Αλεξάντερ Οβέτσκιν: Ένας Ρώσος στην Ουάσινγκτον, «ενώνει» Τραμπ-Πούτιν

Το παρουσιαστικό του δεν ταιριάζει με το… μισό όνομά του. Σκληρός, αλλά με τη γοητεία των σημαδιών και των σπασμένων δοντιών από ανελέητες συγκρούσεις στον πάγο.

Ταλαντούχος, τόσο ώστε αν και άλλοτε «εχθρός», να απολαμβάνει και να μετουσιώνει το «αμερικανικό όνειρο», μακριά από τους πάλαι ποτέ πηχυαίους τίτλους περί «Ψυχρού Πολέμου».

Το μικρό όνομά του μοιάζει τέλειο.

Αλεξάντερ… «Μέγας Αλέξανδρος», όπως τον φώναζαν στη Ρωσία.

Το υπόβαθρό του, με αθλητικά γονίδια και από τον πατέρα και από την μητέρα του, μία εξαιρετική «λεζάντα» στην προσωπική ιστορία του.

Οι μύθοι για την καταγωγή του, από τις σκληρές και γεμάτες εγκληματικότητα γειτονιές της Μόσχας, θεωρήθηκε ένα προσόν που συνόδευσε αρμονικά τις ικανότητές του.

Το πρόσωπό του, όπως έγραψε το περιοδικό «GQ» το 2010, «είναι σαν έναν σλαβικό καμβά. Ασύμμετρα μάτια, παράξενα σαγόνια… Θαρρεί κανείς ότι είναι σαν τον “κακό” από ταινία του Τζέιμς Μποντ!»

Το επώνυμό του, ωστόσο, ελαφρώς ειρωνικό.

Οβέτσκιν… Από τη λέξη «ovechka», η οποία στην μητρική γλώσσα του σημαίνει «μικρό θηλυκό αρνί».

Η ετυμολογία δεν τον ενόχλησε ποτέ.

Γι’ αυτό και από τη μισή ντουζίνα με παρατσούκλια που τον ακολουθούν, μπορεί να προτιμά το «Ovie», αλλά δεν έχει πρόβλημα να τον αποκαλούν «Sheep».

Μονάχα που αυτό το τελευταίο, το «Πρόβατο», το δέχεται μόνο από τους συμπαίκτες του και, συνήθως, όχι δημοσίως, αλλά μόνο μέσα στα αποδυτήρια.

Αυτό το ταυτόχρονα χιουμοριστικό και στοργικό παρωνύμιο πιθανότατα δεν θα το άκουσε τα ξημερώματα της 23^ης Φεβρουαρίου 2020.

Ήταν η στιγμή που ο Ρώσος αρχηγός των Ουάσινγκτον Κάπιταλς, ομάδας του αμερικανικού πρωταθλήματος χόκεϊ επί πάγου, σκόραρε εναντίον των Νιου Τζέρσεϊ Ντέβιλς και συμπλήρωνε 700 γκολ στο NHL!

Ο Οβέτσκιν, τον οποίο αποκαλούν επίσης «The Great Eight», από το Νο8 της φανέλας του, έγινε ο όγδοος παίκτης που φτάνει σε αυτή την επίδοση.

Τελευταίος που είχε ξεπεράσει τα 700 γκολ ήταν το 2014 ο Γιάρομιρ Γιαγκρ, ο οποίος χρειάστηκε 20 σεζόν για να το πετύχει.

Ο Οβέτσκιν το κατάφερε στη 15^η σεζόν του και σε 1.144 ματς, κάτι που τον κατατάσσει δεύτερο στη λίστα με τον πιο «γρήγορο» που ξεπερνά αυτό το «φράγμα».

Ο σπουδαίος Ουέιν Γκρέτζκι το είχε πετύχει σε μόλις 886 αγώνες, όμως οι τραυματισμοί μετά τα 30 του δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό και αποχώρησε σε ηλικία 38 ετών, το 1999, με 894 γκολ.

Οι ειδικοί του χόκεϊ προβλέπουν ότι αν ο Ρώσος αγωνιστεί υγιής ως τα 38 του και σκοράρει κατά μ.ό. 45 γκολ ανά σεζόν, μπορεί να ξεπεράσει το ρεκόρ του Γκρέτζκι.

Ο ίδιος, πάντως, σε συνέντευξή του σε ρωσική εφημερίδα, το 2018, είχε αποκαλέσει «ακατόρθωτο» το ενδεχόμενο να γίνει κάποτε ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών.

«Θα πρέπει να παίζει κάποιος ως τα 60 του», αστειεύτηκε, «ή να πετυχαίνει 50 γκολ κάθε χρονιά», πρόσθεσε, όμως συνεχίζει να ανεβαίνει στη σχετική λίστα.

Ο Αλεξάντερ Οβέτσκιν γεννήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1985 στα περίχωρα της Μόσχας.

Γιος παλαίμαχων αθλητών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, της δις χρυσής Ολυμπιονίκη στο μπάσκετμπολ (1976 και 1980), Τατιάνα Οβέτσκινα και του Μιχάιλ Οβέτσκιν, άλλοτε ποδοσφαιριστή, οι οποίοι τον ενθάρρυναν να ασχοληθεί με τα σπορ, ως διέξοδο.

Ήταν ο μικρότερος από τα τρία αγόρια της οικογένειας, όμως η μητέρα του έλεγε με μία δόση «λογοτεχνικής» χροιάς ότι «από τη στιγμή που γεννήθηκε φαινόταν ότι είναι θα ξεχωρίσει και θα γίνει σπουδαίος».

Ο μικρός Σάσα, όπως τον φώναζαν στα παιδικά χρόνια του, έπιασε για πρώτη φορά το μπαστούνι του χόκεϊ σε ηλικία δύο ετών.

Ο πατέρας του εξηγούσε πως «όποτε υπήρχε αγώνας χόκεϊ στην τηλεόραση, δεν μας άφηνε να αλλάξουμε το κανάλι».

Στα πρώτα χρόνια του σχολείου, η φαμίλια μετακόμισε σε ένα διαμέρισμα με ένα μεγάλο κτίριο, αλλά παράλληλα σε μία κακόφημη γειτονιά.

Ο Αλεξάντερ πήγε στο δημόσιο σχολείο «596», φημισμένο για την άτεγκτη στρατιωτική πειθαρχία του. Αφύπνιση στις 6 το πρωί. Προπονήσεις πρωί και βράδυ, αρκετό διάβασμα. Καμία παιδική ανεμελιά.

Παρέμεινε εκεί για οκτώ τάξεις, πριν μετεγγραφεί στο αθλητικό σχολείο της Ντινάμο Μόσχας, έχοντας ξεχωρίσει με το ταλέντο του στον πάγο.

Στην συνέντευξή του στο «GQ» είχε επισημάνει ότι «“βουτάς στα σπορ” με χέρια και πόδια και με όλο το “είναι” σου και δεν υπάρχει χρόνος για τίποτε άλλο».

Οι αθλητικές επιδόσεις τον «έβγαλαν» από την παλιά γειτονιά του, στην οποία, όπως έλεγε ο ίδιος, «μάθαινα πως φίλοι μου εθίζονταν στα ναρκωτικά ή κατέληγαν νεκροί»…

Το πρόγραμμα των γονέων του ήταν «φορτωμένο» και όταν δεν είχαν τη δυνατότητα να μεταφέρουν τον μικρό Αλεξάντερ στις προπονήσεις ή τους αγώνες, ο μεγάλος αδερφός του, Σεργκέι, ήταν εκείνος που αναλάμβανε τον ρόλο του οδηγού και προστάτη.

Ο Σεργκέι ήταν ο πρώτος ήρωας του Οβέτσκιν. Ο «Ovie» τον αντίκριζε και τον αντιμετώπιζε με δέος.

Ο μεγάλος αδερφός του ήταν αυτός που τον έπεισε να επιμείνει με το χόκεϊ, «γιατί πίστευε ότι θα με βοηθούσε να ξεπεράσω τον εαυτό μου και να κυνηγήσω τα όνειρά μου».

Όταν ο Αλεξάντερ ήταν δέκα ετών, όμως, ο 24χρονος Σεργκέι έχασε τη ζωή του, λόγω ενός θρόμβου που είχε προκληθεί από ένα αυτοκινητικό ατύχημα…

Ο μικρός πάλεψε πολύ για να το ξεπεράσει.

Κάθε φορά που σκοράρει ένα γκολ, είτε θα ψάξει με το δάχτυλό του η σύζυγό του στην εξέδρα είτε θα φιλήσει το γάντι του και θα το στρέψει ψηλά, στη μνήμη του ανθρώπου που τον ενέπνευσε στα πρώτα χρόνια του.

Ο Οβέτσκιν βάφτισε Σεργκέι τον γιο του, θέλοντας να τιμήσει τον αδικοχαμένο αδερφό του.

Την επομένη του θανάτου του αδερφού του, ο μικρός καθόταν δακρυσμένος στο σπίτι και δεν ήθελε να παίξει στο ματς της ομάδας του.

Οι γονείς του επέμειναν πως θα πρέπει να το κάνει για τον Σεργκέι…

Ο «Σασα» τους άκουσε. Αγωνίστηκε, σε ένα ματς το οποίο ενδεχομένως να έχει για πάντα χαραγμένο μέσα του, περισσότερο και από θριάμβους ή τίτλους.

Ο Οβέτσκιν δεν γνώριζε, σε ηλικία δέκα ετών, πώς να διαχειριστεί την απώλεια. Όταν η τραγωδία βρέθηκε στο κατώφλι της οικογένειάς του, εκείνος δεν είχε την πείρα ή την ικανότητα να το αντιμετωπίσει.

Η διέξοδος ήταν γνωστή… Χόκεϊ επί πάγου.

Η επιτυχία σε αυτό έμοιαζε επιτακτική, πλέον, προκειμένου να τιμήσει το όνομα του αδερφού του, αλλά και να στηρίξει την οικογένειά του.

Οι γονείς του μεγάλωναν. Στη Σοβιετική Ένωση του ’70 και του ’80 η αθλητική επιτυχία δεν σήμαινε απαραίτητα και πλούτη.

Το 2015, ο Αλεξάντερ Οβέτσκιν δέχθηκε να μιλήσει για τον χαμό του αδερφού του στον δημοσιογράφο Γκρέιαμ Μπένσιντζερ, του Yahoo!Sports.

«Ήταν πολύ σκληρό. Θυμάμαι ότι μόνο έκλαιγα. Έκλαιγα πολύ εκείνη την ημέρα, την επομένη του θανάτου του Σεργκέι, όταν οι γονείς μου με παρότρυναν να παίξω σε εκείνο το ματς… Ήμουν στον πάγκο και έκλαιγα. Ο κόουτς μού ζήτησε να μπω στο γήπεδο. Θυμάμαι ότι έπαιζα και έκλαιγα.

»Όταν είσαι δέκα ετών προφανώς και δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις το ακριβώς συμβαίνει. Ήταν μία δύσκολη στιγμή για μένα και όλη την οικογένειά μου».

Το 2004 επιλέχθηκε στο Νο1 του ντραφτ από τους Ουάσινγκτον Κάπιταλς, έχοντας ήδη γίνει ο νεαρότερος που αγωνίστηκε σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα, με την Εθνική Ρωσίας.

Λόγω του λοκ-άουτ, όμως, η σεζόν δεν διεξήχθη και ο Οβέτσκιν έμεινε στη Ρωσία, κατακτώντας τον τίτλο.

Στην αγαπημένη του Ντινάμο Μόσχας αγωνίστηκε και το 2012-13 κατακτώντας το Gagarin Cup, όταν το λοκ-άουτ στο NHL μείωσε κατά πολύ την κανονική περίοδο στις Η.Π.Α.

Εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους παίκτες όλων εποχών και, κατά την άποψη πολλών, στον κορυφαίο της γενιάς του.

Σκόραρε δις στο ντεμπούτο του στο NHL, το 2005, και στο τέλος της χρονιάς αναδείχθηκε κορυφαίος ρούκι του πρωταθλήματος, τρίτος σκόρερ (καλύτερος σκόρερ ανάμεσα στους πρωτοεμφανιζόμενους) και έγινε ο πρώτος ρούκι έπειτα από 15 χρόνια που επιλέχθηκε στο All Star Game.

Τον Ιανουάριο του 2008 υπέγραψε επέκταση συμβολαίου με τους Κάπιταλς, το οποίο θα του αποφέρει 124 εκατομμύρια δολάρια για 13 χρόνια. Αν και επέμενε να πορεύεται δίχως ατζέντη και μίλησε ο ίδιος με τον ελληνικής καταγωγής ιδιοκτήτη (και των Ουάσινγκτον Ουίζαρντς), Τεντ Λεόνσις.

Κατέκτησε τρία χρυσά, δύο ασημένια και τέσσερα χάλκινα μετάλλια σε Παγκόσμια πρωταθλήματα με τη Ρωσία και ήταν στην κορυφαία ομάδα των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2006, στο Τορίνο.

Έχει στο παλμαρέ του οκτώ τίτλους πρώτου σκόρερ σε μία σεζόν, που είναι ρεκόρ NHL και το 2018 κατέκτησε το «Άγιο Δισκοπότηρο», το Stanley Cup, με τους Κάπιταλς, ως MVP των πλέι οφς!

Ο Οβέτσκιν δεν θεώρησε ποτέ τον εαυτό του «ένα αληθινό παιδί της κεντρικής Μόσχας.

»Δεν έμαθα και δεν συνήθισα ποτέ στην πολυτέλεια και στα πολλά χρήματα».

Μεγαλώνοντας σε ζόρικες γειτονιές, ο Ρώσος σταρ του χόκεϊ επί πάγου θυμάται τα παιδικά χρόνια του λέγοντας ότι «τότε, στη Ρωσία, έκανες ό,τι έπρεπε να κάνεις για να μείνεις όρθιος.

»Για έναν μεγαλόσωμο ή δυνατό άνθρωπο, αλλά χωρίς ανώτατη εκπαίδευση, ο επαγγελματικός προσανατολισμός έδειχνε περιορισμένος… Οδηγός, σωματοφύλακας, μπράβος ή εκτελεστής σε συμμορίες», επισημαίνει ο σταρ των Κάπιταλς.

Προσθέτοντας πως «ευτυχώς εγώ είχα το χόκεϊ. Τα σπορ ήταν η μοίρα και η σωτηρία μου.

»Στη Μόσχα, αν έχεις χρήματα, ζεις σαν βασιλιάς. Αν δεν έχεις, με συγχωρείς φίλε μου, αλλά σου λένε κάτι σαν “εξαφανίσου από εδώ”.

»Η Μόσχα είναι μία πόλη γεμάτη νεύρα και κάθε λίγο υπάρχει ένταση. Η Ουάσινγκτον είναι ήσυχη, οικογενειακή και γι’ αυτό μου άρεσε από την αρχή».

Η Μόσχα στις αρχές των 90’s ήταν κάτι σαν τις αμερικανικές πόλεις της «ποταπαγόρευσης» του 1930. Με μπόλικη απληστία και εγκληματικότητα, με λιγότερες ευκαιρίες, αλλά περισσότερη βότκα…

Οι γονείς του μετακόμισαν επίσης στην Αμερική και ζουν κοντά του. Ο δεύτερος αδερφός του. Μιχαίλ τζούνιορ, εργάζεται στο διοικητικό προσωπικό των Ουάσινγκτον Μίστικς, του WNBA.

Η αμερικανική πρωτεύουσα, σε αθλητικούς όρους βεβαίως, θεωρείται «η πόλη του» και είναι ένας από τους «50 ανθρώπους με την μεγαλύτερη επιρροή στην Ουάσινγκτον».

Όταν το 2008 τιμήθηκε με το «Κλειδί της Πόλης», τόνισε με χιούμορ ότι «για σήμερα μπορώ να είμαι ο πρόεδρος αυτής της πόλης. Επομένως, διασκεδάστε και, για σήμερα, δεν υπάρχει όριο ταχύτητας!».

Το ταλέντο του, η «brutal γοητεία του» -όπως έγραφαν στα σκανδαλοθηρικά περιοδικά στα πρώτα χρόνια του στις Η.Π.Α.- και το υπόβαθρό του, συνέθεσαν ένα success story το οποίο κοινό και Τύπος λάτρεψαν.

Έπειτα από πολλές βραχύβιες σχέσεις, αρραβωνιάστηκε το 2012 την τενίστρια Μαρία Κιριλένκο, όμως δύο χρόνια αργότερα χώρισαν.

Παντρεύτηκε το 2016 την Αναστάσια Σούμπσκαγια, μοντέλο, κόρη της ηθοποιού και σκηνοθέτιδας, Βέρα Γκλαγκόλεβα και απέκτησαν μαζί τον γιο τους, Σεργκέι.

Οι εφημερίδες τον ρωτούσαν πώς αισθάνεται σαν «Ρώσος στην Ουάσινγκτον;». Επιθυμούσαν να μάθουν για την ανατροφή του, τις ρωσικές εμπειρίες του και τη γνώμη του για τους Αμερικανούς.

Εκτός από τον αδερφό του, έχασε τον πρώτο προπονητή του, Βιάτσεσλαβ Κιρίλοφ, όταν εκείνος ήταν 29 ετών, από ανακοπή καρδιάς…

Από τους πιο στενούς  φίλους του, κατά δήλωση του ίδιου του Οβέτσκιν, «ένας παίζει μουσική σε ροκ μπάντα.

»Οι περισσότεροι είναι στη φυλακή. Μερικοί είναι νεκροί… Όταν παρατάς το σχολείο για να βρεις δουλειά και να στηρίξεις την οικογένειά σου, οι προτεραιότητες αλλάζουν και τα ναρκωτικά μπαίνουν αναπόφευκτα ανάμεσά σε σένα και την πορεία σου».

Θεωρεί ακόμη ότι «αν συγκρίνεις τη Ρωσία με την Αμερική, έχεις δύο διαφορετικούς κόσμους. Οι άνθρωποι, τα αυτοκίνητα, τα ρούχα, οι γυναίκες.

»Γι’ αυτό και όταν οι Ρωσίδες έρχονται στις Η.Π.Α, εντυπωσιάζονται και μένουν άλλες δύο εβδομάδες. Ενώ οι Αμερικανοί θέλουν να φύγουν από τη Μόσχα στις πέντε μέρες».

Ο ίδιος, πάντως, λατρεύεται και στις δύο πλευρές.

Το 2018 κατέκτησε το βραβείο των ESPY Awards για τον κορυφαίο αθλητή, ως ο πρώτος από το NHL που έλαβε αυτή την τιμή.

Και η ζωή του έγινε βιβλίο.

Λίγα χιλιόμετρα μακριά από το αθλητικό σπίτι του Αλεξάντερ Οβέτσκιν, ζει και κυβερνά ο Ντόναλντ Τραμπ.

Ο Ρώσος παίκτης θέλησε αρχικά να μείνει εκτός οποιασδήποτε πολιτικής αντιπαράθεσης, λέγοντας το 2017 ότι «έχω καλή σχέση και με τους Ρώσους και με τους Αμερικανούς.

»Οι οπαδοί δεν μπλέκουν την πολιτική με τα σπορ. Τους αγαπώ και με αγαπούν».

Λίγες ημέρες αργότερα, ωστόσο, ο Οβέτσκιν ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός διαδικτυακού κινήματος υπέρ της επανεκλογής του Βλαντιμίρ Πούτιν.

Αποκάλεσε τον Ρώσο πρόεδρο «έναν καλό τύπο», εξήγησε πως «απλώς υποστηρίζω τη χώρα μου και στηρίζω τον πρόεδρό μου» και τόνισε ότι αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετεί όλες τις απόψεις του…

Οβέτσκιν και Πούτιν μοιράζονται πολλές δημόσιες φωτογραφίες και ο δεύτερος του έκανε δώρο γάμου ένα σετ τσαγιού.

Ο Ρώσος αθλητής, πάντως, αν και φέρεται να έχει στο κινητό του το (απευθείας) τηλέφωνο της οικίας του Πούτιν, επιχειρεί συχνά να «καθαρίσει» την ατμόσφαιρα στις Η.Π.Α. με αστεία σε δηλώσεις όπως «ο πρόεδρος με πήρε τηλέφωνο να μου ευχηθεί καλή τύχη. Πλάκα κάνω…».

Λίγο πριν πει, επιπροσθέτως, πως «ο κ. Πούτιν έχει ένα μήνυμα για όλους τους Ρώσους, ότι μπορούμε να έχουμε μία δυνατή παρουσία στον κόσμο».

Ο Τραμπ, πάντως, έχει υποδεχθεί με διθυράμβους τον Οβέτσκιν και τους Κάπιταλς στον Λευκό Οίκο και σε μία συνάντηση με τον Πούτιν, δώρισε στον Ρώσο πρόεδρο μία φανέλα του Οβέτσκιν.

Στην Ουάσινγκτον, πάντως, πιστεύουν ακόμη ότι η στήριξη του Οβέτσκιν στον Πούτιν κρύβει κάτι περισσότερο από απλό πατριωτισμό.

Αναφέροντας ότι καθώς πολλές ομάδες στην πατρίδα του «ανήκουν» στον στρατό ή την αστυνομία, ο Ρώσος παίκτης «προέρχεται από τη Ντινάμο Μόσχας, ομάδα του Υπουργείου Εσωτερικών, που διαδέχτηκε την KGB»…

Ο Οβέτσκιν φέρεται να εμπλέκεται διοικητικά στην Ντινάμο, ως σύμβουλος του Αλεξάντερ Φεντόροφ, πρώην στελέχους της τράπεζας VTB, η οποία έπαιξε αμφιλεγόμενο ρόλο στις έρευνες για πιθανή νοθεία των αμερικανικών εκλογών -της νίκης Τραμπ- από τους Ρώσους.

Επιπλέον, ο σταρ των Κάπιταλς έχει ως μέντορα τον άλλοτε πρόεδρο της Ντινάμο, Αντρέι Σαφρόνοφ, ο οποίος αποχώρησε από τη θέση του έπειτα από κατηγορίες για οικονομικές παρατυπίες και σχέσεις με το Υπουργείο Εσωτερικών.

Πατριώτης ή απλώς αθλητικός ήρωας, ο Αλεξάντερ Οβέτσκιν συνεχίζει το φιλανθρωπικό έργο του στην αμερικανική πρωτεύουσα.

Θα αποθεώνεται γιατί άλλαξε για λίγο το Νο8 της φανέλας του με το Νο24, για να τιμήσει τη μνήμη του Κόμπι Μπράιαντ.

Η αφίσα του θα παραμείνει στους τοίχους πολλών παιδικών δωματίων της πόλης, όσο κι αν αυτό δεν αρέσει στον μέσο Αμερικανό.

Άλλωστε, ο αθλητισμός δεν χωρά μέσα του την πολιτική και ο Οβέτσκιν ήταν για χρόνια το «πρόσωπο», η βιτρίνα του NHL.

Ένας ήρωας στον «ελεύθερο κόσμο».

Ο δυναμικός χαρακτήρας του είναι, ίσως, απόρροια των παιδικών χρόνων στις σκληρές γειτονιές της Μόσχας.

Το μελαγχολικό βλέμμα του είναι από τις αναμνήσεις του αδικοχαμένου αδερφού του…

Τα σπασμένα δόντια του, η στραβή μύτη του και τα γεμάτα πληγές χέρια του είναι το αποτέλεσμα της ασταμάτητης προσπάθειας στον πάγο.

Ο Αλεξάντερ αποδείχθηκε «Μέγας» στο χόκεϊ και ο Οβέτσκιν δεν ενοχλείται από την ετυμολογία του επωνύμου του…

Γιατί ακόμη και σήμερα, με δόξα και χρήματα, υπάρχουν μέρες που θέλει απλώς να περάσει απαρατήρητος.