Ο Άντι Ριντ φώναξε «παρών», για όλες τις απουσίες και απώλειές του

Το λευκό μουστάκι του, «επιβλητικό». Η φιγούρα του, πάντα στωική.

Δεν είναι τόσο θέμα χαρακτήρα. Δεν είναι «αυτοάμυνα». Σίγουρα, πάντως, δεν είναι σνομπισμός, αλαζονεία.

Ο Άντι Ριντ συνήθιζε να έχει ένα προσωπικό «τελετουργικό» ως προπονητής των Φιλαδέλφεια Ιγκλς, από το 1999 ως το 2012, πριν αρχίσει κάθε συνέντευξη Τύπου.

Καθάριζε τον λαιμό του με ύφος και έλεγε: «Τραυματισμοί… Ο χρόνος είναι δικός σας».

Τα Μ.Μ.Ε. της πόλης το θεωρούσαν ένα υπονοούμενο να σταματήσουν να τον αγχώνουν όταν ξεκίνησε στους Ιγκλς.

Αλλά και μία ξεκάθαρη δικαιολογία για το ότι -έχοντας λάβει και το πόστο του αντιπροέδρου-, δεν κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα στην κατάκτηση ενός Super Bowl του NFL.

Ο χαμένος τελικός του 2005, κόντρα στους Νιου Ίνγκλαντ Πάτριοτς, στο Τζάκσονβιλ της Φλόριντα, είναι πλέον μία μακρινή ανάμνηση.

Στο ίδιο μέρος, στη Φλόριντα, αλλά τούτη τη φορά στο Hard Rock Stadium του Μαϊάμι, ο 62χρονος κόουτς του αμερικανικού φούτμπολ βίωσε την επαγγελματική λύτρωσή του.

Ως κόουτς των Κάνσας Σίτι Τσιφς (από το 2013) ο Ριντ οδήγησε τα ξημερώματα της 3^ης Φεβρουαρίου 2020 τους παίκτες του στη νίκη 31-20 επί των Σαν Φρανσίσκο 49ers και στον παρθενικό τίτλο Super Bowl του ίδιου, που ήταν και πρώτο για την ομάδα του, μετά το πρωτάθλημα AFL του 1970.

Λίγο μετά τη λήξη του τελικού και το παραδοσιακό μπουγέλο από αθλητές και συνεργάτες, είπε μόνο δύο λέξεις:

«Man alive»… «Ζωντανός»!

Ήταν η στιγμή που κανένας δεν γνώριζε τι ακριβώς περνά από το μυαλό του νέου πρωταθλητή.

Το σοβαρό ύφος του είχε χαθεί.

Στο πρόσωπό του υπήρχε ένα χαμόγελο που συναντά κάποιος στην γκριμάτσα ενός εφήβου που μόλις κανόνισε ραντεβού με την πιο δημοφιλή κοπέλα του σχολείου του.

Όταν τον ρώτησαν τι είναι εκείνο που θέλει κυρίως μετά τον αγώνα με το Σαν Φρανσίσκο και τη νέα ανατροπή των Τσιφς, αποκρίθηκε πως «ένα διπλό τσίζμπεργκερ μάλλον θα κάνει τη δουλειά του!».

Μονάχα που όλοι όσοι τον γνωρίζουν καταλάβαιναν ότι το χιούμορ είναι απλώς ένας «μηχανισμός» του μυαλού του, ώστε να μην «βαρύνει» το πανηγυρικό κλίμα.

Η επί 39 χρόνια σύζυγός του Τάμι, ωστόσο, ήξερε τι βρίσκεται στη σκέψη του συντρόφου της και γι’ αυτό δεν άφησε ποτέ το χέρι του κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών.

Λίγες στιγμές αργότερα, ο Άντι Ριντ είπε εκείνο που ήξεραν οι δικοί του άνθρωποι.

«Δεν μπορείς να μην τον σκεφτείς», δήλωσε αναφερόμενος στον γιο του, Γκάρετ, ο οποίος «έφυγε» από τη ζωή στις 5 Αυγούστου 2012, σε ηλικία 29 ετών, από υπερβολική δόση ηρωίνης…

Βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιό του στις εγκαταστάσεις του πανεπιστήμιου Λίχαϊ, με μία τσάντα γεμάτη σύριγγες στο πλάι του.

Ο Γκάρετ «πάλευε» για μία δεκαετία με τον εθισμό του, ο οποίος τον είχε οδηγήσει μέχρι και στη φυλακή, όπως και τον αδερφό του, Μπριτ.

Ο Άντι Ριντ είχε αποφασίσει από τη σύλληψή τους, το 2007, να μειώσει τις απουσίες του από την οικογένεια.

Όσο κι αν η απαιτητική δουλειά δεν του επέτρεπε κάτι τέτοιο…

Η κραυγή «Man alive» ήταν για τον Άντι Ριντ το ξέσπασμα ετών.

Ήταν η απάντηση για την απόλυσή του από τους Φιλαδέλφεια Ιγκλς.

Ήταν η «κάθαρσή» του για την απώλεια του γιου του.

Τα τέσσερα παιδιά του, τα εννέα εγγόνια του και η Τάμι κάνουν τον πόνο να περνά. Να μην χάνεται, αλλά να περνά, έστω για λίγο κάθε φορά.

Ο Ριντ θεωρούσε την εργασία πάντα ως κάτι σαν «ψυχοθεραπεία».

Όταν έχασε τον Γκάρετ, κατά τη διάρκεια της τελευταίας προετοιμασίας των Ιγκλς, πήρε μόνο δύο μέρες άδεια.

Παρά το αυστηρό ύφος του μπροστά στις κάμερες, δεν άλλαξε συνήθειες. Θέλησε να ξεχάσει μέσα από τη δουλειά.

Διατήρησε τις «player-friendly» προπονήσεις του. Δεν θέλησε να γίνει τότε, λόγω της τραγωδίας, ο άνθρωπος και κόουτς που ξαφνικά δεν θα «σηκώνει μύγα στο σπαθί του».

Το τρόπαιο του Super Bowl είναι, επίσης, για τον Ριντ, η αρχή μίας νέας πρόκλησης.

Αλλά, παράλληλα, είναι πιθανότατα και το τέλος των ερωτήσεων για την ικανότητά του να διαχειρίζεται τους σταρ.

Η αυλαία των αποριών για τις συχνές «πλημμύρες» των ομάδων του στα πλέι οφς.

Ήταν η επιβεβαίωση εκείνου του μότο που ο γεννημένος στην Καλιφόρνια κόουτς επιμένει να λέει στους αθλητές του…

«Συνεχίστε. Θα είμαστε μία χαρά… Το έχουμε κάνει πολλές φορές στο παρελθόν, να πέσουμε και να σηκωθούμε».

Αυτό είναι το μήνυμά του. Θα γίνει προφανώς «κάδρο», όπως τα tweets των οπαδών των Τσιφς, τα οποία τυπώθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως κομφετί στους πανηγυρισμούς για τον τίτλο.

Ο Άντριου Ουόλτερ Ριντ είδε το πρώτο φως της ζωής στις 19 Μαρτίου 1958 στο Λος Άντζελες.

Ο πατέρας του ήταν σχεδιαστής σκηνικών για ταινίες του Χόλιγουντ. Η μητέρα του ήταν ακτινολόγος.

Οι διαφορετικές καριέρες τους ενδεχομένως να έπαιξαν ρόλο στα διευρυμένα ενδιαφέροντα του μικρού Άντι.

Τον έχουν αποκαλέσει «Μιχαήλ-Άγγελο του φούτμπολ». Αφενός γιατί έχει πολλά ενδιαφέροντα και εκτός γηπέδου και αφετέρου διότι ο γιος του, Μπριτ, έχει αποκαλύψει ότι πατέρας του σχεδιάζει καρικατούρες και φτιάχνει ερασιτεχνικά γλυπτά στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο του.

Ο άλλοτε πρόεδρος των Ιγκλς, Τζο Μπάνερ, έχει τονίσει πως «ο Άντι έχει μία κωμική πλευρά που λίγοι γνωρίζουν».

Ο τζένεραλ μάνατζερ της ομάδας της Φιλαδέλφειας, Χάουι Ρόουζμαν, συμπλήρωσε ότι «κατά τη συνεργασία μας διαπίστωσε ότι ο Άντι δεν είναι απλώς άνθρωπος του φούτμπολ.

«Συζητούσε για θρησκεία, κουλτούρα, τέχνες, για τη δημοσιογραφία και για το φαγητό. Είναι ένας έξυπνος άνθρωπος με μεγάλο υπόβαθρο και βάθος, σαν χαρακτήρας.

Αυτό τον βοηθά και στη δουλειά, αν και δεν καταφέραμε στους Ιγκλς να κατακτήσουμε το τρόπαιο».

Η πορεία του Ριντ στο αμερικανικό ποδόσφαιρο άρχισε το 1971, όταν ήταν 13 ετών.

Από τα μαθητικά χρόνια του θεωρούνταν πάντοτε μεγαλύτερος από τους συμμαθητές του, λόγω του μεγάλου όγκου του.

Έπαιξε κολεγιακό φούτμπολ στο πανεπιστήμιο Μπρίγκχαμ Γιανγκ από το 1978 ως το 1980 και την επόμενη χρονιά αποφοίτησε.

Μετά το πτυχίο του, έκανε την πρακτική του ως βοηθός προπονητή του πανεπιστήμιού του και τα επόμενα εννέα χρόνια δούλεψε ως ασίσταντ κόουτς γραμμής επίθεσης σε τέσσερα κολέγια (Σαν Φρανσίσκο Στέιτ, Νόρθερν Αριζόνα, Τέξας-Ελ Πάσο, Μιζούρι).

Το NFL μπήκε στη ζωή του το 1992, αρχικά ως ασίσταντ επίθεσης στους Γκριν Μπέι Πάκερς και στην πορεία ως κόουτς των tight ends ή των quarterbacks.

Το 1997, με την ιδιότητα του βοηθού του χεντ κόουτς, κατέκτησε το Super Bowl και δύο χρόνια αργότερα πραγματοποίησε το πρώτο όνειρό του.

Πρώτος προπονητής σε ομάδα της λίγκας…

Οι Φιλαδέλφεια Ιγκλς τον εμπιστεύτηκαν και παρότι δεν τους οδήγησε σε νίκη στο Super Bowl, ο Άντι Ριντ επιμένει ότι «αν αντέξεις την πίεση στην πόλη, γίνεσαι ένας από αυτούς.

Κατανοώ τις αποδοκιμασίες εκεί. Έτσι είναι αυτά.

Ό,τι κι αν έγινε, όσο άκομψος και αν ήταν ο τρόπος της απομάκρυνσης από τον ιδιοκτήτη, Τζέφρι Λούρι, μέσα μου έχω μόνο αγάπη, σεβασμό και εκτίμηση για τους Ιγκλς και την πόλη».

Το κοινό της Φιλαδέλφειας δεν ξεχνά ότι ο Ριντ και οι Ιγκλς ηττήθηκαν σε τέσσερις τελικούς Περιφέρειας σε πέντε σεζόν.

Κάποιοι παίκτες του δεν άφησαν πίσω το γεγονός ότι μία μέρα «τιμώρησε» δημόσια τον Χέγκαμιν, μπροστά σε συμπαίκτες, συνεργάτες και δημοσιογράφους, ζητώντας του να σπρώχνει ένα έλκηθρο για δέκα λεπτά…

Από τότε έγινε πιο ήρεμος.

Ο tight end των Τσιφς, Τράβις Κέλτσε, αν και σχεδόν μόνιμος στο γραφείο του Ριντ για θέματα συμπεριφοράς ή διαμαρτυριών στους διαιτητές, εξήγησε χαρακτηριστικά πως «ο κόουτς σού δίνει ένα μακρύ σχοινί και εξαρτάται από εσένα αν θα το χρησιμοποιήσεις να ανέβεις ή να… κρεμαστείς μ’ αυτό.

Μ’ αυτό τον τρόπο θέλει να σου δείξει ότι πρέπει να είσαι μεν ο εαυτός σου, αλλά να καταλαβαίνεις πώς είναι να ανήκεις σε ένα σύνολο.

Προσωπικά, σε εμένα, έχει πει κάποια ιδιωτικά και μεταξύ μας πράγματα τα οποία θα έλεγε ένας πατέρας στον γιο του».

Σύμφωνα με τον βοηθό του Ριντ, Τομ Μέλβιν, εδώ και είκοσι χρόνια, «αυτό που δεν βλέπει ο κόσμος στον Άντι είναι ότι θεωρεί ακόμη το φούτμπολ ένα παιχνίδι για παιδιά.

Η προπόνηση και ο αγώνας, όσο σοβαρά και αν είναι, για τον Άντι είναι ένα παιχνίδι».

Την επομένη του θριάμβου στο Super Bowl, πολλά μέσα αποθέωσαν τον Ριντ για κινήσεις εκτός στρατηγικής και γηπέδου.

Θυμήθηκαν ότι είχε επιλέξει στο Νο2 του ντραφτ τον Αφροαμερικανό Ντόνοβαν ΜακΝαμπ και έφτασε ως τον τελικό μαζί του.

Επισήμαναν ότι ήταν εκείνος που δεν δίστασε να υπογράψει τον επίσης Αφροαμερικανό Μάικλ Βικ, όταν εκείνος βγήκε από τη φυλακή. Ο Βικ είχε καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης 23 μηνών ως ένοχος για διοργάνωση κυνομαχιών και παράνομων στοιχηματισμών…

Ο Ριντ κατέκτησε το Super Bowl με έναν μαύρο quarterback, στο πρόσωπο του 24χρονου Πάτρικ Μαχόουμς, ο οποίος μία σεζόν νωρίτερα είχε αναδειχθεί MVP του NFL!

«Ένας από τους στόχους μου ήταν να βοηθήσω τον κόουτς Ριντ να κατακτήσει το τρόπαιο», ομολόγησε ο Μαχόουμς μετά τη νίκη επί του Σαν Φρανσίσκο.

«Είναι ένας από τους καλύτερους προπονητές όλων των εποχών και δεν χρειαζόταν το τρόπαιο Λομπάρντι για να το αποδείξει.

»Απλώς, αυτή η κατάκτηση βάζει κάθε αμφιβολία στην άκρη.

»Θα είναι ένας από τους κορυφαίος όταν αποφασίσει να αποσυρθεί και αυτό ελπίζω να είναι κάτι που δεν θα συμβεί σύντομα».

Ο ίδιος ο Ριντ πρόσθεσε ότι «αν έχω το ίδιο γκρουπ παικτών, μπορώ να κοουτσάρω 20 χρόνια ακόμη».

Εξηγώντας πως «όλοι τους είναι ένα υπέροχο σύνολο, με σκληρό και ανθεκτικό χαρακτήρα, όπως είδατε και στον τελικό».

Τα σπουδαία επιτεύγματα συνήθως στηρίζονται σε μικρές λεπτομέρειες.

Δεν είναι μόνο το ταλέντο, η πολλή και σκληρή προπόνηση και η αφοσίωση.

Πολλές φορές είναι η νοοτροπία, ο χαρακτήρας.

Ο Άντι Ριντ μπορεί να υποδυθεί τον λεγόμενο «άνθρωπο της διπλανής πόρτας».

Αμείβεται μεν με 7,5 εκατομμύρια δολάρια ετησίως, όμως επιμένει να οδηγεί ένα Ford Model A, ένα αυτοκίνητο 92 ετών, το οποίο ο πατέρας του είχε αγοράσει έναντι 25 δολαρίων!

Ο Ουόλτερ Ριντ, ένας βετεράνος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αγόρασε το συγκεκριμένο όχημα μετά τον πόλεμο και ο κόουτς των Τσιφς έχει εξηγήσει πώς το συντήρησε και το έβγαλε και πάλι στον δρόμο, μετά τον θάνατο του πατέρα του, το 1992…

Ο Άντι χρησιμοποίησε το πριμ από τη συμμετοχή στο Super Bowl του 1996 με τους Γκριν Μπέι Πάκερς, στους οποίους εργαζόταν ως βοηθός, για να φτιάξει το κλασικό αυτό όχημα και να συνεχίσει να το χρησιμοποιεί.

Δεν είχε αποκαλύψει το ποσό που απαιτήθηκε, όμως ειδικοί αναφέρουν ότι θα χρειάστηκαν περίπου 50.000 δολάρια.

Ο Ριντ γνώριζε προσωπικά και τον αείμνηστο σταρ του ΝΒΑ, Κόμπι Μπράιαντ και όταν ρωτήθηκε για τον θάνατο και την «κληρονομιά» του, προέβλεψε ότι «η οικογένειά του θα σταθεί και πάλι στα πόδια της και θα πετύχει σπουδαία πράγματα.

»Η σύζυγος και οι κόρες του έχουν τον δικό του χαρακτήρα».

Η οικογένεια Ριντ γνωρίζει πολύ καλά από απώλειες.

Μετά τον θάνατο του Γκάρετ από υπερβολική δόση ηρωίνης και την απόλυση του Άντι Ριντ από τους Ιγκλς, συγγενείς και φίλοι τον συμβούλευσαν να μείνει για ένα διάστημα μακριά από τους πάγκους.

Μερικές ημέρες αργότερα, δέχθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη την πρόταση του Κάνσας Σίτι.

Το «σκηνικό» δεν θα τον διευκόλυνε.

Έφτασε σε έναν τόπο τραγωδίας, καθώς τον Δεκέμβριο του 2012 ο linebacker των Τσιφς, Τζόβαν Μπέλτσερ είχε δολοφονήσει την κοπέλα του και αμέσως μετά αυτοκτόνησε…

Ο Ριντ προσέλαβε στο προπονητικό τιμ τον γιο του, Μπριτ, ο οποίος είχε νοσηλευτεί όπως και ο Γκάρετ σε κλινική απεξάρτησης, αλλά κατόρθωσε να μην «κυλήσει» ξανά.

Τα δύο αδέρφια είχαν συλληφθεί το 2007 για ξεχωριστά περιστατικά κατοχής ναρκωτικών και φυλακίστηκαν για 23 μήνες…

Ο Μπριτ τα άφησε όλα πίσω του μέσω της προπονητικής και μετά τον γάμο του, απέκτησε τρία παιδιά.

Μετά τον θάνατο του Γκάρετ, ο Άντι Ριντ και η φαμίλια του αποφάσισαν να μην αφήσουν πολλές μεταξύ τους στιγμές να πάνε χαμένες.

Κάθε Παρασκευή μαζεύονται να δειπνήσουν μαζί. Τα τέσσερα παιδιά του Άντι και της Τάμι και τα εννέα εγγόνια τους.

Ο κόουτς των Τσιφς συνήθως αργεί να εμφανιστεί, αλλά η σύζυγός του ξεκαθαρίζει πως «μπορούσε να κάνει ό,τι και όσο χρειαζόταν για να πραγματοποιήσει το όνειρό του και να το αφιερώσει στον γιο μας».

Το μόνο που είπε ο Μπριτ Ριντ στον πατέρα του μετά τον θρίαμβο ήταν «σ’ αγαπάω και το αξίζεις».

Όταν τον ρώτησαν την απάντηση του 62χρονου κόουτς, ο Μπριτ αποκρίθηκε πως ήταν απλά μία προσωπική τους στιγμή, χωρίς άλλα λόγια.

Ο Μπριτ Ριντ αναφέρθηκε στη Philadelphia Inquirer στην εργασιομανία του πατέρα του.

«Όταν ζούσαμε στο Γκριν Μπέι, οι εγκαταστάσεις της ομάδας ήταν κοντά στο σπίτι. Αυτό ήταν και καλό και κακό.

Από τη μία καλό γιατί ήταν κοντά στην οικογένεια, ωστόσο έτσι τον έκανε να πιστεύει ότι μπορεί να περνά ατελείωτες ώρες στο γήπεδο και το γραφείο.

Πάντως, εκείνος ετοίμαζε πρωινό, εκείνος μας πήγαινε στο σχολείο και το βράδυ μας έβαζε για ύπνο. Άσχετα αν χρειαζόταν ακόμη και τα μεσάνυχτα να πεταχτεί πάλι στο προπονητικό κέντρο, για λίγη παραπάνω δουλειά».

Οι προπονητές του NFL δεν εργάζονται πενθήμερο ή με ωράριο 9-5.

Όταν η οικογένεια μετακόμισε στη Φιλαδέλφεια, η απόσταση μεταξύ σπιτιού και γηπέδου ήταν μεγαλύτερη.

«Ακόμη τον βλέπαμε στο δείπνο της Παρασκευής», εξηγεί ο Μπριτ, λέγοντας ότι «κάποιες φορές, σε εντός έδρας αγώνες, ξέκλεβε λίγο χρόνο το Σάββατο να έρθει να παρακολουθήσει τους γιους του που έπαιζαν αγώνες φούτμπολ ή μπέιζμπολ».

Ο Άντι Ριντ έλεγε στα παιδιά του και την Τάμι ότι «λυπάμαι που δεν είμαι τακτικά τριγύρω, όμως κάθε στιγμή μας είναι ξεχωριστή».

Γνώριζε ότι οι απουσίες του είναι πολλές.

Αλλά δεν περίμενε ότι η παρουσία του θα γίνει επιτακτική, για άσχημους λόγους…

Η σύλληψη των γιων του τον ανάγκασε να λάβει άδεια πέντε εβδομάδων, ώστε να συνοδεύσει τον Γκάρετ στην κλινική απεξάρτησης.

Σε συνέντευξή του στο περιοδικό «People», κατά τη διάρκεια της αποτοξίνωσης, ο Άντι είχε επισημάνει «ότι ξέρω πως δεν είμαι πολύ χρόνο κοντά στα παιδιά μου.

»Όμως, σε κάθε δυσκολία, όλοι μας λέμε ότι αξίζει να κάνουμε μία ακόμη προσπάθεια για ένα παιδί μας που παρέκλινε. Μία ακόμη φορά.

Μεγάλωσε, αλλά είναι πάντα το παιδί στο οποίο μάθαμε να κάνει ποδήλατο, να προσεύχεται, να μην τα παρατάει και δεν πρέπει ούτε εμείς να τα παρατήσουμε. Πρέπει να του δείχνουμε την αγάπη μας και θα είμαστε εκεί για εκείνον, ό,τι κι αν συμβεί».

Όταν επέστρεψε στην εργασία του και τα παιδιά του φυλακίστηκαν, δεν έχασε ούτε ένα εβδομαδιαίο επισκεπτήριο.

Μάλιστα, η προσωπικότητα και το ταμπεραμέντο του τον έκανε αγαπητό και σε άλλους κρατούμενους.

Πάντα είχε για όλους μία καλή κουβέντα, μερικά ενθαρρυντικά λόγια.

Είχε τον τρόπο να σε κάνει να αισθανθείς ότι είσαι ξεχωριστός, να σε κάνει να νιώσεις ότι πράγματι σε ακούει και έχει κάτι να σου πει.

Αυτό κάνει και με τους παίκτες του.

Αυτό κάνει με τους ασίσταντ του, με ένα ιδιαιτέρως πετυχημένο «προπονητικό δέντρο», καθώς δέκα άλλοτε βοηθοί του έχουν βρει δουλειά ως χεντ κόουτς.

Ο Άντι Ριντ είναι αυτό που λένε στην Αμερική «people’s person». Κοινώς, επικοινωνιακός ή «άνθρωπος των ανθρώπων».

Τόσο πολύ, που δεν περνά από το μυαλό του να μην επισκεφθεί ως πρωταθλητής τον Λευκό Οίκο, εφόσον λάβει επίσημη πρόσκληση.

Παρά τη φερόμενη πρόθεση αρκετών παικτών του να μην συναντήσουν τον πρόεδρο των Η.Π.Α., Ντόναλντ Τραμπ, όπως δεν κάνουν πια οι ομάδες του ΝΒΑ και πολλά πανεπιστήμια των κολεγιακών σπορ του NCAA.

Εκείνος θέλει να παραμένει απλός, αλλά πετυχημένος.

Μονάχα που και αυτή η απλότητα δεν επιτρέπει σε κάποιον να μπει εύκολα «στα παπούτσια του». Είναι ταυτόχρονα εύκολο και δύσκολο να γίνεις σαν εκείνον, στην καθημερινότητά του.

Η απόλαυση του ίδιου είναι ότι θέλει και μπορεί κάθε στιγμή να είναι ο εαυτός του.

Να είναι ο Άντι Ριντ της επιτυχίας, ο κόουτς του θριάμβου. Να είναι ο άνθρωπος που έχει «σημαδευτεί» από απουσίες και απώλειες. Το άτομο που θα μοχθήσει να τα ξεπεράσει όλα. Ο χαρακτήρας που έχει ωριμάσει, έχει αλλάξει και έχει σταθεροποιηθεί μέσα και από τραγωδίες.

Ο Ριντ έχει την πνευματική ικανότητα, όλα αυτά, να τα έχει ταυτόχρονα στο μυαλό και την ψυχή του.

Από την ακτινολόγο μητέρα του έλαβε, θαρρεί κανείς, την εμπειρία να έχει ένα «ιατρικό», αναλυτικό μυαλό. Από τον καλλιτέχνη πατέρα του πήρε την πιο αυθόρμητη σκέψη. Πήρε το μάθημα να σκέφτεται και να εκφράζεται «out of the box», έξω από τα συνηθισμένα.

Αυτό τον κάνει ξεχωριστό. Διότι ο Άντι Ριντ δεν επιχείρησε να διαχωρίσει όλες τις πτυχές της προσωπικότητάς του. Εξαρχής προσπάθησε -και πέτυχε- να τις συνδυάσει.

Γιατί επιθυμεί να τον καταλάβει κάποιος σαν άνθρωπο και όχι σαν προπονητή, θεωρώντας για τον εαυτό του ότι η πρώτη ιδιότητα έχει μεγαλύτερη επίδραση.

Σημασία έχει να μπορεί δίχως τύψεις, χωρίς απωθημένα, δίχως -μετάνοιες και φορώντας συχνά τα αγαπημένα χαβανέζικα πουκάμισά του- να βλέπει κάθε μέρα τον καθρέφτη του και να κοιτάζει μπροστά.

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΦΟΥΤΜΠΟΛ