Καράτε, τρόπος ζωής και έκφρασης

Το περιβάλλον παίζει τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή μας κι εμείς, θέλαμε-δεν θέλαμε, θα μπαίναμε στο τατάμι.

Οι γονείς μας σήμερα είναι προπονητές καράτε και παλιότερα, έφηβοι και ενήλικες, ήταν Πρωταθλητές του αθλήματος, οπότε ό,τι έκαναν εκείνοι είχε απήχηση και σε εμάς τα παιδιά.

Πρώτα είναι ο μεγάλος μου αδελφός, ο Διονύσης, με τον οποίον έχουμε πέντε χρόνια διαφορά, ακολουθεί η Τζωρτζίνα, μετά είμαι εγώ και η μικρότερη είναι η Λύδια.

Η παιδική ηλικία και των τεσσάρων μας ήταν μέσα στα τατάμι.

Εγώ ξεκίνησα κάπως “υποχρεωτικά”, αν και πολύ μικρός, τεσσάρων ετών, μου άρεσε πάρα πολύ το άθλημα, απλώς και μόνο να βλέπω τα παιδιά να προπονούνται στη σχολή, μάλιστα έκανα μόνος μου κινήσεις.

Στα 11 μου με πήρε ο Διονύσης, με τον οποίον είμαστε πολύ δεμένοι, και από τότε είμαστε παντού μαζί, μου είπε «κοίταξε να δεις, φίλε, θα γίνεις Πρωταθλητής στο καράτε», άρα δεν είχα και πολλές επιλογές.

Τυπικά προπονητές μου είναι οι γονείς μου και σύλλογός μας, μεταφερθήκαμε στο Περιστέρι, είναι εκείνος των γονιών μου στην Κηφισιά.

Στο σχολείο μου δεν έζησα και τίποτα φοβερές επιτυχίες, στα 14-15-16 μου το μόνο που έκανα στην πραγματικότητα ήταν… να χάνω, όχι να κερδίζω ή να ανεβαίνω σε βάθρα.

Ακόμα και στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, όταν ήξεραν οι συμμαθητές μου ότι είχα αγώνα το Σαββατοκύριακο, τη Δευτέρα στο σχολείο με ρωτούσαν «ε, Στέφανε, πώς πήγες;» και εγώ, έχοντας χάσει, άντε να τους εξηγήσω ότι έχασα και πώς, η απογοήτευση ήταν μεγάλη.

Κάποιοι άλλοι φίλοι μου στο ίδιο σχολείο, με τους οποίους προπονούμασταν στον ίδιο σύλλογο, έβγαιναν πρώτοι στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και έλεγαν οι συμμαθητές μου «ναι, αλλά αυτός βγήκε πρώτος» κι εγώ απαντούσα «εγώ έχασα, του χρόνου πάλι θα ξαναπροσπαθήσω».

Είχα κάποια στιγμή μια θέση ευρωπαϊκή, ένα Ασημένιο μετάλλιο, εκεί όντως έγινε λίγο χαμός, αλλά την επόμενη χρονιά ξαναέχασα στο πρώτο ματς τόσο στο Ευρωπαϊκό όσο και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Ο Διονύσης ωστόσο πάντα με παρότρυνε και με υποστήριζε, πίστευε σε εμένα, μπορεί να μην πίστευα εγώ στον εαυτό μου, είμαι σίγουρος ότι και ο ίδιος κάποιες φορές στη διαδρομή θα έχανε την πίστη του, αλλά σε γενικό πλαίσιο ήταν πιο σίγουρος από εμένα όσον αφορά στο τι μπορώ να πετύχω, έβλεπε ίσως κάτι απ’ έξω (ως μεγαλύτερος, ως προπονητής, ως συναθλητής, ως αδερφός) που εγώ δεν μπορούσα να δω.

Κάθε μέρα στην προπόνηση παίζουμε μεταξύ μας καράτε, κατά ένα ποσοστό 80% προπονούμαστε μαζί face to face, κατά ένα 20% θα είμαι με κάποιον άλλον στο προπονητικό τμήμα και ο Διονύσης εκείνη την ώρα απλώς θα είναι ο “προπονητής”.

Στην προπόνηση τις περισσότερες φορές με κερδίζει, θεωρώ ότι είναι καλύτερος αθλητής από εμένα, αλλά το θέμα των τίτλων είναι ένα άλλο κομμάτι.

Επίσης, ο Διονύσης ουσιαστικά δεν έχει προπονητή, είναι προπονητής του εαυτού του εδώ και πάρα πολλά χρόνια, έχει χαράξει τον δικό του δρόμο στην προπονητική.

Όσον αφορά στη ζωή μετά το σχολείο, μπήκα στο Πανεπιστήμιο, το ΤΕΦΑΑ Αθηνών, με “άνευ”.

Με τη ζωή που κάνω όμως, είναι πάρα πολύ δύσκολο να παρακολουθήσω και να περάσω μαθήματα, πολλοί καθηγητές δεν καταλαβαίνουν.

Αν πετύχεις άνθρωπο που καταλαβαίνει τις συνθήκες, κάνεις τον Σταυρό σου και λες «ευτυχώς καταλαβαίνει κάποιος ότι σηκώνω τη σημαία ψηλά, ότι είμαι σε ένα δύσκολο και υπέροχο άθλημα».

Δεν είναι ότι δεν πάω Πανεπιστήμιο και κάνω περισσότερες απουσίες, επειδή κάθομαι στο σπίτι και δεν κάνω τίποτα, είμαι για έναν πολύ σοβαρό λόγο εκεί που είμαι, σε Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.

Θεωρητικά το γεγονός ότι όλοι μας στην οικογένεια ασχολούμαστε συνεχώς με το καράτε μάς έχει κάνει κάπως μονοδιάστατους και θα μπορούσε να μας είχε κάνει πολύ περισσότερο, αν μέναμε στο άθλημα υλικά, πρακτικά.

Πολλοί θα έλεγαν «ρε συ, πάλι καράτε;», αλλά για εμάς είναι έκφραση, εκτόνωση, νοοτροπία, τρόπος ζωής, ο κόσμος μας, η κοσμοθεωρία μας, η αγάπη μας! 

Οπότε εγώ θα το ονόμαζα εξειδίκευση^. χωρίς αυτή, είσαι παντού και πουθενά. Προτιμώ να είμαι λοιπόν σε ένα πράγμα και να το κάνω όσο καλύτερα γίνεται, ενώ ταυτόχρονα είμαστε και τυχεροί, γιατί δεν είναι μόνο το όνειρό μας αλλά και το επάγγελμά μας.

Τα άθλημα αυτό σε βάζει σε έναν τρόπο σκέψης υγιή, τόσο ψυχικά και εγκεφαλικά όσο και σωματικά.

Αν δεν ήταν λοιπόν το καράτε, ίσως να ήμουν πολύ διαφορετικός, ένας επικίνδυνος άνθρωπος, με την έννοια ότι θα μπορούσα πχ να βρίσκομαι σε μέρη που δεν θα έπρεπε, κατάσταση στην οποία βλέπουμε δυστυχώς πολλούς νέους, ακόμα και μεγάλους, οι οποίοι κάνουν μια άστατη ζωή που δεν θα ήθελα να έχω.

Προφανώς, τα τέσσερα αδέρφια δεν έχει χρειαστεί ποτέ να τσακωθούμε και να χρησιμοποιήσουμε το καράτε για να λύσουμε τις διαφορές μας, άλλαξε απλώς η αυτοπεποίθησή μας, όταν πχ βγαίνουμε στον δρόμο.

Γιατί, όταν έχεις άνεση και αυτοπεποίθηση, ξέρεις ότι δεν έχεις να αποδείξεις απολύτως τίποτα σε κανέναν, οπότε δεν χρειάζεται και να κάνεις χρήση της τέχνης.

Βέβαια, εάν χρειαστεί ποτέ, είμαστε έτοιμοι και το συζητάμε.

Μιλάμε πάντα για ένα δύσκολο άθλημα και το δυσκολότερο μέρος του είναι η άμεση πίεση.

Στον στίβο ή την κολύμβηση, για παράδειγμα, κυνηγάς έναν χρόνο, ένα νούμερο κτλ.

Εδώ, εκτός βέβαια από τη νίκη, την ήττα, την απόδοση, το ψυχολογικό άγχος των δικών σου ανθρώπων κτλ, έχεις να διαχειριστείς και τον αντίπαλο που σε κοιτάει και κάνει τα αδύνατα δυνατά για να σε λυγίσει.

Το να βλέπεις τον αντίπαλό σου να θέλει να σου ρουφήξει την ψυχή, να θέλει να σε κερδίσει, να θέλει να σε “σκοτώσει”, να νιώθεις αυτήν την αύρα, είναι μια πίεση που δεν μπορείς να τη διαχειριστείς καθόλου εύκολα, ακόμα και πολύ έμπειροι αθλητές.

Νομίζω πάντως ότι η ομορφιά ενός πράγματος έγκειται και στο πόσο δύσκολο είναι αυτό, θεωρώ δηλαδή ότι ένα πράγμα δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και εύκολο και πάρα πολύ όμορφο.

Επιπλέον, το καράτε είναι και δημιουργικό^. για παράδειγμα, εάν εγώ έχω γεννηθεί προικισμένος σωματικά, μπορώ να χρησιμοποιήσω κάλλιστα το σώμα μου και τα προσόντα μου μέσα στον αγώνα. Αν είμαι πάρα πολύ έξυπνος, μπορώ να χρησιμοποιήσω την τακτική μου. Αν είμαι “ψυχάρα”, “Ελληνάρας”, “Σπαρτιάτης”, “πολεμιστής”, μπορώ να παίξω με την ψυχή μου στο ύψιστο.

Όσον αφορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, δυστυχώς δεν μπόρεσα να προκριθώ και πλέον το άθλημά μου είναι εκτός Ολυμπιακού προγράμματος.

Υπό μια έννοια νιώθω πικρία, από την άλλη όμως δεν γνωρίζω αν θα ήμουν έτοιμος για κάτι τέτοιο μόλις στα 21 μου, δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι θα μου άξιζε, καθώς υπάρχουν κορυφαίοι αθλητές.

Στο ενδεχόμενο το καράτε να έχει ξαναμπεί στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων μετά το Λος Άντζελες, δηλαδή το 2032, εγώ κι ο αδερφός μου λογικά θα έχουμε τελειώσει τις καριέρες μας, δηλαδή δεν θα έχουμε την ευκαιρία να μετάσχουμε ούτε εκεί, ακόμα κι αν γίνει τότε το θαύμα, ελπίζουμε όμως στη μικρή μας αδερφή, η οποία θα είναι σε μια εξαιρετική ηλικία.

Είναι ένα άθλημα πολύ δημοφιλές, για αμέτρητους ανθρώπους στον κόσμο είναι η αγάπη της ζωής τους και χωρίς κανέναν ορθό λόγο βγήκε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, παίζουν με την καρδιά τόσων ανθρώπων παγκοσμίως, νιώθω ξεκάθαρα αδικία.

Και την ίδια στιγμή υπάρχουν άλλα αθλήματα που όχι μόνο δεν έχουν την φιλοσοφία του καράτε αλλά και ως αντικείμενο δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο είναι μέσα^. καταλαβαίνω, για παράδειγμα, ότι το σκέιτ μπορντ είναι ένα εντυπωσιακό σπορ, καταλαβαίνω το μάρκετινγκ, ότι τα παιδιά κάνουν κάτι πολύ ωραίο και διασκεδαστικό, αλλά μέχρι εκεί.

Όλο αυτό έχει καθοριστικές επιπτώσεις και στα θέματα των χορηγών μας και στην χρηματοδότηση από την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, καθώς όλοι απέσυραν την οικονομική υποστήριξη.

Όταν ένα άθλημα δεν είναι Ολυμπιακό, δεν είναι τίποτα, κάτι που ισχύει σε όλες τις χώρες, στην Ελλάδα πολύ παραπάνω. 

Για παράδειγμα, το 2021, επειδή βρέθηκα στο βάθρο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, πήρα κάποιες χιλιάδες ευρώ, ένα καλό ποσό, γιατί ακόμη το καράτε ήταν Ολυμπιακό^. το 2022 ξαναπήρα Ευρωπαϊκό μετάλλιο, την ίδια θέση, αλλά 0 ευρώ.

Ενώ, όσον αφορά και στους χορηγούς, βλέπουμε κι εκεί τον διαχωρισμό μεταξύ αυτών των δύο περιπτώσεων κι αισθάνομαι πραγματικά αδικία για όλη αυτήν την κατάσταση, η οποία μας καταρρακώνει ηθικά και οικονομικά.

Πήρα το Χρυσό μετάλλιο του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος ανήμερα την 28η Οκτωβρίου, κάτι πολύ σημαντικό για μένα.

Μπορεί η χώρα μου να μη μου έχει δώσει πράγματα που για εμένα δικαιωματικά αξίζω, αλλά εγώ αγαπώ την Ελλάδα, αγαπώ την ιστορία της, διαβάζω για αυτήν, μάλιστα την περίοδο του Παγκοσμίου διάβαζα ακριβώς για εκείνη την εποχή το «Ο Αγών μου»^. γενικά στην οικογένεια είμαστε συνέχεια με ένα βιβλίο.

Την ημέρα των αγώνων η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει, είχα πολλά χρόνια να νιώσω τέτοιο άγχος, η δεύτερη θέση δεν μου έφτανε, γιατί δεν ήξερα αν θα μου δινόταν ξανά η ευκαιρία να αγωνιστώ  σε Τελικό Παγκόσμιου Πρωταθλήματος.

Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσουν η μοίρα και το μέλλον ούτε τι δυνατότητες θα έχω.

Αν σκεφτόμουν όμως ότι και το Ασημένιο μετάλλιο σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα είναι μια τεράστια επιτυχία, θα ήταν λάθος, με τέτοια λογική δεν θα αδράχναμε ποτέ την ευκαιρία να μεγαλουργήσουμε.

Πρέπει να κρατάς τον εαυτό σου σε μια ψυχική ισορροπία, να λες φυσικά στον εαυτό σου «κοίτα, φιλαράκι, τα έχεις καταφέρει υπέροχα μέχρι στιγμής», αλλά από εκεί και πέρα να σκέφτεσαι παρακάτω, «Γιατί όχι πιο πάνω; Γιατί να μείνουμε εδώ; Γιατί να είμαστε στη δεύτερη και την τρίτη θέση; Δεν πρέπει να ακούσουμε τον Εθνικό ύμνο; Δεν πρέπει να γράψουμε ιστορία; Δεν πρέπει να κάνουμε αυτό το κάτι παραπάνω;».

Όταν άκουσα τον Εθνικό ύμνο, προσπάθησα να το ζήσω στο 100%, περίμενα εκείνη τη στιγμή πάρα πολλά χρόνια και είχε μόλις φτάσει^. από τη μια κοίταζα την ελληνική κερκίδα που τραγουδούσε-φώναζε τον ύμνο, από την άλλη προσπαθούσα να κοιτάζω ευθεία με ψηλά το κεφάλι, να ακούω και να τραγουδάω και εγώ, να νιώσω τη στιγμή στο έπακρο, γιατί εγώ το έκανα αυτό.

Ο αγώνας ήταν τρία λεπτά και σε όλη τη διάρκειά του ήμουν πάρα πολύ αποφασισμένος.

Φυσικά, ήμουν και έτοιμος, δεν μπαίνεις σε έναν Τελικό Παγκοσμίου χωρίς να είσαι, θα σε διαλύσει ο αντίπαλος, έπρεπε να μπω λες και είχα παίξει αγώνες πιο πριν την ίδια μέρα.

Με τον αδερφό μου είχαμε πει πολλά την παραμονή αλλά και το πρωί της ίδιας μέρας, στις τελευταίες μας κουβέντες λίγο πριν το ζέσταμα μού έλεγε «Στέφανε, όχι δεύτερη θέση».

Όποιον και αν είχα μπροστά μου, δεν θα καταλάβαινα, δεν θα μασούσα τίποτα, δεν ήταν ότι ήθελα να κερδίσω αυτόν συγκεκριμένα, ήθελα να κερδίσω τον αντίπαλο, ήθελα να κερδίσω τα πάντα, τις εντυπώσεις των διαιτητών, την καρδιά του κοινού, τον αυτοσεβασμό μου. Θέλεις όχι απλώς να κυριαρχήσεις του αντιπάλου, να τον κερδίσεις, θέλεις να τον διαλύσεις, εκείνη την ώρα ήταν σαν να ήμουν εκπαιδευμένος να συντρίψω το όποιο εμπόδιο.

Η πιο λαμπρή στιγμή της καριέρας μου ήταν αδιαμφισβήτητα αυτό το Παγκόσμιο Χρυσό, αλλά όχι και η πιο ευτυχισμένη.

Η ευτυχία έρχεται όχι απλώς απ’ τα μικρά αλλά απ’ τα “μικροσκοπικά” πράγματα, έρχεται κάθε μέρα από την προσπάθεια, την αφοσίωση, τον πόνο που έχεις περάσει, από αυτόν τον άνθρωπο που γίνεσαι καθημερινά, όταν εξελίσσεσαι, μαθαίνεις, ακούς και γίνεσαι κάτι περισσότερο από την προηγούμενη μέρα!

Και, όταν έχεις δίπλα σου και τους ανθρώπους που θέλεις, τότε το ταξίδι γίνεται μακράν πιο υπέροχο!

Ο Στέφανος Ξένος είναι Παγκόσμιος Πρωταθλητής στο καράτε.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

CHECK IT OUT: Έλενα Χατζηλιάδου: Επέλεξα να συνεχίζω

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Κυριάκος Μπακιρτζής: Η φιλοσοφία του Μουάι Τάι

Γιώργος Κουγιουμτσίδης: Όνομα και Ιστορία

Μαρία Πρεβολαράκη: Δεν τα παρατάω ποτέ

Δημήτρης Τσεκερίδης: Πάλη, Ένας Καθρέφτης Της Ζωής Μας

Ελισάβετ Τελτσίδου: Όλη η ζωή μου είναι Τζούντο

Φανή Τζέλη: Ένα κορίτσι από τα Τρίκαλα / Απόστολος Τεληκωστόγλου: Πίστευε στον εαυτό σου! /

Μιχάλης Μουρούτσος: Η Μοναξιά του Πρωταθλητή

Βαγγέλης Νανιτζανιάν: Εγώ και ο Σάκος / Χριστίνα Λιναρδάτου-Ντουράν: Μέδουσα