Τι κάνει συνήθως ένα παιδί όταν δει μία μπάλα μπροστά του;
Εύκολη απάντηση…
Την κλωτσάει!
Οι εύκολες απαντήσεις, όμως, δεν μου άρεσαν ποτέ.
Όταν, στα 11 χρόνια μου, είδα τη μπάλα να περνάει μπροστά μου, δεν την κλώτσησα.
Την άφησα να περάσει…
Πριν ξεκινήσω τον αθλητισμό, μού κέντριζαν το ενδιαφέρον σπορ που παρακολουθούσα μεν στην τηλεόραση, αλλά δεν είχαν μεγάλη δημοτικότητα.
Δεν αφορούσαν πολλούς.
Είχα λατρεία με τα αυτοκίνητα και τη Formula 1.
Το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ δεν μου προκαλούσαν καμία εντύπωση.
Όταν τα υπόλοιπα παιδιά σούταραν μία μπάλα, με το πόδι ή τα χέρια, εγώ ήμουν σε μία γωνία.
Έμαθα να κολυμπάω όταν ήμουν περίπου πέντε ετών.
Όταν άρχισα, δεν φανταζόμουν από τότε αυτή την πορεία των πραγμάτων.
Δεν κατάλαβα εξαρχής πόσο μου αρέσει.
Πόσο με μαγεύει.
Αποφάσισα να σταματήσω. Αλλά στα εννιά μου ήμουν σε μία παραλία και από το λίγο που κολύμπησα, δεν μου άρεσε που κουράστηκα.
Δύο χρόνια αργότερα, μαζί με τον αδερφό μου ξεκινήσαμε συστηματικά την κολύμβηση.
Συμπεριλήφθηκα γρήγορα στην προ-αγωνιστική ομάδα, παρότι τα υπόλοιπα παιδιά ήταν σε πιο προχωρημένο επίπεδο.
Μονάχα που ενώ στα 13 τους οι περισσότεροι συνομήλικοί μου ονειρεύονταν μετάλλια, η δική μου σκέψη και φιλοδοξία ήταν να καταφέρω να κολυμπήσω για 24 συνεχείς ώρες!
Από τη στιγμή που το σκέφτηκα, άρχισε να με ιντριγκάρει η φύση του αθλήματος, που έχει κάτι το διαφορετικό.
Σε όλα τα σπορ πατάς στο έδαφος.
Στο νερό δεν κολυμπάς απλώς. Είναι σαν να πετάς!
Η φύση του ανθρώπου είναι να περπατάει. Να πατά στο έδαφος.
Το κολύμπι είναι κάτι το διαφορετικό…
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography.
Από μικρός κρατούσα πολλά πράγματα μέσα μου.
Δεν ανακοίνωσα την επιθυμία μου σε κανέναν.
Δεν το είπα ούτε στους γονείς μου.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στα Τρίκαλα και λίγο αργότερα ασχολήθηκα με το τρίαθλο.
Όμως δεν έφευγε ποτέ από το μυαλό μου ο στόχος να καλύψω μία υπέρ-απόσταση στην κολύμβηση.
Μέχρι και το καλοκαίρι του 2016 δεν το γνώριζε κανένας…
Ήταν τότε από αποφάσισα να κολυμπήσω από τη Ρόδο ως το Καστελλόριζο.
Το συζήτησα με τους γονείς μου.
Η μητέρα μου έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Δεν ήξερε τι να πει…
Ακόμη και σήμερα, όσα χιλιόμετρα κάνω εγώ κολυμπώντας, εκείνη τα διανύει πηγαίνοντας πάνω-κάτω στην πισίνα!
Του πατέρα μου του φάνηκε περίεργο.
Πιστεύει ότι στην ultra κολύμβηση στην ανοιχτή θάλασσα δεν είσαι πάντα προστατευμένος.
Αλλά δεν με απέτρεψε.
Όσοι επιχείρησαν να το κάνουν, άλλωστε, κυρίως από το φιλικό και όχι το οικογενειακό περιβάλλον, με δυνάμωναν.
Πείσμωνα περισσότερο.
Μου έδωσαν επιπλέον κίνητρο.
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography.
Όταν είμαι στο νερό, οι σκέψεις είναι χιλιάδες. Και ατελείωτες.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν στη ζωή γεννιέσαι για κάτι ή αν αυτό που σε εκφράζει, που σου ταιριάζει, το συναντάς στην πορεία.
Ακόμη δεν το έχω ξεκαθαρίσει.
Δεν ξέρω αν ήμουν γεννημένος για να κολυμπήσω, όμως αισθάνομαι ότι γεννήθηκα για να κάνω κάτι ασυνήθιστο.
Κάτι ξεχωριστό.
Από μικρή ηλικία, και αυτό δεν είναι αλαζονικό, είχα τοποθετήσει τον εαυτό μου σε μία άλλη κατηγορία.
Ήμουν σε μία άλλη πλευρά, όχι συνηθισμένη,
Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να κάνουν πράγματα έξω από την comfort zone τους, μακριά από τις βολικές καταστάσεις.
Και άλλοι που δεν αποφεύγουν τη ρουτίνα.
Κάποιοι που δεν κάνουν κάτι δημιουργικό ή ξεχωριστό.
Αυτό ισχύει για όλους τους τομείς και όχι μόνο για τον αθλητισμό.
Επιθυμούσα να κάνω κάτι σημαντικό.
Όχι τόσο σαν τάση μεγαλομανίας.
Ήθελα κάτι που να με εκφράζει.
Αισθάνομαι, βεβαίως, ότι ακόμη δεν έχω καταφέρει κάτι.
Είμαι ακόμη στη διαδρομή.
Δεν γίνεται να είμαι 28 ετών και να λέω «πέτυχα».
Έχω ακόμη πολλά να κάνω.
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography.
Από τα παιδικά χρόνια μου έχω στο μυαλό μου καταπληκτικά τα καλοκαίρια!
Σαν οικογένεια ταξιδεύαμε πολύ.
Δεν έχω, αντίθετα, καλές εικόνες από το σχολείο.
Δεν συνέβαινε κάτι.
Απλώς δεν μου άρεσε το σχολείο.
Έχω δυσλεξία και μάλιστα άργησα να το καταλάβω.
Το διαπιστώσαμε στο Λύκειο.
Αυτό με δυσκόλευε στη σχολική καθημερινότητα.
Χρειάζονταν πολλές παραπάνω ώρες για να μελετήσω.
Όταν άρχισα την κολύμβηση, άρχισα να οργανώνω καλά τον χρόνο μου.
Δεν ξέρω πώς ακούγεται σε κάποιον που δεν με γνωρίζει προσωπικά, αλλά μισούσα το σχολείο…
Απορούσα γιατί χρειάζεται να κάνουμε όλα όσα κάναμε εκεί.
Είχα άποψη από μικρός και πίστευα πως πολλά πράγματα είναι λάθος.
Μεγαλώνοντας, και στις μέρες μας που η πληροφορία είναι εύκολα προσβάσιμη, παρατηρούμε τι συμβαίνει στη Σκανδιναβία ή στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου τα παιδιά στο δημοτικό κυρίως μαθαίνουν να συνυπάρχουν, χωρίς την πίεση των βαθμών.
Όταν τολμούσα εγώ να ξεστομίσω κάτι τέτοιο, η κριτική από καθηγητές ή ανθρώπους μεγαλύτερους σε ηλικία ήταν έντονη.
Οι βαθμοί μου, πάντως, και δίχως αυτό να είναι απαραίτητα κριτήριο ικανοτήτων, ήταν καλοί.
Τελειώνοντας το Λύκειο, ένιωσα ότι αρχίζει η ζωή μου.
Κατόρθωσα να περάσω σε σχολή προτίμησής μου, καθώς με ενδιέφερε η προπονητική.
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography.
Το κομμάτι της δυσλεξίας με επηρέασε πρακτικά και όχι ψυχολογικά.
Προφανώς επειδή το έμαθα αργά, όταν χρειάστηκε να διαβάσω περισσότερο και με πρόγραμμα για τις Πανελλήνιες εξετάσεις.
Αλλιώς μελετάς για να πας την επόμενη ημέρα διαβασμένος στο σχολείο και αλλιώς για να συμμετάσχεις στις Πανελλήνιες.
Από το ειδικό κέντρο που μας ενημέρωσαν για τη δυσλεξία, μας είπαν ότι δεν ήταν εύκολο να υπάρξει μία άμεση λύση, στην ίδια χρονιά της Γ΄ Λυκείου.
Μία ιδέα της μητέρας μου ήταν να μου διαβάζει εκείνη τα μαθήματα, ώστε να τα μαθαίνω ακούγοντας.
Μία φόρμουλα που λειτούργησε, αφού πέρασα με την πρώτη στο πανεπιστήμιο!
Η δυσλεξία με δυνάμωσε.
Σκέφτηκα ότι πρέπει να ανταπεξέλθω σε κάτι που δεν το περνούν πολλοί.
Μου έμαθε ότι βιώνοντας κάτι τέτοιο, δεν σημαίνει ότι είσαι κακός μαθητής ή ότι έχεις άλλοθι αν κάτι δεν πάει καλά.
Το μόνιμο άγχος μου ήταν να μην σηκώσει ο καθηγητής για μάθημα στον πίνακα.
Ακόμη κι αν ήμουν διαβασμένος.
Σταθερή ανησυχία ήταν να μην χρειαστεί να μου ζητήσουν να διαβάσω κάτι.
Διότι δεν μπορούσα να διαβάσω «από μέσα».
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography.
Η κολύμβηση μού χάρισε χρόνο. Δεν μου τον «έκλεψε».
Όταν αφήνεις την πισίνα για την ανοιχτή θάλασσα, όταν κάνεις τόσα χιλιόμετρα στον αγώνα ή στην προπόνηση, έχεις χρόνο να σκεφτείς.
Να φιλοσοφήσεις κάποια πράγματα.
Να βλέπεις τη ζωή με άλλο μάτι.
Να μην στεναχωριέσαι για μικρά πράγματα.
Αλλάζει η αντίληψη και η αντιμετώπισή σου για την καθημερινότητα.
Κάνεις κάτι που σου αρέσει.
Κάτι που σε υποχρεώνει να λες στον εαυτό σου «κι άλλο, πήγαινε παραπέρα».
Συχνά με ρωτούν αν βαριέμαι…
Όχι, δεν βαριέμαι τόσες ώρες στο νερό.
Η μητέρα μου μού έχει πει ότι ο προπάππους μου ο Νίκος έζησε 96 χρόνια και δεν είπε ούτε μία φορά στη ζωή του τη λέξη «βαριέμαι».
Όταν το έμαθα, είπα στον εαυτό μου ότι ούτε εγώ θα την ξαναπώ.
Είναι αλήθεια, ωστόσο, ότι υπάρχουν μέρες που δεν θέλω να πέσω στο νερό.
Μπορεί να είσαι κουρασμένος, πιεσμένος.
Η διαδικασία δεν είναι απλή.
Δεν έρχεσαι απλώς στο κολυμβητήριο και πέφτεις στην πισίνα.
Πρέπει να κάνεις συγκεκριμένο ζέσταμα, να έχεις φάει συγκεκριμένα πράγματα και να έχεις φροντίσει να έχεις το κορμί και το μυαλό σου σε καλή κατάσταση.
Μπορεί να σε στεναχωρήσει ότι αντί για τέσσερις ώρες προπόνηση, κάνεις τρεις.
Μπορεί να σε έχει κουράσει το πρόγραμμα των άλλων υποχρεώσεων σε μία ημέρα και να μοιάζει επίπονη όλη η διαδικασία μέχρι να αρχίσει η προπόνηση,
Όμως, όταν μπαίνω στο νερό, τα ξεχνάω όλα.
Μπαίνω στο νερό για να… ξεκουραστώ!
Η δυσκολία μοιάζει πολλές φορές, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, μεγαλύτερη στην πισίνα.
Η απόσταση είναι μικρότερη από αλλαγή σε αλλαγή και σε πονούν τα πόδια σου επειδή σπρώχνεις συνέχεια τον τοίχο.
Το open water έχει τις δικές του δυσκολίες.
Τα κύματα, το μη προστατευμένο περιβάλλον.
Photo by: Stefanos Kranas / Spyros Chrysikopoulos (IG).
Αυτό που κάνω μού δίνει ζωή.
Με «γεμίζει».
Αλλά, όπως λέμε, δεν ζω από αυτό.
Είμαι παράλληλα προπονητής κολύμβησης.
Σε λίγα αθλήματα οι αθλητές ζουν από το σπορ τους.
Λίγα είναι τα πραγματικά επαγγελματικά αθλήματα.
Η κολύμβηση δεν είναι ένα από αυτά.
Πολλοί κολυμβητές αποσύρθηκαν πρόωρα από τις πισίνες γιατί είτε δεν είχαν καθόλου χορηγούς είτε είχαν σπόνσορες που μετά βίας κάλυπταν τα λειτουργικά έξοδά τους και όχι το κόστος ζωής τους…
Η Ελλάδα είναι πίσω σε αυτό.
Ίσως είναι καλύτερη η προοπτική του να αθλείσαι σε ξένη χώρα, ανήκοντας σε εταιρία ή δουλεύοντας σε κάποιο πανεπιστήμιο.
Κολυμπάω τόσες ώρες.
Γίνονται τόσα πράγματα μέσα στον οργανισμό μου, από βιοχημική άποψη, όμως δεν υπάρχει κάποιος να αξιολογήσει μία αντίστοιχη έρευνα.
Αν ρωτήσεις τον κορυφαίο καθηγητή ή προπονητή «τι συμβαίνει στο κορμί ενός ανθρώπου που κολυμπά 24 συνεχείς ώρες;», δεν θα ξέρουν να σου απαντήσουν.
Δεν υπάρχει κάτι που να βοηθήσει κι εμένα αλλά και τους συναθλητές μου και να καθορίσει τη συνέχεια της προετοιμασίας.
Πορευόμαστε για την ώρα μόνο πρακτικά, με όσα βιώνουμε και συγκεντρώνουμε εμείς στοιχεία.
Είμαι κατά έναν τρόπο προπονητής του εαυτού μου.
Έχω, επίσης, στο μυαλό μου αθλητές που αποτέλεσαν έμπνευση για μένα.
Ακόμη και από άλλα σπορ.
Κίνητρο για μένα αποτέλεσε και κάτι άλλο, εκτός κολύμβησης.
Ήταν το άλμα του Αυστριακού Φέλιξ Μπάουμγκαρτνερ με αλεξίπτωτο από την στρατόσφαιρα, το 2012.
Του Μπάουμγκαρτνερ δεν του έφτανε το φυσιολογικό.
Δεν του έφτανε να πηδάει από πολυκατοικίες και πήγε πολλά «σκαλοπάτια» παραπέρα.
Αυτό είναι κάτι κοινό που έχουμε.
Δεν μου φτάνει να κολυμπήσω δύο ώρες ή σε αγώνα δέκα χιλιομέτρων.
Θέλω να κάνω την υπέρβαση.
Θέλω να τεστάρω τα όριά μου.
Ή να αποδείξω ότι δεν έχω όρια.
Η έννοια των ορίων είναι ανθρώπινο δημιούργημα.
Δεν υπάρχουν.
Ίσως να υφίστανται σε επίπεδο κοινής λογικής, αλλά είναι μεγαλύτερα από όσο νομίζουμε, τελικά.
Αν η μέρα είχε 28 αντί για 24 ώρες, θα ήθελα να κολυμπήσω 28 ώρες!
Μπορεί να κολυμπήσω 100 χιλιόμετρα, αλλά θα λέω στο τέλος ότι θα ήθελα να κάνω 101.
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography.
Δεν είμαι, πάντως, «παρανοϊκός» με την προπόνηση.
Δεν θα πέσω ένα βράδυ στο κρεβάτι να κοιμηθώ και θα πιέζομαι μήπως έκανα μισή ώρα ή μερικά χιλιόμετρα λιγότερα.
Πρέπει να «ακούς» το σώμα σου.
Πρέπει να καταλάβεις πότε το κορμί δεν είναι καλά.
Υπάρχει περίπτωση να κάνεις το κάτι παραπάνω και να σου κάνει κακό.
Έχω κάνει και βλακείες υπερβολής, όμως έμαθα απ’ τα λάθη μου.
Μπαίνω συχνά στη διαδικασία να σκεφτώ αν υπάρχει η λεγόμενη «νίκη με κάθε κόστος».
Με προσωπικό κόστος.
Δύσκολη σκέψη…
Έχει να κάνει με το πόσο πολύ το θέλεις…
Για παράδειγμα, αν μου πει κάποιος «πάμε αύριο να τρέξουμε μαραθώνιο» και το αποφασίσουμε σήμερα για την επόμενη μέρα και χωρίς την κατάλληλη προετοιμασία, θα σκεφτώ ώριμα και αφού δεν το έχω «χτίσει» στο μυαλό μου, θα το προσπεράσω όσο κι αν το θέλω.
Όταν όμως υπάρχει στόχος και πλάνο δύο ετών, το προσωπικό κόστος δεν το σκέφτεσαι.
Κολυμπώντας τέσσερις φορές τον Τορωναίο κόλπο, σκεφτόμουν ότι αφού δεν αισθανόμουν το στόμα μου, θα χάσω για πάντα την αίσθηση της γεύσης.
Δεν έχει καταγραφεί ποτέ κάτι τέτοιο από το αλάτι της θάλασσας, όμως το στόμα μου είχε γίνει κάτασπρο και εκείνη την ώρα αυτό σκεφτόμουν.
Άλλωστε, κολυμπώντας για 25-30 συνεχείς ώρες, από το μυαλό σου περνούν χιλιάδες πράγματα.
Από μία ερώτηση σε μία συνέντευξη που σου φάνηκε δύσκολη, αλλά εξαιρετική και σε βάζει σε διαδικασία να σκέφτεσαι και να την φιλοσοφείς για ώρες.
Από το πόσο κουρασμένος είσαι, αλλά θέλεις περισσότερο να τερματίσεις.
Και πολλά άλλα.
Photo by: Spyros Chrysikopoulos (FB).
Ο πρώτος στόχος μου όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με το ultra swimming ήταν να ολοκληρώσω την απόσταση Ρόδος-Καστελλόριζο.
Κάτι που σημαίνει ότι δεν έχω αισθανθεί την έννοια της ολοκλήρωσης ενός μεγάλου στόχου.
Ο τετραπλός διάπλους του Τορωναίου κόλπου, που ήταν απόσταση 104 χιλιομέτρων, ήταν κάτι καταπληκτικό για μένα.
Όμως είχα ακόμη κι εκεί το μυαλό μου το Ρόδος-Καστελλόριζο και όταν, τερμάτισα στον Τορωναίο, ομολογώ πως δεν το χάρηκα ιδιατέρως.
Τη στιγμή που, έπειτα από τόσες ώρες και τόση προσπάθεια, υποχρεώθηκα να σταματήσω τον αγώνα Ρόδος-Καστελλόριζο, πικράθηκα.
Είμαι γενικά άνθρωπος που χαμογελάει, όμως τότε ένιωσα μόνο πίκρα.
Πολλή στεναχώρια.
Δεν είχε σημασία που είχα διανύσει μεγαλύτερη από τη μισή διαδρομή.
Μπορεί να έχεις να κάνεις 101χλμ., να είσαι στα 100 και το τελευταίο να σου φαίνεται ακατόρθωτο.
«Γκρεμίστηκαν» πολλά πράγματα μέσα μου.
Ήταν ένας στόχος ετών.
Μ’ αυτόν ξυπνούσα και κοιμόμουν κάθε μέρα, για χρόνια.
Συνειδητοποιείς, έπειτα από 32 ώρες στο νερό, ότι έχεις κρατηθεί από τη βάρκα που είναι δίπλα σου.
Έχεις ακυρώσει τον εαυτό σου και δεν μπορείς να το πιστέψεις.
Στην αρχή σκεφτόμουν ότι απλώς σταμάτησα για να κάνω εμετό και μετά θα συνεχίσω.
Θα μπω πάλι και θα κολυμπήσω ως το τέλος.
Δεν πέρασε, πάντως, αρκετή ώρα, που είπα από μέσα μου: «Άστο, άλλη φορά».
Ήταν και δύσκολες οι καιρικές συνθήκες, απρόσμενα.
Ήταν ζόρικος Οκτώβριος, με τους ανέμους και τα μποφόρ.
Δεν είναι δικαιολογία, αλλά μας δυσκόλεψε πολύ.
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography.
Αυτό που έμαθα από εκείνον τον αγώνα είναι να μην θεωρείς δεδομένο ότι θα πετυχαίνεις πάντα.
Συχνά δεν κρίνεται κάτι από την προπόνησή σου.
Όταν ασχολείσαι με τις υπέρ-αποστάσεις, υπάρχουν εξωτερικοί παράγοντες που επηρεάζουν.
Μαθαίνεις να ελέγχεις τη σκέψη σου.
Να αποφύγεις τις αρνητικές σκέψεις.
Συχνά ψάχνω να θυμηθώ κάτι όμορφο.
Κάτι που μ’ έκανε να αισθανθώ καλά.
Αυτό μπορεί να είναι μία καλή κουβέντα που άκουσα.
Μπορεί να είναι μία στιγμή που είχε κάνει να νιώσω ωραία, όπως μία βόλτα με το ποδήλατο.
Στο μυαλό σου, βεβαίως, είναι πάντα ο στόχος.
Είναι αυτό που σε εμπνέει να πηγαίνεις κάθε μέρα στην προπόνηση.
Είναι αυτό που σε κάνει πιο δυνατό την ώρα του κοπιαστικού αγώνα.
Είναι αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι υπέροχα που δεν σκέφτηκες ποτέ, ούτε μία στιγμή, ότι θα τα παρατήσεις.
Λέω στον εαυτό μου πως θα κολυμπώ για πάντα.
Βεβαίως, σε αγωνιστικό επίπεδο, μπορεί στο μέλλον να νιώσω ότι αυτά που παίρνω, η ευεξία, οι εικόνες, θα είναι λιγότερες ή λιγότερο σημαντικές από αυτές που λαμβάνω τώρα.
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography.
Ως τότε, και αν ποτέ συμβεί αυτό, το «βασίλειό» μου θα είναι η θάλασσα.
Δεν θα είναι τα ρεκόρ, δεν θα είναι τα μετάλλια.
Θα είναι η όρεξη να συνεχίζω.
Αυτό ακριβώς είναι και το ultra swimming.
Είναι η κατάσταση στην οποία το κορμί, κυρίως, και το μυαλό, σου λένε «δεν πάει άλλο. Σταμάτα».
Όμως συνεχίζεις με το μυαλό.
Είναι η κατάσταση που σταματά το κορμί και συνεχίζεις με το μυαλό.
Οι ultra κολυμβητές δεν στοχεύουν σ’ ένα βάθρο.
Για εμάς, το βάθρο είναι το… ασθενοφόρο που σε μεταφέρει στο νοσοκομείο αμέσως μόλις τερματίσεις.
Πάντα έλεγα ότι κολυμπάμε τόσες ώρες, μπορεί να πετύχουμε κάτι σχεδόν απίθανο, κι όμως τη στιγμή του φίνις δεν μπορούμε να το χαρούμε.
Ο αγώνας και η προσπάθεια δεν τελειώνει στον τερματισμό.
Συνεχίζεται για εβδομάδες, στις οποίες είσαι σε πολύ άσχημη κατάσταση.
Σtoν αγώνα στον Τορωναίο τερμάτισα σε κακή κατάσταση.
Βγήκα από το νερό υποβασταζόμενος.
Συνήθως, αν και κουρασμένος, θυμάμαι τα πάντα.
Στο Καστελλόριζο, αν και δεν ολοκληρώσαμε τον αγώνα, ήμουν σχετικά καλά.
Είχα φροντίσει να διατηρήσω στο σώμα μου με λανολίνη και δεν με επηρέασε το υπερβολικά πολύ αλάτι.
Είχα να δώσω, όμως δεν με βοήθησε ο καιρός.
Έκανα εξετάσεις μετά και ήμουν σε κατάσταση σαν να ετοιμαζόμουν για τον αγώνα.
Δεν είχα φτάσει σε κατάσταση ultra. Δεν είχα πλησιάσει στο σημείο που λες «το σώμα δεν μπορεί άλλο και πορεύομαι με το μυαλό».
Πήγαινα ακόμη με την προπόνηση και το κορμί.
Το χάρηκα αυτό, γιατί είχα κολυμπήσει 32 συνεχείς ώρες και με πήγαινε ακόμη το σώμα και η προετοιμασία.
Μετά τον αγώνα στον Τορωναίο κόλπο, για μία εβδομάδα δεν μπορούσα σχεδόν να περπατήσω.
Ήμουν συνεχώς ξαπλωμένος, σηκωνόμουν για να φάω κάτι και δεν έβλεπα την ώρα να πέσω και πάλι στο κρεβάτι.
Έπειτα από μία τέτοια προσπάθεια δεν μπορείς να φας καλά για εβδομάδες
Δεν έχεις την αίσθηση της γεύσης.
Δεν μπορείς να καταπιείς εύκολα λόγω του αλατιού που έχει περάσει στο στόμα σου.
Αυτό σημαίνει ότι παρότι πρέπει στη θεωρία να τραφείς καλά, έτρωγα μικρές ποσότητες και συγκεκριμένα φαγητά.
Δεν είναι εύκολο να τελειώσεις έναν τέτοιο αγώνα και τις επόμενες ημέρες να πας κανονικά στη δουλειά σου, σα να μην συμβαίνει τίποτα.
Ο τερματισμός του τετραπλού διάπλου του Τορωναίου κόλπου / Photo by: Spyros Chrysikopoulos (FB).
Οι συνθήκες διατροφής, όπως μπορεί εύλογα να καταλάβει κάποιος, δεν είναι εύκολες ούτε στον αγώνα.
Το πλήρωμα της βάρκας που πλέει δίπλα μού δίνει μία μικροποσότητα κάθε μισή ώρα ή 45λεπτά.
Είτε πρόκειται για ένα φρούτο, συνήθως ένα μικρό κομμάτι μπανάνας είτε για μία μπάρα δημητριακών.
Μετά τις πρώτες ώρες, πίνω μία γουλιά ή τρώω μία μπουκιά κάθε 30-45΄ και η συνέχεια καθορίζεται από το πώς εξελίσσεται ο αγώνας.
Μπορεί για δύο ώρες να χρειάζομαι περισσότερο υδατάνθρακα.
Μπορεί για ένα διάστημα να θέλω μόνο να πιω νερό ή να φάω πρωτεΐνη.
Είναι συνθήκες που τις διαμορφώνουμε, πλέον, μέσα από την εμπειρία.
Η διατροφή μοιάζει ένα σχετικά απλό κομμάτι μίας προσπάθειας, σε σύγκριση με τις συνθήκες στο νερό.
Πολλές φορές με έχουν τσιμπήσει μέδουσες ή ψάρια.
Το δεύτερο βράδυ στο Καστελόριζο δεν ήξερα τι ακριβώς είχα στο χέρι μου.
Δεν πονάς εκείνη την ώρα, γιατί είσαι πολύ κουρασμένος.
Ήταν ένα μεγάλο ψάρι που δάγκωνε το χέρι μου σε κάθε «χεριά»!
Γιατί όταν χτυπάς το νερό με το χέρι φωτίζεται το πλαγκτόν και τότε το ψάρι έβλεπε και με δάγκωνε.
Είχε φύγει το δέρμα μου από το χέρι…
Από τη σταθερή κίνηση έβλεπα από τη μία αστέρια στον ουρανό και από την άλλη πλαγκτόν, όμως αισθανόμουν ότι παρά τη διαφορά στις δύο εικόνες, έβλεπα ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Υπάρχουν φυσικά στιγμές που έχω τρομάξει.
Μπορεί να είναι ένα μεγάλο ψάρι ξαφνικά μπροστά στα μάτια σου.
Μία φορά από κάτω μου αντίκρισα ένα ναυάγιο και φοβήθηκα.
Η μοναδική στιγμή που πραγματικά φοβήθηκα, και όχι για τη σωματική ακεραιότητά μου, ήταν η στιγμή που άρχισα να καταλαβαίνω ότι δεν θα κατορθώσω να ολοκληρώσω την απόσταση Ρόδος-Καστελλόριζο.
Ήμουν ακόμη μέσα στο νερό, αλλά ήταν μία δύσκολη στιγμή γιατί έπρεπε, μετά το σώμα, να το δεχθεί και το μυαλό.
Ο αναγκαίος “ανεφοδιασμός” κατά τη διάρκεια του αγώνα / Photo by: Spyros Chrysikopoulos (FΒ).
Αυτό που κάνω είναι κάτι για το οποίο χαίρομαι πάνω απ’ όλα εγώ.
Δεν είναι σαν το θέαμα που προσφέρει το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ.
Όποιος καθίσει να το παρακολουθήσει έστω και για λίγο, δεν μπορεί να αντιληφθεί τα ακριβώς γίνεται και τι περνάω κάτω από το νερό.
Φυσικά χαίρονται για σένα οι δικοί σου άνθρωποι. Εκείνοι που σε στηρίζουν.
Είναι εκείνοι που συχνά ακολουθούν το ίδιο χρονικό πρόγραμμα, μοιράζονται το ίδιο άγχος, αλλά απλώς δεν έχουν πέσει στο νερό μαζί σου.
Χαίρομαι να τερματίζω και να κάνω περήφανους όσους είναι δίπλα μου, όμως όταν είσαι στο νερό είσαι μόνος σου και το κάνω καθαρά για μένα.
Αν ήμουν σε ένα Ολυμπιακό αγώνισμα, με περισσότερη προβολή, προφανώς θα έλεγα ότι με μία επιτυχία κάνω περήφανους και τους Έλληνες.
Αν και τη χώρα μας υπάρχουν μεγάλες επιτυχίες που δεν γίνονται γνωστές ή τις θυμόμαστε μόνο όταν συμβούν και για τις επόμενες πέντε μέρες.
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography.
Μου έχουν πει ότι δεν είμαι… νορμάλ άνθρωπος με αυτό που κάνω.
Δεν με ενοχλεί. Δεν με προσβάλει.
Ξέρω ότι αυτό με το οποίο ασχολούμαι μπορεί να είναι για κάποιους αδιανόητο και μόνο στη σκέψη.
Δεν θα πω ότι το αντιλαμβάνομαι σαν φιλοφρόνηση αυτό το «όχι νορμάλ», ωστόσο πάντα μέσα ήθελα να κάνω το κάτι διαφορετικό και να μην είμαι συνηθισμένος.
Πάντα ήθελα να μην είμαι «κανονικός», με την ετυμολογία που έχουμε δώσει πλέον σ’ αυτή τη λέξη.
Δεν υπάρχουν πολλοί που να αντέχουν τον σωματικό πόνο.
Εγώ γνωρίζω από την προετοιμασία μου ότι έπειτα από τόσες πολλές ώρες μέσα στο νερό, κάποια στιγμή το σώμα μου αναπόφευκτα θα με εγκαταλείψει.
Γι’ αυτό και θέλω να είμαι έτοιμος να συνεχίσω με το μυαλό μου.
Η προπόνησή μου άλλαξε από τη στιγμή της μετάβασης από το τρίαθλο και το open water στο ultra swim.
Ως τότε, μία προπόνηση ήταν μάξιμουμ ως δέκα χιλιόμετρα και οι διπλές οκτώ και έξι χιλιόμετρα.
Ξαφνικά έπρεπε να κάνω τριπλάσιες αποστάσεις μόνο για την προπόνηση.
Επέστρεφα σπίτι και υπέφερα!
Με πονούσαν τόσο πολύ οι ώμοι που αναζητούσα ένα σημείο να ακουμπήσω για ώρες τα χέρια μου, ώστε να μην πονούν.
Έβαζα μία απλή ενυδατική κρέμα και αισθανόμουν ανακούφιση. Μία αίσθηση απλώς να παίρνει τον πόνο μακριά.
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography.
Εκτός από την οικογένεια και τους φίλους, πλάι μου είχα και τη σκηνοθέτη Δήμητρα Μπαμπαδήμα.
Ξεκινήσαμε με πλάνα για ένα βίντεο για τον τετραπλό διάπλου του Τορωναίου, για το φιλμ «H2Ο – 2 parts heart, 1 part obsession» .
Στη συνέχεια υπήρξε το ντοκιμαντέρ «ΑΚΡΑ», για την προσπάθεια στο Ρόδος-Καστελλόριζο, το οποίο προβλήθηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και στο Adventure Film Festival.
Με τη συγκινητική αφήγηση του εικαστικού Αλέξανδρου Ζυγούρη, ο οποίος αναφέρει πως «το δημιούργημά σου είναι πόνος… Πόνος μέχρι να πεις ότι ίσως τώρα είναι ολοκληρωμένο».
Από μικρός μου άρεσε να «διαβάζω» χάρτες.
Όμως, παρατήρησα ότι το Καστελλόριζο δεν ήταν μέσα στον ελληνικό.
Το εγχείρημά μου είχε και αλληγορικό χαρακτήρα, καθώς εκτός από τα δικά μου όρια, ήθελα να φτάσω και στο Καστελλόριζο, το οποίο βρίσκεται στα άκρα της χώρας.
Στο «ΑΚΡΑ» φωτίζεται η απεριόριστη ανθρώπινη δύναμη που αποκτά κάποιος όταν καταφέρει να δείξει στον ίδιο του τον εαυτό πως ο φόβος μπορεί να είναι απλά και η κινητήριος δύναμη που θα τον οδηγήσει στον μεγαλύτερο στόχο του.
Δεν θέλω να λέω ότι περνάω κάποιο μήνυμα μέσα από αυτό που κάνω.
Εγώ έλαβα έμπνευση από διάφορους αθλητές και ανθρώπους και έτσι ενδεχομένως η δική μου προσπάθεια να είναι παράδειγμα για κάποιον άλλον.
Δεν θέλω να πιστεύω ότι δείχνω κάτι, πέρα από το ότι δεν πρέπει να τα παρατάς, να πιστεύεις σε ό,τι κάνεις και να το κάνεις με αγάπη και όρεξη.
Στα παιδιά που προπονώ, από ηλικία πέντε ως και 11-12 ετών, θέλησα μόνο να τους μάθω την ιστορία με τον προπάππου μου και τη λέξη «βαριέμαι».
Τους επισημαίνω ότι ακόμη κι αν είναι κουρασμένοι ή μία μέρα δεν έχουν πολλή όρεξη, δεν χρειάζεται να έχουν αρνητικές σκέψεις.
Αυτό λέω πάντοτε, όπου σταθώ και όπου βρεθώ.
Η προπονητική σε μικρά παιδιά με «γεμίζει», γιατί τα πιτσιρίκια αναπτύσσονται γρήγορα στο κολύμπι και συχνά, στο κατώφλι της εφηβείας, είναι σχεδόν έτοιμοι κολυμβητές.
Κάποιο παιδί με είχε ρωτήσει αν αντί για πνευμόνια έχω βράγχια!
Αν είχα βράγχια, ωστόσο, δεν θα μπορούσα να χαρώ το τρέξιμο, τα βουνά.
Έχω πνευμόνια και προσπαθώ με όλη τη δύναμή μου να συνεχίζω στο νερό μ’ αυτά.
Ένας μαθητής σε σχολείο στο Καστελλόριζο, όπου πήγα να μιλήσω πριν από το τελευταίο εγχείρημα, μού είπε ότι με βλέπει σαν σούπερ-ήρωα.
Χαμογέλασα αμήχανα.
Αλλά το καλύτερο που άκουσα είναι όταν μία μαθήτρια μού είπε απλώς ότι «κύριε Σπύρο, κι εγώ κολυμπάω πολύ».
Δεν ήθελα να ακούσω κάτι άλλο.
Ήταν κάτι πολύ απλό.
Αλλά και κάτι τόσο αληθινό, με την παιδική αθωότητα.
Είναι ίσως το ωραιότερο πράγμα που μου είπαν ποτέ!
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography.
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος
Photo Credits: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου
CHECK IT OUT: Σπύρος Χρυσικόπουλος: «Επιμονή»