Το ποδόσφαιρο, ως αντικείμενο μιας λογικής αλληλουχίας και διεργασίας του αθλητή, καθίσταται εν τέλει απλό υποκείμενο στη σκέψη του θεατή.
Γι’ αυτό αναζητείται με κάθε τρόπο το «περιττό», το «εξεζητημένο» το «ασύλληπτο».
Μέσα από αυτή τη δυναμική ο φίλαθλος νους γεννά είδωλα, δημιουργεί μύθους και κατανοεί τους λόγους για τους οποίους αφιερώνει πολύτιμο χρόνο από τη ζωή του και πληρώνει αντίτιμο για να παρακολουθήσει ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι.
Η έκσταση, η υπερσυγκέντρωση αίματος στον εγκέφαλο, αυτό το ακατάληπτο συναίσθημα ευτυχίας, αποτυπώνεται για πάντα στο θυμικό του φιλάθλου και πολλές φορές καταλήγει να μην αποτελεί βεβαιωμένη αλήθεια και ξεφεύγει από τα λογικά πλαίσια κατανόησης.
Για τον Κριστιάνο Ρονάλντο, το περιττό και το εξεζητημένο είναι η απτή απόδειξη του μόχθου του, η μετουσίωση μιας αδιάκοπης και ατέρμονης δουλειάς πίσω από κάμερες, φώτα και απλές προπονήσεις.
Το κοινό δεν θα μάθει ποτέ για το επίπονο πρόγραμμά του, για τα μπάνια μέσα στον πάγο τα ξημερώματα στο σπίτι του, για τη θλιβερά προγραμματισμένη ημέρα του, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα παρέκκλισης.
Η τέχνη του Κριστιάνο είναι αντιληπτή στην εποχή μας γιατί ο ίδιος φρόντισε να την καταστήσει τέτοια. Χάρη στην προσήλωσή του, στη βελτίωσή του, στη διαρκή αναζήτηση διατήρησης του εαυτού του σε υψηλό επίπεδο, ο Κριστιάνο Ρονάλντο κατορθώνει να στέκει στην κορυφή και ενόσω παραμένει πάντα ουσιαστικός και «τετράγωνος», ενίοτε παρεκκλίνει και δωρίζει στο κοινό το «ασύλληπτο».
Ο ίδιος παραδόξως επιμένει να αποδίδει τα πάντα στη σκληρή δουλειά. Δεν συνυπολογίζει -πιθανόν ηθελημένα- την ανάγκη του για προβολή, την υπέρμετρη αυτοπεποίθησή του, την εσωτερική ανάγκη να «προΐσταται» του Λιονέλ Μέσι, σε μια άδικη ιστορική συγκυρία για την εποχή που μας χάρισε και τους δυο.
Επικοινωνιακά και στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, οτιδήποτε αφορά τον Κριστιάνο Ρονάλντο αναβλύζει μια αγωνία, ένα άγχος πως ό,τι κι αν κάνει δεν θα είναι ποτέ αρκετό.
Γι’ αυτό προσπαθεί να επαναλαμβάνει σχεδόν εκνευριστικά τις καλές εμφανίσεις, να συνδυάζει θέαμα και ουσία και να ικανοποιεί το κοινό και τα media.
Πιθανόν μέσα του να ισχύει αυτό που είχε πει κάποτε ο Ζινεντίν Ζιντάν σε μια εκδήλωση για τη Χρυσή Μπάλα. «Ο Κριστιάνο Ρονάλντο αξίζει περισσότερο σεβασμό».
Έχω την αίσθηση ότι το ξόρκι λύθηκε όταν ο Πορτογάλος μας χάρισε απλόχερα τη φάση για την οποία θα τον θυμόμαστε ακόμα και πολλά χρόνια αφού σταματήσει το ποδόσφαιρο, τη φάση που εκκίνησε στο θυμικό την έννοια του «ασύλληπτου»: το ανάποδο ψαλίδι εναντίον της επόμενης ομάδας του, της Γιουβέντους.
Προσωπικό γκολ καριέρας, στα 33 πατημένα, προϊόν ενός μηχανισμού που μόνον ο ίδιος θα μπορούσε να επινοήσει και να μετατρέψει σε πραγματικό.
Όταν πρωτοβλέπεις αυτό το γκολ η πρώτη, αυτόματη σκέψη είναι πως πρόκειται για κάτι το εξωγήινο, για ενέργεια που ξεπερνά τα όρια του ποδοσφαιρικά εφικτού και ανθρώπινου.
Σε ένα όχι τόσο μακρινό μέλλον, όταν ο Πορτογάλος που ο κόσμος λάτρεψε να μισεί και μίσησε να λατρεύει, σταματήσει το ποδόσφαιρο, αυτό το ανάποδο ψαλίδι θα είναι η κορωνίδα της καριέρας του, το μέσο για να αντιληφθούν οι επόμενες γενιές ποιος ήταν ο Κριστιάνο.
Απομονώστε ένα-ένα τα στοιχεία της φάσης. Πρώτα απ’ όλα, όλα ξεκινούν από μια λάθος μπαλιά του Μαρσέλο.
Σε μια άμυνα με την παρουσία και τη χημεία των Μπουφόν – Κιελίνι, η λάθος μπαλιά του Μαρσέλο καθιστά τη φάση αδιάφορη, ασήμαντη, καθόλου αξιοσημείωτη.
Η παρουσία του Κριστιάνο όμως κοντά στη μπάλα, αναγκάζει σχεδόν τον Ιταλό στόπερ να πανικοβληθεί.
Ο Κιελίνι, ενόσω τρέχει, γυρίζει πάνω από δυο φορές το κεφάλι μόνο και μόνο για να διαπιστώσει που βρίσκεται ο Πορτογάλος.
Ίσως ο Ιταλός να είχε στο νου του το «χουνέρι» του πρώτου γκολ εκείνης της βραδιάς, όταν δεν πρόλαβε καν να καταλάβει την αλλαγή κατεύθυνσης του Ρονάλντο και το «κόψιμο» στην καρδιά της άμυνας της Γιούβε.
«Η αίσθηση για τον αμυντικό όταν αντιμετωπίζει τον Ρονάλντο είναι ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε δαγκώσει και να σκοτώσει. Είναι ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται. Σου τρυπάει το δέρμα», έχει εξηγήσει ο ίδιος ο Κιελίνι παλαιότερα στην ισπανική El Mundo.
Επιστροφή στη φάση. Το άνοιγμα του Μαρσέλο παίρνει αντίθετα φάλτσα, αλλά ο Κιελίνι στον πανικό στέλνει τη μπάλα με προβολή στα αριστερά.
Ο Κριστιάνο είναι ήδη εκεί. Έχει προβλέψει τη φάση, έχει φροντίσει να κινηθεί στο όριο του οφσάιντ και σε απόλυτη ισορροπία κίνησης και σκέψης από το πλάι μετατρέπει μια χαμένη φάση σε επικίνδυνη κατάσταση.
Χρειάζεται τρεις επαφές. Δεξί, αριστερό, πάλι δεξί. Το κάνει με τόσο θαυμαστό τρόπο που στο γήπεδο και στην ένταση της στιγμής δεν είναι διακριτό.
Αν το ξαναδεί κανείς στην αργή κίνηση, το κοντρόλ και το «άνοιγμα» ειδικά στην πρώτη επαφή είναι υψηλότατης τεχνικής κατάρτισης και αδιανόητης ψυχραιμίας.
Η πάσα στον Λούκας Βάθκεθ είναι μισό γκολ. Αρκεί ένα σωστό πλασέ ή ένα καλό σουτ στη γωνία. Ο Μπουφόν ακριβώς επειδή είναι ο Μπουφόν, εκτινάσσεται και αποκρούει σωστά.
Η μπάλα καταλήγει στον Καρβαχάλ, ο οποίος έχει ακολουθήσει σαν τρέιλερ και μπαίνει με ορμή στην περιοχή.
Ο Ρονάλντο είναι ήδη εκτός τηλεοπτικού πλάνου, ακόμα κι όσοι λίγοι εκστασιάστηκαν από το κοντρόλ και το στρώσιμο στις τρεις επαφές πριν την ασίστ, έχουν ξεχάσει τον Κριστιάνο.
Ο Καρβαχάλ υποχρεώνεται να βγει στο πλάι πιεζόμενος και ο αμυντικός τον υποχρεώνει σε μια «τυφλή» σέντρα με περιστροφή του κορμιού του.
Τη στιγμή που η μπάλα αφήνει το πόδι του καλού Καρβαχάλ, επανεμφανίζεται ο Ρονάλντο με ένα φαινομενικά χοροπηδηχτό τρέξιμο.
Το «τίναγμα» στην αρχή είναι σαν να έχει προβάρει τη φάση στο μυαλό του πριν καν συμβεί, σαν προϋπόθεση για να φορτώσει τους μύες των ποδιών με αίμα και οξυγόνο και το διαφαινόμενο άλμα να στραγγίξει όλη τη δύναμη που υπήρχε στο έδαφος.
Είναι απίστευτο, αλλά είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που μια φάση, αποτυπώνεται πιο εύκολα σε φωτογραφίες και όχι σε βίντεο.
Αυτό το αριστούργημα ικανότητας και ευελιξίας δεν είναι προϊόν απόλυτης αρμονίας ή μια σύνθεση ισχύος και κομψότητας όπως φερειπείν το ψαλίδι του Πελέ στην «Απόδραση των 11».
Το ανάποδο ψαλίδι του Κριστιάνο Ρονάλντο ενέχει κάτι το αφύσικο, κάτι που ξεπερνά ακόμα και το ποδοσφαιρικά ασύλληπτο όπως το λογίζαμε μέχρι τότε.
Ανεξάρτητα από το πόσο σωστά και σε χρόνο και σε τρόπο χτύπησε τη μπάλα, το ύψος στο οποίο υποχρέωσε να ανέβει το κορμί του και η έκταση που έδωσε στο πόδι του ξεπερνούν φυσικά σχήματα και αξιώματα.
Αυτό μπορεί να αποτυπωθεί μόνο σε φωτογραφία εξ ου και το παράδοξο με τη λάθος εντύπωση που προκαλεί το βίντεο.
Το σώμα του Ρονάλντο ίπταται πάνω από τα κεφάλια του Ντε Σίλιο και του Μπαρτζάλι.
Στην εποχή των social και της «ασάφειας» η πρώτη σκέψη όταν βλέπεις τη συγκεκριμένη φωτογραφία, είναι πως πρόκειται για μοντάζ, για «πειραγμένη». Δεν είναι.
Ο Μπαρτζάλι δεν κοιτάζει τη μπάλα, κοιτάζει τον Κριστιάνο. Ο Ντε Σίλιο καλύπτει με τα χέρια το πρόσωπό του από φόβο, σαν το θήραμα που δεν έχει άλλον τρόπο άμυνας απέναντι στην ορμή και το μεγαλείο του άγριου θηρίου.
Ο Κριστιάνο χτυπά τη μπάλα με το πόδι εκτεταμένο, σαν άκαμπτο μοχλό που φτάνει στο στόχο με χειρουργική ακρίβεια. Δεν είναι το κλασσικό «γεμάτο» ανάποδο ψαλίδι με το κουντεπιέ, αυτό που έχουμε συνηθίσει να έρχεται σαν καταπέλτης.
Είναι αδιανόητο, αλλά ο Ρονάλντο τη βρίσκει με το «μυτάκι», γιατί είναι ο μόνος τρόπος να προλάβει την αντίδραση του Τζίτζι Μπουφόν και να μην στείλει τη μπάλα στο μέσον της εστίας.
Δεν είναι ένα ψαλίδι αναπάντεχο και εντυπωσιακό όπως εκείνο το θρυλικό του Ζλάταν στο φιλικό εναντίον της Αγγλίας.
Είναι ένα ανάποδο ψαλίδι με τη μπάλα στα δυο μέτρα ύψος σε προημιτελικό Champions League, εναντίον της ομάδας με την καλύτερη άμυνα στην Ευρώπη για ολόκληρο το 2018 και κόντρα σε έναν από τους καλύτερους τερματοφύλακες όλων των εποχών.
Στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο που ζούμε, το ποδόσφαιρο έμαθε να ζει με την αντίφαση της εξαίρεσης. Αποθεώνουμε μόνο το ισχυρότερο, το γρηγορότερο, το πιο επιδέξιο.
Έτσι θεωρούμε ότι εξαπατούμε το κοινό, έτσι γίνεται viral το άθλημα στα κοινωνικά δίκτυα, έτσι προβάλλεται και σε όσους σε διαφορετική εποχή θα είχαν άγνοια.
Ο Κριστιάνο Ρονάλντο απέδειξε ότι με τη δύναμη της θέλησης ξεγελιούνται κώδικες γενετικής, υποκαθιστώνται τυχόν μειονεκτήματα, ακόμα και κοινωνικής προέκτασης.
Είναι ένα γκολ τόσο «ασύλληπτο» αλλά και τόσο «γραμμικό» ταυτόχρονα, που δεν σχηματοποιείται και δεν μπαίνει σε κανένα καλούπι.
Κανένας ποδοσφαιριστής στον κόσμο πριν από τον Κριστιάνο δεν μπορούσε να διανοηθεί καν να σηκωθεί και να σουτάρει με τέτοιο τρόπο τη μπάλα σε αυτό το ύψος, με τη συγκεκριμένη τεχνική ευαισθησία και τη συγκεκριμένη φιλοσοφία στη δυναμική της φάσης.
Αυτό το γκολ δεν είναι αποτέλεσμα συνδυασμού τυχαίων γεγονότων. Δεν είναι συνομωσία πλανητών, δεν είναι προϊόν κλασσικών συσχετισμών.
Αυτό το γκολ εγκολπώνει μέσα του σκληρή δουλειά, ταλέντο, σκέψη, γενναιότητα στην απόφαση, τα πάντα.
Γι’ αυτό δευτερόλεπτα αφού έχει συμβεί το ασύλληπτο παρακολουθούμε μια εικόνα βγαλμένη από κινηματογραφική ταινία. Στο πλάνο είναι έντεκα πρόσωπα, έντεκα ηθοποιοί. Οι περισσότεροι έχουν μείνει ακίνητοι γιατί δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι συνέβη, τι εκτυλίχθηκε μπροστά τους.
Ο Κιελίνι έχει στρέψει το βλέμμα στον Μπουφόν. Ο Λούκας Βάθκεθ κοιτάζει τον Κριστιάνο όπως το βρέφος τη μάνα του για πρώτη φορά.
Ο Ίσκο έχει βάλει τα χέρια στο κεφάλι του και αδυνατεί να πιστέψει τι έζησε. Είναι τόσο μεγάλο το σοκ που δεν θα τον δείτε καν να πανηγυρίζει μαζί με τον συμπαίκτη του.
Κορυφαίος ωστόσο του δράματος για τη δική μου ανάγνωση, παραμένει ο Μπαρτζάλι που έχει ανοίξει τα χέρια σε μια μοναδική εικόνα παραδοχής, απόγνωσης, θαυμασμού και αποδοχής του ασύλληπτου. Έχει δίκιο ο Μπαρτζάλι.
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που απλούστατα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, στιγμές που στεκόμαστε ενεοί απέναντι στο ασύλληπτο.
Κι ο Κριστιάνο; Ο Κριστιάνο έχει τρέξει να πανηγυρίσει πρώτα δείχνοντας με το δάχτυλο τον εαυτό του και κατόπιν με τον κλασσικό «αντιπαθητικό» τρόπο του σούπερ-ήρωα.
Κάνει αυτό το άθλιο επικοινωνιακό τρικ του αγάλματος του εαυτού του πριν πέσουν επάνω του οι συμπαίκτες του.
Στο βάθος τρεις-τέσσερις φίλαθλοι αποδοκιμάζουν. Οι υπόλοιποι χειροκροτούν. Όλο το γήπεδο χειροκροτεί. Για τη συγκεκριμένη στιγμή θα ήταν τουλάχιστον παράλογο να μην υποκλιθούν στο μεγαλείο.
Το αντιλαμβάνεται και ο Ρονάλντο ότι η στιγμή δεν είναι σαν όλες τις άλλες.
Αφήνει τις ποζεριές και την κίνηση που πιθανότατα υιοθέτησε αφού του την παρουσίασε κάποιος υπεύθυνος μάρκετινγκ.
Ενώνει τα χέρια του μπροστά στο στέρνο, κάνει αυτή την κίνηση παιδικής προσευχής και ευχαριστίας.
Σπάει το πρόσωπο, «τσαλακώνει» την εικόνα του ωραίου, του μοιραίου, του ίδιου του εαυτού του.
Ευχαριστεί το κοινό του Juventus Stadium, όχι σαν brand, για μια στιγμή βγήκε από την περσόνα, ξέχασε το Instagram, τους image makers, το «προϊόν».
Έχω την εντύπωση ότι μπορεί να είναι και η τελευταία φορά που ο Κριστιάνο Ρονάλντο αισθάνθηκε ελεύθερος, ήρεμος, ευτυχισμένος μέσα στο χορτάρι.
Η τελευταία φορά που απελευθερώθηκε από τα δεσμά ενός μόνιμου υπηρέτη του περιττού, του εξεζητημένου και του «ασύλληπτου».
Ήταν η πρώτη φορά που ο Κριστιάνο δεν αισθάνθηκε μόνος, η στιγμή που θαρρώ τον έκανε να αναθεωρήσει για πολλά πράγματα και επεισόδια στην καριέρα του.
Το «ασύλληπτο» τις σπανιότατες φορές που επιτυγχάνεται δεν έχει ανάγκη από κανέναν.
Είναι τόσο οικουμενικά ελεύθερο που αρκεί από μόνο του για να μείνει στην αιωνιότητα.
Και ο Κριστιάνο Ρονάλντο και γι’ αυτό το ανάποδο ψαλίδι θα παραμείνει στην αιωνιότητα.
CHECK IT OUT: Όλα τα κείμενα του Zastro