρχει η ευκαιρία να φτάσουμε στον Τελικό!».

Αλλά ήταν πολύ δύσκολο να πάρεις δύο θετικά αποτελέσματα με αυτήν την ομάδα μέσα σε δύο εβδομάδες.

Στα αποδυτήρια έγινε ό,τι φαντάζεται κανείς. Έξαλλοι πανηγυρισμοί, αγκαλιές, όπως κάνει μια ομάδα, όταν πετυχαίνει μια μεγάλη νίκη.

Περισσότερο απ’ όλα, χάρηκα γι’ αυτό το γκολ, όχι για τον εαυτό μου ή τον κόσμο τόσο αλλά για την ομάδα, γι’ αυτήν την ομάδα.

Ο κόσμος νομίζει ότι είναι όλα εύκολα, αλλά, για να φτάσεις και να πάρεις ένα αποτέλεσμα, η προετοιμασία, μέχρι να βρεθείς εκεί, είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Οι προετοιμασίες για όλα τα παιχνίδια στην Ευρώπη έχουν συγκέντρωση και άγχος, το “θετικό” άγχος. Εγώ πάντα αγχωνόμουν, γιατί ήθελα να είμαι κάθε φορά καλύτερος.

Είχε γίνει μεγάλη προσπάθεια και πιστεύω ότι ήταν κάτι πολύ σημαντικό εκείνη την εποχή και για τον Παναθηναϊκό 100% και για το ελληνικό ποδόσφαιρο και για τις οικογένειές μας και για τον κόσμο μας.

Γιατί ο κόσμος θέλει αυτά τα παιχνίδια η ομάδα να τα φέρνει εις πέρας με “καλό πρόσωπο”. Και εμείς, τουλάχιστον για δύο εβδομάδες, του δώσαμε μεγάλη χαρά.

Μετά, ήταν δύσκολο με το 3-0 του επαναληπτικού στην Αθήνα.

Στην Ολλανδία νομίζω ότι παίξαμε καλύτερα απ’ ό,τι εδώ. Πολλές φορές είδα το παιχνίδι στο Άμστερνταμ, είχαμε πίεση από τον Άγιαξ, αλλά ήμασταν και εμείς καλοί, δεν ήμασταν μόνο άμυνα. Και είχαμε και με τον Γεωργιάδη άλλη μία ευκαιρία καλή, πριν το δικό μου γκολ. Αλλά, εντάξει, θέλουν και λίγο τύχη αυτά τα  παιχνίδια.

Ήταν ένα ωραίο γκολ, ένα ιστορικό γκολ και το σημαντικότερο της καριέρας μου…

Κρίμα στο δεύτερο παιχνίδι, κρίμα στη ρεβάνς, δεχτήκαμε πολύ γρήγορα το γκολ και εκεί δεν ξέραμε πώς να αντιδράσουμε^. να πάμε μπροστά ή να κάτσουμε πίσω ή να κρατήσουμε το σκορ. Είχαμε και δύο απουσίες σημαντικές, ο Γεωργιάδης και ο Ουζουνίδης δεν μπορούσαν να παίξουν.

Εκείνη την εποχή ο Άγιαξ ήταν πραγματικά κορυφή και, αν το προσέξει κανείς, μετά τον Τελικό όλοι οι παίκτες του πήγαν σε μεγάλες ομάδες.

Είναι δύσκολο να επαναληφθεί ένας τέτοιος εκτός έδρας θρίαμβος. Εκείνες τις εποχές ήταν πολύ μεγάλη η διαφορά μεταξύ των κορυφαίων ομάδων και των ομάδων που ήταν ασθενέστερες. Η διαφορά δυνατοτήτων ανάμεσα σε εμάς και τον Άγιαξ ήταν τεράστια.

Σήμερα οι ομάδες που παίζουν στην Ευρώπη δεν έχουν μεταξύ τους τόσο μεγάλη απόσταση, τόση διαφορά ποιότητας. Είναι πιο εύκολο. Βέβαια, πραγματικά εύκολο δεν είναι ποτέ, αλλά τουλάχιστον δεν είναι τόσο δύσκολο να πάρουν αποτέλεσμα οι περισσότερες ομάδες.

Μια ελληνική ομάδα μπορεί να κάνει το παραπάνω βήμα και να φτάσει πολύ ψηλά, ή σε ημιτελικό ή σε Τελικό. Οι διαφορές δεν είναι πλέον χαώδεις.

Βλέπεις και στα ευρωπαϊκά παιχνίδια μεγάλες ομάδες, όπως η Μπάγερν ή η Μπαρτσελόνα, περνάνε και αυτές κρίση, οπότε μπορείς να παλέψεις μαζί τους, δεν είσαι πια χαμένος από… την κλήρωση!

Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι την επέτειο κάθε χρόνο.

Προσωπικά, λειτουργώ με το σκεπτικό ότι, μπορεί να είναι ωραίες εκείνες οι στιγμές με το γκολ που βάζεις, ωραία και εκείνα τα χρόνια, αλλά, αν μένεις σε αυτά, επαναπαύεσαι λέγοντας «πω πω, τι ωραίο γκολ» και δεν βλέπεις μπροστά, δεν μπορείς στη ζωή να προχωρήσεις σωστά.

Βέβαια, η στιγμή είναι πολύ ωραία, αλλά, αν δεν σκέφτεσαι το αύριο και μένεις εκεί πίσω, δεν προχωράς. Είναι πάντα πολύ ωραία όλα τα γκολ, αλλά πρέπει να κοιτάξεις και την επόμενη ημέρα τι θέλεις να κάνεις…

Ο Κριστόφ Βαζέχα είναι πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής με την Εθνική ομάδα της Πολωνίας και παλαίμαχος του Παναθηναϊκού.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

* Ο τίτλος του κειμένου είναι εμπευσμένος από την τηλεοπτική περιγραφή του γκολ του Κριστόφ Βαζέχα από τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Τζανής Σταυρακόπουλος: Θα έχουμε πάντα το Παρίσι

CHECK IT OUT👇: