Το ρόλερ κόστερ του Χουάντσο Ερνανγκόμεθ

Ειδικά κατασκευασμένοι λόφοι πάγου τον 17ο αιώνα, στην ευρύτερη περιοχή της σημερινής Αγίας Πετρούπολης. Τσουλήθρες ουσιαστικά με κλίση 50 μοιρών και ενισχυμένες με ξύλινα στηρίγματα.

Έτσι ήταν τα… πρώιμα ρόλερ κόστερ. Όταν το 1784 η γερμανικής καταγωγής αυτοκράτειρα, Μεγάλη Αικατερίνη, έφτιαξε ένα θεματικό πάρκο με παρόμοιες κατασκευές και έλκηθρα στους κήπους του παλατιού της, στο Οράνιενμπαουμ της ίδιας πόλης, η μόδα εξαπλώθηκε σε όλον τον κόσμο. Γι’ αυτό και στις περισσότερες γλώσσες τα ρόλερ κόστερ αποδίδονται ως «ρωσικά βουνά».

«Όλη μου η καριέρα, όλη μου η ζωή, είναι ένα ρόλερ κόστερ», έχει πει και ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ σε μια συνέντευξή του στην «El Mundo Deportivo».

«Montaña rusa», ο ακριβής όρος που χρησιμοποίησε ο… επίσης γερμανικής καταγωγής -από την πλευρά της μητέρας του- μπασκετμπολίστας. Η πλάκα είναι ότι, ενώ σε όλη την Ευρώπη κυριαρχούν οι παρεμφερείς αποδόσεις («montagnes russes» γαλλιστί, «montanha-russa» στα πορτογαλικά κοκ.), οι ίδιοι οι Ρώσοι λένε «αμερικανικά βουνά» («Американские горки») τα δικά μας τρενάκια του λούνα παρκ. Τρενάκια του τρόμου, ενίοτε.

Έτσι, από κάθε είδους συναίσθημα έχει περάσει και συνοδευτεί η καριέρα του ψηλόλιγνου φόργουορντ. Έχει τρομάξει με κάμποσες αναποδιές, όπως και έχει φοβίσει ο ίδιος αντιπάλους με την απόδοσή του. Τόσα χρόνια στο ΝΒΑ τα δικά του αμερικανικά βουνά (Ντένβερ, Μινεσότα, Γιούτα γαρ) είχαν περισσότερη αγωνιστική παγωνιά παρά ζεστασιά.

Ξάφνου, αστέρι του κινηματογράφου ο μπαγάσας -ενόσω το βαγόνι έφτανε ψηλά, πολύ ψηλά, με τον περήφανο επιβάτη του να φοράει την κόκκινη φανέλα της Εθνικής Ισπανίας. Ας μην πάμε μακριά. Ούτε χρονικά ούτε γεωγραφικά. Απλώς ας θυμηθούμε πώς ξεκίνησε η πρώτη του χρονιά στον Παναθηναϊκό (ακούγοντας τα μύρια όσα) και πώς ολοκληρώθηκε…

Η κατασκευή της ράγας

Τους Ολυμπιακούς στην πατρίδα του, εκείνους του 1992, δεν τους πρόλαβε. Κατά κάποιον τρόπο ωστόσο είναι παιδί τους. Είχε συμμετάσχει στους Αγώνες της Βαρκελώνης, στην πρώτη Ολυμπιακή συμμετοχή της Eθνικής Γυναικών, η Μαργκαρίτα Γκόιερ Ντρέγκερ. Η μητέρα του.

Ως «Βόνι Γκέουερ» (δηλαδή με το χαϊδευτικό της και με ισπανική προφορά στο επώνυμο) έγινε πασίγνωστη η σέντερ των 186 εκατοστών, κόρη Γερμανών που εγκαταστάθηκαν στη συνοικία της Σεβίλλης, Ελ Πορβενίρ. Το ’93 κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ, στο πρώτο γενικότερα ισπανικό μετάλλιο -και το έκοψε. Μόλις στα 27 της. Ως βασικό λόγο είχε επικαλεστεί τη σωματική και κυρίως ψυχολογική κόπωση, ιδίως κατά την προετοιμασία για το μεγάλο ραντεβού της Καταλονίας έναν χρόνο νωρίτερα.

Η σύζυγος του Μαδριλένου Γκιγέρμο Ερνανγκόμεθ Ερεδέρο, ψηλού που έμαθε μπάσκετ στη Ρεάλ, αλλά έκανε καριέρα στη B’ κατηγορία της πατρίδας του, βρήκε χρόνο να κάνει οικογένεια. Το 1994 η Βόνι έφερε στον κόσμο τον Γκιγέρμο Γκουστάβο, ο οποίος πραγματοποιεί σπουδαία καριέρα ως «Willy» και προφέρεται (κι όμως !) «Μπίλι».

Στις 28 Σεπτεμβρίου 1995 γεννήθηκε μια ηλιόλουστη μέρα στη Μαδρίτη κι ο Χουάν Αλμπέρτο Ερνανγκόμεθ Γκέουερ. Ο Χουάντσο. Γονεϊκή πίεση να ακολουθήσουν τα παιδιά τα πορτοκαλί χνάρια δεν υπήρξε. Όλα όμως, ακόμα και η (γεννηθείσα το 2000 και αμερικανοσπουδαγμένη) Αντρέα, κατέληξαν να παίζουν μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο.

Μπάλα κλότσησε στα μικράτα του ο Χουάντσο. Το γύρισε στο μπάσκετ κλασικά, όταν πήρε μπόι. Δεν έδειχνε ταλαντούχος. Γράφτηκε στη μικρή μαδριλένικη Λας Ρόθας, πήγε στη Ρεάλ απλώς ως… τσόντα στη σχετική μετακίνηση του Μπίλι. Στα 15 του ο μικρός έφυγε. Τον… έφυγαν, βασικά. Δεν διέκριναν στη «Βασίλισσα» ιδιαίτερες προοπτικές.

Ο ίδιος ωστόσο το είχε πάρει ζεστά. Η μηχανή του ρόλερ κόστερ μόλις άναβε. Επέλεξε την ταπεινή Μαχανταόντα και δούλεψε σκληρά για να βελτιωθεί. Δεν πτοήθηκε ούτε από έναν τραυματισμό στο γόνατο, άρχισε να καλείται σε εθνικά κλιμάκια, το βαγόνι του βρέθηκε πάλι ψηλά. Στην Εστουδιάντες.

Με τη φανέλα των «Φοιτητών» εξελίχθηκε σε έναν μοντέρνο φόργουορντ 206 εκατοστών. Δούλεψε το μακρινό σουτ, ραφίναρε τις κινήσεις από πιο κοντά, “καλλιέργησε” τη δεινότητά του στο ριμπάουντ. Στα 19 του, όταν ανέβηκε στην πρώτη ομάδα, έφτασε να αγωνίζεται δύο φορές μέσα στην ίδια μέρα.

Ο Τσους Βιντορέτα, έκτοτε (πλην μιας σεζόν στη Βαλένθια) προπονητής της Τενερίφης, ήταν εκείνος που τον καθιέρωσε στα ισπανικά “σαλόνια”. Ο Ντιέγκο Οκάμπο εκείνος με τον οποίον ο μικρός έκανε την προσωπική (διότι οι Μαδριλένοι υποβιβάστηκαν) έκρηξη την επόμενη περίοδο: 9.7 πόντοι σε 24’, βραβείο του Καλύτερου Νέου Παίκτη στην ACB.

Άφησε δεύτερο, με τους μισούς βαθμούς στην ψηφοφορία, εκείνον που τον διαδέχτηκε σχετικά την επόμενη διετία. Έναν Λούκα Ντόντσιτς. Ok, πέντε χρόνια μικρότερος είναι ο Σλοβένος, τότε παιδί-θαύμα της Ρεάλ…

Οι σφεντόνες και ο sniper

Ταπεινά, σχεδόν αθόρυβα, ξεκίνησε την πορεία του και με τις Εθνικές ομάδες της Ισπανίας. Τόσο στις μικρές όσο και στη μεγάλη, τη «Roja». Κοινός παρονομαστής στις περισσότερες παρουσίες του βέβαια τα μετάλλια. Και με… ενδιαφέρουσα ακολουθία. Από το πιο χαμηλό σκαλί στα πιο ψηλά.

Ανήλικος ακόμη, ήταν Χάλκινος στο Ευρωμπάσκετ U18 της Λετονίας. Οικοδεσπότης το παιδί-θαύμα από τη Λιεπάγια. Ο Κρίσταπς Πορζίνγκις. Παρόντος του εξίσου γιγαντόσωμου Ανζέις Πασέτσνικς, ο κατοπινός Πρωταθλητής του ΝΒΑ με τους Σέλτικς έπαιζε στο “4”. Προσωπικός του αντίπαλος στον μικρό Τελικό δηλαδή ο Ερνανγκόμεθ. Ο Ίβηρας αφενός περιόρισε το λετονικό «χταπόδι» στα 11 ποντάκια, αφετέρου σημείωσε ο ίδιος το νικητήριο τρίποντο για το 57-56 δύο δευτερόλεπτα πριν το τέλος!

Οι μέσοι όροι του (6.3 π., 3.6 ρ., ναδίρ οι 2 σε συνδυασμό με τους 28 του Σάσα Βεζένκοφ κόντρα στη Βουλγαρία) δεν εντυπωσίαζαν. Έγιναν ακόμα χαμηλότεροι στην Ελλάδα το επόμενο θέρος. Επισκέφτηκε την Κρήτη με την U20, αν και ούτε 19 ετών. Παρέα πλέον με τον αδερφό του, τον Μπίλι. Μέλος ο τελευταίος της καλύτερης πεντάδας της διοργάνωσης, μαζί με τον «κόκκινο» (και πρώτο σκόρερ εκεί) Βεζένκοφ και τον «πράσινο» Τζεντί Οσμάν.

Χαμένος ο Τελικός με την Τουρκία του MVP του τουρνουά, συμπαίκτη του μια δεκαετία αργότερα στον Παναθηναϊκό. Οι 3.3 πόντοι του Ισπανού έγιναν 14.2 στο Ευρωπαϊκό του 2015, τα 3.1 ριμπάουντ του έγιναν 8.5. Σειρά του πλέον να ψηφιστεί στην καλύτερη πεντάδα -ως φιναλίστ ξανά με τη «Rojita».

Fast forward στο 2022 και στο παιχνίδι της ζωής του. Βερολίνο φυσικά. Ευρωμπάσκετ Ανδρών, Τελικός. Μαζί με τον Λορέντζο Μπράουν απέναντι στους Εβάν Φουρνιέ και Μουσταφά Φαλ, σε μια προοικονομία των ελληνικών «αιώνιων» ντέρμπι. Η ανανεωμένη Ισπανία κάνει τη μίνι έκπληξη και ο Ερνανγκόμεθ το μέγα ξέσπασμα.

Έρχεται καυτός από τον πάγκο και με 27 πόντους και 8 ριμπάουντ βάζει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του στο 88-76 επί της Γαλλίας. Πέντε τρίποντα μέσα σε ένα εξάλεπτο στην έναρξη της δεύτερης περιόδου, επτά συνολικά. Ο ελεύθερος σκοπευτής από τις 45 μοίρες του Σέρτζιο Σκαριόλο δέχεται τη μία ασίστ μετά την άλλη από τον Μπράουν (των 11) και παίρνει τον τίτλο του MVP του αγώνα. Εκείνος της διοργάνωσης πηγαίνει στον αδερφό του!

Τρίτος καλύτερος σκόρερ και ριμπάουντερ της Χρυσής Ισπανίας τότε, εύλογα με μικρότερο -μα καθόλου αμελητέο- ρόλο στο ανδρικό ντεμπούτο του το 2017. Ναι, και στην Τουρκία είχε ανέβει στο βάθρο, Χάλκινος με 8.4 πόντους μέσο όρο.

Ενδιάμεσα, το 2019, είχε έρθει το πρώτο του Χρυσό. Στο Παγκόσμιο μάλιστα της Κίνας. Κι ας προερχόταν από επέμβαση, η οποία καθιστούσε αρχικά επισφαλή τη συμμετοχή του! Βασικός και διψήφιος (10.5 π.), με την ιδιαιτερότητα ότι έπαιζε περισσότερο στο “3”.

Στο επόμενο Μουντομπάσκετ είχε παρεμφερή νούμερα, αλλά η Εθνική του δεν μπήκε στην οκτάδα. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Γαλλίας η Ισπανία απέτυχε ξανά να φτάσει στους «8» και ο ίδιος δεν έκανε σχεδόν τίποτα, περιοριζόμενος σε λίγα λεπτά ως ρεζέρβα του Σάντι Αλντάμα. Το βαγόνι σε καθοδική τροχιά…

Από ρολίστας πρωταγωνιστής

Σε ένα περίεργο ντραφτ, στο οποίο, πλην Τζέιλεν Μπράουν, οι καλύτεροι εν τέλει παίκτες (Σαμπόνις, Σιακάμ, Ντ. Μάρεϊ) επελέγησαν μετά την πρώτη δεκάδα, ο μικρός Ερνανγκόμεθ είχε ακούσει 15ος το όνομά του το 2016. Με τις δάφνες του κορυφαίου νέου παίκτη της ACB και με την Εστουδιάντες να έχει πέσει, δεν το σκέφτηκε στιγμή.

Έφυγε αμέσως για Ντένβερ, έναν χρόνο αφότου είχε αριβάρει στο Κολοράντο κι ο Νικόλα Γιόκιτς. Το σύνολο νεανικό, το περιβάλλον ευχάριστο, μα οι ευκαιρίες αρχικά λιγοστές. “Υποβιβάστηκε” και στην G-League. Γυρνώντας, ξεκίνησε κόντρα στους Γουόριορς των Στεφ Κάρι και Κέβιν Ντουράντ, ρίχνοντας 27άρα με 6/10 σουτ τριών πόντων! O εκνευρισμένος «KD» έκανε υποτιμητικά σχόλια στα αποδυτήρια για τον Ισπανό. Καλό σημάδι ότι έμπαινε στο μάτι των σούπερ σταρ…

Πάντως έτσι, με (πιο πολύ) κρύο και (λιγότερο) ζέστη, εξελίχθηκε η επταετής παρουσία του στο ΝΒΑ. Στη δεύτερη σεζόν του ταλαιπωρήθηκε από λοιμώδη μονοπυρήνωση και εμφανίστηκε μονάχα 25 φορές. Στην τρίτη 25 ήταν οι παρουσίες του στη βασική πεντάδα! Είχε βάλει το καλοκαίρι μούσκουλα, επιβραβεύτηκε για την ατομική προπόνηση.

Τα νούμερά του παρέμεναν ωστόσο ισχνά. Οι τέσσερεις 20άρες ήταν οι εξαιρέσεις στον κανόνα των υποτονικών επιθετικά εμφανίσεων κι έτσι στην επιστροφή των «σβόλων» στα πλέι οφ τέθηκε εκτός ροτέισιον. Στα μέσα της επόμενης περιόδου στάλθηκε στη Μινεσότα. Πήρε τα πάνω του, καταγράφοντας 14 εμφανίσεις 12.9 πόντων και σουτάροντας με 42% για τρεις. Στο ξεκίνημα της σεζόν 2020-2021 επιβραβεύτηκε και με νέο τριετές συμβόλαιο από τους Τίμπεργουλβς.

Θα ‘πρεπε να το περιμένει, ότι όλα αυτά παραήταν καλά ώστε να κρατήσουν πολύ… Ήδη είχε διαφανεί η κακοτυχία του, όταν το σερί των ματσάρων του το 2020 είχε διακοπεί από τον… κορωνοϊό. Ο Χουάντσο κόλλησε covid-19 τη νέα χρονιά. Δεν βρήκε ποτέ ρυθμό, έβγαλε και των ώμο του στην προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς του 2021. Ήθελε σαν τρελός να συμμετάσχει, διαβεβαίωσε τους ανθρώπους της Εθνικής του ότι προλάβαινε μια χαρά. Έφαγε άκυρο όμως από τους γιατρούς των «λύκων». Το γυαλί με εκείνους ράγισε. Δεν συγκολλήθηκε ποτέ.

Τουλάχιστον, ο ρολίστας έγινε πρωταγωνιστής στον… κινηματογράφο. Στο «Hustle», ταινία του «Νetflix», στο οποίο υποδύεται τον Μπο Κρουζ. Έναν παικταρά με ταραχώδες παρελθόν στην Ισπανία, τον οποίον ανακαλύπτει και φέρνει στο ΝΒΑ μέσα από διάφορες δύσκολες καταστάσεις ένας μπαρουτοκαπνισμένος σκάουτερ. Τον ενσαρκώνει ο Άνταμ Σάντλερ, παραγωγός του φιλμ μαζί με τον ΛεΜπρον Τζέιμς.

Το μισό ΝΒΑ παρελαύνει, με τον Ίβηρα να κρατά τον πρώτο ρόλο. Πώς έκατσε ο ρόλος; Η παραγωγή αναζητούσε έναν κανονικό, μη Αμερικανό μπασκετμπολίστα. Ο Χουάντσο ήταν στα πόδια τους, ήταν μορφονιός, “κούμπωνε” μια χαρά. Στην πρώτη πρόταση, όταν ακόμη βρισκόταν στο Ντένβερ, είχε αρνηθεί. Η δεύτερη τον βρήκε στο σπίτι του Μπίλι, στη Σάρλοτ. Και τα τρία αδέρφια μαζί να βαριούνται τη ζωή τους εν μέσω καραντίνας.

Είπε να το δοκιμάσει, δεν το μετάνιωσε. Έτσι έγινε διάσημος. Γνωστός, τέλος πάντων, και σε όσους δεν τον είχαν μάθει ακόμη για τα όποια επιτεύγματά του πάνω στο παρκέ.

Προσδεθείτε, ο Μπο στην Αθήνα

Η αλήθεια είναι πως δεν γούσταρε να τον αποκαλούν «Μπο», όπως έκαναν διάφοροι μετά το καλοκαίρι του 2022 που προβλήθηκε το «Hustle». Δεν έκανε ωστόσο και πολλά ως Χουάντσο Ερνανγκόμεθ. Προερχόμενος από μια χρονιά ανάμεσα σε Βοστώνη, Σαν Αντόνιο και Γιούτα (με υποτυπώδεις συμμετοχές σε Σέλτικς και Σπερς, 17 των ισάριθμων λεπτών στους Τζαζ), έμεινε ελεύθερος.

Ανέβηκε στο Τορόντο, για το μίνιμουμ των βετεράνων. Λίγα πράγματα και στον Καναδά (2.9 π. σε 42 συμμ.), κατακρήμνιση του ποσοστού του στα τρίποντα στο 25%. Ευρώπη λοιπόν. Και Παναθηναϊκός, ώστε να ανεβάσει για μία ακόμα φορά ψηλά τις μετοχές του. Με το αζημίωτο, 4.5 εκατ. ευρώ μαζί με τα μπόνους, ήρθε πάλι για επαγγελματικό λόγο στην Ελλάδα.

Φτασμένος ΝΒΑer στην καυτή από την υποδοχή εκατοντάδων ατόμων πρωτεύουσα, όχι παιδάκι στην καυτή από τη θερμοκρασία και μόνο Κρήτη.

Τα μπόνους κι αν χρειάστηκαν, για τον Πρωταθλητή Ευρώπης (και σε διασυλλογικό επίπεδο) του 2024…  Πρώτα όμως έπρεπε το τρενάκι να τρέξει προς τα κάτω. Να απογοητεύσει τους βιαστικούς κριτές του, ανάμεσα στους νέους «πράσινους» φίλους του, να κάνει πολλούς εξ αυτών να πουν/γράψουν/ευχηθούν να είχε ευδοκιμήσει αμέσως πιο πριν το φλερτ με τον Τορνίκε Σενγκέλια και με όποιον άλλον πάουερ φόργουορντ βρέθηκε στο μεταγραφικό κατόπι του Εργκίν Αταμάν.

Βρέθηκε και στο στόμα του Τούρκου κόουτς το πολυσύλλαβο ισπανικό επώνυμο. O Αταμάν άλλωστε δεν χαμπαριάζει (με την ευρύτερη έννοια) από ονόματα. Τον “έδειξε” κι αυτόν, όσο δεν έπαιζε καλά. Και δεν έπαιζε καλά επί μακρόν ο Χουάντσο…

Κάθε τρενάκι βέβαια ξεκινά με ανοδική πορεία. Έτσι και ο Ερνανγκόμεθ συστήθηκε στο ΟΑΚΑ με ένα περιποιημένο νταμπλ-νταμπλ (13 π., 10 ρ.) στην πρεμιέρα της Ευρωλίγκας απέναντι στον Ολυμπιακό. Άλλοι 10 πόντοι με την Μπάγερν, πάλι με 2/3 τρίποντα, κι εκεί ακριβώς η απότομη πτώση.

Στις επόμενες έντεκα ευρωπαϊκές εμφανίσεις του δεν σταύρωνε καλάθι με τίποτα: 7/40 σουτ εντός παιδιάς (!), δύο ποντάκια μέσος όρος, πενιχρή προσφορά και στην άμυνα. Επιθετικά, παροιμιώδης η αστοχία του και μέσα από τη ρακέτα, σε φαινομενικά εύκολα τελειώματα. Είχε μεσολαβήσει κι ένα κάταγμα στο μικρό δάχτυλο του (αριστερού του) χεριού, για να δέσει το γλυκό.

Το usage του ήταν πολύ μικρότερο απ’ ό,τι στην Εθνική του, μια και λιγοστές επιθέσεις περνούσαν από τα χέρια του. Ακουμπούσε την μπάλα συνήθως ως δέκτης πάσας για σουτ στάσης και ουσιαστικά παρέμενε αμέτοχος σε πολλά plays του προπονητή του, ο οποίος εμπιστευόταν πολύ περισσότερο τον Ντίνο Μήτογλου του εξαιρετικού πρώτου μισού στη σεζόν.

Στην τελική ευθεία ο Ίβηρας προσαρμόστηκε. Βρήκε ρυθμό από την άμυνα, στην οποία είχε κάνει τη διαφορά και μέσα στο ΣΕΦ και μέσα στο Μονακό, στο “διπλό” που σάλπισε την αντεπίθεση. Βοήθησε με συνέπεια και επιθετικά, κινούμενος συχνά off ball.

Άντε πάλι νοσοκομεία και φόβοι για σοβαρό τραυματισμό κατά την προημιτελική σειρά με τη Μακάμπι… Τρεις απουσίες, επιστροφή πάνω στην ώρα. Στο Game 5, με 11 υπερπολύτιμους πόντους.

Η παρέα του στέφθηκε Πρωταθλήτρια στο Βερολίνο απέναντι στη μια φορά κι έναν παιδικό καιρό ομάδα του, Ρεάλ. Ο ίδιος είχε σημαντικότατη συνεισφορά και στην επιστροφή από το 0-2 για την κατάκτηση και του εγχώριου τίτλου με θύμα τον Ολυμπιακό.

Φοράει το -παλίνδρομο σε σχέση με το «14» του αδερφού του- «41». Δεν είναι Νοβίτσκι, για να θυμηθούμε τον κορυφαίο Ευρωπαίο πάουερ φόργουορντ και συνάμα τον έτερο λόγο της σχετικής προτίμησής του. Είναι απλώς ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ, ο οποίος κινείται πάνω-κάτω σε μια φανταστική ράγα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Ρούντι Φερνάντεθ: Η Νίκη και τα αδέρφια της