Η βιογραφία που έγραψαν ο Πατρίκ Φορτ και ο Ζαν Φιλίπ με τίτλο «Ζιντάν – από τον Γιαζίντ στον Ζιζού» ξεκινά με μια χαμένη κεφαλιά.
Για την ακρίβεια, με τον πρωταγωνιστή να σκύβει, προκειμένου να αποφύγει τη μπάλα σε μια σέντρα στη μεγάλη περιοχή.
Ο μικρός Ζινεντίν φοβόταν, δεν ήξερε να παίζει με το κεφάλι. Ο Ζαν Βαρό, ο άνθρωπος που τον ανακάλυψε και έχει δηλώσει ότι «τα πόδια του “Ζιζού” μιλούσαν στη μπάλα», έχει παραδεχτεί ότι με το κεφάλι δεν μπορούσε να παίξει.
«Στις δύσκολες βόρειες γειτονιές της Μασσαλίας, τα αγόρια που έπαιζαν μπάλα στους δρόμους δεν χρησιμοποιούσαν ποτέ το κεφάλι». Λίγοι θυμούνται επίσης ότι ο Ζινεντίν Ζιντάν σκόραρε στο ντεμπούτο με τη φανέλα της Εθνικής Γαλλίας με το κεφάλι.
Ήταν ένα ματς εναντίον της Τσεχίας, είχε μπει αλλαγή στο 0-2 και, αφού πρώτα μείωσε με ένα αριστερό βολέ, λίγο μετά ισοφάρισε με μια θαυμάσια κεφαλιά στη γωνία.
«Το αριστερό μου και η κεφαλιά ήταν τα μεγαλύτερά μου μειονεκτήματα, αλλά θαρρώ ότι τα βελτίωσα με τον καιρό και τη σκληρή δουλειά. Έτσι δεν είναι, Ζαν;», ρώτησε ο ίδιος ο «Ζιζού» τον Βαρό το 1996 σε ένα αφιέρωμα του «canal+» για τη μεταγραφή του στη Γιουβέντους.
Ο Ζινεντίν Ζιντάν με τον πρώτο του προπονητή στις Κάννες, Ζαν Βαρό, στον αγώνα προς τιμήν του το 2014.
Δεν μπορούσε να φανταστεί ούτε ο ίδιος ότι ο καθαγιασμός του και η ενθρόνισή του στο θρόνο των κορυφαίων του σπορ θα έρθουν με ένα από τα “αδύναμα” στοιχεία του παιχνιδιού του, με δυο κεφαλιές.
Οι προσδοκίες στο Μουντιάλ του 1998 ήταν τεράστιες, το βάρος δυσθεώρητο.
Ο Ομοσπονδιακός τεχνικός της Γαλλίας, ο Εμέ Ζακέ, μετά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1996 στην Αγγλία, είχε προβεί σε μια κίνηση που σόκαρε το γαλλικό ποδόσφαιρο. άφησε εκτός Εθνικής τον Ερίκ Καντονά και τον Νταβίντ Ζινολά και εμπιστεύτηκε τον Γιούρι Τζορκαέφ και τον Ζινεντίν Ζιντάν.
Αμφότεροι παιδιά μεταναστών, ο Γιούρι με πολωνικές, αρμένικες και κοζάκικες ρίζες, ο Ζινεντίν με καταγωγή από την Αλγερία, όπως μαρτυρά και το δεύτερό του όνομα, Γιαζίντ.
Ο Τζορκαέφ ξεκίνησε εκείνο το τουρνουά με το χειρότερο δυνατό τρόπο, αποβλήθηκε στον “εύκολο” αγώνα με τη Σαουδική Αραβία, επειδή πάτησε τον αντίπαλο. Η επιλογή του Ζακέ είχε τεθεί ήδη σε αμφισβήτηση, όλο το βάρος είχε πέσει στον άγουρο ακόμη Ζιντάν.
Με δυο χαμένους Τελικούς του Champions League στις πλάτες (1-3 από την Ντόρτμουντ και 0-1 από τη Ρεάλ, λίγο πριν ξεκινήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο) και δίχως το παραμικρό “ηγετικό” impact στην Εθνική Γαλλίας, ο Ζιντάν δεν είχε γίνει ακόμη “Ζιντάν”.
Είχε δείξει το ταλέντο του στις Κάννες, είχε εντυπωσιάσει με την πρόοδο του στη Μπορντό και έκανε τον Ανιέλι να τον ερωτευτεί με τις στιγμές του στη «Γιούβε», αλλά το μεγάλο, το καθοριστικό ματς δεν το είχε κάνει ακόμη.
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας ήταν 26 ετών, στον άμαθο τηλεθεατή ωστόσο φάνταζε μεγαλύτερος λόγω παρουσιαστικού. Οι περισσότεροι ποδοσφαιρόφιλοι τον γνώριζαν, είχαν εικόνα για την κλάση του, αλλά δεν τον είχαν κατατάξει στα τοτέμ του αθλήματος, ούτε καν στους κορυφαίους του τουρνουά.
Δεν βοηθούσαν και οι εμφανίσεις του στην ομάδα του Ζακέ, ο οποίος όμως επέμενε να τον χρησιμοποιεί στο “δέκα”.
Η Γαλλία δεν είχε εντυπωσιάσει, αλλά κατάφερε να προχωρήσει. Πέρασε επαγγελματικά τον όμιλο, σώθηκε από τον ηρωισμό του Λοράν Μπλαν στο ματς με την Παραγουάη, είχε μαζί της την τύχη στη ρουλέτα των πέναλτι με την Ιταλία στον προημιτελικό και στον ημιτελικό με την Κροατία είχε μιλήσει ο Λιλιάν Τουράμ με δυο προσωπικά γκολ.
Ο «Ζιζού» δεν ήταν ακόμη πουθενά.
Κι όμως, ο Ζιντάν του Τελικού με τη Βραζιλία είναι το απόσταγμα του καλύτερου Ζιντάν που έχουμε στο μυαλό.
Ένας ποδοσφαιριστής με περιφερειακή όραση στα όρια του αδυνάτου, ικανός να αλλάξει κατεύθυνση με χαρακτηριστική ευκολία όπου και όποτε ήθελε, αποφασισμένος να παίζει κάθετα, συμπαρασύροντας συμπαίκτες και αντιπάλους.
Κάθετα, κατακόρυφα, με το κεφάλι ψηλά και μια δύναμη που δεν είχαμε ξαναδεί σε “δεκάρι” μέχρι τότε. Πάσα ακριβείας ναι, δυνατά σουτ ναι, αρχοντικό στυλ ναι. Ποτέ όμως σε συνδυασμό με στοιχεία που συνήθως χαρακτήριζαν ποδοσφαιριστές που κάλυπταν άλλες θέσεις στο γήπεδο.
Ο Ζιντάν ήταν ο πρώτος πολύ μεγάλος παίκτης που γινόταν ελαφρύς και βαρύς αναλόγως την περίσταση, ο πρώτος που μπορούσε να γίνει κομψός ή βάρβαρος σε απόσταση μιας φάσης, ο μοναδικός με τόσο υψηλή τεχνική που δεν ήταν ντελικάτος και γυάλινος αλλά τέρας μυϊκής δύναμης.
Στον Τελικό ξεκίνησε στο πρώτο ημίχρονο με μια απίστευτη ασίστ στον Κριστόφ Ντουγκαρί.
Αφού προηγουμένως είχε περάσει τη μπάλα κάτω από τα πόδια του Αλνταΐρ.
Αφού προηγουμένως είχε περάσει με το διάσημο κοντρόλ στην κίνηση τον Ζούνιορ Μπαϊάνο.
Αφού προηγουμένως είχε αφήσει σύξυλο και ανήμπορο τον Κάρλος Ντούνγκα στη σέντρα μετά από ένα κινηματογραφικό “ένα-δύο” με τον Τζορκαέφ.
Όλα στην ίδια φάση, όλα σε διάστημα δευτερολέπτων.
Εννοείται ότι κανείς δεν στέκεται στη φάση, διότι ο Ντουγκαρί χάνει το κοντρόλ και κλασσικά καταλήγει στο έδαφος, χάνοντας την ισορροπία του, σαν μεθυσμένος που τρεκλίζει.
Ήταν όμως συνηθισμένα αυτά για τον Ζιντάν. Να μην τον καταλαβαίνουν, να μην αξιοποιούν το ταλέντο του οι επιθετικοί, να μην αντιλαμβάνονται το εύρος της ποδοσφαιρικής του σκέψης.
Στις αγκαλιές των Τζορκαέφ, Ντεσαγί και Τουράμ.
Ειδικά σε εκείνη τη Γαλλία του Ζακέ, του ανθρώπου που από πείσμα ξεκινούσε τον Στεφάν Γκιβάρς στην κορυφή της επίθεσης της μετέπειτα Πρωταθλήτριας Κόσμου.
Ο Ζιντάν δεν πτοείτο.
Δοκίμασε να πάει το παιχνίδι στην αριστερή πλευρά, να συνεννοηθεί με το Λιζαραζού, να εκμεταλλευτεί τα ανεβάσματα του κορυφαίου μπακ με τις βάσκικες ρίζες.
Δοκίμασε να παίξει με τον ήρωα του ημιτελικού από δεξιά, τον Λιλιάν Τουράμ.
Γύρισε πιο πίσω στο κέντρο να πάρει τη μπάλα από τα πόδια του Εμανουέλ Πετί. Ήταν παντού.
Κάλυπτε χώρους και κατάπινε χιλιόμετρα σε φάση άμυνας, ζωγράφιζε σε φάση επίθεσης. Με στυλ. Τις περισσότερες φορές με το εξωτερικό, κάνοντάς το να φαίνεται τόσο εύκολο και με την ίδια ευχέρεια που οι παίκτες του τένις χρησιμοποιούν το ρεβέρ.
Αρκετές φορές μάς χαρίζει στιγμές με τη σόλα του παπουτσιού, χαϊδεύοντας τη μπάλα με τις τάπες, βρίσκοντάς την τόσο-όσο. Σε κάποιες κάνει και εκείνη τη συγκλονιστική τρίπλα με την περιστροφή, για να συγκινήσει και τους απαιτητικούς Γάλλους που προτιμούν το κλασσικό μπαλέτο.
Η περιστροφή του Ζιντάν.
Πιρουέτες, προσποιήσεις, ξαφνικές επιταχύνσεις, ακόμα πιο ξαφνικές επιβραδύνσεις. Η μπάλα να κυλάει στο χόρτο και το πόδι του «Ζιζού» να περνά από πάνω της, να μην την αγγίζει, αλλά εκείνη να τον ακούει.
Δεν υπήρχε περίπτωση να μην τον ερωτευτείς κεραυνοβόλα σε εκείνο το παιχνίδι. Σε κάθε παιχνίδι μετά από εκείνο το παιχνίδι. Γιατί δεν ήταν οποιοδήποτε ματς, ήταν Τελικός Παγκόσμιου Κυπέλλου.
Ο Ζιντάν στον Τελικό ήταν ο μοναδικός σπουδαίος καλλιτέχνης στο πάλκο και στο 27ο λεπτό η παράστασή του επιβραβεύεται. Η κεφαλιά του είναι τόσο βίαιη, τόσο δυνατή, τόσο ακριβής που σχεδόν ξεχνάς τους υπολοίπους στο πλάνο.
Είμαι βέβαιος ότι με την ορμή του παρέσυρε τον Λεονάρντο που τον φρουρούσε, χωρίς καν να τον ακουμπήσει, ούτε καν να τον σπρώξει.
Η προσπάθεια του Ταφαρέλ να αποκρούσει εκείνη την κεφαλιά είναι ανώφελη. Τυπικά σήκωσε το χέρι, τυπικά έπεσε. Η μπάλα είχε τόση δύναμη που τα παλιά χρόνια είτε θα καρφωνόταν είτε θα τα τρυπούσε τα δίχτυα.
Το 1-0 από τον Ζιντάν.
Και επειδή το κισμέτ διδάσκει πως ό,τι γίνεται μετά από λίγο καιρό ξαναγίνεται, ο Ζιντάν αποφάσισε να επαναπροσδιορίσει σταθερές και μεταβλητές και το ξανάκανε.
Λίγο πριν εκπνεύσει το ημίχρονο, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά δεν έσβησε τον Λεονάρντο αλλά τον ίδιο τον αρχηγό της «Seleção», τον Ντούνγκα.
Στο δεύτερο ημίχρονο απλώς διευθύνει την ορχήστρα, διδάσκει στο κοινό την τέχνη να προστατεύεις τη μπάλα με όλους τους τρόπους, χαρίζει σπάνια αραβουργήματα τεχνικής κατάρτισης που θα ζήλευαν και οι ίδιοι οι αντίπαλοί του και πρώτοι διδάξαντες, οι Βραζιλιάνοι.
Αν προσέξει κανείς το τελευταίο 20λεπτο, οι αντίπαλοι από τον σεβασμό και το δέος κρατούν απόσταση ασφαλείας για να προστατέψουν την καριέρα και το όνομά τους.
Με το σφύριγμα της λήξης, το Stade de France τραγουδούσε το όνομά του, η Γαλλία γιόρταζε τον καινούριο βασιλιά του ποδοσφαίρου.
Ο «Ζιζού» ύψωσε στον ουρανό του Παρισιού το Παγκόσμιο Κύπελλο, έσπασε το πρόσωπό του με αυτό το απαράμιλλα αριστοκρατικό χαμόγελο και στάθηκε μπροστά στην κάμερα ευτυχισμένος:
«Αισθανόμουν σαν το μικρό παιδί που του έκαναν δώρο το πρώτο του παιχνίδι».
Γεννημένο στις 23 Ιουνίου του 1972, το μικρό παιδί έγινε ώριμος άντρας και, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα παραμένει ο μεγαλύτερος Ευρωπαίος σολίστ μιας παράστασης με τόσα εκατομμύρια κόσμο.
Το Κύπελλο στα χέρια του «Ζιζού».
CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα του Zastro